Γενέθλια, υπ'αριθμόν 4 !

Όπως είναι γνωστό, ο χρόνος είναι μια πολύ σχετική μονάδα μετρήσεως για πολλά πράγματα. Κι όσο για την έννοια του 'χρόνου' στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, το θέμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο. Έτσι, όσα μπλογκ είναι π.χ. 5-6 ετών θεωρούνται 'υπέργηρα'. Από την άλλη, ένα μπλογκ που 'αναπνέει' μόλις ένα με δυο χρόνια, δεν απέχει πολύ από την μετεφηβική του ηλικία.. Αυτό όμως εδώ το μπλογκ που σήμερα συμπληρώνει ολόκληρα τέσσερα χρόνια ζωής, άραγε σε ποιά ηλικιακή κατηγορία να το κατατάξω; 

Άδικα αναρωτιέμαι, αφού έτσι κι αλλιώς με τις ηλικίες δεν τα πάω καθόλου καλά έτσι κι αλλιώς. Και τελικά, σημασία έχει ότι σήμερα το ΑλλούΚιΑλλού γιορτάζει τα τέταρτά του Γενέθλια, ούτε λίγο - ούτε πολύ.

Οι 12 μήνες που περάσαμε εδώ μέσα παρέα, σίγουρα δεν μάς έκαναν να βαρεθούμε. Τα ραγδαία γεγονότα μέσα κι έξω από την Ελλάδα μάς τσίτωσαν τόσο πολύ, που όσο και να προσπάθησα να βρω κάποια θεματική.. μονωτική ταινία, τελικά δεν μπόρεσα να αποφύγω την επικαιρότητα. Εκ του αποτελέσματος μάλιστα βλέπω ότι μάλλον δεν ήθελα να το παίξω 'υπερπροστατευτικός γονιός' και να αφήσω το μπλογκ να χαίρεται την παιδικότητά του. Κι έτσι έχω την εντύπωση ότι κατά τους μήνες που πέρασαν, το ΑλλούΚιΑλλού με το ανάλαφρο ονοματάκι του έγινε λίγο περισσότερο ειδησεογραφικό απ'όσο θα περίμενα. 

Ο Φεβρουάριος του 2011 βρήκε τον Αραβικό Κόσμο σε μία από τις περισσότερο δραματικές φάσεις της νεώτερής του Ιστορίας. ΄Υστερα από την πολιτειακή ανατροπή της Τυνησίας και της Αιγύπτου, σειρά πήρε ο πιο 'αδύναμος κρίκος' στο πολιτειακό status quo στα αραβικά κρατίδια του Περσικού Κόλπου : το Μπαχρέιν. Ένα μικροσκοπικό νησιωτικό βασίλειο που είχα την τύχη να το επισκεφθώ επανειλημμένα κατά το παρελθόν. Οι συχνοί αναγνώστες των αναρτήσεών μου θα έχετε παρατηρήσει μια 'εμμονή'  με τα εκεί τεκταινόμενα. Δεν είναι τυχαίο αυτό - και όσοι από σας έχετε ταξιδέψει πολύ, θα με καταλάβετε : Όποια πέτρα έχεις πατήσει παίρνει κάτι από σένα - κι ό,τι έχει δει η σκιά σου ποτέ δεν το ξεχνά εντελώς. 

Είναι αυτονόητο ότι η μοίρα αυτής της μικρής χώρας δεν είναι σπουδαιότερη από άλλες μεγαλύτερες και σημαντικότερες γεωστρατηγικά. Όμως -και θυμηθείτε το αυτό-, τα λιγοστά τετραγωνικά του χιλιόμετρα αποτελούν τον 'μπούσουλα' για την οριοθέτιση των περιφερειακών συσχετισμών μεταξύ Ιράν - Δύσης και αυτό που είχε επικρατήσει να ονοματίζεται ως "Αραβική Άνοιξη".

