μπλογκ ετών τριών..

Ο τρίτος χρόνος αυτού εδώ του μπλογκ μπορώ να πω πως υπήρξε περιπετειώδης.

Ξέρω, θα μού πείτε "μα καλά, και πέρσι τα ίδια έλεγες.. Περιπετειωδέστατη η δεύτερη χρονιά του μπλόγκεως..".
Σύμφωνοι.

Αλλά φέτος το περιπετειώδες του θέματος είχε άλλο χαρακτήρα και θα σάς εξηγήσω αμέσως τι εννοώ: Δεν σάς κρύβω ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που μού πέρασε από το μυαλό να σταματήσω να ασχολούμαι με δαύτο, να σάς πω μία ωραία προωΐα ένα ξεγυρισμένο "άντε μπάυ και άντε γειά" και να τελειώσουν όλα εδώ. Αμέσως μετά όμως, άλλαζα γνώμη -και τα αποτελέσματα τα βλέπετε..-

Και δεν αποκλείεται τελικά να ήταν αυτός ο λόγος που το μπλογκ πέρασε πολλές αλλαγές μέσα σ'αυτήν την τρίτη χρονιά της ζωής του : για να μην τα παρατήσω.

Τον περασμένο Φεβρουάριο έγινε ένα πραγματικά... κοσμοϊστορικό γεγονός, που επηρέασε το μπλογκ όσο δεν φαντάζεστε. Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να σβήσω εκείνο το email που μού έστειλε η δημοσιογραφική ομάδα της πάλαι ποτε Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC (πιστεύοντας πως ήταν ακόμα ένα spam στα εισερχόμενά μου) βρέθηκε αυτό το μπλογκ να ποζάρει στα φώτα του νεότευκτου τότε ειδησεογραφικού πόρταλ www.theinsider.gr που άρχισε να υφίσταται από τις 25 Φεβρουαρίου 2010. Έτσι, η τρίτη χρονιά ζωής του ΑλλούΚιΆλλοῦ άρχισε πολύ αισιόδοξα και με πολύ κέφι.
Με αυτόν τον τρόπο, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω, οι αναγνώστες του αυτομάτως έγιναν πολύ περισσότεροι απ'όσο θα φανταζόμουν. Και δεν σάς κρύβω ότι ακόμα με ευχαριστεί πάρα πολύ αυτή η συνεργασία -και υπάρχουν και πολλές άλλες στιγμές που έχουν σχέση με αυτήν την ...ουρανοκατέβατη σχέση, που έφερε καλούς νέους φίλους στον δικό μου προσωπικό μικρόκοσμο-.
Τάσο, Ανδρέα, σας ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη!  

Διαβάζοντας τις αναρτήσεις από την εποχή πριν την επέλαση του ΔΝΤ, δεν σάς κρύβω ότι νιώθω ένα ..τσιμπηματάκι στην καρδιά. Σαν να έχουν περάσει χρόνια και χρόνια από τα τέλη του περασμένου Φεβουραρίου, τότε που πολύ μάς είχε κακοφανεί το εξώφυλλο ενός γερμανικού περιοδικού, που έδειχνε την Αφροδίτη της Μήλου να ...προοικονομεί τι ακριβώς θα μάς περίμενε λίγους μήνες αργότερα. Έτσι, για να νοσταλγήσουμε λίγο τις παλιές καλές στιγμές, που ακόμα νομίζαμε ότι η έννοια "ελληνική μαγκιά" έχει περισώσει την αίγλη της, ορίστε και η σχετική ανάρτηση που τότε είχε συγκεντρώσει πολλά κλικαρίσματα.  

