αυθάδης τυρόπιτα

Πρώτη φορά που άκουσα για την ύπαρξη της ιστορικής τυρόπιτας του "Χάρηκεην" ήταν μέσα από το μπλόγκ του φίλου Μαρίνου Κλεάνθους, του παλιότερου φίλου που απέκτησα από όλη αυτήν την ιστορία που λέγεται 'blogging'. Τα πολλά κλικαρίσματα μάλιστα που συγκέντρωσε εκείνη του η ανάρτηση μού κίνησαν την περιέργεια να διαπιστώσω προσωπικά πια, τι σόι γεύση ήταν αυτή που είχε μεταφραστεί σε...υψηλή επισκεψιμότητα, έτσι-από το πουθενά. 

Κόβοντας λοιπόν βόλτες στα στενοσόκκακα της Φανερωμένης, διαπίστωσα ότι το ("ζαχαροπλαστείο"; "καφενείο"; να το πω "φούρνο";) 'Χάρηκεην' ήταν ένα από τα σταθερά σημεία αναφοράς των περαστικών και συχνή στάση άλλων τόσων. Θα μού ήταν αδιανόητο να χάσω την ευκαιρία να δω τι ήταν αυτό το τόσο ιδιαίτερο που είχε αυτό το μαγαζάκι 5 επί 5, με τις παλιές καρέκλες καφενείου και που -σημειωτέον- το κάπνισμα απαγορεύεται αυστηρώς! (γεγονός που θα καταστούσε την παρουσία μου εκεί παντελώς αδύνατη για παραπάνω από 3 λεπτά το πολύ..).

Ήταν 11 το πρωί, μία ώρα που πάντοτε με βρίσκει να..πεινάω. Άλλωστε το να φάω 'πρωινό' είναι για μένα μια συνήθεια μάλλον άγνωστη."Τυρόπιτα έχετε;" Δεν είχε μείνει ούτε μία για δείγμα. "Βγάζουμε το πρώτο ταψί το πρωί στις 8 και σε μια ώρα εξαφανίζεται. Το δεύτερο ταψί βγαίνει στη 1 μετά το μεσημέρι." (και εννοείται πως τρίτο ταψί δεν προβλέπεται στο πρόγραμμα.- και..Οὐέλκαμ τοὺ Σάυπῥους, όλα στην ώρα τους χωρίς εκπλήξεις..). Έτσι, δεν είχα παρά να ροκανίσω το χρόνο μου γύρω τριγύρω. 

Μόνο που δεν υπήρχε δυνατότητα να απομακρυνθώ πολλά βήματα μακρυά.

Το 'Χάρηκεην' δεν απέχει ούτε δυο βήματα από το οδόφραγμα της οδού Λήδρας, το οδόφραγμα που  παραμένει ανοιχτό όλο το 24ωρο και σε 'βγάζει' στην άλλη Λευκωσία, στην κατεχόμενη πλευρά της πόλης. Το οδόφραγμα, που μόλις δύο χρόνια πριν, τον Απρίλιο του 2008, αντικατέστησε το φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς, απ'όπου μπορούσες να δεις από μια μικρή χαραμάδα τι συνέβαινε στο σοκκάκι της Νεκρής Ζώνης και μόλις που διέκρινες το αντίστοιχο υπερυψωμένο φυλάκιο του κατοχικού τουρκικού στρατού, εκεί κάπου στο 'βάθος κήπος'. Και εκείνες τις μέρες το 'Χάρηκεην' υποθέτω ότι έψηνε λιγότερα ταψιά -χωρίς να παίρνω όρκο-, ουδέποτε όμως έκλεισε. 

Όπως είμαι σίγουρος ότι από τότε , από την εποχή των φυλακίων δηλαδή μέχρι σήμερα, την εποχή των οδοφραγμάτων, η πελατεία του θα άλλαξε δραστικά. 

Απόδειξη; Μα... εγώ.

Πέρασε η ώρα. 

Η κίνηση στο οδόφραγμα τον περασμένο Ιανουάριο δεν ήταν μεγάλη. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, η κίνηση από τις ελεύθερες περιοχές προς τα Κατεχόμενα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Από την άλλη, η ροή των Τουρκοκυπρίων προς τη χλιδάτη Λήδρας ήταν καθημερινή και σταθερή. Το καταλάβαινες από τις τούρκικες φράσεις που άκουγες συχνά πυκνά στον πεζόδρομο, στο ταμείο των McDonald's -αγαπημένο στέκι των νεαρών γειτόνων-, από τις κατσουφιασμένες γκριμάτσες μπροστά στις σινιέ βιτρίνες  με ρούχα όταν 'μεταφράζονταν' οι τιμές από τα μονοψήφια λακωνικά ευρώ στις 'πολλές' λίρες Τουρκίας. Μια περαντζάδα στη Λήδρας, που την διαδεχόταν ο δρόμος της επιστροφής, σιγά σιγά, στην 'άλλη' πλευρά του δρόμου.

Ώρα 1 το μεσημέρι. 

Η ώρα του ..δεύτερου ταψιού τυρόπιτας του 'Χάρηκεην'. 

Μία τυρόπιτα που γράφτηκαν γι'αυτήν άρθρα επί άρθρων. 

Και το να βρίσκεσαι λίγα μόλις μέτρα από τα φυλάκια του Ψευδοκράτους, με τα σύμβολα της κατοχής τόσο κοντά σου, το να κάθεσαι στο παλιό τραπεζάκι του μικροσκοπικού καφενείου,παραδέχομαι ότι αυτή η διάσημη τυρόπιτα σού φαινόταν ότι  τελικά όντως είχε μια διαφορετική, ιδιαίτερη γεύση. 

Μια γεύση που δεν έμοιαζε με καμμία άλλη. 

Όχι επειδή επρόκειτο για κάποια ιδιαίτερη συνταγή.  

(τουλάχιστον εγώ δεν διέκρινα κάτι το ιδιαίτερο). 

Απλά, εκείνη τη στιγμή που τελικά πλήρωσα το λογαριασμό, σήκωσα το σακίδιό μου, έβαλα το μπουφάν μου και άνοιξα την ομπρέλα μου βγαίνοντας από την μικρή πόρτα του μικροσκοπικού 'Χάρηκεην' για να συνεχίσω -κι εγώ δεν θυμάμαι προς τα πού-, αισθάνθηκα ότι...αυθαδίασα. 

Αυθαδίασα μπροστά σε ό,τι ήταν αυτό που συνέβαινε ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Ένα ιδιότυπο status quo που βίαζε την όρασή μου, την όσφρησή μου, τη μνήμη μου, που -θέλω, δεν θέλω-  το γονίδιό μου είναι συνυφασμένο με όλα αυτά μαζί, αλλά και με το καθένα από όλα αυτά ξεχωριστά. 

 Η ήρεμη αυθάδεια που σού δίνει η γεύση της φρεσκοβουτυρωμένης ζεστής τυρόπιτας λίγα μέτρα πριν το οδόφραγμα.
Η ήρεμη αυθάδεια που  σε κάνει να μην έχεις ανάγκη να πεις κουβέντα. 

Να μην θες να πεις ούτε 'Κιχ'. 

Ούτε για το τι βλέπεις, ούτε για το πώς αισθάνεσαι. 

Απλώς, ανοίγεις την ομπρέλα σου, ψιλοβρέχει και προχωράς. 

Η επόμενη ανάρτηση, από τα Κατεχόμενα.

τις φωτογραφίες τράβηξε το μπλογκ

τον Ιανουάριο του 2010 στη Λευκωσία.

.