 

Τον Μάρτιο βρέθηκα να αναπολώ το παρελθόν. Αναπόφευκτο αυτό, όταν ύστερα από 20 ολόκληρα χρόνια βρέθηκα να τα πίνω με παλιούς αγαπημένους συμμαθητές και συμμαθήτριες στο πρώτο επίσημο Reunion όλων των αποφοίτων του '90 , όλων των σχολείων της Ρόδου. Μια βραδιά που θα τη θυμάμαι πιστεύω για πάντα -και επάξια θα τη χαρακτήριζα ως ΤΟ γεγονός της μπλογκοχρονιάς που πέρασε. Τι βίντεο, τι δημοσιεύσεις στον τοπικό Τύπο, τι γκλαμουριά αλλά και τι συγκίνηση! Και τι ωραία που είναι να γερνάς με παρέα! Να συναντάς ανθρώπους  που έχεις να τους δεις χρόνια και χρόνια και παράλληλα να μη χρειάζεται να συστήνεσαι. 

Ο ίδιος μήνας ήταν βέβαια ξεχωριστός και για έναν ακόμα λόγο : Ενδεικτικό του γενικότερου ξεχαρβαλώματος που διανύουμε, η επέτειος της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα ..άργησε μια μέρα και γιορτάσθηκε στις 8 Μαρτίου, ανήμερα της ..Ημέρας της Γυναίκας.
Θα μού πείτε, από γραμματικής απόψεως "η Δωδεκάνησος" θηλυκού γένους είναι.. Σωστό κι αυτό, δε λέω. Αξέχαστο όμως ήταν το μπάχαλο που προηγήθηκε, αλλά όπως διαπιστώθηκε λίγους μήνες αργότερα, το μπάχαλο που συνόδευσε παρελάσεις και επετειακές εκδηλώσεις την 28η Οκτωβρίου 2011 ήταν ακόμα πιο μεγαλειώδες.. 

Τέλος, ο Μάρτιος τελείωσε με μια άκρως τσαντισμένη ανάρτηση για κάποια αφίσα που κυκλοφόρησε στο τοπικό διαδίκτυο, που διαφήμιζε κάποιο πάρτυ με ένα απίστευτο photoshop με θύμα το.. Λάβαρο της Αγίας Λαύρας, παραμονές 25ης Μαρτίου. Ευτυχώς όμως, δόθηκαν οι αναγκαίες εξηγήσεις, η αφίσα 'κατέβηκε' και τα πάντα μπήκαν στη θέση τους και ευτυχώς χωρίς παρεπόμενα.. (τι ιστορία κι αυτή! και μάλιστα με κλικαρίσματα-ρεκόρ).

Και όλος αυτός ο πραγματικά επεισοδιακός Μάρτιος πλαισιώθηκε και με τον σεισμό στην Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, αλλά και με μία άλλη τραγωδία λίγο πιο κοντά μας -και όλα αυτά συνέβησαν σχεδόν συγχρόνως.
Μιλάμε, για μεγάλη γρουσουζιά αυτός ο Μάρτιος..

Ο Απρίλιος του '11 είχε βρει το μπλογκ μπουχτισμένο από τα κακά μαντάτα πανταχόθεν, και έτσι αποφάσισε να προσπαθήσει να κάνει τη διαφορά καθ'όλη τη διάρκεια της Εβδομάδας των Παθών με μία σύντομη ενότητα αναρτήσεων με κοινό σημείο αναφοράς κάποια "Καλά Νέα". 

Η καταχνιά στην επικαιρότητα αλλά και στη διάθεσή μας συνεχίζεται -άρα εκ του αποτελέσματος θεωρώ ότι μάλλον απέτυχα να μάς 'αισιοδοξήσω'.. Ήταν όμως μια ενότητα αναρτήσεων που (περιέργως πως) διαβάστηκε πολύ. 

