γηραιότεροι του φαίνεσθαι

Πριν κάποιους μήνες, όταν έμαθα ότι θα διοργανωνόταν συνάντηση όλων όσων αποφοιτήσαμε το 1990 από όλα τα Λύκεια της πόλης, να πω την αλήθεια - δεν ήθελα να πάω.
Γιατί; Να πω (ξανά) την αλήθεια : δεν ξέρω.
Ίσως γιατί δεν ήθελα να παραδεχθώ ότι όντως πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια από τότε που πήρα το απολυτήριο. Έτσι απλά. Η φράση "δύο δεκαετίες μετά" μού ακουγόταν πολύ βαριά.

Το είχα ακούσει σε κάποια συζήτηση τις προάλλες από κάποιους μεγαλύτερούς μου και μού έμεινε στο μυαλό για μέρες. "Εντάξει, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και καταλαβαίνω ότι μεγάλωσα. Μέσα μου όμως είμαι ακόμα 15 χρονών!" Ε λοιπόν, κι εγώ κάπου τόσο αισθάνομαι, κι ας έχουν γκριζάρει οι κρόταφοι. Τρίχες δηλαδή...

Κάπως έτσι αντιμετώπισα την είδηση ότι την Παρασκευή, στις 25 Φεβρουαρίου 2011, όλοι όσοι γεννηθήκαμε το 1972, στη Ρόδο, πήγαμε στην πρώτη Δημοτικού το 1979 και αποφοιτήσαμε από την τρίτη Λυκείου το 1990, θα βρισκόμασταν όλοι ξανά σε ένα πάρτυ, και μάλιστα όχι μασκέ! 

Γερνάμε, ok. 

Θα πρέπει να το κάνουμε και θέμα;

Guns'n'Roses - Paradise City

Με τη γενιά μου, τι αντιπροσωπεύει και τι την χαρακτηρίζει, είχα ασχοληθεί σε παλιότερη ανάρτηση, μιλώντας σας για το ευφυέστατο βιβλίο του Κωνσταντίνου Καμάρα "Πάρε το Μηδέν", και σάς προτείνω ακόμα μια φορά να το αγοράσετε, μιας και είναι ίσως το μοναδικό που μιλάει για μάς -οι αρχάριοι εδώ μέσα, καλό θα ήταν να πατήσετε εδώ για να δείτε τι εννοώ-. Άλλο όμως να διαβάζεις για τις γενιές που γεννήθηκαν από το 1967 μέχρι και το 1972/1973 γενικώς, αορίστως και σε ..πανελλαδικό επίπεδο, κι άλλο να μιλάς για την γενιά τη δική σου, που γνώρισε την εφηβεία της στη Ρόδο της δεκαετίας του '80.
Και τώρα καταλαβαίνω την αόριστη απάντηση των γονιών μου που όταν τους ρωτούσα "μα, πώς ήταν η Ρόδος όταν πηγαίνατε σχολείο;", μού λένε "Αααααααα, ήταν πολύ ωραία!!" -και μετά , η απόλυτη σιγή! 

Και τελικά είναι πραγματικά ...πανδύσκολο να περιγράψεις μια ολόκληρη περίοδο της ζωής σου με περισσότερες από τρεις μέχρι πέντε λέξεις το πολύ.

Μα τι λέω... είναι Αδύνατον! 

Όχι απλώς πανδύσκολο... 

Επειδή όμως κάτι θα πρέπει να γράψω εδώ μέσα,
λέω να κάνω την αρχή...

Τότε λοιπόν, στα χρόνια μου, στη Ρόδο υπήρχαν τέσσερα μόνο Λύκεια. Ήταν και τα τρία τους δημόσια, κακοδιατηρημένα, με τις πόρτες ψιλοκατεστραμμένες, με καναδυό σπασμένα τζάμια -όπως όλα τα ελληνικά σχολεία πάνω κάτω δηλαδή- αλλά όλα τους πολύ όμορφα και με διαφορετικό στυλάκι το καθένα. 

νούμερο 1 σε πωλήσεις στη Ρόδο του '80

Κι αρχίζω από το 3ο Λύκειο, που ήταν γνωστό ως... "Καπνοβιομηχανία".
Όχι επειδή το ποσοστό των καπνιζόντων εκεί ήταν υψηλότερο -αν και ως προς αυτό ας μην πάρω κι όρκο-, αλλά επειδή το κτήριο στο οποίο στεγαζόταν ήταν εργοστάσιο τσιγάρων που προορίζονταν για την τοπική ροδιακή αγορά, από τα χρόνια της Ιταλικής κατοχής και μέχρι τις πρώτες χρονιές μετά την Ενσωμάτωση.

Γιατί αρχίζω από την "Καπνοβιομηχανία";
Ε από πού ν'άρχιζα;! 
Όπως και να το κάνουμε -και παρά το ότι εγώ σαν παιδί του "Βενετοκλείου" ίσως δεν θα έπρεπε να το λέω έτσι ανοιχτά- ήταν πολύ πιο προχωρημένο από μάς, από κάθε άποψη. Το γενικότερο στυλάκι εκεί ήταν πολύ πιο.. 'πρωτευουσιάνικο', πολύ πιο.... Μπέβερλυ. Το καταλάβαινες από τα πάρτυ τους, την παντελή απουσία ροδίτικης υποψίας στην εκφορά του λόγου (πόσο καλύτερα θα μπορούσα να το διατυπώσω..), τα μέρη που έβγαιναν, ήταν γενικά -πώς να το θέσω τώρα- πολύ πιο χάι απ'όλους εμάς τους πληβείους  (κοινώς: πλέμπα) στα άλλα δύο Γενικά Λύκεια και στο Τεχνικό.

Ύστερα από όλα τα ως άνω, δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο, ότι τόσο η πρωτοβουλία όσο και η όλη οργάνωση της συγκέντρωσης των αποφοίτων έγινε από τα παιδιά της "Καπνοβιομηχανίας".
Και το αποτέλεσμα : αναμενόμενα τέλειο!

 

Η ονομασία του 2ου Λυκείου ήταν ένα θέμα από μόνο του. Η ρετσινιά του "Γυμνασίου Θηλέων" από τη γενιά των γονιών μας δεν έλεγε να φύγει από πάνω του. Έτσι, ακόμα και στα χρόνια που πηγαίναμε εμείς σχολείο και η διάκριση αρρένων-θηλέων αναγόταν σε αρχαίες εποχές, η φράση "τα παιδιά του Θηλέων" αναφερόταν στο εξαιρετικά εσωστρεφές κλίμα που επικρατούσε εκεί, τουλάχιστον για τη δική μας φουρνιά. Η δεύτερη ανεπίσημη ονομασία που είχε το 2ο Λύκειο ήταν "Καζούλειο", επειδή είχε κτισθεί από την ομώνυμη γνωστή ροδιακή οικογένεια εξ Αιγύπτου.
Και είναι γεγονός ότι εκεί, στο "Θηλέων", είχε δημιουργηθεί μια πιο κουλτουριάρικη μαγιά ήδη από το Γυμνάσιο του ίδιου σχολείου -με θεατρική ομάδα, με παραστάσεις και άλλα τέτοια πνευματικά- και γενικώς εκείνοι ασχολούνταν με τον εαυτό τους και κάπου εκεί τελείωνε το όλο θέμα.
Σαφώς πιο... ήπιο το κλίμα εκεί, χωρίς σπουδαίο νταβαντούρι.
Εν κατακλείδι, καλά θα ήταν κι εκεί φαντάζομαι, δε λέω, 
αλλά περί ορέξεως..

Και ήρθε η σειρά του 1ου Λυκείου, δηλαδή του "Βενετοκλείου", εκεί δηλαδή που ήμουν εγώ. Το σχολείο μας κτίσθηκε κατά την Ιταλική κατοχή, με την γνώριμη αυστηρή αρχιτεκτονική της εποχής κι όσο για τη φουρνιά μας : εξαιρετικά ετερόκλητη. Δεν βαριόσουν ποτέ, γιατί πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να μάς ομαδοποιήσει. Καθένας μας είχε βρει τη δική του 'θέση'.

Οι "πάκκοι" με το μαλλί-φούντα τύπου ροδίτικο καμάκι, τα "φυτά" με τα γυαλάκια, οι "κουλτουριάρηδες" άνευ ειδικότερου φαινότυπου (συγκαταλεγόμουν ανάμεσα στις δύο τελευταίες κατηγορίες), το καπνιστήριο από πίσω από το Κυλικείο ήταν διάσημο σε όλα τα υπόλοιπα Λύκεια της εποχής, και -γιατί να μην το παινευτούμε δηλαδή;- είμασταν ΚΑΙ του σαλονιού -με τις πολύ καλές μας επιδόσεις στα μαθήματα και στις πανελλαδικές εξετάσεις- αλλά...ΚΑΙ του λιμανιού με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Σνομπάραμε φανερά το "Θηλέων", νιώθαμε ένα κρυφό ..δέος για την χάη-κλαςς "Καπνοβιομηχανία", αλλά στο πολύ βάθος, σαν το "Βενετόκλειο" δεν υπήρχε σε Όλον τον Ντουνιά. Κι ας μην είχαμε αναπτύξει την ομαδικότητα που έβλεπες στα άλλα σχολεία. Κι ας ανήκαμε σε... λογιών λογιών "φράξιες".
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μη σάς πω ότι τελικά, μάς άρεσε που καθένας μας είχε το ..δικό του μπαϋράκι και δεν έμπαινε ο ένας στα χωράφια του άλλου.
Θες να'σαι μάγκας; Ok! 
Θες να'σαι φύτουλας; Με γειά σου, με χαρά σου!
Live and Let Live ένα πράμα.

Ε, όσο για το Τεχνικό Λύκειο, ομολογώ ότι είχαμε μηδαμινές σχέσεις, επειδή βασικά ήταν στην άλλη άκρη της πόλης -σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τρία Λύκεια που η απόστασή τους δεν κρατούσε περισσότερο από ένα τέταρτο με τα πόδια.
Κρίμα πάντως.
Πολλοί συμμαθητές μας από το Γυμνάσιο είχαν συνεχίσει εκεί, και τους περισσότερους έκτοτε, εγώ τουλάχιστον δεν ξαναείδα, λες κι η Ρόδος είναι τόσο τεράααααστια που θα μπορούσες να χαθείς ανάμεσα στις λεωφόρους... (πού είστε ρε παιδιά;;;)

Μπορεί λοιπόν να είχαμε τεράστιες διαφορές, το ωρολόγιο πρόγραμμα όμως έμενε ίδιο κι απαράλλαχτο σε όλα τα Λύκεια της πόλης. Και κάθε μέρα άρχιζε με το κουδούνι (ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝ) και την Προσευχή...

