σκουπίδια για πούλημα

Έκανε αίσθηση τα τελευταία εικοσιτετράωρα το ολιγόλεπτο βίντεο της κυβέρνησης, στο οποίο παρουσιάζονται τα επιτεύγματά της κατά τους τελευταίους 20 μήνες. Και πράγματι, τους τελευταίους 20 μήνες έγιναν πάρα πολλά. Αλλαγές με τη σέσουλα. Τόσα είδαν τα μάτια μας που για πάρα πολύ καιρό όλοι βλέπαμε άναυδοι ειδήσεις. Τόσο πολύ άναυδοι μείναμε που πολλοί από μας αποφασίσαμε να μην βλέπουμε ειδήσεις πια. Άλλωστε, μέσα σε αυτούς τους μήνες που πέρασαν, πολλοί από μάς διαπιστώσαμε ότι τελικά οι ειδήσεις δεν βρίσκονται μέσα στα φωτισμένα ντιζαηνάτα στούντιο των καναλιών.

Οι πραγματικές ειδήσεις πλέον βρίσκονται στο δρόμο,
μπροστά στα μάτια μας. 

Χωρίς μοντάζ. Χωρίς δραματικό σπικάζ. 

Χωρίς έγχρωμους τίτλους και γραφιστικά εφφέ. 

Δεν πέρασε πολύς καιρός από την πρώτη Κυριακή του φετινού Ιανουαρίου. Ο πεζόδρομος που συνδέει το Θησείο με το Γκάζι τα πρωινά της Κυριακής μεταμορφώνεται σε ένα παζάρι αλλιώτικο από αυτά που ήξερα. 

Δεν πρόκειται για το άλλοτε χαρούμενο Flea Market (sic) στο Μοναστηράκι, που πριν χρόνια έλαμπε για να υποδεχθεί τα πλήθη των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρόκειται για ένα παζάρι σκουπιδιών. Ένα παζάρι ανακύκλωσης, που όμως δεν θυμίζει σε τίποτα κανένα οικολογικοπράσινο ιδεώδες, όσο και να θέλουμε να το ωραιοποιήσουμε. Ένα παζάρι φτώχειας, το οποίο με άφησε έκπληκτο όχι επειδή υπάρχει αλλά επειδή συγκεντρώνει τόσο πολύ κόσμο. 

Το παζάρι αυτό γεμίζει από κόσμο, που όχι απλά βλέπει-απορεί και φεύγει (όπως περίπου έκανα εγώ και έκανα κάποιες ώρες να συνέλθω). Ο κόσμος που περιδιαβαίνει τα ..'προϊόντα προς πώληση' δεν τα χαζεύει απλώς. Ρωτάει, τα πιάνει να δει αν πράγματι "τα πιάνουν τα λεφτά τους", προσπαθεί να κατεβάσει (κι άλλο) τις τιμές.

Ο πολύς κόσμος που πάει στο παζάρι της Φτώχειας -αγοράζει. 

Αγοράζει ...σκουπίδια.

Αγοράζει μισογεμισμένα μπουκάλια ουίσκι. Παλιές μεταχειρισμένες συσκευές κινητών τηλεφώνων. Χρησιμοποιημένα φτηνά μαχαιροπήρουνα. Μακαρόνια συσκευασμένα από το Καρφούρ. Γυμνές παιδικές κούκλες. Ασπρόμαυρες πεταμένες οικογενειακές φωτογραφίες(!!). Καρέκλες από κάποιο μεσοαστικό σαλόνι του '50 που πλέον δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης. Όλα πουλιούνται.

Οι πελάτες του παζαριού δεν είναι ούτε μετανάστες, ούτε φτωχοί ξένοι.
Είναι έλληνες, αθηναίοι, άνθρωποι της μεσαίας τάξης, χωρίς επαρχιώτικη προφορά και κάθε ηλικίας. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι οι φίλοι μου από το σχολείο, θα μπορούσαν να είναι οι γονείς των συμμαθητών μου, με ίδιες αναμνήσεις, με ίδιο τρόπο ζωής με εμένα πάνω-κάτω. Άνθρωποι που κατά πάσα πιθανότητα, κάποια χρόνια πριν, δεν θα σκέφτονταν να περάσουν ούτε καν από περιέργεια να δουν αυτό το "παζάρι" της ντροπής, πολλώ μάλλον να κάτσουν και να παζαρέψουν την τιμή του σκουπιδιού που θα τούς φαινόταν χρήσιμο. (άραγε, οι ασπρόμαυρες οικογενειακές φωτογραφίες, έναντι πόσων  ευρώ αποτιμώνται; απορία που έχω από εκείνη την αξέχαστη Κυριακή μέχρι και σήμερα. δεν τόλμησα να ρωτήσω τότε.)

Αυτές οι εικόνες μού ήρθαν ασυναίσθητα στο μυαλό, βλέποντας τα πολύχρωμα γραφιστικά στο βίντεο των επιτευγμάτων της χώρας μας τους τελευταίους 20 μήνες.
Ένα βίντεο όπου λείπουν ανθρώπινα πρόσωπα. Λείπουν, έστω, κάποιοι κομπάρσοι που θα χαμογελούν με φόντο τις ελληνικές ακρογυαλιές του νότου και τα πράσινα χωράφια του βορρά, ή έστω μια... Αννούλα που θα χαμογελάει όπως τότε, στη δεκαετία του '80... (οι παλιότεροι ίσως και να τη θυμάστε).
Ένα βίντεο γεμάτο από πολλά κοσμητικά επίθετα αισιοδοξίας, με πολλά νούμερα, πολλά "επί τοις εκατό". Με μουσική αποφασιστική, για να διευκολύνει τις εναλλαγές των πλάνων. Με γραμματοσειρά 'στρογγυλοποιημένη' και άρα 'αισιόδοξη', άρα 'φιλική', άρα πρωτοπόρα, νεανική, καινούργια...
Μελετημένες προτάσεις, στη σωστή θέση και με τη σωστή σειρά. Γραφιστική τελειότητα και σε πλήρη αρμονία με τα μηνύματα που θέλει να στείλει η κυβέρνηση στην ελληνική κοινή γνώμη, μήπως και την πείσει να μην βλέπει γύρω της τι ακριβώς τής συμβαίνει..

Και θα πίστευα λέξη-λέξη όσα μάς είπε αυτό το βίντεο. Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι ζω σε αυτή τη χώρα που παρουσιάζεται στο βίντεο, κι ας απουσιάζουν οι άνθρωποι, κι ας πρωτοστατούν νούμερα και στατιστικές.

Δεν ξέρω όμως ποιά μουσική υπόκρουση θα έπρεπε να βάλω σ'αυτές τις εικόνες που μού έχουν σφηνωθεί στο μυαλό από εκείνη την πρώτη Κυριακή του 2011 στον πεζόδρομο του Θησείου με το Παζάρι των Σκουπιδιών. Δεν ξέρω ποιό εύπεπτο τραγουδάκι θα σιγομουρμούριζε χαρούμενα εκείνη η μεσοαστή ηλικιωμένη αθηναία με το καπελίνο, την ώρα που θα διάλεγε χρησιμοποιημένες ζακέτες, πεταμένες στο δρόμο.

το βίντεο των 20μηνων επιτευγμάτων της χώρας

Ξαναδείτε το:

μήπως τα Ελληνικά έγιναν η πέμπτη επίσημη γλώσσα

της Ελβετικής Ομοσπονδίας;

δεν εξηγείται αλλιώς!

όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από το μπλογκ 

στον πεζόδρομο Θησείου-Γκάζι, την Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011.
Μεγέθυνση με ένα κλικ.