Πολύ διαβάστηκε και η ανάρτηση για το φωτογραφικό ενσταντανέ/τσάκωμα κάποιων αμέριμνων Ροδιτών να κάνουν βουτιές χειμωνιάτικα από το αθάνατο Τραμπολίνο μας (οράτε ανωτέρω..), ενώ αμφιλεγόμενες κρίσεις (όρα: επικρίσεις) δέχθηκα όταν στράβωσα με τις ανεκδιήγητες απαγορεύσεις που θεσμοθετήθηκαν στη Γαλλία σχετικά με τις τακτικές τύπου Ιράν -αλλά στην ευρωπαϊκή τους έκδοση- (ναι, για την απαγόρευση της μαντήλας δια νόμου σε δημόσιους χώρους μιλάω.. Απαράδεκτο και ως μέτρο αλλά και ως ιδεολογικό υπόβαθρο για νομοθετικές πρακτικές μιας χώρας ευρωπαϊκής και δημοκρατικής.) 

Απαράδεκτος ήταν και ο τρόπος που μάς εκλαμβάνουν οι γείτονές μας, Τούρκοι καταναλωτές, ειδικά όταν μάς χαρίζουν με φιλευσπλαχνία τα.. μπισκότα τους στα σύνορα του Έβρου. Αν την ξεχάσατε αυτήν την ανάρτηση, ρίξτε της μια ματιά, δε βλάπτει. Παραμένει επίκαιρη, όσο συνεχίζεται η τουρκόφωνη κατάληψη των prime time των καναλιών μας. (Περαστικά σας, όλων σας που έχετε ζαλίσει τα μηχανάκια της AGB, άντε μην πω..)

Ο Μάιος ήταν ένας μήνας όλος κατάθλιψη. Το παραδέχομαι.

Οι διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα είχαν την τιμητική τους σε όλη την ελληνική μπλογκόσφαιρα. Έκρινα πως πραγματικά δεν είχα τίποτα να προσθέσω από τους συναδέλφους αθηναίους μπλόγκερ, που έβλεπαν τα γεγονότα μπροστά στα μάτια τους. Προσπάθησα να διασκεδάσω τις εντυπώσεις και προσπάθησα να βρω κάποιον τρόπο να δω την πραγματικότητα αλλιώς. Τελικά, την κατάθλιψη δεν την απέφυγα. Το Σύνταγμα και ό,τι αυτό έλεγε μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μας αποτελεί ακόμα κοινωνικό αίτημα. 

Ακούει κανείς;.. 
(μπα!.. ακόμα νομίζουν ότι απλώς ψιχαλίζει..)

Με το που μπήκε ο Ιούνιος αποφάσισα επιτέλους να ανεβάσω μια ανάρτηση που σάς την είχα 'φυλαγμένη' έξι μήνες πριν. Οι φωτογραφίες που είχα τραβήξει από εκείνο το παζάρι σκουπιδιών στο Θησείο κάποια Κυριακή του Ιανουαρίου του 2011 με είχαν κάνει να μην ξέρω πού πατώ και πού βρίσκομαι. Αφορμή, εκείνο το βιντεάκι της τότε κυβέρνησης για τα επιτεύγματά της ύστερα από 20 μήνες ευδοκίμου υπηρεσίας. Δεν αντέχω ούτε να την ξαναδιαβάσω. Όσοι από σας όμως το θέλετε πραγματικά, τι να πω : ιδού.
Οι υπόλοιποι αρκεστείτε στο αξέχαστο εκείνο κυβερνητικό βίντεο και είμαι σίγουρος ότι θα οργιστείτε κι εσείς -εκ νέου. Όπως και τότε :

Και εκεί, κάπου στα μέσα Ιουνίου αποφάσισα ότι πραγματικά δεν αντέχω να μιλάω για την επικαιρότητα. Ήταν ο μήνας που υπέγραψα το διαζύγιό μου με την τηλεόραση και την ενημέρωση γενικότερα -και αποφάσισα να αλλάξω ρότα, γιατί δεν μπορούσα άλλο ρε παιδιά, πώς να σάς το πω αλλιώς..
Σωσίβιο τελικά αποδείχθηκε και για μένα αλλά και γι'αυτό εδώ το μπλογκ η προβολή της χορευτικής παράστασης "Πινόκιο" που διοργάνωσε με επιτυχία η σχολή χορού της παιδικής μου φίλης Σοφίας Μελισσουργού. 

