γραφιστική προσθετική

Πώς βρεθήκαμε έτσι ξαφνικά να ασχολούμαστε μέρες τώρα με τις κακόγουστες γραφιστικές προσθετικές, στις οποίες υποβλήθηκε στα καλά-καθούμενα αυτή η ταλαίπωρη Αφροδίτη της Μύλου; Πώς μάς ήρθε να θυμηθούμε έτσι ξαφνικά τι μάς έκαναν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; Πώς ανοίξαμε τα τεφτέρια μας στα καλά καθούμενα και ανακαλύψαμε ύστερα από τόσον καιρό πόσα γερμανικά μάρκα μάς χρωστά το Βερολίνο; Και το κυριότερο - και θλιβερότερο απ' όλα - πώς βρέθηκε κοτζάμ Κράτος να ανάγει σε μείζον θέμα έναν 11σέλιδο λίβελο ενός περιοδικού, που ο μέσος Έλληνας αγνοούσε ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη; 

Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.. 

Σοφή παροιμία. 

Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτά τα κατάπτυστα δημοσιεύματα που μάς προσέβαλαν και δικαίως μάς έκαναν να σκίζουμε τα ρούχα μας από αγανάκτηση, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία προβοκάτσια πρώτου μεγέθους με έναν και μοναδικό σκοπό :  

Να ενισχυθούν οι τάσεις της γερμανικής πολιτικής σκηνής που δεν θέλουν (και ίσως δικαίως) να επωμίζεται μονίμως η χώρα τους τις δημοσιονομικές αμετροέπειες των φτωχών συγγενών της Ευρωζώνης. Άλλωστε δεν είναι ψέμα ότι απ'όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μονίμως η γερμανική είναι εκείνη που βάζει πρώτη το χέρι στην τσέπη και η τελευταία που το βγάζει. Και δεν αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας ότι μετά το 'κανόνι'  της Ελλάδας, ακολουθεί η Πορτογαλία, η Ισπανία, κι ούτε ψύλλος στον κόρφο της Λετονίας, της Εσθονίας και πάει λέγοντας. 

Έτσι, αυτή η κακόγουστη από κάθε άποψη γερμανική προβοκάτσια φαίνεται να έχει πετύχει τους στόχους της. Κατ' αρχήν, εξόργισε την ελληνική κοινή γνώμη και τα εγχώρια μέσα μαζικής ενημέρωσης, έγινε πρώτο θέμα παντού και παρέσυρε τους πολιτικούς μας σε οργίλες δηλώσεις, που είτε έτσι είτε αλλιώς, θα κληθούν πολύ σύντομα να τις πάρουν πίσω, αφού μόνο το γερμανικό δημόσιο ταμείο είναι σε θέση να μάς πετάξει αυτή τη στιγμή το πιο ασφαλές σωσίβιο.. Παράλληλα, όλος αυτός ο θόρυβος έβαλε αυτομάτως την γερμανική κυβέρνηση σε φοβερά δύσκολη θέση έναντι των πολιτών της, οι οποίοι και αυτοί είναι πολύ λογικό να μην καταλαβαίνουν γιατί θα πρέπει να είναι αυτοί που θα βάζουν μονίμως το χέρι στην τσέπη για να βοηθούν τη μία ή την άλλη χώρα-μέλος της Ευρωζώνης που κάθε λίγο και λιγάκι θα χάνει τ' αυγά και τα πασχάλια της  εγχώριας οικονομίας της. Και ενώ από την πρώτη στιγμή  η γερμανική κυβέρνηση απέκλεισε το οδυνηρό ενδεχόμενο αποχώρησής μας από το ευρώ, τώρα θα πρέπει να εντείνει την επιχειρηματολογία της προς τον μέσο Γερμανό που δικαίως διαμαρτύρεται. Γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν είναι λίγο πράμα για έναν λαό να παίρνει στις πλάτες του, γενιές τώρα, ό,τι αμαρτίες συνέβησαν μισό αιώνα πριν , κι από την άλλη να κάθεται και να πληρώνει τα σπασμένα του ευρώ, που στο κάτω-κάτω κανείς δεν τον ρώτησε αν όντως θέλει την ουσιαστική  υποτίμηση του πάλαι ποτε πανίσχυρου γερμανικού μάρκου...  

Και στο τέλος, ποιός χάνει από όλη αυτή την ιστορία; 

Μα εννοείται μόνο...εμείς.

Η γερμανική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να μάς δανείσει έτσι κι αλλιώς -διαφορετικά η ευρωζώνη θα αρχίσει να διαλύεται- αλλά με όρους που θα πρέπει να 'ηρεμήσουν' τους αγανακτισμένους γερμανούς που βαρέθηκαν να πληρώνουν. Και πώς θα γίνει αυτό; Με όρους σαφώς χειρότερους για μάς, τους δανειολήπτες.

Η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε στην ουσία να ...τσακώνεται με ένα περιοδικό(!) -το οποίο εν τω μεταξύ έγινε  παγκοσμίως γνωστό και προφανώς πολλαπλασίασε την κυκλοφορία του-.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η Ελλάδα έχει να επιλέξει αποκλειστικά το μη χείρον.

Κι όσο για τις αποζημιώσεις... 

Μα καλά...

Υπάρχει κανείς που πραγματικά πιστεύει ότι θα μάς καταβληθούν;

.