Έτσι ακριβώς άρχισε και η συγκέντρωση των αποφοίτων της Τάξης του '90, την Παρασκευή 25.2.2011 στο ευάερο και ψηλοτάβανο κλαμπ Dome του συμμαθητή μας Γιώργου Τσιάμη (γιατί αν για κάτι που μπορεί να είναι ακόμα υπερήφανη η όμορφη Ρόδος μας, είναι τα μπαρ και τα κλαμπ της! όχι παίζουμε!).

Τις παρουσίες πήρε ο φιλόλογος κ. Κώστας Κυπριώτης και ...στοιχήθηκαν τα παιδιά από την "Καπνοβιομηχανία" (να τα ξαναλέμε τώρα;), που τούς βγήκε το λάδι τόσους μήνες για να τα κανονίσουν όλα όπως έπρεπε! Και το μικρόφωνο πήρε η Μαρία Ζαχαροπούλου.

Όσο για το γκρουπάκι επί σκηνής : κι αυτό της σειράς μας!
Ο κύριος τραγουδιστής των Escape είναι ο Βαγγέλης Τατάκης, από την "Καπνοβιομηχανία" μεν (είπαμε!), αλλά και συμμαθητής μου στο Δημοτικό (νομίζω και στα αγγλικά, χωρίς να είμαι σίγουρος όμως...Βαγγέλη καλά τα λέω;) και με τον οποίο έχω διαφορά ηλικίας.... 8 ωρών! (οι μαμάδες μας έπεσαν φάτσα-φάτσα στο μαιευτήριο : η μαμά μου με είχε μόλις ξεφορτωθεί, η μαμά του ακόμα τον κουβάλαγε).
Όσο για τα ντραμς του συγκροτήματος : ο "δικός μας" Λουκιανός Τσαγκάρης - η μοναδική εκπροσώπηση του "Βενετοκλείου" μας, επί σκηνής! 

Γιααααααα να σάς δω να πατάτε το play...

Από το πάρτυ δεν ήταν δυνατόν να λείψει το δοξασμένο ελληνικό ροκ των '80s και η ιστορική 'Ευλαμπία', εκείνο το αθάνατο χιτ του Γιάννη Γιοκαρίνη - σε live εκτέλεση του πολλά υποσχόμενου αοιδού και σταρ της πίστας, Σάββα Σιρόπουλου. (Σάββα, άμα παραχοντρύνει η κρίση, εσύ τουλάχιστον ξέρεις τι θα κάνεις.. αλί σε μάς). Α! Και να μην το ξεχάσω. Αυτή που κρύβεται αδικαιολογήτως δεν είναι άλλη παρά η Έφη Παντολάκη (Αααααχχχχ το φχαριστήθηκα που το αποκάλυψα δημοσίως!) 

Χαμός - εγγυημένος!! 

Το επιβεβαιώνουν οι πιο... δύσκολοι των παρευρισκομένων : η Ρίκα Πάλμου, εγώ κι ο Γιώργος  Χρυσίδης -δύο άτομα που τώρα που το σκέφτομαι, ήταν πανταχού παρόντες στη ζωή μου: από τα προνήπια, το νηπιαγωγείο, το δημοτικό, τα αγγλικά, το γυμνάσιο, το λύκειο, την Αθήνα (η Ρίκα έκανε ένα πέρασμα από Κρήτη, για να ακριβολογώ) και τώρα... πάλι εδώ! 

Από εκεί ακριβώς που αρχίσαμε!

δηλώσεις

Και εννοείται βεβαίως ότι δεν έλειψαν και οι μικρές ...γλυκιές γκρίνιες -απαραίτητο συστατικό κάθε Reunion άλλωστε!-. Για τούτη την ξεχωριστή περίσταση μάλιστα, στον νευραλγικό αυτό τομέα  της Γκρίνιας,  η Ρίκα και εγώ ενώσαμε επαξίως τις πάλαι ποτε δυνάμεις μας, αυτή τη φορά ΚΑΙ on camera. 

Ορκίζομαι όμως ότι ήταν οι μοναδικές που μοιραστήκαμε. 

(Ξέρω, ο ήχος είναι ολίγον χάλια μαύρα, αλλά πιστεύω ότι παρά την ηλικία μας, η ακοή δεν μάς έχει εγκαταλείψει...).

Να φάνε πόρτα οι εξωσχολικοί λοιπόν, 

και να τούς διώξουν όλους από δω μέσα τώρα! 

Ρε, ούστ! και Όξω!

οι γκρίνιες αρχίζουν στο 0':15''

Και τώρα, αγαπητοί, ήρθε η ώρα να μπούμε στο θέμα "χορός". 

Είναι καρατσεκαρισμένο ότι εκείνα τα ηρωικά χρόνια των '80s στη Ρόδο ενδημούσε ένας τοπικός χορός ονόματι ... "Μπᾶμ" (ναί, γράφεται με περισπωμένη!). Ήταν μάλιστα τόσο διαδεδομένος αυτός ο τρόπος ...εκτέλεσης του ρυθμού της Ραπ, που όλοι μας νομίζαμε ότι ήταν αυθεντικός και δη εξ Αμερικής. 

Τα νομίσματά μας εννοείται πως ήταν ..κάλπικα, αφού οι πραγματικές ρίζες του "Μπᾶμ"  ουδεμία σχέση είχαν με το Μπρονξ και τα περίχωρα. Αντιθέτως, οι καταβολές αυτού του ιερού χορού των ροδιακών '80s χάνονται στα βάθη της Παράδοσης του Ροδίτικου Καμακιού, της Άσπρης Κάλτσας (ή "κάΡσας", ῥοδιτιστί, καθότι ἀνέκαθεν παρατηρεῖται συχνότατα μία ἰδιότυπη ἀντιμεταχώριση τῶν λυρικῶν συμφώνων λάμδα καί ῥώ, πρό συμφώνου τιθέντων...) μέσα από Μαύρα Παπούτσια με Λεπτή Σόλα, που πάνε πάντοτε παρέα με εκείνες τις ανεκδιήγητες φουντωτές κομμώσεις τύπου Duran Duran (άλλη μια κακή επιρροή της κυρίως ηπειρωτικής Ελλάδας, πφφφφ).

 γηγενεῖς  ἐκτελεσταί "Μπᾶμ" (2011 μ.Χ.)

Το "Μπᾶμ" χορεύεται από δύο και ενίοτε από τρεις νεαρούς, χωρίς όμως να αποκλείονται και οι κοπέλες -κατά προτίμηση με ανάλογη κόμμωση και ενδυμασία. Με την παρέλευση της δεκαετίας του '80, ο τοπικός χορός "Μπᾶμ" περιέργως και ὅλως αἴφνης ἐξηφανίσθη!...

Παρ'όλ'αυτά όμως, σημαντικότατος αριθμός γηραιών γηγενών συνεχίζει τηρῶν ἀόκνως τήν Ἱεράν ταύτην Πολιτισμικήν Ῥοδίαν Παρακαταθήκην!

Μιμνήσκονται οἱ πρεσβύτεροι, 

ἵνα μανθάνωσιν νεανίαι τε καί κορασίδες 

τῆς ὀλβίας τε καί πανσμαράγδου Ἱερᾶς ἡμῶν Νήσου..

ὦ Ῥόδιοι, ὦ Ῥοδίαι.... 

Ἴδετε οὖν! 

 

"Μπᾶμ"

Δυσκολεύτηκα πολύ να μαζέψω το μυαλό μου μετά απ' όλο αυτό. Πέρασαν τρεις ολόκληρες μέρες από το πάρτυ και δεν έχω συνέλθει απόλυτα. Η κάψουλα του χρόνου δεν είναι αστείο πράμα. Φεύγοντας από το πάρτυ, το αυτοκίνητο ήταν εκείνο που με ...οδηγούσε σπίτι, όχι εγώ. Δεν έπρεπε να πάθω ατύχημα. 

Μπορεί να βρεθούμε ξανά το καλοκαίρι, που θα έχουν έρθει και τόσοι άλλοι που έχουν φύγει απ'το νησί μας.

Ποιοί είμαστε; Πώς ήμασταν; Πώς θα γίνουμε;

Γηραιότεροι τοῦ φαίνεσθαι;

Νεαρότεροι τοῦ εἶναι;

Μπερδεύτηκα.

(γιατί μπερδεύτηκα;)

Cindy Lauper -  Time After Time

Με "Άριστα Δέκα" για τη διοργάνωση της συνάντησης 
των αποφοίτων της Τάξης του '90 βαθμολογούνται οι μαθητές : 

Σάββας Σιρόπουλος

Μαρία Τσέλιου

Μαίρη Ζαχαροπούλου

Φωτεινή Οικονόμου

Ελένη Τερεζάκη

Τάνια Φραράκη 
 

Υποστηρικτές της βραδυάς ήταν :

ο Γιώργος Τσιάμης και το club Dome για την παραχώρηση του χώρου και την υποστήριξη της εκδήλωσης

ο Φώτης Γιακουμάκης, κατάστημα Music House 

ο Σάββας Διακοσάββας, καταστήματα Lacoste 

ο Φίλιππος Παπαφιλίππου, supermarket «Κυψέλη» 

ο Γιώργος Βασιλόπουλος, ξενοδοχείο City Center 

η Πόπη Περίδη, κατάστημα Vodafone Κινητή Τηλεφωνία 

ο Γιώργος Κεσίσογλου, καταστήματα Κεσίσογλου

ο Ανέστης Τσιτενίδης, Μεταφορές

η Αντωνία Κάτρη-Χαζίρη 

ο Μιχάλης Τρικοίλης, κατάστημα «Mπουκέτο μπαλόνια»

η Μαίρη Τοδουλάκη, κατάστημα «Apliger»

.