το συνεργείο εκείνης της μέρας : Νίκος Τζεδάκης, Γιώργος Τζεδάκης, Γαβριήλ Χαρίτος

Ναι, υπάρχουν παιδιά που ζουν τη δική τους παιδική ηλικία και τολμούν να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Μια αξέχαστη εμπειρία γυρισμάτων στα τείχη της μοναδικής μας Παλιάς Πόλης, στη Ρόδο, που ακόμα και σε αυτή τη συγκυρία είναι το πιο όμορφο και το πιο ανεπτυγμένο νησί της χώρας -κι ας ακούγεται υποκειμενικό αυτό. Στο κάτω κάτω Ροδίτης είμαι, τι άλλο θα σάς έλεγα; 

Βάλσαμο ήταν και οι πραγματικά πρωτοποριακές για τα τοπικά δεδομένα θεατρικές παραστάσεις που αυτό το μπλογκ είχε την τύχη και την τιμή να προβάλλει στο ευρύ κοινό. Από πού ν'αρχίσω και πού να τελειώσω, πραγματικά δεν ξέρω. Από τον "Μπήντερμαν και τους Εμπρηστές" που ανέβασε η θεατρική ομάδα "Εξαίρεση" σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Σταθόπουλου; Από το "Rhodeway Musical" που ξαναζωντάνεψε το ξεχασμένο "Ήχος καί Φως" με τις πιο ελπιδοφόρες φωνές της νέας γενιάς ροδιτών τραγουδιστών με ιθύνοντα νου την αγαπημένη χορεύτρια και χορογράφο Μαρία Μανιώτη; 

Και μιας και τα λέμε όλα τώρα μαζεμένα - α;ς μεταφερθούμε μερικούς μήνες μετά : Ποιός δεν θυμάται τους "Ηλίθιους" που ανέβασε η θεατρική ομάδα "Τεχνηέντως" σε σκηνοθεσία Σουσάνας Καρδούλια, τον περασμένο Νοέμβριο; Την έκθεση φωτογραφίας "Επινοώντας την Ελπίδα" της Τάνιας Φραράκη. Την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη συναυλία της Μικτής Χορωδίας του Δήμου Ρόδου στον Ι.Ν. Ευαγγελισμού που διηύθυνε ο Μιχάλης Καλαεντζής. Την πρωτοποριακή παιδική παράσταση "Χριστουγεννιάτικα Μπερδέματα" με τους γονείς στο ρόλο των ηθοποιών, που συναποτελούν την πολλά υποσχόμενη ομάδα θεάτρου "Τα Παιδία Παίζει", σε σκηνοθεσία Βίκυς Θεολόγη. Και τέλος, το πρώτο πανευρωπαϊκό βραβείο που κέρδισε ποτέ μία φωτογραφία ..made in Rhodes!

Και αν κάτι με κάνει να μην το κλείνω αυτό το μπλογκ (δε σας κρύβω πως το σκέφτηκα αρκετές φορές τους μήνες που πέρασαν) είναι ότι μέσα από δω πιστεύω ότι δίνεται σε ροδίτες καλλιτέχνες η απαραίτητη ώθηση αλλά και το κίνητρο να κάνουν πολλά πράγματα ακόμα. Να προχωρήσουν μπροστά και να φτάσουν ακόμα πιο ψηλά -μιας και ο,τιδήποτε γράφεται εδώ, αναρτάται παράλληλα και στο ευρείας πλέον αναγνωσιμότητας πόρταλ TheInsider.gr, με το οποίο πλέον με συνδέουν ισχυροί διαδικτυακοί δεσμοί, σχεδόν... συγγενικοί, ύστερα από τόσο καιρό συνεργασίας.    

