Πήρες το 'Μηδέν';..

Μια από τις αγαπημένες λέξεις των ημερών, για διαφορετικούς πάντα λόγους κάθε φορά, είναι η λέξη 'Γενιά'. Οι νέες και οι παλιές γενιές, οι γενιές που έφαγαν και οι γενιές που θα πληρώσουν, οι γενιές που χάθηκαν και οι γενιές που κέρδισαν, οι γενιές που έφτιαξαν ιδανικά και οι γενιές που τα πρόδωσαν ή τα έχασαν στο δρόμο.. 

Άραγε ποιό είναι αυτό το κριτήριο που ομοιογενοποιεί έναν μεγάλο αριθμό διαφορετικών ανθρώπων και χαρακτήρων, καθιστώντας τους 'Μία Γενιά'; 

Οι απόψεις διίστανται. 

Θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό γεγονός, ίσως μια καλλιτεχνική τάση, μία επιστημονική ανακάλυψη, ένα ιδεολογικό ρεύμα, ένα καθεστώς. Ή, πάλι, θα μπορούσαν να είναι κάποια απ'αυτά ή και όλα αυτά μαζί.

Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καμάρα "Πάρε το Μηδέν.." -την ύπαρξη του οποίου πληροφορήθηκα κάπως αργά,  όταν πια είχε φτάσει ήδη στην 9η εκδοτική του χιλιάδα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα- προσεγγίζει εννοιολογικά τη γενιά που ανήκω: τη γενιά των ανθρώπων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα ανάμεσα στο 1965 και στο 1974. 

Μια γενιά που, όπως συμφωνεί και ο συγγραφέας, μπορεί να είναι προνομιούχος σε σχέση με την προηγούμενη όσον αφορά την άνεσή της με την τεχνολογία  αφ'ενός, αφ'ετέρου υστερεί από την νεώτερη γενιά ως προς την περαιτέρω τεχνολογική της εξοικείωση Είναι προνομιούχος ως προς τους νεώτερους, επειδή χειρίζεται την ελληνική γλώσσα σαφώς καλύτερα, πλην όμως σαφώς χειρότερα συγκρινόμενη με τους γεροντότερους.

Είναι αλήθεια ότι η σκιαγράφιση της δικής μου γενιάς δεν είναι και το ευκολότερο εγχείρημα. Μια γενιά που μεγάλωσε στη δεκαετία του '80 με τον απόηχο των όσων προηγήθηκαν, πρόλαβε ασπρόμαυρη τηλεόραση και πολυτονικό αλλά μεγάλωσε μονοτονικά, έζησε την εφηβεία της με πρασινοκόκκινο φόντο στους τοίχους και υπό τον φόβο του AIDS, πέρασε στο Πανεπιστήμιο με Κα-Κα-Κάθαρση αλλά και με ολοένα αυξανόμενη λατρεία προς το πλαστικό, δανεικό και βολεμένο χρήμα, ενώ τώρα ενηλικιώνεται και διαισθάνεται πως μάλλον θα κακογεράσει σε μια χώρα υπό ημι-Πτώχευση. 

Μια γενιά που δεν έχει να διηγηθεί ανδραχαθίες από το άμεσο παρελθόν της. Ούτε Έπος του '40, ούτε Κατοχή, ούτε κάποιον αγώνα επιβίωσης, ούτε καν ένα τόσο δα 'Πολυτεχνείο' δεν έχει για να καυχηθεί.

Η δική μου γενιά είναι μάλιστα τόσο...άτυχη, ώστε κατά την πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα φορά πού τής δόθηκε επιτέλους η ευκαιρία στις τελευταίες Αυτοδιοικητικές Εκλογές να αρθρώσει πολιτικό λόγο, να προτείνει λύσεις, να ασκήσει κριτική στους έως τώρα πολιτευόμενους, να πει επιτέλους τι θέλει, τι δεν θέλει, τι επιδιώκει να γκρεμίσει και τι πρόκειται να χτίσει, ήρθε αυτή η περίεργη νομοθεσία περί 'σιωπηρής προεκλογικής περιόδου' και αρκέστηκε απλώς να ..χαμογελά σε μικρές 'επαγγελματικές'(!!) κάρτες υποψηφίων, να επαναλαμβάνει κλισέ συνθήματα των εκλογικών συνδυασμών σε τηλεοπτικά σποτάκια των 16 δευτερολέπτων και συλλήβδην να σιωπά "επειδή δικαίωμα λόγου είχε, λέει, μόνο ο εκπρόσωπος Τύπου του εκάστοτε συνδυασμού....". 