για ποιά 'Δημοκρατία' ;

Η διεθνώς κακοποιημένη έννοια της "Δημοκρατίας", έστω και καθυστερημένα, φαίνεται πως χτυπά δυνατά την πόρτα στο πολιτειακό γίγνεσθαι του αραβικού κόσμου. Μία έννοια άγνωστη για τις κατά τόπους αραβικές κοινωνίες, οι οποίες ακόμα δεν έχουν καταλήξει τι ακριβώς σημαίνει γι'αυτές αυτή η τόσο πολυδιαφημισμένη μορφή διακυβέρνησης.

Αλήθεια, είναι δυνατόν να επιλέξεις  ενσυνείδητα κάτι το οποίο ποτέ δεν γνώρισες τι ακριβώς είναι;

"αραβικού τύπου δημοκρατία" vs. "δυτικού τύπου δημοκρατία"

Το πρώτο πείραμα εκδημοκρατισμού στον αραβικό κόσμο ήταν δυτικής εμπνεύσεως και εφαρμόσθηκε στον Λίβανο. Μία χώρα που στην πορεία της Ιστορίας της φάνηκε να συγχέει τη Δημοκρατία με τον εθνοτισμό. Το νεοαποικιακής παραγωγής Σύνταγμα της χώρας ενίσχυε αυτή την πολύ σημαντική σκόπιμη σύγχυση, και μετέπειτα έθεσε τις βάσεις για τον εμφύλιο σπαραγμό που δεν άργησε να εκδηλωθεί.

Κάθε κόμμα αντιπροσώπευε και συνεχίζει να αντιπροσωπεύει τις μερίδες των πολιτών που το ίδιο το πολίτευμα ήθελε να διαιρούνται σε θρησκείες, θρησκευτικά δόγματα, καταγωγή και οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό θα προσέθετε την ιδιότητα του 'απλού λιβανέζου πολίτη'. Σαν να μην έφτανε όλη αυτή η ηθελημένη συνταγματικά διαίρεση της τοπικής κοινωνίας, προστέθηκε και η έννοια του 'κομματικού στρατού'. Έτσι, κάθε πολιτικό κόμμα, εάν δεν συμπληρωνόταν και από το αντίστοιχο στρατιωτικό του σκέλος - στην ουσία ήταν αδύνατον να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Ο κρατικός στρατός  μοιραίως έβλεπε τις κατά καιρούς εθνοτικές διαμάχες να διαδραματίζονται ερήμην του και οι πολίτες να προστρέχουν στις  ισχυρότερες 'εθνοτικοθρησκευτικές πολιτοφυλακές' που στην ουσία σαμπόταραν την κρατική κυριαρχία όταν δεν τους εξυπηρετούσε, ή αντιθέτως, την ενίσχυαν όταν η κρατική εξουσία ελεγχόταν από ημετέρους. 

Δεν είναι καθόλου ανεξήγητο γιατί το λιβανικό μοντέλο αραβικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας απέτυχε παταγωδώς, παίρνοντας μαζί του χιλιάδες ανθρώπινα θύματα, αφήνοντας ουσιαστικά ανοχύρωτη μία κρατική οντότητα, προσελκύοντας εξωτερικούς εχθρούς και καθιστώντας τον Λίβανο το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα προς αποφυγή σε όλον τον αραβικό κόσμο. Ακόμα περισσότερο : το φόβητρο κάθε μέσου άραβα πολίτη ήταν ακριβώς αυτή η  αυτοκαταστροφική πρακτική της Λιβανικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, στη δικαιοδοσία της οποίας η καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων ήταν επιεικώς αφόρητη επί δεκαετίες.

Έτσι, πολύ απλά και πολύ νωρίς, η εφηρμοσμένη αραβικού τύπου "Δημοκρατία" έβγαλε  πολύ άσχημο όνομα στον αραβικό κόσμο, με όλα όσα διαδραματίσθηκαν και συνεχίζουν να διαδραματίζονται σε αυτήν τη μικρή και ουσιαστικά ανοχύρωτη χώρα, εσωτερικά και εξωτερικά.

λιβανική προεκλογική διαφήμιση (2009)

Η δεύτερη χρονικά απόπειρα εισαγωγής δημοκρατικών θεσμών στην αραβική κοινωνία πραγματοποιήθηκε σε ένα κράτος που ..δεν είναι αραβικό : στο Ισραήλ -κι ας ακούγεται  αιρετικό αυτό το συμπέρασμα στα αμύητα αυτιά-. 

 προεκλογική αραβική αφίσα του αριστερού ισραηλινού κόμματος Μαπάι (1952)

Το 20% των ισραηλινών πολιτών είναι Άραβες, στους οποίους περιλαμβάνονται σουνίτες μουσουλμάνοι, δρούζοι και χριστιανοί. Το ισραηλινό πολιτικό σύστημα, από την απαρχή της δημιουργίας του, διέφερε δραστικά από τα πολιτεύματα της περιοχής, αφού δεν γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα δικτατορία. Εν μέσω πολέμων οι εκλογές διεξάγονταν κανονικά, το σύστημα της απλής-απλούστατης αναλογικής και σε ενιαία εκλογική περιφέρεια δεν μεταβλήθηκε ποτέ και η συντριπτική πλειοψηφία των κυβερνήσεων της χώρας σχηματιζόταν από συνασπισμούς πολιτικών κομμάτων. Το αραβικό στοιχείο -παράλληλα με το εβραϊκό- σχημάτισε δικά του κόμματα και δημοτικές παρατάξεις, ενώ ανέπτυξε τη δική του ρητορική υπό αντίξοες γι'αυτό συνθήκες.

Η κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τους αραβικής καταγωγής ισραηλινούς πολιτικούς και συχνά οι αντιεβραϊκές τους θέσεις ακούστηκαν δυνατά στο ισραηλινό κοινοβούλιο, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στο εβραϊκό στοιχείο που απαρτίζει το υπόλοιπο 80% των πολιτών της χώρας. Οι άραβες ισραηλινοί πολιτικοί συχνά βρίσκονται να ακροβατούν ανάμεσα στην πίστη τους στην ισραηλινή κρατική μηχανή και τη φωνή των ομοεθνών ψηφοφόρων τους. 

Με δεδομένη την ιδιαίτερη πολιτική κατάσταση, σε καμμία περίπτωση δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η αραβική μειονότητα του Ισραήλ απολαμβάνει πλήρως τα αγαθά της "Δημοκρατίας", αφού οι αραβικοί κομματικοί μηχανισμοί βρίσκονται μονίμως στο περιθώριο της πολιτικής ζωής της χώρας. Απόδειξη : ποτέ κανένα αραβικό κόμμα δεν κυβέρνησε σε κάποια από τις πάμπολλες κυβερνήσεις συνασπισμού. 

Από την άλλη όμως, όλα τα μη θρησκευτικά και εβραιοκρατούμενα κόμματα εξουσίας λειτουργούν τοπικές επιτροπές στις αραβικές πόλεις εντός της ισραηλινής επικράτειας, οι οποίες απαρτίζονται 100% από αραβικής καταγωγής ισραηλινούς υπηκόους. Παράλληλα όμως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ όλα στα χαρτιά 'λειτουργούν' κανονικά, η πραγματικότητα της ισραηλινής κατοχής και η συνεχής ένταση στα σύνορα της χώρας αναιρούν σε μεγάλο βαθμό όσα ένα δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα θα μπορούσε να προσφέρει σε όλους τους πολίτες του -ανεξάρτητα από τη γλώσσα, τη θρησκεία και την εθνοτική του προέλευση.

προεκλογικό τηλεοπτικό σποτ του ισραηλινού αραβικού κόμματος Μπάλαντ, με την βουλευτή Χανίν Ζουάμπι, γνωστή από τη συμμετοχή της στην αποστολή του τουρκικού πλοίου Mavi Marmara στη Γάζα.

Το τρίτο πείραμα εκδημοκρατισμού στον αραβικό κόσμο έρχεται κι αυτό βάσει εξωτερικών κελευσμάτων. Το Ιράκ βιώνει και αυτό με τη σειρά του το δράμα του δικού του εκδημοκρατισμού.
Όπως περίπου και ο Λίβανος, έτσι και το Ιράκ από ενιαία κρατική οντότητα, βάσει του μετακατοχικού του Συντάγματος μετατράπηκε σε ένα σύνολο από εθνοτικά καντόνια, όπως απαίτησαν οι ΗΠΑ - και βέβαια πάντα με τη σύμφωνη γνώμη της Δύσης. 

Έτσι, μετά και την επίσημη αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων, η ιρακινή κοινωνία -ύστερα από την καταπίεση του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν, τον 10ετή πόλεμο με το Ιράν αλλά και την αμερικανική κατοχή- ξέσπασε σε εθνοτικές διαμάχες στο όνομα πάντα μιας "Δημοκρατίας", στην οποία ουδέποτε πίστεψε. Ο εθνοτισμός, είτε με βάση τη θρησκεία, είτε με βάση τη γλώσσα ή την καταγωγή, μετάλλαξε το δημοκρατικό ιδεώδες και οδήγησε στη σταδιακή αυτοαπομόνωση του κουρδικού Βορρά, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες της μελλοντικής απόσχισής του από την υπόλοιπη χώρα -αν κάτι τέτοιο στην ουσία δεν έχει ήδη συμβεί. 

Από την άλλη, η Ιορδανία, το Μαρόκο, το Μπαχρέην, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και -εσχάτως μόνο- το Κατάρ και το Κουβέιτ υιοθέτησαν στοιχεία από τις δυτικές βασιλευόμενες δημοκρατίες -τύπου Ηνωμένου Βασιλείου-, χωρίς όμως να αποψιλώσουν τον Μονάρχη από τις εκτελεστικές του αρμοδιότητες. Ο Μονάρχης διοικεί και ασκεί πολιτική. Η Κυβέρνηση διορίζεται/εκτελεί/παύεται από το Παλάτι και το Κοινοβούλιο "συμβουλεύει", αφού προηγουμένως έχει διορισθεί ή εν μέρει εκλεγεί, με διαδικασίες αμφίβολης αξιοπιστίας -με φωτεινή εξαίρεση τις εκλογικές διαδικασίες στο Μπαχρέην-. 