Τον περασμένο Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβριο το μπλογκ μεταφέρθηκε στο Ισραήλ -ξέρω, οι παλιοί αναγνώστες, δεν εκπλήσσεσθε πια. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια 'μπλογκοζωής' δεν νομίζω πως υπάρχει άλλο ελληνικό μπλογκ που μιλά περισσότερο για εκείνη την τόσο ενδιαφέρουσα αλλά και τόσο αμφιλεγόμενη γωνιά της Γης -και για τα καλά της αλλά και για τα στραβά της-. 

Με τις γεωπολιτικές συνθήκες να αλλάζουν δραματικά, αλλά και την πρόσφατη αναθέρμανση των σχέσεων Κύπρου, Ελλάδας και Ισραήλ, νομίζω πως τελικά οι αναρτήσεις που κατά καιρούς έχουν γραφτεί εδώ μέσα μπορούν να βοηθήσουν τον μέσο έλληνα αναγνώστη να πάρει μια γεύση με τι μοιάζει η ζωή εκεί, χωρίς να θεωρηθεί ότι περιγράφω έναν.. Παράδεισο επί της Γης.

Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στην κυριολεξία μέσα στην καρδιά των διαδηλώσεων της ισραηλινής μεσαίας τάξης κατά του πολυετούς άκρατου φιλελευθερισμού που δοκίμασε η μικρή εκείνη χώρα. Άνθρωποι σαν εμένα και σαν εσάς, που και εκείνοι φώναζαν αγανακτισμένοι για την καθημερινή μείωση της αγοραστικότητας του μισθού τους. Διαδηλώσεις μαζικές, κατά τη διάρκεια των οποίων οι διαδηλωτές.. γιουχάιζαν (μα, στην κυριολεξία γιουχάιζαν όμως!)  τους πολυώροφους ουρανοξύστες των 5-6 τρισεκατομμυριούχων της τοπικής επιχειρηματικής πραγματικότητας που ελέγχουν όλη την οικονομία. Ένα κίνημα αγανακτισμένων πολιτών με αίτημα την επιστροφή του Κράτους Πρόνοιας, που ολοένα και εκεί εξαφανίζεται μέρα με τη μέρα. 

Δεν είμαι φαν των διαδηλώσεων. Ίσως επειδή κατά βάθος παραμένω -και πάντα θα είμαι- ένας ροδίτης επαρχιώτης που ο κόσμος μου περιορίζεται εκεί που θέλω εγώ και όχι εκεί που θέλει η πραγματικότητα. Επειδή όμως πιστεύω ότι έτσι όπως έχει καταντήσει η παγκόσμια πραγματικότητα, η μεσαία τάξη είναι παντού. Και μια χαρά διαδήλωσα, και φώναξα και γιουχάισα και το ευχαριστήθηκα κιόλας.

Θεωρώ μεγάλη τύχη που είδα και αυτήν την πλευρά μιας κοινωνίας που μπορώ να κατανοήσω λόγω της γλώσσας αλλά και λόγω πολλών παλιών καλών αναμνήσεων. Θεωρώ όμως και μεγάλη τύχη ότι αυτό εδώ το μπλογκ είχε αποτελέσει εκείνους τους μήνες την μοναδική ελληνόφωνη  πηγή πληροφόρησης για ένα κοινωνικό κίνημα που πολλά είχε να 'πει' σε όλους εμάς τους Έλληνες, τους απλούς πολίτες που βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτό το κοινωνικά απάνθρωπο δημοσιονομικό γκέτο. 