Ο Μάρτιος ήταν πραγματικά πολύ... μπλογκίστικος. Η πρωτοποριακή αφήγηση της σύγχρονης μεταφοράς του χαρακτήρα της μυθικής Μήδειας με συνοδεία χορογραφίας επί σκηνής αποτέλεσε το πρώτο καλλιτεχνικό γεγονός της περασμένης μπλογκοχρονιάς, που το ΑλλούΚιΆλλοῦ παρακολούθησε και υποστήριξε ..μέχρι τελικής πτώσεως. Όλοι οι συντελεστές υπήρξαν εξαιρετικοί όχι μόνο στη δουλειά τους αλλά και στον τρόπο προσέγγισης του ροδιακού κοινού. Το καλλιτεχνικό αυτό εγχείρημα ούτε εύκολο ήταν, ούτε εύπεπτο. Υπήρξε όμως εξαιρετικά εμπνευσμένο και κέρδισε όσους το είδαν. Απόδειξη : επαναλήφθηκε λίγους μήνες μετά, στις αρχές Σεπτεμβρίου, στο πολύ 'γκράντε' προαύλιο του Αρχαιολογικού Μουσείου στην Παλιά Πόλη της Ρόδου.   

Ο Μάρτιος συνεχίστηκε με αναρτήσεις από το Ψευδοκράτος στην Κατεχόμενη Κύπρο. Ένα νησί που κάθε φορά καταφέρνει να με συγκινεί με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο και που όσες φορές κι αν το έχω επισκευθεί, κάθε φορά ανακαλύπτω μια ακόμα πολύ σημαντική λεπτομέρεια που μού είχε ξεφύγει. Η παλιά πόλη της Λευκωσίας ήταν πιο γλυκιά από ποτέ. Η τυρόπιτα του Hurricane ακόμα με λιγώνει, ενώ γύρω τριγύρω ακόμα κι ο αέρας αποτελούσε προϊόν προς πώληση..

Όσο για τη Μόρφου, είχα πολύ μεγάλη δυσκολία να βάλω τις λέξεις στη σωστή σειρά, ύστερα από τόσες σουβλιές στο στήθος που σε πονάνε όταν περπατάς σε αυτήν την κυριολεκτικά λεηλατημένη πόλη. Ό,τι είδα τον χειμώνα, μπόρεσα να κάτσω και να γράψω γι' αυτά μόνο όταν μπήκε ο Ιούλιος, -στις μέρες της επετείου της τουρκικής εισβολής-.

Ο Απρίλιος βρήκε το μπλογκ να ασχολείται με τις εκλογές του τουρκικού Ψευδοκράτους, εν μέσω καφέδων και τσαγιών ένθεν και ένθεν των οδοφραγμάτων (ξέρετε τι ωραία ασχολία είναι αυτή; όχι;). Ανέμελες μέρες. Γιατί ποιός άραγε θα φανταζόταν τι θα επακολουθούσε...

Η επέλαση του ΔΝΤ δεν αποτελεί μόνο σημαντικότατο γεγονός της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνικού κράτους. Είναι ένα γεγονός που άφησε το στίγμα του και σε όλη την ελληνική μπλογκόσφαιρα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ελληνικό μπλογκ, είτε γράφεται στην Ελλάδα είτε έξω,  που να μην είχε ασχοληθεί τη χρονιά που μάς πέρασε με το οικονομικό μπάχαλο της χώρας και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μετά από την ανάρτηση όπου φιγουράρει το βίντεο-διάγγελμα του ΓΑΠ στο Καστελλόριζο, έκανα να πιάσω το πληκτρολόγιο βδομάδες.

Συνήθως ο Απρίλιος δεν είναι μήνας καλός για μπλόγκινγκ. Ο νορμάλ λόγος είναι οι διακοπές του Πάσχα. Ο Απρίλιος και ο Μάιος του '10 όμως θα μείνουν στην δική μου προσωπική Ιστορία ως οι πιο μελαγχολικοί ανοιξιάτικοι μήνες των τελευταίων ετών. Θυμάστε την περσινή Πρωτομαγιά; Θυμάστε πώς είχε καταντήσει το κέντρο της Αθήνας την άνοιξη που μάς πέρασε; Να πω την αλήθεια, εγώ θα τα είχα ξεχάσει όλα αυτά, αν δεν έβαζα τον εαυτό μου στη διαδικασία να κάνω αυτήν εδώ την ανασκόπηση. Κι αν είστε στα κέφια σας, δεν σάς συμβουλεύω να πατήσετε τα links των αναρτήσεων.

