φλασμπακ

Μπορεί να έχουν περάσει αρκετές μέρες από εκείνη την 5η Μαϊου, αλλά όσο και να προσπαθήσω να την ξεχάσω, δυστυχώς δεν μπορώ. Ήταν η μέρα που η Αθήνα έμοιαζε να έχει μεταμορφωθεί σε άλλη πόλη, σε πρωτεύουσα μιάς άλλης χώρας και όχι αυτής που ήξερα. Όταν το λαϊκό αίσθημα απογοήτευσης και αγανάκτησης προς το πολιτικό σύστημα βρήκε ως εξιλαστήρια θύματα τρεις άτυχους νέους ανθρώπους και ένα (τυχερό) αγέννητο πλάσμα. Όταν τα γεγονότα εκείνης της μέρας και όσα άλλα γεγονότα δεν καταφέραμε να μάθουμε από τα -κατά τα άλλα-  αλογόκριτα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να μάς 'βγάλουν' από την εδώ και μήνες κατάθλιψη για το τι μάς περιμένει από τα μέτρα λιτότητας και για το πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, τελικά μάς έκαναν ακόμα πιο καταθλιπτικούς. Κι ας έρχεται το καλοκαίρι, κι ας γίνεται ο ήλιος πιο ζεστός και η θάλασσα πιο γαλάζια.

Και όμως, αυτή η ομαδική κατάθλιψη που μάς έχει καθήσει κυριολεκτικά στο σβέρκο τόσους μήνες, δε λέει να περάσει. Ίσως να έχουμε αρχίσει να μην την αντιλαμβανόμαστε πια, επειδή τη συνηθίσαμε. Από εκείνη όμως τη μέρα που η Αθήνα ήταν μιά άλλη πόλη, βίαιη, πιο άσχημη από ποτέ, πιο αφιλόξενη από κάθε άλλη που θυμάμαι να έχω περάσει και ζήσει, έχουν αλλάξει πολλά σε αυτή τη χώρα. Μια χώρα που θυμίζει γκέτο. Το γκέτο των φτωχών.

Και μη μου πείτε πως υπερβάλλω.

Θα εκπλαγείτε πόσοι "Ελλαδολόγοι" οικονομολόγοι υπάρχουν, παγκοσμίως πια..

Η συνεδρίαση της Βουλής εκείνης της Τετάρτης 5 Μαϊου 2010, ήταν ίσως η πιο σημαντική συνεδρίαση της Βουλής που είδα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν και η μόνη συνεδρίαση που την είδα από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να κάνω ζάππινγκ, χωρίς να σηκωθώ να ετοιμάσω καφέ. Και το χειρότερο, ήταν η μόνη συνεδρίαση που με βρήκε να κοιτάζω άφωνος, σχεδόν ακίνητος, την οθόνη της τηλεόρασης. Γιατί ήταν η πρώτη φορά που η Βουλή και το πολιτικό σύστημα επιτέλους αναγκαζόταν να αντιμετωπίσει σοβαρά αυτά που ψιθυρίζονταν στους δρόμους, στις φιλικές κουβέντες, μπροστά στα περίπτερα με τις κρεμασμένες εφημερίδες χρόνια τώρα :

Ότι το να ασχολείται κανείς με την πολιτική στην Ελλάδα τελευταία είχε καταντήσει επάγγελμα. Είχε καταντήσει να είναι ο εύκολος τρόπος επαγγελματικής αποκατάστασης και εύκολου πλουτισμού. Είχε καταντήσει να αποτελεί η βουλευτική ιδιότητα  το πατίνι που σε οδηγούσε ξαφνικά σε φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς, σε ωραία σπίτια, σε γυαλισμένα αυτοκίνητα και σε φαντεζί γραβάτες για τους κυρίους και σε αξιοπρεπή -πλην σέξυ- ταγέρ για τις κυρίες.

Και όλα αυτά ενώ τα έδρανα του Κοινοβουλίου έμεναν άδεια, τα επιχειρήματα επί της ουσίας απουσίαζαν και οι ψηφοφορίες ήταν ένα είδος "κομματικής πίστης" και όχι απόδειξη ιδεολογικής ταυτότητας ή έστω συνέπειας προς το λαό, τους εντολείς δηλαδή των κοινοβουλευτικών μας εκπροσώπων. 

Αμέτρητα τα πάνελ που κατά καιρούς απασχολούνταν με την πολιτική διαφθορά, όπως και αμέτρητα και τα διαλείμματα με τις διαφημίσεις να παρεισφρύουν σε όσα σοβαροφανή λέγονταν. Ευγενικές λέξεις, δήθεν εντάσεις και "σφοδρές αντιπαραθέσεις" περιφερόμενες από στούντιο σε στούντιο. 

