πωλείται αέρας

Περιμένοντας υπομονετικά τη συνεδρίαση των ευρωπαίων ειδημόνων της φετινής 25ης Μαρτίου, οπότε και κατά πάσα πιθανότητα θα ξέρουμε ποιός ακριβώς θα μάς δανείσει χρήματα, και έτσι θα ξέρουμε και επισήμως σε ποιούς θα χρωστάμε (άραγε επί πόσες γενιές;), λέω να εφαρμόσω τη γνωστή μου τακτική όταν έρχονται τα δύσκολα: 

Την τακτική της φυγής.

Δε σκοπεύω να με πάω πολύ μακρυά.

Μόλις ήπια το καφεδάκι μου στην οδό Λήδρας, στο κέντρο της Λευκωσίας, και συγκεκριμένα στο good-old ελλαδίτικο FloCafe, γιατί είναι πρωί και δεν αντέχω τους πολλούς πειραματισμούς. Άλλωστε για άλλη μια φορά, έχασα το πρωινό του ξενοδοχείου. 

Το σακίδιο, η ψηφιακή φωτογραφική μου μηχανή και εγώ, πανέτοιμοι να εκδράμουμε για πολλοστή φορά στη γειτονιά της Φανερωμένης, της πιο αγαπημένης μου ελληνικής γειτονιάς (οι παλιότεροι φίλοι του μπλόγκεως θα έχετε πάρει χαμπάρι από πολλές αναρτήσεις ότι όντως έχω χοντρό κόλλημα με αυτά τα στενά..). Κι αυτό γιατί όσο και να έχω ταξιδέψει, δεν έχω βρει πουθενά μια γειτονιά να είναι χωρισμένη στα ..τρία και παρ'όλ'αυτά να αποτελεί συγχρόνως το κέντρο μίας πρωτεύουσας και μάλιστα ευρωπαϊκής. 

Το ελεύθερο κομμάτι της Φανερωμένης λοιπόν που λέτε, αποτελείται από επιμελώς ατιμέλητα στενά, με smart καφενεδάκια τύπου Εξαρχείων-Θησείου, με εστιατόρια τύπου Ψυρρή-Μεταξουργείου και με πολυκαταστήματα πολυεθνικών (όρα Ερμού). Και εκεί που όλα βαίνουν καλώς -και πάντοτε σε τιμές ευρώ-, κάποιος στρατιώτης της Εθνικής Φρουράς αλλάζει νούμερο σε φυλάκια που βρίσκονται σε κάποιον δεύτερο όροφο πολυκατοικίας, δίπλα ακριβώς από μαγαζιά που πουλάνε π.χ. στερεοφωνικά ή ηλεκτρικά είδη ή ακόμα και εσώρουχα, ενώ παράλληλα κάποιοι Gastarbeiter εκ Πακιστάν στην είσοδο της ίδιας πολυκατοικίας συνεχίζουν την ψιλή κουβέντα τους.

Τέτοια είναι η γειτονιά της Φανερωμένης.

Όλο εκπλήξεις για το αμύητο ελλαδίτικο μάτι. Με δρόμους που ερημώνουν ξαφνικά και δεν μπορείς να προχωρήσεις παραπέρα. Με στενά και μικρές ανοιχτές στοές, γεμάτες με καρέκλες καφενείου και με νέα παιδιά που έχουν συνηθίσει αυτήν την πραγματικότητα της διαίρεσης. Με τη νεκρή ζώνη, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα απίστευτο σκηνικό ερειπωμένων σπιτιών, με τζάμια σπασμένα και πόρτες καλυμμένες από σάκκους άμμου. Και βέβαια, τα αυτοκίνητα που συμπληρώνουν την όλη ανωμαλία με την ...ανάποδη φορά της πορείας τους. 

Σε μια εποχή λοιπόν, που όσον αφορά τα καθ'ημάς, όλα δείχνουν να μεταφράζονται σε ισολογισμούς, απολογισμούς, λογιστικές ανατροπές και δημοσιονομικά τερτίπια, η γειτονιά της Φανερωμένης ζει τη δική της πραγματικότητα -κι όσο για μένα , και για όσο χρόνο βρέθηκα στα λημέρια της, ευτυχώς έζησα κι εγώ τη δική της-.  

Και επειδή το ανθρώπινο μυαλό έχει πάντα την ικανότητα να πλάθει τις δικές του διεξόδους, ακόμα κι όταν έχει να κάνει με γεωπολιτικές 'αναγκαιότητες' που τυχαίνει να βρίσκονται κυριολεκτικά μπροστά στη μύτη του, αποφάσισα κι εγώ να παίξω με τους κανόνες της πραγματικότητας αυτής της γειτονιάς. 

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι τα περισσότερα 'σημάδια' φυγής στα στενοσόκκακά της κοίταζαν ψηλά, εκεί πάνω στον ουρανό. Εκεί όπου δεν υπάρχουν σύνορα, δεν υπάρχουν γραμμές και φυλάκια, δεν υπάρχει κανένα όριο. Γιατί όταν δεν μπορείς να κοιτάξεις μπροστά σου, όταν συχνά-πυκνά ορθώνεται ένα επιβλητικό 'απαγορεύεται', δεν έχεις παρά να κοιτάξεις όπου σού λένε οι τοίχοι γύρω σου.

Από την άλλη όμως, όποιος αφέθηκε στην αφέλειά του και νομίζει ότι απλά κοιτώντας ψηλά, δεν θα τού καταλογισθεί κάποιο τίμημα -μεγάλο ή μικρό- πλανάται πλάνην οικτράν.
Και εδώ η γειτονιά της Φανερωμένης δίνει τη δική της απάντηση.
Με το γνωστό και μοναδικά δικό της πικρό υπομειδίαμα,
που δυστυχώς, και αυτό, είναι κολλητικό.

Ποιός μάς είπε πως ο αέρας είναι τάχα δωρεάν;
Ακόμα και αυτός -υπό προϋποθέσεις- πωλείται.. 

   

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από το μπλογκ 
στα μέσα Ιανουαρίου του 2010 στη Λευκωσία.



.