Αντιθέτως, εκείνος ο Μάιος κατάφερε και με "γλύκανε" απρόσμενα, με το χαρούμενο βιντεάκι που είχα γυρίσει για μια παιδική θεατρική παράσταση, τις "Θεατροπαιδειές" της Μαρίας Μανιώτη, Μια ανάσα χαράς ήταν όμως και η παράδοση των εσόδων από τις παραστάσεις της Θεατρικής Ομάδας του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου στο Ίδρυμα "Ο Άγιος Ανδρέας", με σκοπό την κατασκευή της αίθουσας αισθητηριακής ολοκλήρωσης. Ένα έργο που εγκαινιάσθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2010, μόλις λίγους μήνες μετά, γεγονός το οποίο μάς γέμισε με ακόμα περισσότερη χαρά.Και εμένα αλλά και το μπλογκ, που αφιέρωσε αναρτήσεις και αναρτήσεις για όλο αυτό το εγχείρημα -και από καλλιτεχνικής πλευράς αλλά και κυρίως από άποψη κοινωνικής ευαισθησίας.

Η μελαγχολική άνοιξη έδωσε τη σειρά της στο καλοκαίρι -που κι αυτό δεν ήταν το καλύτερο-.

Ο Ιούνιος ήταν ένας πραγματικά πολύ...μπερδεμένος μήνας για αυτό εδώ το μπλογκ. Οι μισές αναρτήσεις του ασχολούνταν με τις εξελίξεις στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο μετά τον χαμό που έγινε στο Mavi Marmara και ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις ισορροπίες στη γειτονιά μας. Οι αναρτήσεις αυτές κέρδισαν μεγάλη προσοχή του κοινού και στο πόρταλ του TheInsider.gr, και ενώ οι εξελίξεις έτρεχαν, η ειδησεογραφία δεν πρόδωσε τις εκτιμήσεις.

Οι άλλες μισές αναρτήσεις εκείνου του μήνα ήταν αφιερωμένες στην συναυλία "Θάλαττα-Θάλαττα". Ένα μουσικό ταξίδι με βαρκάρηδες νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες του νησιού μας. Και το μπλογκ πολύ χάρηκε που ενημέρωσε τον κόσμο και τον έκανε να ξεφύγει λίγο από την καταθλιπτική ατμόσφαιρα που πλανιόταν παντού (και) τότε.. Όσο για το διαφημιστικό βιντεάκι της παράστασης : ήταν η πρώτη φορά που πρόσθεσα και ολίγον... σενάριο στο όλο θέμα. Ε, μην φανταστείτε και τίποτα το φοβερό. Αλλά - ε, ας το πούμε. 

Ο Ιούλιος του '10 έχει ιδιαίτερη σημασία για αυτό εδώ το μπλογκ.

Άλλαξε το χρώμα του από κίτρινο σε άσπρο
και τού άφησε ένα πολύ σημαντικό δώρο :
Ένα Σαλιγκάρι.
Το λουκ της σελίδας άλλαξε παντελώς, αφήνοντας όμως ανέπαφα τα βασικά σημεία της δομής της ύλης (μην σάς τρελλάνω κιόλας!). Όσο για το σαλιγκάρι, ομολογουμένως ώρες ώρες μού σπάει τα νεύρα. Γιατί δεν κάθεται μόνο στην κεφαλίδα δίπλα από τον τίτλο του μπλογκ. Χώνει τη μύτη του παντού και έκτοτε αυθαδιάζει κάθε φορά που τελειώνω την ανάρτησή μου. Προφανώς ξέρει τι κάνει, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι εγώ δεν θα έβαζα ποτέ "καραβόλους" στο πιάτο μου!
Οπότε...με κάνει ό, τι θέλει.  