Εκείνη την (Μεγάλη) Τετάρτη όμως, οι ευγένειες και οι θεατρινίστικοι καυγάδες δεν είχαν καμία θέση, ούτε μέσα στη Βουλή, ούτε και έξω από αυτήν. Είχε έρθει επιτέλους η μέρα που ο κόσμος έδειξε την αηδία του προς όλους και προς όλα. Και πολύ καλά έκανε. Και όσο κυνικό μπορεί να ακουστεί αυτό που σκέφτομαι εδώ και μέρες, θα τολμήσω να το ξεστομίσω τώρα -επειδή ακριβώς έοχυν περάσει βδομάδες από τότε :

Ίσως τα τρία αυτά αθώα θύματα και το μωρό που στάθηκε πολύ τυχερό τελικά και δεν πρόλαβε να δει αυτήν την άσχημη Ελλάδα που πνίχτηκε εκείνη τη μέρα από τον καπνό της αγανάκτησης του κόσμου, ενός κόσμου που πιστεύω πια ότι εκπροσωπούσε μόνο τον εαυτό του και κανέναν κομματάρχη - , ίσως ο θάνατός τους έπρεπε να συμβεί εκείνη ακριβώς τη μέρα, την πρώτη μέρα που πραγματοποιήθηκε μια τόσο μαζική εκδήλωση λαϊκής διαμαρτυρίας. Αν δεν βαφόταν με αίμα εκείνη η μέρα, είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθούσαν και άλλες μαύρες μέρες, κι άλλοι μαύροι καπνοί στην Αθήνα. Και κάποια στιγμή θα χάνονταν άνθρωποι - όχι απαραίτητα οι ίδιοι, αλλά η πατρίδα θα είχε πλέον μπει σε άλλες ατραπούς, που ούτε θέλω να ξεστομίσω, ούτε να φανταστώ.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, το πολιτικό σύστημα επιτέλους ξύπνησε από τον νεραϊδόκοσμό του και με τις κάμερες να δείχνουν σε ζωντανή μετάδοση τα τεκταινόμενα μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο, έπρεπε κάτι να πει. Κάπως να δικιολογήσει την ίδια του την παρουσία. Και αυτό έπρεπε κάποτε να γίνει, ύστερα από τόσα λάθη, τόσα σκάνδαλα, τόση κλεψιά και τόση ατιμωρησία. 

Θα μού πείτε "μα καλά, το πολιτικό σύστημα είναι αυθύπαρκτο; Δεν εκλέγεται; Δεν εκπροσωπεί το λαό; Οι ψηφοφόροι ξαφνικά δεν έχουν καμία ευθύνη για τη κατάντια της δικαιωματικά πλέον αναμετονομασθείσας Ψωροκώσταινας;" Φυσικά και έχει! Εδώ όμως είναι που έρχονται οι οικονομικοπολιτικές θεωρίες που συσχετίζουν με κυνισμό την έννοια της οικονομίας και της πολιτικής..

Άραγε, γιατί όσοι πλουτίζουν χωρίς κόπο πλουτίζουν κατά τρόπο...ολιγαρχικό, ενώ όταν πτωχεύουμε, πτωχεύουμε όλοι (μα όλοι μας!) τόσο ...δημοκρατικά και τόσο εκνευριστικά νόμιμα; Ε;

Ε, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ο κόσμος ξεχνάει τι ψήφισε, γιατί ψήφισε, ποιό ρουσφέτι περίμενε, ποιό ρουσφέτι δεν τού έγινε, βλέπει το πορτοφόλι του και τότε κάποιος πρέπει να φταίει για ΄τα χαρτονομίσματα που δεν υπάρχουν.. 

Η συνεδρίαση της Βουλής εκείνης της αξέχαστης μαγιάτικης Τετάρτης, κάποια στιγμή θα πρέπει να προβάλλεται στα σχολεία της χώρας. Να μοιράζεται σε dvd μαζί με τα βιβλία της νεώτερης Ιστορίας μας - γιατί το σίγουρο είναι ότι εκείνη τη συνεδρίαση κανένας εκδοτικός οργανισμός δεν θα θέλει να τη μοιράζει δωρεάν με τις εφημερίδες- .

Τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας έκλιναν το ρήμα 'κλέβω' σε όλους τους χρόνους, σε όλες τις φωνές, σε όλα τα πρόσωπα. Στον ενικό, στον πληθυντικό.. Δόξα τω Θεώ, αν κάτι ακόμα παραμένει πλούσιο σε αυτή τη χώρα είναι ο τρόπος εκφοράς του λόγου και των διαθέσεων. "Εσείς κλέψατε" , "Όχι, εσείς κλέψατε" , "Έτσι ε; Ε, ας το εξετάσουμε, τι τις έχουμε τις Εξεταστικές Επιτροπές;! Αλλά, όπως και νά'χει εσείς κλέψατε περισσότερο από μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο" , "Ε, εντάξει, ας το εξετάσουμε τότε άμα είναι έτσι, αλλά να το θυμηθείτε ότι εσείς κλέψατε πιο πολύ απ' όλους μας μαζί. Να δείτε τι θα βγάλει η Εξεταστική και θα κλαίτε με μαύρο δάκρυ! Κλέφτες!" και άλλα τέτοια πολύ χαριτωμένα. Και βέβαια, το υπέρτατο προστατευτέο αγαθό τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο το ιδεώδες της κομματικής πειθαρχίας... Δυστυχώς η συνεδρίαση μεταδιδόταν ζωντανά και δεν μπορούσα να παρέμβω αποφασιστικά με το τηλεκοντρόλ μου.

Στη συνέχεια, η νεωτερίζουσα αριστερά αρκέσθηκε για άλλη μια φορά σε πολύ όμορφα σχήματα λόγου που κατέληγαν στο κοινότυπο πια "εσείς φταίτε και όχι εμείς, αφού δεν κυβερνήσαμε ποτέ" , χωρίς πρακτικές προτάσεις. Σύνηθες και εξ ίσου χαριτωμένο, μην πω και γοητευτικό. 

Και ύστερα ήρθε η αντιπαράθεση της ακραίας δεξιάς με την ακραία αριστερά. Ερωτήματα του τύπου εάν άρχισε ξανά αντάρτικο στην Αθήνα, εάν το Σύνταγμα είναι νόμιμο, εάν ο λαός θα αλλάξει τα πάντα στο δρόμο, εάν...εάν... Εάν δηλαδή, για να λύσουμε τις διαφορές μας (που τις ξαναθυμηθήκαμε τώρα, επειδή το Ταμείον είναι Μείον) θα πρέπει να κάνουμε ένα ξεγυρισμένο flashback 60 χρόνια πριν. Όταν όντως η Αθήνα καιγόταν ολόκληρη, όταν ο γείτονας σκότωνε τον γείτονα, ο συγγενής τον συγγενή και τα παιδιά βρέθηκαν να ενηλικιώνονται χωρίς μάνα και πατέρα, πολλά από αυτά βρέθηκαν να ενηλικιώνονταν ακόμα και σε ξένη χώρα, χωρίς να το έχουν επιλέξει.. 

Δεν θα με ενοχλούσε να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου χωρίς ακριβό ευρώ, χωρίς καλογυαλισμένο αυτοκίνητο, χωρίς δανεισμένη βίλλα. Στο κάτω- κάτω, αν τα ήθελα όλα αυτά, θα μπορούσα να τα έχω, όπως πολύς κόσμος τα απέκτησε την περασμένη δεκαετία της επικής πια Ελληνικής Dolce Vita. Ομολογώ όμως ότι όταν άκουσα τη στιχομυθία μεταξύ των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών δυνάμεων, συνειδητοποίησα ότι τελικά η πεμπτουσία της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας κινείται αποκλειστικά ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους, κι ας έχουν περάσει δεκαετίες και δεκαετίες. Και αν αυτοί οι πόλοι ενεργοποιηθούν ξανά με την ίδια δυναμική, δεν θα κουραστεί πολύ το τηλεκοντρόλ να κάνει εκείνο το flashback που λέγαμε.

Ένα τέτοιο flashback δεν θα έχει πολλές εκπλήξεις. Το σενάριο θα είναι λίγο-πολύ το ίδιο. Ακόμα και το σκηνικό δεν θα διαφέρει. Ούτε η γλώσσα : περιττοί οι υπότιτλοι.
Η μόνη ειδοποιός διαφορά σε μία νέα έκδοση της ίδιας χλωμής ταινίας που θα ξαναέβλεπε η χώρα θα είναι οι πρωταγωνιστές της : 
Αυτή η γενιά των Ελλήνων που δεν διδάχθηκε ποτέ τα κακά του εμφύλιου σπαραγμού από κανένα βιβλίο του ΟΕΔΒ, από κανένα Ελληνικό Πανεπιστήμιο που αν και έχει εκθειάσει σε όλους τους τόνους το λαμπρό παρελθόν των Αρχαίων Ημών Προγόνων, δεν έκατσε ποτέ να εξετάσει με ψυχραιμία και με ωριμότητα τι συνέβη μόλις πριν μερικές δεκαετίες σε αυτήν εδώ τη χώρα. Αυτή η γενιά είναι εντελώς γυμνή από εμπειρίες και επιχειρήματα, ενώ παράλληλα αποτελεί εύκολη λεία για ακραίους προπαγανδιστές ένθεν και ένθεν. Το χειρότερο : η άγνοιά της την καθιστά γυμνή από αντισώματα και δεν θα μπορέσει να ελέγξει τον εαυτό της ώστε να μην φτάσει στα άκρα.