Οι αναρτήσεις για τους ισραηλινούς αγανακτισμένους (αν θέλετε να τις διαβάσετε, είναι όλες τους συγκεντρωμένες εδώ)  κέρδισαν νέο αναγνωστικό κοινό που δεν το περίμενα, όχι μόνο στην Ελλάδα μέσω του Insider, αλλά και πλήθος ελληνόφωνων και ελληνομαθών που ζουν μόνιμα στο Ισραήλ. Και αυτό ήταν άλλη μια ατίμητη εμπειρία, που κατάλαβα ακόμα περισσότερο όταν ήρθα σε επαφή με αναγνώστες που δεν φαντάστηκα πόσο πολύ με κλίκαραν επί σειρά ετών.
Είπαμε, οι εμπειρίες του blogging είναι μοναδικές, όπως και να το κάνουμε.

Πέραν όμως αυτών, δεν μπορούσαν να λείψουν και οι αναλύσεις για τα γεγονότα που τάραξαν την τοπική επικαιρότητα όσον καιρό βρισκόμουν εκεί, και που ελπίζω να διαφώτισαν τον μέσο έλληνα αναγνώστη.

Τι να πρωτοθυμηθώ από το καλοκαίρι που μάς πέρασε;
Την ΙΟΝ Αμυγδάλου στα βουνά της Ιερουσαλήμ; (ξέρετε πόσα πολλά κλικαρίσματα κερδίζει αυτή η ανάρτηση όλους αυτούς τους μήνες; Θα εκπλαγείτε!). Τα ..μπουζουκομάγαζα στη Γιάφα;  Τα δημοσιεύματα του Τύπου που μύριζαν.. 'Νταλάρα'; Το αντιτουρκικό μένος στους δρόμους του Τελ Αβίβ; Τον τρελλό τελαβιβιώτη ταξιτζή;;
Τι να λέμε τώρα! 
Αποκάλυψη το μπλογκίστικο καλοκαίρι του 2011.. Καλά δε λέω;

Ο Οκτώβριος με προσγείωσε απότομα στην ελληνική πραγματικότητα. Μια χώρα αγνώριστη που βράζει στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας σχεδόν καθημερινά. Αποκορύφωμα : οι μαζικές αυθόρμητες διαδηλώσεις στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. 

Και δεν σάς κρύβω ότι εκείνη η μέρα έχει μείνει στη μνήμη και στην καρδιά μου ως η πιο ελπιδοφόρα μέρα που γνώρισε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ναι, υπήρξε μια εξαιρετικά σκληρή μέρα για πολλούς. Αλλά υπήρξε αληθινή. Υπήρξε ακομμάτιστη. Υπήρξε μια όμορφη μέρα, που δεν χόρταινα να βλέπω τα βίντεο που ανέβαιναν στο ίντερνετ το ένα μετά το άλλο, απ'άκρη σ'άκρη της Πατρίδας. Ίσως η μοναδική μέρα που πραγματικά μίλησε ο Λαός, χωρίς καν υπόνοια κομματικής ντιρεκτίβας κανενός.
Απόδειξη για τη γνησιότητά της : η μαζική κομματική καταδίκη της.
Θυμηθείτε αυτήν εδώ την ανάρτηση για να μην ξεχάσετε ποτέ αυτήν την τόσο κακόηχη ομοφωνία.

Τον Νοέμβριο αυτό εδώ το μπλογκ έκανε γνωστό ένα νέο site που πιστεύω ότι σίγουρα θα πιάσει τόπο και θα βοηθήσει πολύ την πολυπληθή πλέον ευπαθή ομάδα των ελλήνων ανέργων. Πρόκειται για μία πρωτοποριακή ιδέα ανευρέσεως εργασίας, με τη βοήθεια του διαδικτύου που ως γνωστόν δεν γνωρίζει όρια. Η δημιουργική ομάδα του Videografiko.gr που βρίσκεται στην Αθήνα, μάς ζήτησε να τής σκαρώσουμε ένα μικρό διαφημιστικό για το διαδίκτυο, δίνοντάς μας έτοιμο το κείμενο και αφήνοντάς μας να βρούμε μόνοι μας τι κρύβεται στον πάτο ενός κάδου απορριμάτων.. 