Ο Αύγουστος βρήκε το μπλογκ... στα νεύρα του!
Κάτι είχε ακουστεί ότι τα μπλογκ θα πρέπει να ελεγχθούν/εξατομικευθούν/κατανεμηθούν/τακτοποιηθούν...
Δεν κατάλαβα και πάρα πολλά, και για να είμαι ειλικρινής, από τότε δεν ξανακούσθηκε κάτι περίεργο. Γεγονός πάντως ήταν ότι τόσο εγώ όσο και το σαλιγκάρι μου, είχαμε πάθει μια ολίγη παράκρουση (εκτός του ότι φάγαμε πάνω από τον μισό μας Αύγουστο μέσα στη μίζερη Αθήνα και στο μετρό της..).

Κάθε Σεπτέμβριος είναι μήνας αναπολήσεων.
Γιατί να χαλάσει η παράδοση;
Έτσι, ο περασμένος Σεπτέμβριος με βρήκε να μιλάω ξανά και ξανά για την Νάξο. Ένα μέρος που συνιστώ στους πάντες για το καλοκαίρι (μην πω, ακόμα και για το Πάσχα).  Δεν έλειψε όμως και η ανάλυση των δημοτικών εκλογών στην Τουρκία (να μην ξεχνιόμαστε!) ενώ το έπος του Σεπτεμβρίου τελειώνει με ένα απρόσμενο βραβείο από το αγαπημένο μου Δεσποινάριον (που οι τακτικοί αναγνώστες πια, την ξέρετε πλέον πολύ καλά, έτσι δεν είναι;).

Στο μεταξύ, οι φίλοι του σαλιγκαρίου πλήθαιναν.. Αλλιώς δεν εξηγούναι τα επανειλημμένα κλικαρίσματα σε αυτήν την all time classic-ανάρτηση..

Ο Οκτώβριος κάθε χρόνο αποδεικνύεται πάντοτε πιο εξωστρεφής από τους υπόλοιπους μήνες. Τι θέλω να πω με αυτό; Να, σιγά σιγά τελειώνει η τουριστική περίοδος, ο καιρός ακόμα είναι καλός και γίνονται διάφορα στο μικρό μας νησί. Είχε βγει και η βρώμα ότι αυτό εδώ το μπλογκ "γενικώς διαβάζεται" και έτσι δεν μπορώ να πω ότι έπληξα.
Όλοι είχαν την τιμητική τους : Οι ροδίτες εικαστικοί που εξέθεσαν τα έργα τους στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης,  οι συνειδητοποιημένοι πολίτες που σήκωσαν στους ώμους τους μία πολύ καλά οργανωμένη καμπάνια ευαισθητοποίησης για την πρόληψη του καρκίνου "βάφοντας" όλη την πόλη με φούξια χρώμα , η Λέσχη Ανάγνωσης Ρόδου που είχε την τόλμη να παρουσιάσει το αμφιλεγόμενο μυθιστόρημα του Βασίλη Γκουρογιάννη "Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή" και τελικά -συγγραφέας και κοινό- κράτησαν τις σωστές ισορροπίες.. Μέχρι και το τρυπητήρι/κεραία κινητής τηλεφωνίας είχε κερδίσει τόση δημοσιότητα, που οι καπετάνιοι του πλοίου "Νικόλαος Χ" που κάνει το δρομολόγιο Ρόδος-Σύμη-Ρόδο γνώρισαν από κοντά περισσότερους αναγνώστες του μπλογκ απ'όσους γνωρίζω εγώ..!