Τα κόμματα δεν προστατεύονται πλήρως ως πολιτειακός θεσμός ή αναγνωρίζονται υπό αυστηρές προϋποθέσεις και εφόσον εγκριθεί το ιδεολογικό τους υπόβαθρο από τον Μονάρχη. 

Μία 'Δημοκρατία'  ψευδεπίγραφη και υπό μοναρχική σκέπη.

Το ιδιότυπο 'δημοκρατικό' μοντέλο της κομματικής μονοκρατορίας επιλέχθηκε από την Τυνησία του Μπεν-Αλί, την Αίγυπτο του Μουμπάρακ, την Αλγερία του Μπουντιφλίκα, την Υεμένη του Αλ-Σάλεχ και τη Συρία της οικογένειας Άσαντ. 

Τα σοβιετικού τύπου και εμπνεύσεως συνταγματικά τους κείμενα θεώρησαν ως ιδεολογική τους αφετηρία το αξίωμα ότι ο λαός ως σύνολο εκπροσωπείται από το κυρίαρχο Ένα Κόμμα που προστατεύει όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Αρχικά μάλιστα, προβλήθηκε το νασερικής εμπνεύσεως ιδεολόγημα περί 'Παναραβισμού', το οποίο αποδείχθηκε περισσότερο προσωποπαγές απ'όσο θα έπρεπε, εκτός του ότι δεν συνέφερε καθόλου τις προτεραιότητες της Δύσης αλλά και την πολυποικιλότητα των υπόλοιπων αραβικών καθεστώτων.

απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ του BBC "Egypt, we're watching you", με μαρτυρίες παρατηρητών της διαδικασίας των κοινοβουλευτικών εκλογών στη χώρα το 2005.

Ο "Ηγέτης" εκλέγεται και επανεκλέγεται, ο γιος ή ο στενός συνεργάτης του Ηγέτη διαδέχεται τον Ηγέτη-πατέρα ή τον Ηγέτη-προϊστάμενό του, ενώ από οικονομικοκοινωνικής άποψης, η ιδιωτική πρωτοβουλία ενθαρρύνεται, και αντίστοιχα  κηρύσσονται παράνομες οι ισλαμιστικές φωνές -οι οποίες εμμέσως πλην σαφώς, θεωρούν ότι η κρατική εξουσία δεν είναι δυνατόν να υπερέχει έναντι του Θείου Νόμου. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει ούτε ως έννοια ούτε ως θεσμός, ή -στις περιπτώσεις που ίσως αναγνωρισθεί- τότε στην ουσία δεν εκπροσωπεί την πραγματική αντιπολιτευόμενη μερίδα του λαού, αφού αυτή εκφράζεται από πολιτικές παρατάξεις που έχουν τεθεί εκτός νόμου -και διώκονται. Κι όσο για τις εκλογές, αυτές πραγματοποιούνται ξανά και ξανά, αλλά τα αποτελέσματα είναι γνωστά πολύ πριν ανοίξουν ή κλείσουν οι κάλπες.. 

Σταθερότητα -εγγυημένη. 
'Δημοκρατία' όμως, ουσία ανύπαρκτη. 

Η Λιβύη αποτελεί όντως μία κατηγορία από μόνη της. 

Η "Λαϊκή Τζαμαχιρία" του Καντάφι στην ουσία αποτύπωσε στον 'Οργανωτικό Νόμο' της την πραγματικότητα της τοπικής κοινωνίας και έως ενός σημείου, υπήρξε όντως ειλικρινής στην πρόθεσή της να μην εισαγάγει θεσμούς και διαδικασίες που δεν ανταποκρίνονταν στην λιβυκή πραγματικότητα. 

Έτσι, οι έννοιες του 'Κοινοβουλίου', των 'πολιτικών κομμάτων' ή της 'αρχής της δεδηλωμένης' παρέμειναν άγνωστες εδώ και 42 χρόνια που κυβερνά τη χώρα ο συνταγματάρχης Καντάφι. Οι τοπικές φυλές και η έννοια της διευρυμένης κοινωνικά 'οικογένειας' ήταν και συνεχίζουν να είναι οι ρυθμιστές των εσωτερικών ισορροπιών.

πρόσφατη συνέντευξη του Συνταγματάρχη Καντάφι στο πανευρωπαϊκό τηλεοπτικό κανάλι Euronews

Η Τζαμαχιρία (μτφ. "Λαοκρατία") ορίζει την ύπαρξη πολλών τοπικών συμβουλίων και ακόμα περισσότερων επιτροπών και υποεπιτροπών σε τοπικό επίπεδο. Όλες αυτές οι λαϊκές συνελεύσεις έχουν απώτερο σκοπό την πραγμάτωση της πολιτικής θεωρίας που αποτυπώνεται στο Πράσινο Βιβλίο του Μουάμαρ Καντάφι, του εμπνευστή αυτής της ιδιότυπης μορφής πολιτεύματος. Ένα πολίτευμα που τελεί υπό αίρεση -αφού το ίδιο ορίζει ότι η χώρα διανύει μία 'Επανάσταση' που κάποτε θα πραγματώσει τους σκοπούς του ιδεώδους της Λαοκρατίας.. 

Ένα πολίτευμα που πολύ έξυπνα, υπό την ιδιότητα του 'μέλους των τοπικών επιτροπών' κατέστησε 'συνενόχους' τους πολίτες του σε ο,τιδήποτε δεν λειτουργούσε καλά, αφού ημέτεροι εξυπηρετούνταν από ημέτερους μέσα από υποεπιτροπές υποεπιτροπών. 

Και στην πράξη: ο Ηγέτης δεν ελέγχεται από κανέναν. 

Εσχάτως μάλιστα,  βομβαρδίζει τους ίδιους τους πολίτες του..!

ο Συνταγματάρχης Μουάμαρ Καντάφι με ομπρέλα, αφού διέταξε να βομβαρδιστούν από τη λιβυκή πολεμική αεροπορία οι πολίτες της ίδιας του της χώρας. (22.2.2011)

 
Πρωτοφανής μορφή 'λαϊκής κυριαρχίας' !  
Και καλό θα ήταν να θυμόμαστε ότι κάποτε, η επίσημη και δημοκρατικά εκλεγμένη Ελληνική ηγεσία της δεκαετίας του '80 δήλωνε καταγοητευμένη από τη.. Λαϊκή Σοσιαλιστική Λιβυκή Τζαμαχιρία..

Δεν θα ήταν υπερβολή να επισημανθεί τελικά ότι ο Σουλτάνος του Ομάν, Καμπούς μπιν Σαΐντ, σε σχέση με τους υπόλοιπους Ηγέτες, Μονάρχες και Προέδρους του σημερινού αραβικού κόσμου, αποδεικνύεται ως ο πλέον συνεπής στις πράξεις και στις προθέσεις του. 

Το Σουλτανάτο του Ομάν δεν ισχυρίσθηκε ποτέ ότι πραγματώνει κανενός είδους 'Δημοκρατία'. Ο Σουλτάνος δεν αποφασίζει, αλλά διατάζει. Δεν επιλέγει, αλλά διορίζει. Δεν ζητά παραίτηση, απλώς καταργεί και απολύει. Δεν ρωτά ποτέ - Ανακοινώνει. 

Και ο έλεγχος των Στενών του Ορμούζ, στην είσοδο προς τον Περσικό Κόλπο, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ρίσκου στη Δύση για εκδημοκρατικές αλλαγές εκ μέρους του Σουλτανάτου.

Ειλικρινής επίσης είναι και η Σαουδική Αραβία, η οποία ούτε αυτή ποτέ ισχυρίσθηκε ότι  επιθυμεί να εκδημοκρατισθεί ή να πείσει για κάτι τέτοιο τους πολίτες της.  Οι φυλές και οι διευρυμένες οικογένειες υπάγονται στο Παλάτι, η αίγλη του οποίου δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Άλλωστε, η Σαουδική Αραβία δεν είναι μόνο θεματοφύλακας των Ιερών Τόπων της Μέκκας και της Μεδίνας - είναι θεματοφύλακας του μεγαλύτερου όγκου πετρελαϊκών αποθεμάτων στην περιοχή. Το μόνο μέχρι τώρα πιθανό εμπόδιο στη σταθερότητα του Βασιλείου: η συμπαγής σιιτική μειονότητα στις ανατολικές επαρχίες της χώρας και ίσως τα εσωτερικά προβλήματα συνοχής στο Μπαχρέην, σε συνδυασμό με την ολοένα και περισσότερο διαφαινόμενη εμφύλια κρίση στη γειτονική Υεμένη

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, η έννοια της 'Δημοκρατίας' ποικίλει σε κάθε μία από τις εξεγερμένες κοινωνίες των αραβικών χωρών, που μοιάζουν να έχουν όλες καταληφθεί από κοινό επαναστατικό παραλήρημα.

Ένα παραλήρημα που αρχίζει από κάποια κεντρική πλατεία, ύστερα εξαπλώνεται στις γύρω γειτονιές, γεμίζει το twitter, το facebook και τα κινητά τηλέφωνα... 

Ένα παραλήρημα που μιλά για 'Δημοκρατία'.

Και μετά;

Θα έρθει μήπως τελικά η 'Δημοκρατία';

Κι αν ναι, τότε.. ποιά 'Δημοκρατία';

Ποιά απ'όλες;

Τηλεοπτική εκπαιδευτική εκπομπή της Encyclopedia Britannica για το λήμμα "Δημοκρατία", παραγωγής 1945. 
Αξίζει να το δείτε ολόκληρο. 


.

 

ο Τύπος της πόλωσης

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην Αίγυπτο και στην Τυνησία, αλλά και με ό,τι συμβαίνει τώρα και στη Λιβύη που εδώ και 40 περίπου χρόνια τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ελέγχονται πλήρως από το καθεστώς Καντάφι, στο Μπαχρέην η πραγματικότητα στον χώρο της ενημέρωσης ήταν ανέκαθεν διαφορετική. 

Η ύπαρξη τουλάχιστον μίας δεύτερης -αντιπολιτευόμενης- φωνής, παραξένευε τον δυτικό αλλά κυρίως, τον άραβα επισκέπτη, ακόμα και τότε που το μικρό αυτό Βασίλειο έδινε την εντύπωση ότι τίποτα δεν μπορούσε να απειλήσει την οικονομική του ευμάρεια και την ευδαιμονία της Βασιλικής Οικογένειας. 