Και έτσι, η γενιά μου συνεχίζει να σιωπά. 

Να γιορτάζει επετείους για γεγονότα που άκουσε αλλά δεν έζησε. Να θυμάται αναμνήσεις άλλων και όχι δικές της. Να μην έχει μάθει ακόμα να λέει αυτά που θέλει να πει -κι ας μιλά καλύτερα ελληνικά από όσους γεννήθηκαν μέσα στη δεκαετία του '80-.

Παρά τις εγγενείς δυσκολίες του θέματος, ο Κωνσταντίνος Καμάρας και το "Πάρε το Μηδέν.." κατάφερε να με κρατήσει μέχρι την τελευταία του σελίδα και μ'έκανε να γυρίσω χρόνια και χρόνια πριν, σε συνήθειες που είχα ξεχάσει ή δεν είχα προσέξει ποτέ, με μία αίσθηση χιούμορ που πιστεύω πως δεν θα γίνει κατανοητή ούτε από τους γονείς μας αλλά ούτε και από τα παιδιά μας (όσοι από μας  έχουμε). Με έκανε να χαμογελάσω ασυναίσθητα αλλά και να μελαγχολήσω γυρνώντας στη μίζερη Ελλάδα του '80, που για να επιβιώσεις θα έπρεπε νά'χες καλού κακού και κάποιο πρόχειρο φυλαχτό, κατά προτίμηση πρασινωπής μουχλιασμένης απόχρωσης ...  

Η πραγματική ενηλικίωση της γενιάς μου ήρθε μάλλον.. απρόσκλητη, μια όμορφη ανοιξιάτικη Παρασκευή, με ανοιχτή την δανεισμένη επίπεδη οθόνη plasma και με το διάγγελμα του ΓΑΠ από το Καστελλόριζο. Και έκτοτε ...σιωπή. 

Σιωπή, έως ότου αυτή η γενιά αποφασίσει να αρθρώσει επιτέλους τις πρώτες της λέξεις, οι οποίες όμως θα ακουστούν καθαρά από ανάγκη και όχι από φυσική επιλογή. Αν από την άλλη συνεχίσει να σιωπά, θα σημαίνει πως δεν θα τολμήσει να ενηλικιωθεί ποτέ της.  

Από την άλλη όμως, όταν όλα είναι ελεγχόμενα και ασφαλή, γιατί να κάτσεις να προβληματισθείς; Τα λουλούδια των θερμοκηπίων μπορεί να έχουν τις τέλειες αναλογίες, τα τέλεια χρώματα και τον τέλειο φαινότυπο που θα ζήλευε κάθε βιολόγος. Έλα όμως που είναι σίγουρο ότι τα αγριολούλουδα μυρίζουν καλύτερα...!

Προτού λοιπόν γραφτούν βιβλία και μελέτες για την καθαυτή 'πραγματική' ενηλικίωση της γενιάς μας, καλό θα ήταν να πάρουμε μια ιδέα του εαυτού μας μέσα από τις σελίδες του "Πάρε το Μηδέν..", ένα βιβλίο που γράφτηκε την εποχή της ευδαιμονίας των δανείων, των πιστωτικών καρτών, των σκανδάλων και της αποχαυνωτικής τηλεόρασης. 

Και αυτή η επισήμανση έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή νομίζω πως εάν αυτό το βιβλίο θα γραφόταν σήμερα από τον ίδιο συγγραφέα και για την ίδια γενιά, θα είχε τελείως διαφορετικό περιεχόμενο, μιας και το στίγμα της γενιάς μου έχω την αίσθηση πως αρχίζει να διαφαίνεται ολοένα και λιγότερο αμυδρά..

(Και ευτυχώς...)

και να σταματήσεις να κάνεις τον μπέμπη!

άειντε!