Το βασικότερο όμως γεγονός του Οκτωβρίου που μάς πέρασε (για να μην πω της μπλογκοχρονιάς ολόκληρης) ήταν τα βραβεία Oh My Blog!2010 που έγιναν με όλη την απαραίτητη λαμπρότητα στο σαλόνι του μπλόγκεως και βραβεύθηκαν ο καλύτερος μπλογκερ, η καλύτερη μπλόγκερ και το καλύτερο μπλογκ της Ρόδου... Τι επισημότητα, Τι καλεσμένοι, Τι χορευτικά... Μιλάμε, χλιδή! Κι ας περνάμε "κρίση". Και η φτώχεια θέλει στυλ.

Και εννοείται πως στις 

3 Οκτωβρίου 2011 θα έχουμε τα νέα βραβεία... 

Oh My Blog!2011

- όχι παίζουμε!

Ο Νοέμβριος άρχισε με ένα αξέχαστο καφεδάκι στο στούντιο της ΕΡΑ5, του πέμπτου προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας που απευθύνεται στους απόδημους έλληνες, αλλά... και σε μένα. Ἠταν φαίνεται μοιραίο να γνωρίσω από κοντά την Έλενα Καραγιάννη, τη φωνή που με ξυπνάει κάθε πρωί -όχι γιατί είμαι κι εγώ απόδημος, αλλά επειδή το ραδιοφωνάκι μου που δουλεύει μέσω wifi είναι αλλεργικό στις αγχωτικές ενημερωτικές πρωινές εκπομπές, θέλει να ακούει σωστά ελληνικά, ήρεμες εκτιμήσεις της επικαιρότητας και μια γλυκιά φωνή. Τις ίδιες ακριβώς ιδιοτροπίες έχω και εγώ, και το μπλογκ μου αλλά και το σαλιγκάρι μας. Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, που και να θέλω, μού είναι αδύνατον να ξεχάσω.

Όπως δεν ξεχνιούνται και οι πολύ ενδιαφέρουσες νεανικές θεατρικές παραστάσεις που είχα δει στην Αθήνα εκείνο τον μήνα : το Reunion του φίλου μου Γρηγόρη Ρέντη και το Δε Λουκ του επίσης καλού μου φίλου Δημήτρη Δημόπουλου.

Και μέσα σ'όλα αυτά, ξαναγύρισα λίγο στα παλιά, ανατρέχοντας στις κιτρινισμένες σελίδες της αγαπημένης μου "Λέσχης" του επίσης αγαπημένου Τσίρκα. Ήταν μια ανάρτηση-κάθαρση για μένα. Ξέρω, ήταν κουραστική εκείνη η ανάρτηση, αλλά είναι ανάγκη να τα διαβάζετε όλα εδώ μέσα;
Ε όχι! Δεν νομίζω!

(Ήταν όμορφος ο Νοέμβριος).

(και σάς έχω και μια έκπληξη από εκείνον το μήνα! Υπομονή!)

Πλάκα-πλάκα, φτάσαμε στον Δεκέμβριο του ταλαιπωρημένου '10 και τελικά, τώρα που τα ξαναδιαβάζω όλα μαζί, από μπλογκίστικης απόψεως, η χρονιά δεν ήταν καθόλου μα καθόλου άσχημη.
Ο μήνας είχε μπει με έναν χαμό από εκδηλώσεις, που αυτό το μπλογκ έπαιζε σημαντικότατο ρόλο. Οι συνάδελφοι από την Θεατρική Ομάδα του Δικηγορικού Συλλόγου Λευκωσίας ήρθαν στο Δημοτικό Θέατρο με την αγγλική κωμωδία "Λεφτά με τη Σέσουλα" και κατά κοινή ομολογία άφησαν εποχή.