Όσοι ψάχνουν δουλειά, δε χάνουν τίποτα να δοκιμάσουν την τύχη τους και εκεί. Προς το παρόν, η υποβολή μαγνητοσκοπημένου βιογραφικού (ή όπως λέγεται.. "Βιντεογραφικού") είναι δωρεάν!
Τα πρώτα δείγματα της νέας αυτής προσπάθειας είναι ενθαρρυντικότατα, και πιστεύω ότι θα ακούσουμε για αυτήν την πρωτοπόρο ιστοσελίδα πολλά περισσότερα, μέσα στο 2012.

Ο Δεκέμβριος αλλά και ο Ιανουάριος που μάς πέρασε ήταν μήνες αποχωρισμών. Το 2011 δεν θα το πεθυμήσουμε, αυτό είναι σίγουρο, έτσι κι αλλιώς.
Θα πεθυμήσουμε όμως τη μεγάλη Λουκία Ρικάκη που μάς έφυγε άκαιρα τον Δεκέμβριο του περασμένου χρόνου, όπως και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο που έκανε την πατρίδα μας διάσημη παντού.

Τελειώνοντας την αναδρομή του τέταρτου χρόνου ζωής αυτού εδώ του μπλογκ, δεν μπορώ να παραλείψω το τρίπτυχο διαφημιστικό πρότζεκτ που ανέθεσε σε μένα και στον καλό φίλο, συνάδελφο δικηγόρο και συνεργάτη ως προς την κοινή μας κινηματογραφίζουσα τρέλλα Νίκο Τζεδάκη, η Εταιρεία Ανάπτυξης Κοινοτικών Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων "ΠΑΝΑΚΕΙΑ" που εδρεύει στη Ρόδο.

Ήταν η πρώτη φορά που μάς ζητήθηκε να κάνουμε μια καθαρά τηλεοπτική διαφήμιση με κοινωνικό μήνυμα, και οφείλω να ομολογήσω πως και τα τρία αυτά βίντεο τα αγαπώ ιδιαίτερα. Δεν  είναι λίγο πράγμα για δύο καθαρά ερασιτέχνες του χώρου να βλέπουν τη δουλειά τους να παίρνει τη βούλα και τη σφραγίδα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. 

Ούτε στο πιο τρελλό μας όνειρο! 

Τελικά, πλάκα στην πλάκα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, και παρά τη γκρίνια μου -που κινδυνεύει να μού γίνει δεύτερη φύση- πολλά καλά πράγματα άφησε τελικά στο μπλογκ μία από τις πιο καταθλιπτικές χρονιές που γνώρισε ποτέ. 
Και ενώ σταθερά όλες οι αναρτήσεις του μπλογκ συνεχίζουν να αναδημοσιεύονται στο πόρταλ TheInsider.gr, πρόσφατα εγκαινιάσθηκε και μία καινούργια συνεργασία στην ιστοσελίδα  γνώμης New-Deal.gr, με καθαρά ειδησεογραφικό περιεχόμενο.
Με λίγα λόγια, ανασκουμπώθηκα για τα καλά..

Έτσι, το μόνο που μού απομένει να ..μού ευχηθώ για τους επόμενους 12 μήνες είναι να συνεχίσω να έχω την ..πολυτέλεια να μπλογκάρω. Πες οι συνθήκες ζωής, πες το κόψιμο των αποδοχών γενικώς, πες ίσως και η επιλογή των αρχηγών του μικρού μας Γκέτο να αυξήσουν το κόστος πρόσβασης στο ίντερνετ -για ευνόητους λόγους πάντα-, όλα αυτά με βάζουν σε σκέψεις.. 

Τέλος πάντων, ας μην κλείσω τα φετινά γενέθλια με απαισιοδοξία!

Θα τα πούμε λοιπόν και του χρόνου από δω, θέλουν-δεν θέλουν όλοι αυτοί...

Κι όπως είπαμε και παλαιότερα :

Την ώρα που κάποιοι μεγαλώνουν παιδιά, 

κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να αναθρέφουν ..Μπλογκς.