με σήμα το σαλιγκάρι..

Ήρθε νομίζω αυτό που λέμε "το πλήρωμα του χρόνου..".

Ύστερα από περίπου δύο χρόνια και κάτι με την ίδια εικόνα στην κεφαλίδα του μπλογκεως, ίδιο πορτοκαλοκίτρινο φόντο, ίδια γραμματοσειρά, ε κάπου είπα κι εγώ να κάνω μια ριζική αλλαγή. Το σκεφτόμουν από καιρό, αλλά μια το ένα, μια το άλλο, δεν κάθισα μια μέρα να πω : "λοιπόν! κάτσε Γαβριήλ κάτω, πάρε αυτό το μπλογκ και άλλαξέ του τα πετρέλαια!". 

Στο μεταξύ, έβλεπα τους συν-μπλόγκερ μου να μην κάθονται φρόνιμα! 

"Θέλω να το αλλάξω πια αυτό το μπλογκ! Άμα δεν το αλλάξω, μη σου πω ότι θα το κλείσω να πάει στο καλό!", μού είχε δηλώσει αποφασιστικά το φίλτατον Δεσποινάριον εκ Ουάσιγκτον, σε μία από τις μεταμεσονύκτιες (για μένα) τηλεφωνικές μας συνομιλίες (νά'ναι καλά η Ἁγία Φόρθνετ, που δεν με χρεώνει γι'αυτό ούτε μισή δραχμή!). Και -τσουπ!-, την επομένη ακριβώς, ιδού το νέο της look!

Όσο για τον συν-μπλόγκερ Μαρίνο,.... Ααααααααα εκείιιιι νε δεις! 

Από απλός μπλόγκερ μεταλλάχτηκε σε ΜπλογκοΚράτορας! 

Για ....κοπιάστε να δείτε αυτό το νέο λευκωσιάτικο look, να σού φύγει το καφάσι!

Τι να κάνω, άνθρωπος είμαι και ζήλεψα!

Και οι αλλαγές είναι ...

...μπροοοοοοοοστάααααααα σααααααααααααααας...

Ναι, έβγαλα άπαξ δια παντός τη φωτογραφία με φόντο την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, γιατί, είπαμε, ή ανανεωνόμεθα ή δεν ανανεωνόμεθα!  

Μια ζωή στη Σμύρνη θα βολοδέρνουμε;

Κι όσο για το άσπρο φόντο, χμμμμμ, εδώ το θέμα χωράει συζήτηση. 

Μού φαίνεται λίγο 'σκληρό' και βαρετό εκ πρώτης όψεως , αλλά για την ώρα λέω να το κρατήσω έτσι και όπου πάει.

Αλλά.. το κλου μέσα σε όλην αυτήν την ανανεωτική λαίλαπα είναι....
η μασκώτ του μπλόγκεως.
Α, ναι!
ΑΥΤΗΝ δεν την αλλάζω ΜΕ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!  σάς αρέσει δε σάς αρέσει.

Όταν ήμουνα Δημοτικό , δε θυμάμαι σε ποιά τάξη, μάς είχαν βάλει θέμα στην έκθεση "ποιό ζώο μου αρέσει περισσότερο και γιατί." Σκυλιά, γατιά στο σπίτι μας ακόμα δεν είχαμε. Όμως, όποτε έβρεχε, δεν ξέρω πώς μου'χε κάτσει, πήγαινα και μάζευα σαλιγκάρια από τον κήπο της γιαγιάς, από το δρόμο, από τα παγκάκια της παιδικής χαράς.. Όπου έβρισκα σαλιγκάρι, ετίθετο αυτομάτως υπό την προστασία μου.

Αποτέλεσμα Πρώτο : 

Το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο από σαλιγκάρια. Σαλιγκάρια κάτω από το κρεββάτι. Σαλιγκάρια στις ντουλάπες. Σαλιγκάρια στο πάτωμα. Σαλιγκάρια στους τοίχους. Στις κρεμάστρες, στα σεντόνια, στο πικάπ... Και όποτε ακουγόταν αυτό το ανατριχιαστικό 'χχχκρτάκχχχ' , και μετά ακολουθούσε το γνωστό "αχ βρε Γαβριήλ, το σαλιγκάρι σου....βρέθηκε μπροστά μου μωρέ!", τότε πραγματικά.....τι να σάς πω. Ήταν κάτι σαν μια μικρή καταστροφή. Αναμενόμενη μεν, αλλά καταστροφή. Χωρίς όμως θρήνους και οδυρμούς. "Είχε έρθει φαίνεται η ώρα του", σκεφτόμουν.

