η Λίστα του Μετρό

Ίσως να το έχετε καταλάβει από τις προηγούμενες αναρτήσεις μου. 

Και είναι γεγονός :  

Αυτό το καλοκαίρι με..σημάδεψαν οι ατέρμονες διαδρομές μου με το Αττικό Μετρό, σχεδόν χωρίς συνεπιβάτες και με αραιά δρομολόγια σε έρημους σταθμούς μες στο κατακαλόκαιρο. Ακούγεται ρομαντικό, αλλά δεν είναι καθόλου. Και ελπίζω το επόμενο καλοκαίρι να μη με βγάλει ο δρόμος μου ούτε καν απ' έξω από τις εισόδους του μετρό, όσο καθαρό, σύγχρονο και αξιόπιστο κι αν είναι σε όλα του!! (και πλάκα πλάκα, αν για κάτι μπορούμε να αισθανόμαστε πραγματικά υπερήφανοι ως Νεοέλληνες, είναι η ευλαβική διατήρηση της καθαριότητας και της τάξης σε αυτήν τη γυαλιστερή αθηναϊκή υπόγα!).

Ήρθε επίσης η στιγμή να σάς ανακοινώσω ότι πάσχω από μία ασθένεια που ονομάζεται "Μουσική Μνήμη Ελέφαντα", για την οποία είμαι σίγουρος ότι αμερικανοί ψυχαναλυτές θα έχουν βρει και κάποιο σχετικό σύνδρομο. Μην τύχει κι ακούσω μουσικό μοτίβο, μπορεί να το μουρμουράω για μέρες. Θυμάμαι πού το πρωτοάκουσα, πότε το ξανάκουσα, ποιές καταστάσεις συνόδευαν τις νότες, ποιοί ήταν μαζί μου, τί λέγαμε, τι σκεφτόμουνα, τι ήθελα να πω και δεν το είπα, τι ξεστόμισα και το μετάνιωσα, τι είπα και το καταφχαριστήθηκα και η Λίστα δεν τελειώνει ποτέ.. 

Πρόκειται για μία ασθένεια που πραγματικά θα την μετέδιδα ευχαρίστως ως ...κατάρα σε όποιον θα ήθελα να τού κάνω τη ζωή ...κόλαση, μαρτύριο, ποδήλατο και πατίνι μαζί!

Έτσι λοιπόν, μετά από τόσες και τόσες εργατοώρες που χωρίς να το θέλω πέρασα κάτω από το αττικό τσιμεντένιο έδαφος, 

ε, ήταν αναπόφευκτο και της μοίρας μου γραφτό : 

Έμαθα σχεδόν απ' έξω κι ανακατωτά τη σταθερή μουσική υπόκρουση που διάλεξαν για μάς οι ιθύνοντες του Αττικού Μετρό για όλους τους σταθμούς του, μέχρι να φτάσει η ώρα να επιβιβαστούμε. 

Μουσική χωρίς λόγια, σε μεσαία ένταση και με σταθερή σειρά. 

Δε λέω, σε σχέση με άλλα μετρό του εξωτερικού, όπου το μόνο που ακούγεται είναι ο θόρυβος των αμαξοστοιχιών και ο ήχος της κυλιόμενης σκάλας, οι φίλοι Αθηναίοι έχουν σαφώς καλύτερη μοίρα. 

Κι ας μην είναι απαραίτητο ότι όντως ακούνε τη μουσική των σταθμών, όταν αυτοί γεμίζουν από επιβάτες που αποβιβάζονται, επιβιβάζονται και γενικώς βιάζονται. 

Τον Αύγουστο όμως, που οι πελάτες των αμαξοστοιχιών σπανίζουν, η μουσική υπόκρουση έχει την τιμητική της, τι να κάνουμε.

Και φτάνω (επιτέλους) στο θέμα μου : 

Αλήθεια, ποιός είναι αυτός ο έξυπνος άνθρωπος που.. επέλεξε το soundtrack της ταινίας "Η Λίστα του Σίντλερ" για να συνοδεύει μουσικά τις μετακινήσεις τους όλους αυτούς τους αμέριμνους Αθηναίους; 

Το έψαξαν πολύ οι υπεύθυνοι; 

Και για να γίνω λίγο πιο σαφής:  

Λόγω αυτής της σπάνιας μουσικομνημονικής αρρώστιας μου, δεν μπορώ να διώξω από το μυαλό μου όλες αυτές τις φρικιαστικές σκηνές εκείνης της ταινίας που συνοδεύονταν από το αριστοτεχνικό δοξάρι του Ιτσχάκ Πέρλμαν. Συμπεριλαμβανομένων μάλιστα και εικόνων με τραίνα που κατευθύνονταν σε.. στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε λίγο-ούτε πολύ .. 

Και για να καταλάβετε ποιό κομμάτι εννοώ και για ποιές εικόνες της ταινίας μιλώ, ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι και -δεν μπορεί- τη διασύνδεση θα την καταλάβετε...

μουσική : John Williams / βιολί : Itzhak Perlman

Μα πόσο ανίδεος μπορεί να είναι αυτός που διάλεξε αυτή τη συγκεκριμένη μουσική υπόκρουση που θα ακουγόταν μάλιστα δίπλα σε ..ράγιες τραίνου;  

Θα ήθελα πραγματικά να μάθω τη..Λίστα των κριτηρίων επιλογής των μουσικών κομματιών, και αν (λέω ΑΝ) η φράση 'Μαύρο Χιούμορ' βρίσκεται σε κάποια από τις πρώτες θέσεις της, τότε.. 

εισηγούμαι δημοσίως να δοθούν  στους ιθύνοντες 

..Θερμά Συγχαρητήρια..!  

Και για να σοβαρευτούμε λίγο: 

Νομίζω ότι ο μέσος Αθηναίος γνωρίζει πλέον πάρα πολύ καλά ότι ζει σε γκέτο: στο γκέτο των φτωχών. 

Επομένως,  θεωρώ ότι δεν θα ήταν απαραίτητο -ούτε καν κομψό!-  να τού το υπενθυμίζουν οι υπεύθυνοι του Μετρό αυτής της πόλης τόσο άγαρμπα...

Και επειδή βασίμως πιθανολογώ ότι το cd των σταθμών του μετρό δεν πρόκειται να αλλάξει εις τον αιώνα τον άπαντα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω να μην μού τύχει να ..ξαναφρικάρω περιμένοντας να έρθει κι η δική μου σειρά να... μπω κι εγώ στο τραίνο! 

Αααα, δεν ξέρω για σένα.. 

Εμένα πάντως με φρικάρουν περισσότερο τα ποδοβολητά..

...και όχι μόνο στο Μετρό..




.