Αν και οι τίτλοι των τοπικών εφημερίδων -αραβικών και αγγλόφωνων- δεν πρόδιδαν εκ πρώτης όψεως ότι διέφεραν κατά πολύ στην κάλυψη των γεγονότων, οι μόνιμες στήλες σχολιαστών ένθεν και ένθεν αποδείκνυαν ότι οι διαφορές ήταν τελικά μεγάλες ανάμεσα στον σουνιτικό 'καθαρόαιμα αραβικό' και στον 'ιρανόφιλο' σιιτικό τρόπο θεώρησης της πραγματικότητας. 

Τα προσχήματα όμως, χάριν του βάσει νόμου σεβασμού προς τον Μονάρχη, τηρούνταν απαρεγκλίτως -  

τότε..!

Γελοιογραφική ...προοικονομία της αντιπολιτευτικής εφημερίδας Al-Wasat του Μπαχρέην, με ευκαιρία την κατάρρευση του καθεστώτος Μουμπάρακ. Το χέρι ανήκει στον αιγυπτιακό λαό, που βάζει Χ στον Βασιλιά-πιόνι. 

Οι αναγνώσεις, πολλαπλές..

Μετά τα τελευταία γεγονότα, οι κατά συνθήκην ευγένειες στον τομέα της τοπικής ειδησεογραφίας φαίνεται πως αποτελούν παρελθόν στα σημερινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της χώρας, με αποτέλεσμα τα στρατόπεδα να έχουν σαφώς διαχωριστεί μεταξύ τους. Και όπως είναι φυσικό, σήμερα, Παρακευή 18 Φεβρουαρίου 2011, ημέρα κατά την οποία πραγματοποιούνται οι κηδείες των θυμάτων της χθεσινής στρατιωτικής επέμβασης στην Πλατεία του Μαργαριταριού μετά την εβδομάδιαία  προσευχή στα τζαμιά τόσο των σουνιτών όσο και των σιιτών πολιτών της χώρας, η αντίθεση ανάμεσα στα τοπικά ΜΜΕ εκφράζεται ολοένα και εντονότερα.

Στο πρωτοσέλιδο της αγγλόφωνης και φιλοβασιλικής εφημερίδας Gulf Daily News, εκτός από την είδηση της αμέριστης αλληλεγγύης που εξασφάλισε ο μονάρχης από τα υπόλοιπα αραβικά κρατίδια του Κόλπου, φιλοξενεί και το σχόλιο του αναλυτή Anwar Abdulrahman. 

Στο σχόλιο αυτό παρουσιάζεται η άλλη φωνή, αυτή της συμπολίτευσης, που ομολογουμένως πολύ λιγότερο ακούγεται έξω από τη χώρα τις τελευταίες μέρες. Είναι άλλωστε φυσικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού υπό το κράτος των αιματηρών εξελίξεων και της στρατιωτικής καταστολής, όσα επιχειρήματα ακουστούν (που πιθανώς βασίζονται στη λογική της γεωστρατηγικής πραγματικότητας ή σε αυτό που ονοματίζεται εκ μέρους των κρατούντων ως 'νομιμότητα', 'κοινωνική ειρήνη' ή ακόμα και 'εθνική μειοδοσία') πολύ λίγους φαίνεται να πείθουν  κατά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. 

Η παράθεσή τους όμως, έχει και αυτή τη δική της σημασία.

Το σχόλιο του Anwar Abdulrahman βρίσκεται στη δεξιά στήλη της πρώτης σελίδας της Gulf Daily News (φύλλο της 18.2.2011) και μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας εδώ

Gulf Daily News, 18.2.2011

 για μεγέθυνση - κλικάρετε στην εικόνα

Από την άλλη, η σιιτική αντιπολίτευση εκφράζεται από την εξίσου μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα Al-Wasat. Οι σκληρές αλογόκριτες φωτογραφίες στο σημερινό της 'σαλόνι', μιλούν από μόνες τους.

εφημερίδα Al-Wasat , 18.2.2011

για μεγέθυνση - κλικάρετε στην εικόνα

 

Διαβάστε επίσης : 

- Μία πρώτη ματιά στις αναταραχές στο Βασίλειο του Μπαχρέην

- Το μακελειό στην Πλατεία Μαργαριταριού και ο σιιτικός παράγοντας

- Η χαμένη έξωθεν καλή μαρτυρία

- Ο ρόλος του Al Jazeera

- Το μπλογκ του Mahmood Al-Yussef  (Μπαχρέην)

- Τη συμπολιτευόμενη εφημερίδα Gulf Daily News (Μπαχρέην)

- Την αντιπολιτευόμενη εφημερίδα Al-Wasat - στα αραβικά (Μπαχρέην)

- Το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων του Βασιλείου του Μπαχρέην

καληνύχτα, Μπαχρέην..

Στη λίστα των τραγωδιών της Μέσης Ανατολής, χθες τα ξημερώματα προστέθηκε άλλη μία. 

Οι στρατιωτικές δυνάμεις του Μπαχρέην αποφάσισαν να προβούν στην παντελώς αψυχολόγητη επίθεση κατά αμάχων να τούς χτυπήσουν στο ψαχνό κατά τρόπο θρασύδηλο και ύπουλο : στις τρεις το πρωί, ενώ οι περισσότεροι διαδηλωτές είτε προσεύχονταν είτε κοιμόντουσαν, χωρίς να μπορούν καν να φανταστούν τι θα τούς περίμενε όταν πια ο ήλιος θα είχε ανατείλει.

Οι ελπίδες ότι η συγκριτικά μετριοπαθής συνταγματική μοναρχία του Μπαχρέην θα κατόρθωνε να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα άκρα, διαψεύσθηκαν. 

Χθες δημιουργήθηκε ένα πολύ κακό προηγούμενο για πολλές και ακόμα πιο αιματηρές τραγωδίες που προβλέπεται να διαδραματισθούν στις τηλεοπτικές μας οθόνες στο άμεσο μέλλον. 

Το μικροσκοπικό αυτό "πεφωτισμένο" Βασίλειο, που επί δεκαετίες έδινε την εντύπωση πως  ίσως βρισκόταν κάποια βήματα πιο μπροστά στον τομέα της κοινωνικής ανεκτικότητας σε σχέση με τα γειτονικά του καθεστώτα, χθες έχασε άπαξ δια παντός την έξωθεν καλή του μαρτυρία.

Δεν θέλω να συγκρατήσω στη μνήμη μου τις εικόνες των μπλαβισμένων πτωμάτων στο τοπικό νεκροτομείο που ανέβαζαν σοκαρισμένοι χρήστες του facebook και του twitter. 

Εγώ θέλω ακόμα να κρατώ στη μνήμη μου το Μπαχρέην που γνώρισα αργά και σταδιακά στις συνολικά τέσσερεις φορές που βρέθηκα εκεί μέχρι τώρα. Ένα νησί με πάνω-κάτω ίδια έκταση, ακόμα και σχεδόν ίδιο σχήμα (!)  με το δικό μου νησί, τη Ρόδο. 

Ήταν τόσο οικείο το περιβάλλον -συμπεριλαμβανόμενης και της τραγικής υγρασίας- που δεν χρειάστηκε καν να αγοράσω χάρτη για να μάθω πού πατούσα και πού βρισκόμουν. 

Ακόμα και η πρωτεύουσα βρισκόταν στη βόρεια "μύτη" του μικρού νησιού και η θάλασσα σε καθοδηγούσε σωστά από μόνη της, με αποτέλεσμα οι ταξιτζήδες να μην μπορούν να γελάσουν έναν νησιώτη, κι ας μην ήταν 'ντόπιος'. Γιατί ξέρετε, εμείς οι νησιώτες μπορεί να μην αντέχουμε να βρισκόμαστε για πάρα πολύ καιρό πάνω στον πλωτό μας βράχο. Όταν όμως είμαστε μόνοι μας πάνω σε κάποιον άλλο τέτοιο 'βράχο', βρίσκουμε τις ισορροπίες μας, σχεδόν από ένστικτο. 

Το νησί είναι 'πατρίδα', κι ας μην είναι το δικό σου νησί. 

Τέτοια θέση είχε αποκτήσει για μένα αυτό το μέρος. 

Και τελικά, χθες με απογοήτευσε. 

Περίμενα κάτι καλύτερο. 

Και είναι πικρή η μοναξιά να θυμάσαι έναν τόπο 'στα καλά του' και να τον βλέπεις να καταστρέφεται. Όχι να ρημάζει σιγά-σιγά, αλλά να καταστρέφεται με όλη τη σημασία της λέξης, μέσα σε λίγες μόνο στιγμές..

Όσο δηλαδή περίπου διαρκεί το βίντεο που ακολουθεί.

Είναι τα πρώτα λεπτά που η.. "Αστυνομία του Μπαχρέην ελευθερώνει το roundabout από τους παρείσακτους, που εμποδίζουν την ομαλή ροή της οδικής κυκλοφορίας". 

Μια απλή επιχείρηση της Τροχαίας. 

Αυτή τελικά ήταν η επίσημη θέση της Κυβέρνησης 

(αλλά, όχι απαραίτητα και του Βασιλιά..)

Ντροπή.

Πλατεία του Μαργαριταριού, 17.02.2011

το μακελειό αρχίζει στο 0':34''

Δανείζομαι την τελευταία φωτογραφία που τράβηξε ο φίλος μπλόγκερ Mahmood Al-Yussef , όταν έφευγε χθες από την Πλατεία του Μαργαριταριού, λίγες μόλις ώρες πριν το μακελειό. 

Ένα μακελειό που κανένας δεν περίμενε. 

Ούτε καν οι πολίτες αυτής της χώρας, που δεν θα μπορούσαν να συλλάβουν πόσο κυνισμό θα εξέφραζε η σημερινή δήλωση κυβερνητικών αξιωματούχων ότι "η Aστυνομία δεν είχε σκοπό να σκοτώσει κανέναν. Ήθελε απλώς να απελευθερώσει το roundabout του Μαργαριταριού, επειδή οι συγκεντρωμένοι εμπόδιζαν την κυκλοφορία των οχημάτων"(!)