Και ας μη γελιόμαστε : εάν η ψυχρή δολοφονία αυτών των άτυχων ανθρώπων στη Marfin, είτε επρόκειτο για προβοκάτσια είτε για ένδειξη ακραίας πίστης στο ιδεώδες της απεργίας, το συμπέρασμα είναι ένα - Εάν η γενιά αυτή είχε τα αντισώματα να μην φτάσει στα άκρα (είτε ως προβοκάτορας είτε ως απεργός) δεν θα έφτανε εκεί που έφτασε. Και δεν θα χρειαζόταν να καούν ζωντανοί αυτοί οι απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας στην Ελλάδα του 2010 για να σταματήσουν οι ακρότητες στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν.

Γιατί θυμήθηκα εκείνες τις στιγμές σήμερα και σας τις γράφω. Θα σάς πω γιατί, αν και όλες αυτές τις μέρες σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν εάν θα έπρεπε να σάς εκμυστηρευτώ κάτι για το οποίο αυτή τη στιγμή ντρέπομαι και μόνο που το σκέφτηκα.

Ακούγοντας όλους αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες του Έθνους, - είτε αυτοί βρίσκονταν μέσα στη Βουλή αλληλοκατηγορώντας και αλληλοκατηγορούμενοι, είτε βρίσκονταν έξω από αυτήν φωνάζοντας να γίνουν όλα στάχτη, να τελειώνουμε μια και καλή - , για μια στιγμή αφαιρέθηκα βλέποντας τη μισοάδεια/μισογεμάτη βαλίτσα που έχασκε εδώ και μέρες σε κάποια γωνιά στο σπίτι. Γιατί, -ομολογώ την αδυναμία μου- ούτε θέλω, ούτε προτίθεμαι να πάρω μέρος σε ένα τέτοιο παιχνίδι σωτηρίας. Την προεμφυλιακή ή μετεμφυλιακή ελληνική ρητωρική αρνούμαι να την υποστώ στην Ελλάδα του 2010.

Άλλωστε, έχω πάρει αρκετή δόση αυτού του Sudoku που δε λύνεται ποτέ ήδη από παιδί. Και η καλύτερη λύση ενός Sudoku που δεν λύνεται, είναι είτε να το σκίσεις, είτε να το κάψεις είτε (καλύτερα) να το πετάξεις στα σκουπίδια.

"Ευχαρίστως θα τα μάζευα όλα τώρα αμέσως σε μια βαλίτσα και θα έφευγα από αυτό το μέρος" έγραψα ασυναίσθητα -σχεδόν αυτόματα- με ένα νευρικό sms σε έναν φίλο κάπου μακρυά. Και εκείνη τη στιγμή πραγματικά το πίστευα. 

Κι αν ο έλληνας του σήμερα θέλει να ζήσει το δικό του flashback, ας πάρει το τηλεχειριστήριό του, να δει την ταινία που θέλει να δει, όσες φορές θέλει να τη δει, να πρωταγωνιστήσει κιόλας -γιατί όχι. Ας διαλέξει όποιον ρόλο θέλει. Εγώ πάντως τον δικό μου ρόλο τον διάλεξα.

Πείτε με ό,τι θέλετε. Εγώ θα προτιμήσω να βλέπω τους πρωταγωνιστές σε έκτακτα δελτία ειδήσεων από κάπου πολύ, μα πολύ μακρυά! Και, ναι, στις διαφημίσεις θα τρέχω στην τουαλέτα να φυσάω τη μύτη μου και να σκουπίζω τα δάκρυά μου, αλλά εγώ το δικό μου το flashback το έχω δει χρόνια πριν. 

Και μια τέτοια ταινία σε επανάληψη δεν την ξαναβλέπω, που να με πληρώνετε.

Εντάξει λοιπον ρε παιδιά, θα ζήσουμε πιο μαζεμένα. Και, στο κάτω-κάτω, ποιός ξέρει, μπορεί οι φήμες που λένε ότι ήδη στο Εθνικό Τυπογραφείο τυπώνουν δραχμές να βγουν αληθινές του χρόνου.

Ας τα πάρουν τα λεφτά μας.

(τα πήραν ήδη!)

Να μάς πάρουν και την ψυχή μας;

Ε όχι!

.