ψευδεπιγραφές

Την πρώτη φορά που είχα περάσει στην 'άλλη' Λευκωσία, την κατεχόμενη, δεν μπορώ να κρύψω πόσο μού είχε κάνει εντύπωση η διαφορά του χωροχρόνου. Τότε το οδόφραγμα της οδού Λήδρας ήταν ακόμα κλειστό και για να πας εκεί που θα υπήρχε κάποιο ίχνος ζωής, έπρεπε να περάσεις από κάτι δρομάκια που δε σού θύμιζαν με τίποτα ότι λίγα λεπτά πιο πριν βρισκόσουν στην πολύ busy Λευκωσία. Ελάχιστα αυτοκίνητα και φωτεινοί σηματοδότες μετρημένοι στα δάχτυλα της μίας παλάμης.

Το κατεχόμενο τμήμα της παλιάς Λευκωσίας δεν είχε απολύτως τίποτα να σε κρατήσει, παρά μόνο το "Μεγάλο Χάνι", για να πιείς έναν καφέ της προκοπής και να τσιμπήσεις κάτι πρόχειρο. Οι παράδρομοι της παλιάς συνοικίας ήταν γεμάτοι από μηχανουργεία και σιδηρουργεία που τα έχουν αποκλειστικά τούρκοι έποικοι της Ανατολίας, δίπλα από τις γνωστές κόκκινες ταμπέλες του κατοχικού στρατού που σού έλεγαν διάφορα 'απαγορεύεται΄ με μεγάλα γράμματα και με έναν ζωγραφισμένο στρατιώτη να βαστά το όπλο του, καλού-κακού. Τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Ίδια χάλια.

Την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, οι κόκκινες ταμπέλες με περίμεναν πάλι στους παραδρόμους. Αυτή τη φορά όμως το Ψευδοκράτος αποφάσισε να μιλήσει στη δική μου γλώσσα, με μία ανορθόγραφη Προειδοποίηση. 

Η λέξη 'ευθήνη' βγάζει πολλά μάτια.

Οι απομιμήσεις που πουλιούνταν στην κυριολεξία όσο-όσο και σε ό,τι νόμισμα μπορείς να φανταστείς (και βέβαια κατά προτίμηση σε ευρώ και όχι σε τουρκικές λίρες) δεν μού τράβηξαν την προσοχή. Άλλωστε είχα περάσει προ πολλού το πρώτο σοκ των προϊόντων-μαϊμούδων στο γειτονικό Μαρμαρίς, όταν στα μέσα του '80 ζήσαμε κι εδώ στη Ρόδο την εμπειρία της εύκολης πρόσβασης στους πάμφθηνους μαχαλάδες των αγνώστων μας γειτόνων. Και οι Ελληνοκύπριοι έπαψαν να πολυεπισκέπτονται την 'ψευτοαγορά'. Προφανώς είδαν τα αποτελέσματα στο πρώτο πλύσιμο..

Αυτή τη φορά είδα ότι το καθεστώς άρχισε να νοιάζεται πώς θα κατατοπίσει καλύτερα τους 'επισκέπτες' του, ούτως ώστε να μην καταλήγουν σε ένα από τα πολλά αδιέξοδα με τις κόκκινες ταμπέλες και τον φαντάρο να τους κοιτά καλά-καλά. Έτσι, λίγα μέτρα αφού περάσεις τον υποτιθέμενο 'συνοριακό έλεγχο' και την ανορθόγραφη ΄Προειδοποίηση΄, με περίμενε ένας χάρτης. 

Ο χάρτης της κατεχόμενης πλευράς της πόλης, με τη δική του σημειολογία που δεν ήταν δυνατόν να μην προσέξεις: 

Ξαφνικά διαπιστώνω ότι... ούτε λίγο ούτε πολύ, οι δρόμοι που μόλις είχα περπατήσει στην ελεύθερη πρωτεύουσα είχαν χάσει το όνομά τους. Ενώ αντίθετα, εδώ, ανάμεσα στα ψέμματα, οι δρόμοι έχουν πια ονοματισθεί. Πώς να χαθείς μετά στα σοκάκια; Αδύνατον..

Οι ταμπέλες στους δρόμους έχουν γίνει κατά πολύ περισσότερες από παλιά. Και αν κάτι κατάλαβα τον περασμένο Ιανουάριο στην κατεχόμενη Λευκωσία είναι ότι το μόνο που δεν γνωρίζει σύνορα και ιδεολογία είναι το εμπόριο. 

Απόδειξη : οι ελληνικές επιγραφές στα μαγαζιά.

Έτσι, ο Γιουσούφ λίγα μέτρα πιο πέρα 'ράβει και γυναικεία', και σε περίπτωση που δεν θα βρίσκεται 'εντός', γράφει και το κινητό του φαρδιά-πλατιά στη βιτρίνα, για ώρα ανάγκης.

Δίπλα στην (αξίας 4,50€!!) μερίδα γύρου κοτόπουλο, ο σουβλατζής προσφέρει και μία (1) ελληνική πίττα γύρο, ατίμητη.. (Ναι, η πίτα στα Κατεχόμενα γράφεται -λέει- με δύο ταύ.)

και ρολόγια επιδιορθώνονται
-κατά προτίμηση SEIKO, αληθινά ή μαϊμούδες.

Και καθώς κατεβαίνουμε προς την εκκλησία της Αγίας Σοφίας, που ήδη από την Οθωμανική κατοχή είχαν φροντίσει να την μεταλλάξουν στο μοναδικό 'ενετικού ρυθμού' τζαμί που έχω δει ποτέ στη ζωή μου (σαν να έχουν προηγούμενα οι γείτονες με την Αγία Σοφία ή μού φαίνεται;) , μία επιγραφή (στα τουρκικά αυτή τη φορά), που μού υπενθύμισε πού ακριβώς βρίσκομαι:

Σε αυτό το ίντερνετ καφέ, εκτός του ότι είναι ανοιχτό όλο το 24ωρο και ότι έχει τηλέφωνο με μετρητή για τα υπεραστικά, έχει και ειδικές τιμές για τους φαντάρους. Καθόλου κακή  εμπορική κίνηση. Η συντριπτική πλειοψηφία των δρόμων της κατεχόμενης Λευκωσίας κατακλύζεται  από κοντοκουρεμένους  και φτωχοντυμένους νεαρούς που φαίνεται ότι πασχίζουν να περάσουν την άδεια τους έξω από το στρατόπεδο. Άλλωστε δεν έχει πού να πας. 

Πόσες φορές πια να δεις την κόκκινη αφίσα που σου λέει 'απαγορεύεται'; 

Καθόλου ευχάριστο αυτό το ρήμα, τελικά. 

Ακόμα και γι'αυτόν που 'απαγορεύει'..

ἕπεται συνέχεια...