 Μπαχρέην, ξημερώματα της 17.02.2011

Ο κύριος στην φωτογραφία χθες το βράδυ κουβαλούσε το στρώμα του για να βρει μια γωνιά να περάσει τη νύχτα κάτω από εκείνο το ψεύτικο, γύψινο Μαργαριτάρι. Αυτό το τουριστικό "σήμα κατατεθέν" που τόσο εντυπωσιακό φάνταζε στις τουριστικές καρτ-ποστάλ

Ελπίζω αυτή τη στιγμή που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές και εσείς που τις διαβάζετε, αυτός ο κύριος να συνεχίζει να ζει.  

Καλή σου νύχτα, Μπαχρέην.

*Από χθες οι χρήστες του ίντερνετ στο Μπαχρέην μπορούν να διαβάσουν το ιστολόγιο "Mahmood's Den"  του Mahmood Al-Yussef  μόνο με ειδικό πρόγραμμα πλοήγησης, καθότι η κυβέρνηση έχει αποκλείσει από χθες την πρόσβαση σε αυτό μέσω των επισήμων διαδικτυακών παρόχων της χώρας. Εμείς όμως, μπορούμε να κλικάρουμε το Κρησφύγετο του Μαχμούντ χωρίς κανένα πρόβλημα.   

Το Κρησφύγετο του Μαχμούντ βρίσκεται στη διεύθυνση : http://mahmood.tv/

.

μαργαριτάρια της οργής

Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που είχα δει από κοντά το πολυδιαφημισμένο σήμα κατατεθέν του Μανάμα, της πρωτεύουσας του Μπαχρέην, ομολογώ πως απογοητεύθηκα. Ήταν σαν να είχαν συνομοτήσει όλες οι τουριστικές μπροσούρες να με πείσουν πόσο μεγαλόπρεπο θα φάνταζε το τεράστιο γύψινο μαργαριτάρι, το οποίο μάλιστα στηριζόταν στον αέρα από έξι κατάρτια παραδοσιακών ψαράδικων του Περσικού Κόλπου.
Όταν όμως το ταξί έκανε ολόκληρο το γύρο του roundabout, φεύγοντας από το αεροδρόμιο του Μπαχρέην προς το κέντρο της πόλης, σχεδόν ασυναίσθητα θυμάμαι πως είχα μονολογήσει "μα καλά, αυτό ήταν όλο κι όλο;".

Ναι. Αυτό ήταν όλο κι όλο. 

Πολύ πιο μικρό απ'όσο φανταζόμουν. 

Πολύ πιο κοντό απ'όσο μού φαινόταν στις τουριστικές καρτ ποστάλ.

Και τα έξι κατάρτια, που συμβόλιζαν κάθε μία από τις έξι χώρες-μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Αραβικού (ή Περσικού) Κόλπου, τα βρήκα αρκετά μπανάλ κατ'αρχάς ως σύλληψη, αλλά κυρίως ως εκτέλεση. 

Δώδεκα περίπου χρόνια πριν όμως, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το μετρίου μεγέθους γλυπτό θα γινόταν το σημείο αναφοράς αυτών των κρύων ημερών του Φεβρουαρίου που διανύουμε. Ότι το γρασιδένιο roundabout γύρω από το μπαχρεηνιώτικο μαργαριτάρι, ή -όπως το λένε οι ντόπιοι- το "Λούλου", θα άλλαζε χρήση τόσο βιαστικά.

η Πλατεία του Μαργαριταριού, 16.2.2011

Η χθεσινή τρίτη μέρα των ταραχών στο Μπαχρέην σημαδεύθηκε από ακόμα περισσότερη ένταση στους δρόμους του κέντρου του Μανάμα. Η Πλατεία του Μαργαριταριού συγκεντρώνει μόνιμους πια θαμώνες, με σκηνές και πλακάτ, καθιστώντας το την καρδιά της μπαχρεηνιώτικης αντιπολίτευσης. Μία αντιπολίτευση όμως που διαφέρει σε πάρα πολλά από αυτήν που είχε για σύμβολό της την Πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου.

πρωινό τσάι στο roundabout

το wifi 'Κέντρο Τύπου' των διαδηλωτών

Παρά το ότι οι πολίτες του Μπαχρέην έθαψαν χθες ακόμα έναν νεκρό από τις ταραχές της 14ης Φεβρουαρίου, η αντιπολίτευση δεν βρήκε ακόμα ένα κοινό σύνθημα που θα κατάφερνε να τη συσπειρώνει. 

Βλέποντας τις στιχομυθίες των σχολίων που ανταλλάσσονται στο μπλογκ του ντόπιου σταρ της μπλογκόσφαιρας Μαχμούντ Αλ-Γιούσεφ (από τις λίγες μη ελεγχόμενες αγγλόφωνες πηγές της ντόπιας μπλογκόσφαιρας), είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς το κοινό στίγμα όσων εκδηλώνουν τη δυσαρέσκειά τους -με τελικό αποδέκτη την εξουσία.

16.2.2011, πριν την κηδεία  

Όλοι εναντίον όλων : 

Πρώτα πρώτα, οι Σιίτες κατά των Σουνιτών. Οι υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου κατά της κυβέρνησης (αλλά όχι απαραίτητα και  κατά του Βασιλιά). Οι υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου κατά του Βασιλιά (αλλά όχι και απαραίτητα κατά της κυβέρνησης!). Οι 'καθαρόαιμοι' ντόπιοι μπαχρεηνιώτες κατά των ευρωπαίων που τούς παίρνουν τις καλές δουλειές. Οι 'καθαρόαιμοι' ντόπιοι μπαχρεηνιώτες κατά των ινδών και πακιστανών μεταναστών που τούς παίρνουν τις (κακές) δουλειές. Αυτοί που θρηνούν και θεωρούν υπεύθυνο το κράτος συλλήβδην. Αυτοί που είναι κατά των μουλάδων, σουνιτών και σιιτών. Αυτοί που θέλουν να δημιουργηθεί ένα Μπαχρέην κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση της 'μητέρας πατρίδας' Περσίας. Αυτοί που θέλουν να συνεχίσει το Μπαχρέην να θεωρεί τον εαυτό του "Δύση" και τους μουλάδες γενικώς να παραμείνουν αποκλειστικά εντός των τεμένων τους. 

Και η λίστα όλο και μακραίνει όσο περνούν οι μέρες, με έναν Βασιλιά να φαίνεται όλο και περισσότερο αμήχανος.

Το σκηνικό στην Πλατεία του Μαργαριταριού αλλάζει μέρα με τη μέρα. Έτσι, ενώ προχθές οι συγκεντρωμένοι έδιωξαν κακήν κακώς σιίτη ιερωμένο που άρχισε να διαβάζει το δικό του μανιφέστο για τα 'αιτήματα της νεολαίας της χώρας', χθες γέμισε με χιλιάδες σιίτες διαδηλωτές κατά του σουνίτη Βασιλιά. Και η ρευστότητα στους κόλπους της αντιπολίτευσης δείχνει να συνεχίζεται.

  Μανάμα, 16.2.2011

Η δημόσια συγγνώμη του Βασιλιά για τους θανάτους τριών διαδηλωτών και οι αναγγελθείσες έρευνες για την απόδοση ευθυνών δεν φαίνεται να ικανοποιούν τα πλήθη. Ατυχέστατη και η ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι, "μετά τα πρόσφατα επεισόδια" θα δοθεί έκτακτο επίδομα 1.000 δηναρίων (1.970€!) σε κάθε μπαχρεηνιώτικη οικογένεια -χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο!- για να λειανθούν οι διαφορές με το χρήμα πάλι να ρέει άφθονο. Δεν συγκίνησαν απολύτως κανέναν τα δημοσιεύματα που φέρουν την πολυεθνική που διοργανώνει κάθε χρόνο στο νησί την ιδιαίτερα προσοδοφόρα Φόρμουλα-1, να ψάχνει άλλη πίστα για φέτος -έναν μόλις μήνα πριν τη διοργάνωση των αγώνων. 

Και όλα αυτά, ενώ ο σιιτικός εθνοτισμός του 70% των πολιτών της χώρας ζει τις καλύτερες στιγμές του, ενώ την ίδια στιγμή οι ομοεθνείς και ομόθρησκοι ιρανοί να βγαίνουν και εκείνοι στους δρόμους της Τεχεράνης για παντελώς διαφορετικούς λόγους, διαμαρτυρόμενοι κατά του καθεστώτος Αχμαντινετζάντ.

Τεχεράνη, 15.2.2011

Ο 'ιρανικός κίνδυνος' ποτέ δεν ξεχάστηκε από το επίσημο αμυντικό δόγμα του Μπαχρέην. Από την άλλη, η ιρανική κοινή γνώμη ποτέ δεν κατανόησε γιατί θα έπρεπε το μικροσκοπικό αυτό Βασίλειο να μην αποτελεί μία ακόμα επαρχία του Ιράν, τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών του  Μπαχρέην ταυτίζεται εθνοτικά και θρησκευτικά με την γειτονική 'μητέρα Περσία'. Άλλωστε, δεν ήταν λίγες οι απόπειρες της Τεχεράνης να ελέγξει το Μπαχρέην, ήδη από την εποχή της βρετανικής επικυριαρχίας αλλά και αφού ανεξαρτητοποιήθηκε το 1971, με κυριότερη την απόπειρα πραξικοπήματος από σιίτες ιερομένους το 1981 -με σκοπό την 'επανένταξή' του στον εθνικό κορμό.  Θεωρείται μάλιστα βέβαιο ότι οι ιρανικές προσπάθειες θα συνεχίζονταν, εάν δεν μεσολαβούσε ο μακροχρόνιος πόλεμος με το (σουνιτικό) Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, η εισβολή των ΗΠΑ στην περιοχή και τέλος η διπλωματική απομόνωση της χώρας -αναγκάζοντάς την να φροντίζει τα κεκτημένα της, ξεχνώντας για την ώρα να παίξει ενεργά το σιιτικό της 'χαρτί' στην αντίπερα όχθη του Αραβικού Κόλπου, ο οποίος κατά βάσιν όμως είναι κατά πλειοψηφία... Περσικός.