   

Αποτέλεσμα Δεύτερο : 

Ποτέ μα ΠΟΤΕ στη ζωή μου μέχρι τώρα δεν έφαγα σαλιγκάρια!

ὁποῖα βαρβαρότης!

Όμως, όλες αυτές τις βλακώδεις συνήθειές μου, μού ήταν παντελώς αδύνατον να κάτσω και να τις αραδιάσω στο τετράδιο των εκθέσεων. Και με τίποτα δεν θα καθόμουν να τις διαβάσω μπροστά στους συμμαθητές μου! Αδύνατον!  Όχι τίποτα, αλλά -όχι να το παινευτώ δηλαδή - ε, έγραφα καλές εκθέσεις. Μού άρεσε δηλαδή! Όχι για να πάρω καλό βαθμό! Άλλωστε το να γράφεις έκθεση εγώ τουλάχιστον τότε  δεν το εθωρούσα 'μάθημα'. Γράφουμε αυτό που σκεφτόμαστε και σ'όποιον αρέσουμε. Έτσι την είχα δει. 

Αλλά, εεεεεεεεε όχι και να εκμυστηρευτούμε στον σύμπαντα ντουνιά ότι -να, μού αρέσουν τα σαλιγκάρια, αλλά δεν ξέρω το γιατί!...λέγονται αυτά;- (τώρα γιατί γράφω αυτές τις βλακείες δημοσίως και προς άγνωστο κοινό, είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο αυτή τη στιγμή τουλάχιστον κρίνω πως είναι καλύτερα να μην το αναλύσουμε -και προφανώς πιστεύω ότι συμφωνείτε..)

Το σαλιγκάρι φίλοι μου, είναι σοφό ζώο. 

Φαίνεται απλοϊκό, αργό, ηλίθιο ίσως, αλλά τελικά είναι το πιο σοφό ζώο απ'όλα.

Μην πω και το πιο τολμηρό απ'όλα. 

Και σάς ρωτώ : 

Είδατε εσείς ποτέ σαλιγκάρι να πηγαίνει με την όπισθεν; 

Είδατε ποτέ κανένα σαλιγκάρι να λοξοδρομεί; 

Είδατε κανένα σαλιγκάρι να παρεκκλίνει της πορείας του; 

Όχι!

Κι όταν μάλιστα τα βρει για λίγο σκούρα, απλά μπαίνει μέσα στο καβούκι του και είναι απλώς θέμα χρόνου να ξαναβγεί και να συνεχίσει να πηγαίνει εκεί που θέλει. 

Δεν μπορεί, αργά ή... πιο αργά από τα άλλα σαλιγκάρια, θα φτάσει εκεί ακριβώς που θέλει, ο κόσμος να χαλάσει.

Τώρα, βέβαια, αν ...

...λέω ...ΑΝ συμβεί και κάποιο τακούνι/παπούτσι/παντόφλα βρεθεί στο διάβα του και με ένα ανατριχιαστικό 'χχχκρτάκχχχ' τού πέσει κυριολεκτικά... ο ουρανός στο κεφάλι, ε τότε, τι να κάνουμε. Τό πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον. 

Τουλάχιστον όμως, όσο ζούσε, είτε πηγαίνοντας μπροστά, είτε κρυμμένο σημειωτόν, έκανε ό,τι μπορούσε καλύτερο, και ποτέ δεν ξέφυγε από την πορεία που εκείνο (και μόνο εκείνο) είχε αποφασίσει ότι θα ακολουθήσει.

Και δεν τα παράτησε μέχρι εκείνο το μοιραίο 'χχχκρτάκχχχ'

Αυτή εδώ η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στους σύντροφους και συνοδοιπόρους μπλόγκερς Δεσποινάριον και Μαρίνο, που με έκαναν -χωρίς να το ξέρουν- να κάνω βασικές αλλαγές σ'αυτήν την έρμη την μπλογκοκοινωνία. 

Τούς ευχαριστώ θερμότατα και από καρδιάς.

    .