Εμείς πάλι, καταφέραμε για όγδοη φορά (!!) να ξαναγεμίσουμε ακόμα και με όρθιους το Δημοτικό Θέατρο με τον πάντα επίκαιρο "Ψεύτη" του Δημήτρη Ψαθά (είδα και την ταινία - δεν μού άρεσε! είμασταν απείρως καλύτεροι, δεν το συζητώ καν!!). Μάλιστα αυτή τη φορά δεν τυπώσαμε ούτε αφίσες ούτε πανώ. Το μόνο που "δούλεψε" ήταν αυτό εδώ το μπλογκ, μια μικρή συνέντευξη στην τοπική τηλεόραση και το τρέηλερ που έπαιζε παντού.  

Και μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό, το μπλογκ προμόταρε ΚΑΙ την έκθεση φωτογραφίας της Νάσιας Στουραΐτη (που μάς έβαλε τα γυαλιά με τα δημιουργήματά της), αλλά ΚΑΙ την ετήσια χριστουγεννιάτικη συναυλία της Μικτής Χορωδίας του Δήμου Ροδίων..! Κι όταν λέμε "προμοτάρισμα", εννοούμε και αναρτήσεις, και βίντεο και ό,τι άλλο χρειζόταν για να έρθει όσο πιο πολύς κόσμος γινόταν...

Δηλαδή, δεν μπορώ να σάς περιγράψω τι ..τρέξιμο έφαγε αυτό το σαλιγκάρι λίγο πριν σκάσουν μύτη τα Χριστούγεννα!!

Χαλάλι όμως!
Και ναί, τελικά όντως " διαβάζεται"   αυτό εδώ το μπλογκίδριον!

Ο Ιανουάριος του 2011 υπήρξε ταξιδιωτικότατος.

Η Αθήνα δεν είναι όμορφη -τι να κάνουμε-.
Αλλά όταν τη βλέπεις παρέα με άλλους συνμπλόγκερ, όπως και νά'ναι... κάπως φτιασιδώνεται η κατάσταση. Το Bloggers' Blind Party υπήρξε το κάτι άλλο. Οι βόλτες μετά του Δεσποιναρίου ήταν κι εκείνες ένα θέμα που δεν ξεχνιέται. Και βέβαια, όοοολες οι αναρτήσεις της φετινής Κωνσταντινούπολης, που αυτή τη φορά ήταν ομορφότερη από ποτέ -το σωστό να λέγεται!-.
Ξεχωριστή θέση έχει η ανάρτηση εκείνη που υπήρξε η αφορμή να κουβαληθώ στην Πόλη χειμωνιάτικο. Μιλάω για εκείνο το φωτορεπορτάζ στο Mavi Marmara που είχε αγκυροβοληθεί στο λιμάνι Sarayburnu της Κωνσταντινούπολης και η τουρκική οργάνωση IHH το είχε μετατρέψει σε πλωτό μουσείο.
Ήταν η πρώτη φετινή 'αποκλειστικότητα' του TheInsider.gr, και εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλες πολλές. 

Δεν έλειψαν όμως και οι προβληματισμοί για τις εξελίξεις που σημειώνονται στην περιοχή μας. 
Η Μέση Ανατολή είναι πολύ πιο κοντά απ'όσο νομίζουμε.. Σίγουρα πολύ πιο κοντά απ΄όσο απέχουν οι Βρυξέλλες..

Ουφφφφφφφφφ!!

Ε ναι λοιπόν, 

Και τώρα 'πατάμε' στο τέταρτοοοοοοο, 

 με γραφιστικές αλλαγές που με τον καιρό 

δεν αποκλείεται να γίνουν περισσότερες... 

και αυτό ήταν ΤΟ χάιλαϊτ της μπλογκοχρονιάς, 

από το φοβερό και τρομερό..Blind Bloggers' Party

Η φωτογραφία και η τεχνική επεκεργασία της νέας κεφαλίδας του μπλόγκεως 

έγινε από τα στούντιο φωτογραφίας και βίντεο TomTomStudyo της Κωνσταντινούπολης 

και τον φωτογράφο Ozgur Zullal

να το πω;;....

άλλοι αναθρέφουν μωρά...

...κι άλλοι μεγαλώνουν μπλογκ!