η Σιιτική πλειοψηφία σε κίτρινο χρώμα

Δεν έχει καμία σημασία αυτή τη στιγμή να αναλυθεί γιατί υπάρχει τόσος ανταγωνισμός ανάμεσα στη σουνιτική και στη σιιτική έκφανση του Ισλάμ. Άλλωστε, οι αιτίες του κακού ανάγονται στο απώτερο παρελθόν, και είναι σαφές ότι κανείς θνητός δεν είναι σε θέση να γνωρίζει με σιγουριά πώς λατρεύεται ορθότερα ο ένας και μοναδικός Αλλάχ. 

Είναι όμως γεγονός ότι ο σιιτικός παράγοντας είναι ικανός να προκαλέσει ένα ακόμα νέο μοίρασμα των ισορροπιών όχι μόνο στον Περσικό Κόλπο αλλά και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Και αυτό το γνωρίζουν τόσο τα πλούσια αραβικά κρατίδια όσο και η Τεχεράνη. Το σιιτικό στοιχείο είναι εντονότατο όχι μόνο στον 'αδύναμο κρίκο'-Μπαχρέην, αλλά και στο Κουβέιτ, και στο εσωστρεφέστατο Κατάρ, όπως βέβαια και στη 'Μεγάλη Ασθενή' Σαουδική Αραβία. 

Ποιόν όμως θα συνέφερε ένα νέο μοίρασμα της γεωστρατηγικής τράπουλας σε μία τόσο ενεργειακά νευραλγική περιοχή, που είναι σε θέση να επηρεάσει την παγκόσμια οικονομία; 

Μήπως το σιιτικό θεοκρατικό Ιράν ;

Το φαινόμενο-ντόμινο συνεχίζει να ταλανίζει τη Μέση Ανατολή, ανεξαρτήτως θρησκευτικών ρευμάτων. Αυτό γίνεται φανερό ακόμα και στην μη-αραβική Περσία, όπου από χθες άρχισε ένας νέος κύκλος έντασης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης -που στην ουσία αποτελεί συνέχεια των διαδηλώσεων των προηγούμενων μηνών.

Από την άλλη όμως, ο σιιτικός αλυτρωτισμός ανέκαθεν συγκινούσε και συσπείρωνε την ιρανική κοινή γνώμη. Το αποδεικνύει η αμέριστη συμπαράσταση της Τεχεράνης προς τους σιίτες της Χεζμπολλάχ στον Λίβανο. Το απέδειξε το μόνιμο ιρανικό ενδιαφέρον προς τους σιίτες του νοτίου Ιράκ. 

Και ποτέ η Τεχεράνη δεν έκρυψε το έντονο ενδιαφέρον της για την πολιτικά αδικημένη σιιτική πλειοψηφία 'της' που θεωρείται εγκλωβισμένη από το πολιτικό σύστημα που εμπνεύστηκαν οι 'λίγοι σουνίτες' του Μπαχρέην. 

Παράλληλα, η πρόσφατη ένταση γύρω από το μνημείο του Μαργαριταριού δίνει ακόμα περισσότερα επιχειρήματα στη ρητορεία του ιρανικού αλυτρωτισμού. 

Ένα από αυτά: Οι τρεις σιίτες νεκροί-θύματα του σουνιτικού μοναρχικού καθεστώτος, που τελεί υπό μόνιμη στρατιωτική προστασία των ΗΠΑ.

Μπαχρέην, 16.2.2011

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν, είναι εάν και κατά πόσον το καθεστώς Αχμαντινετζάντ θα αποφασίσει να ξαναμοιράσει την ενεργειακή τράπουλα στον Περσικό Κόλπο, πράγμα που μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει. 

Σε περίπτωση όμως που το ισλαμικό καθεστώς της Τεχεράνης νιώσει ότι ο έλεγχος στο εσωτερικό της χώρας κινδυνεύσει σοβαρά από το νέα κύμα αναταραχών, θα χρησιμοποιήσει άραγε τα πλείστα ιστορικά επιχειρήματα του σιιτικού αλυτρωτισμού για να συσπειρώσει και πάλι την ιρανική κοινή γνώμη ; 

Άραγε αυτό το -κατά πολλούς- αυθόρμητο φαινόμενο-ντόμινο, 

μέχρι ποιό σημείο είναι σκόπιμο να φτάσει ;

*Από χθες οι χρήστες του ίντερνετ στο Μπαχρέην μπορούν να διαβάσουν το ιστολόγιο "Mahmood's Den"  του Mahmood Al-Yussef  μόνο με ειδικό πρόγραμμα πλοήγησης, καθότι η κυβέρνηση έχει αποκλείσει από χθες την πρόσβαση σε αυτό μέσω των επισήμων διαδικτυακών παρόχων της χώρας. Εμείς όμως, μπορούμε να κλικάρουμε το Κρησφύγετο του Μαχμούντ χωρίς κανένα πρόβλημα.   

Το Κρησφύγετο του Μαχμούντ βρίσκεται στη διεύθυνση : http://mahmood.tv/

**οι φωτογραφίες της ανάρτησης μεταφορτώθηκαν στο Facebook 

την 16.2.2011 από χρήστες που βρίσκονται στο Μπαχρέην 

.

Μπαχρέην, 14 Φεβρουαρίου 2011

Εδώ και 10 χρόνια, η 14η Φεβρουαρίου στο μικροσκοπικό Βασίλειο του Μπαχρέην στον Περσικό Κόλπο έχει τελείως διαφορετική σημασία από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. 

Φέτος όμως, ειδικά υπό την σκιά των γεγονότων που ταλανίζουν όλον τον αραβικό κόσμο, η χθεσινή μέρα σημαδεύθηκε με έναν νεκρό και πολλούς τραυματίες στην πρωτεύουσα Μανάμα και στις άλλες κωμοπόλεις του αραβικού νησιωτικού Βασιλείου.

Το Μπαχρέην θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ο "φτωχός συγγενής" σε σχέση με τις γειτονικές του  χώρες, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η οικονομία του δεν  συνεχίζει να είναι ισχυρή. Είχε την τύχη να ζήσει πρώτο την εκμετάλλευση του ορυκτού του πλούτου, είχε όμως και την ατυχία τα αποθέματα των πετρελαϊκών πηγών του να υστερούν ποσοτικά κατά πολύ έναντι των πλουσιότερων γειτόνων του. Έτσι, την τελευταία δεκαετία το Μπαχρέην αργά αλλά σταθερά μεταβιβάζει το κέντρο βάρους του από τον τομέα της ενέργειας σε αυτόν της παροχής τραπεζικών και ευρύτερων χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών αλλά και σε αυτόν του τουρισμού, ακολουθώντας το ανάλογο παράδειγμα του Εμιράτου του Ντουμπάι. 

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα τελευταία δέκα χρόνια το Μπαχρέην χαλάρωσε σημαντικά τη νομοθεσία του αναφορικά στην πώληση αλκοόλ αλλά και σε ό,τι αφορά τον τομέα της νυκτερινής διασκέδασης -σε σχέση πάντα με τα συντηρητικότατα καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, του Κουβέιτ και του Ομάν-, δίνοντας την εντύπωση ότι το μικροσκοπικό αυτό νησί μπορεί να χαρίσει weekend 'δυτικής' διασκέδασης σε όσους ευκατάστατους άραβες του Κόλπου θα ήθελαν να ξεσκάσουν,  χωρίς να πρέπει να βάλουν πλώρη για τη Βηρυτό ή την Ευρώπη. Από το βράδυ της Πέμπτης μέχρι και τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, η πρωτεύουσα Μανάμα κατακλύζεται από σαουδάραβες επισκέπτες, που γεμίζουν όλα τα μπαρ των ξενοδοχείων της πόλης και όχι μόνο. 

Πίσω όμως από αυτήν την νησίδα ευδαιμονίας, υπάρχει πάντα η αχίλλειος πτέρνα του εθνοτισμού. Η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας είναι σιίτες -πολλοί εκ των οποίων περσόφωνοι και ιρανικής καταγωγής-, ενώ τόσο η βασιλική οικογένεια όσο και η δημόσια διοίκηση προέρχεται από την σουνιτική μειοψηφία. Κατά καιρούς μάλιστα δεν έλειψαν βίαιες ταραχές μεταξύ σουνιτών και σιιτών, για τις οποίες εμμέσως πλην σαφώς κατηγορήθηκε για παρεμβατισμό στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας το καθεστώς της Τεχεράνης -ο μόνιμος ιρανικός κίνδυνος, που κατά παράδοση καραδοκεί.

Ο μικρός αριθμητικά πληθυσμός του Μπαχρέην σε συνάρτηση με την ιδιότυπη πληθυσμιακή του σύνθεση αλλά και το εξαιρετικά μικρό μέγεθος της χώρας αποτέλεσαν σημαντικούς παράγοντες, ούτως ώστε να μην υιοθετηθούν ακραίες αυταρχικές λύσεις εκ μέρους της βασιλικής οικογένειας. 

Έτσι, σε σχέση με τα υπόλοιπα αραβικά κρατίδια στον Περσικό Κόλπο, στο Μπαχρέην ήδη το 1972 διενεργήθηκαν οι πρώτες εκλογές για τη σύνθεση του Εθνικού Συμβουλευτικού Οργάνου που θα επικουρούσε τον μονάρχη -έστω και χωρίς να αναγνωρίζεται τότε ακόμα δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες- και η έννοια του πολιτικού σχηματισμού εν είδει 'πολιτικού κόμματος' εμπεδώθηκε πολύ νωρίτερα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε στις γειτονικές χώρες. Βέβαια, οι δημοκρατικές διαδικασίες κατά καιρούς αναστέλονταν, είτε λόγω των περιφερειακών κρίσεων που ανέκυπταν με το γειτονικό Κατάρ είτε λόγω εσωτερικών εντάσεων μεταξύ των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων.  Η δημοκρατική 'μαγιά' όμως ζυμώθηκε νωρίς.

Η πολιτική εξουσία ήταν ιδιαίτερα προσεκτική στα θέματα θρησκευτικής και εθνικής ταυτότητας των πολιτών, χορηγώντας κατά καιρούς αμνηστία σε σιίτες ακτιβιστές, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι το Βασίλειο του Μπαχρέην πάντοτε έβρισκε τρόπο να πρωτοτυπεί και μάλιστα σε παναραβικό επίπεδο : 

Το 2000 για πρώτη φορά στα αραβικά χρονικά, διορίσθηκαν ως μέλη της Εθνοσυνέλευσης 4 γυναίκες. Από το 2002 οι γυναίκες έχουν καθολικό δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε δημόσια αξιώματα, και τέλος, το 2008 διορίσθηκε πρεσβευτής της χώρας στις Ηνωμένες Πολιτείες γυναίκα, και μάλιστα εβραϊκής καταγωγής.

 διαδηλώσεις συμπαράστασης στην Τεχεράνη υπέρ των Σιιτών του Μπαχρέην

 

Από την άλλη όμως, ο Βασιλιάς του Μπαχρέην τηρεί συστηματικά πολύ επιφυλακτική στάση σε ό,τι αφορά την ελευθερία του Τύπου, έχοντας στο στόχαστρό του κάθε μη ελεγχόμενη φωνή, με πρόσχημα -και όχι πάντα άδικα- την επικινδυνότητα του εθνοτισμού, της βασικής απειλής κατά της ενότητας της χώρας. Δημοσιογράφοι και μπλόγκερ, ανεξαρτήτως θρησκευτικών καταβολών, διώχθηκαν και φυλακίσθηκαν. Σιίτες ακτιβιστές φυλακίσθηκαν και βασανίσθηκαν. Η λογοκρισία στο διαδίκτυο ως πρακτική δημοσιογραφικής 'καθαρότητας' αλλά και τα ποικίλα κατασταλτικά μέτρα για την αποφυγή διασποράς 'μη επιτρεπομένων ειδήσεων' έβαλαν κατά καιρούς το Μπαχρέην στο στόχαστρο διεθνών οργανώσεων που προασπίζονταν την ελευθερία γνώμης και έκφρασης.

   

Σε απάντηση των διεθνών επικρίσεων, ο μονάρχης του Μπαχρέην έθεσε σε δημοψήφισμα το κείμενο της Εθνικής Χάρτας Δράσης -προφανώς παραδειγματιζόμενος από την ανάλογη πρακτική που εφαρμόσθηκε στην Ιορδανία, τη δεκαετία του '90- και στις 14 Φεβρουαρίου 2001, δηλαδή σαν χθες πριν από 10 χρόνια, με συντριπτική πλειοψηφία που άγγιζε το 99% οι πολίτες της χώρας, ανεξαρτήτως θρησκευτικής τοποθέτησης, ενέκριναν το κείμενο του ισχύοντος σήμερα Συντάγματος, βάσει του οποίου το πολίτευμα της χώρας είναι Συνταγματική Μοναρχία, με σύστημα δύο Κοινοβουλίων και με τους πολιτικούς σχηματισμούς ("κόμματα") να αποτελούν αναγνωρισμένο πολιτειακό θεσμό. Οι υπερεξουσίες βέβαια του μονάρχη περιορίσθηκαν, αλλά διατηρήθκαν -πλην όμως είναι πολύ λιγότερες, συγκρίνοντάς τις με αντίστοιχες των γειτονικών βασιλικών οίκων.

Παρά το ότι τέθηκαν οι θεσμικές βάσεις για να υπάρξει ένας γνήσιος και ρεαλιστικός εκδημοκρατισμός 'αραβικού τύπου', η πρακτική της λογοκρισίας στα ΜΜΕ συνεχίστηκε εξοργίζοντας την αντιπολίτευση ανεξαρτήτως θρησκευτικής τάσης. -Χαρακτηριστική μάλιστα είναι η περίπτωση του διάσημου μπλόγκερ της χώρας Μαχμούντ Αλ-Γιούσεφ και το σκάνδαλο Bandargate που συντάραξε την τοπική επικαιρότητα, και που απασχόλησε και αυτό εδώ το μπλογκ, τον Ιούνιο του 2008-

 ο γνωστός μπλόγκερ Μαχμούντ Αλ-Γιούσεφ

Από την άλλη, οι θεσμικές διακρίσεις κατά της σιιτικής πλειοψηφίας συνεχίζονταν να γίνονται ολοένα και περισσότερο έντονες, με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα εθνοτικά πάθη -υπό τον φόβο πάντοτε του ιρανικού φιλοσιιτικού κινδύνου-.

Λίγους μήνες μετά την εκλογική νίκη των σιιτικών κομμάτων στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2010 και ακριβώς 10 χρόνια μετά την υιοθέτηση της Εθνικής Χάρτας Δράσης και των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, χθες η πρωτεύουσα Μανάμα όπως και οι γύρω κωμοπόλεις που κατοικούνται ως επί το πλείστον από σιίτες, θύμισαν σε πολλά τις ταραχές που σημειώνονται και στις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Στο Μπαχρέην όμως, σε σχέση με το τι συμβαίνει στις υπόλοιπες αραβικές χώρες, η κατάσταση διαφέρει κατά πολύ.

Εδώ το κύριο ζήτημα δεν ήταν η αύξηση των τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης, ούτε η δημιουργία δημοκρατικών πολιτειακών θεσμών - οι οποίοι άλλωστε υφίστανται ήδη. 

Από τη μια η σιιτική πλειοψηφία ζητά από την εξουσία να εξασφαλισθεί και στην πράξη και όχι μόνο με διακηρύξεις η συμμετοχή της στην ουσιαστικη΄διακυβέρνηση της χώρας, βάλλοντας εμμέσως πλην σαφώς κατά του σουνίτη Βασιλιά Χάμαντ Ίμπν-Ίσα Αλ-Χαλίφα και του συστήματος διακυβέρνησής του.

Από την άλλη, ένα άλλο σημαντικό τμήμα των διαδηλωτών προέρχεται από ποικίλο πολιτικό και θρησκευτικό υπόβαθρο, το οποίο ναι μεν επικρίνει την εθνοτική πολιτική του Βασιλιά δίνοντας έμφαση στις αυταρχικές πρακτικές στον τομέα της ενημέρωσης και της ελευθερίας λόγου και έκφρασης, από την άλλη όμως διαφωνεί κάθετα με τις εθνοτικές κορώνες των σιιτών πολιτών της χώρας.  Κύριο σύνθημα αυτής της αντιπολιτευτικής θέσης: "Ούτε Σιίτης-Ούτε Σουνίτης-Μόνο πολίτης του Μπαχρέην", που φαίνεται να συσπειρώνει την περισσότερο κοσμοπολίτικη και δυτικοτραφείσα μερίδα του πληθυσμού.

Αποτέλεσμα των χθεσινών διαδηλώσεων : ένας νεκρός και τρεις σοβαρά τραυματισμένοι από πυρά των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας. Οι φωτογραφίες δημοσιεύθηκαν από χρήστες του facebook και του twitter, που είχαν λάβει μέρος στις διαδηλώσεις.

Μπαχρέην, 14 Φεβρουαρίου 2011

Το λιλιπούτειο Βασίλειο του Μπαχρέην, με τις ιδιαιτερότητες του πολιτικού του συστήματος και την έντονη εθνοτική φόρτιση που χαρακτηρίζει τις εσωτερικές πολιτειακές εξελίξεις, σίγουρα δεν μπορεί να αποφύγει το γενικότερο κύμα αλλαγών που κυοφορούνται στον αραβικό κόσμο.

Παρ' όλ' αυτά όμως, η Δυναστεία των Αλ-Χαλίφα, που διοικεί τη χώρα ήδη προτού αυτή αποκτήσει την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία το 1971 μέχρι και σήμερα, έχει δοκιμασθεί από ποικίλες εσωτερικές κρίσεις αλλά και εξωτερικούς κινδύνους και -έστω και μετ' εμποδίων- έχει καταφέρει να ελίσσεται επιτυχώς στις προκλήσεις αυτής της τόσο ιδιότυπης εσωτερικής πραγματικότητας. 

Το Μπαχρέην πρωτοτύπησε σε πολλά, ρισκάροντας ακόμα περισσότερα και δεν ήταν λίγες οι περίοδοι της σύντομης Ιστορίας του που ο πολυποίκιλος κοινωνικός ιστός παραλίγο να αποσυντεθεί, με μοιραία αποτελέσματα για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. 

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι τα ανεπαρκή πετρελαϊκά του αποθέματα το... έσωσαν από τους επιχειρηματικούς κολοσσούς της Δύσης, αφού το μόνο που έχει να προσφέρει είναι την, ούτως ή άλλως, ελάσσονα στρατηγική του θέση στον Περσικό Κόλπο. 

Δεν θα ήταν υπερβολή επίσης να πούμε ότι η τοπική κοινωνία, συνηθισμένη να εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά της έναντι της εξουσίας, θα μπορέσει τελικά να διαχειρισθεί διαφορετικά αυτήν την παναραβική έξαρση, υιοθετώντας μεταρρυθμίσεις κατά τρόπο ειρηνικό, όσο φαινομενικά παράδοξο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο, τουλάχιστον υπό τις παρούσες περιστάσεις.

Μήπως τελικά - και παρά τις εντάσεις σε όλο τον αραβικό κόσμο που βλέπουμε από τις αρχές του 2011- όλες αυτές οι εγγενείς "αδυναμίες" του Βασιλείου του Μπαχρέην, καταφέρουν να περισώσουν το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα με ακόμα έναν τακτικό ελιγμό εκ μέρους της σουνιτικής διοικούσας μειοψηφίας;

Μήπως το Μπαχρέην, έχοντας καταφέρει να αντιμετωπίσει παλαιότερες εθνοτικές ταραχές, θα αποτελέσει τελικά μοντέλο σταθερότητας, εμπεδώνοντας τους ήδη υφιστάμενους δημοκρατικούς του θεσμούς με απλές κινήσεις ακριβείας, και μάλιστα χωρίς μεγάλο κόστος;

 

*Σάς προτείνω να παρακολουθείτε ειδικά αυτές τις μέρες το μπλογκ του Mahmood Al-Yussef, ονόματι "Mahmood's Den"   (μτφ. Το Κρησφύγετο του Μαχμούντ), για όσον καιρό ακόμα το καθεστώς θα τού επιτρέπει να μπλογκάρει..

.