γηραιότεροι του φαίνεσθαι

Πριν κάποιους μήνες, όταν έμαθα ότι θα διοργανωνόταν συνάντηση όλων όσων αποφοιτήσαμε το 1990 από όλα τα Λύκεια της πόλης, να πω την αλήθεια - δεν ήθελα να πάω.
Γιατί; Να πω (ξανά) την αλήθεια : δεν ξέρω.
Ίσως γιατί δεν ήθελα να παραδεχθώ ότι όντως πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια από τότε που πήρα το απολυτήριο. Έτσι απλά. Η φράση "δύο δεκαετίες μετά" μού ακουγόταν πολύ βαριά.

Το είχα ακούσει σε κάποια συζήτηση τις προάλλες από κάποιους μεγαλύτερούς μου και μού έμεινε στο μυαλό για μέρες. "Εντάξει, βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και καταλαβαίνω ότι μεγάλωσα. Μέσα μου όμως είμαι ακόμα 15 χρονών!" Ε λοιπόν, κι εγώ κάπου τόσο αισθάνομαι, κι ας έχουν γκριζάρει οι κρόταφοι. Τρίχες δηλαδή...

Κάπως έτσι αντιμετώπισα την είδηση ότι την Παρασκευή, στις 25 Φεβρουαρίου 2011, όλοι όσοι γεννηθήκαμε το 1972, στη Ρόδο, πήγαμε στην πρώτη Δημοτικού το 1979 και αποφοιτήσαμε από την τρίτη Λυκείου το 1990, θα βρισκόμασταν όλοι ξανά σε ένα πάρτυ, και μάλιστα όχι μασκέ! 

Γερνάμε, ok. 

Θα πρέπει να το κάνουμε και θέμα;

Guns'n'Roses - Paradise City

Με τη γενιά μου, τι αντιπροσωπεύει και τι την χαρακτηρίζει, είχα ασχοληθεί σε παλιότερη ανάρτηση, μιλώντας σας για το ευφυέστατο βιβλίο του Κωνσταντίνου Καμάρα "Πάρε το Μηδέν", και σάς προτείνω ακόμα μια φορά να το αγοράσετε, μιας και είναι ίσως το μοναδικό που μιλάει για μάς -οι αρχάριοι εδώ μέσα, καλό θα ήταν να πατήσετε εδώ για να δείτε τι εννοώ-. Άλλο όμως να διαβάζεις για τις γενιές που γεννήθηκαν από το 1967 μέχρι και το 1972/1973 γενικώς, αορίστως και σε ..πανελλαδικό επίπεδο, κι άλλο να μιλάς για την γενιά τη δική σου, που γνώρισε την εφηβεία της στη Ρόδο της δεκαετίας του '80.
Και τώρα καταλαβαίνω την αόριστη απάντηση των γονιών μου που όταν τους ρωτούσα "μα, πώς ήταν η Ρόδος όταν πηγαίνατε σχολείο;", μού λένε "Αααααααα, ήταν πολύ ωραία!!" -και μετά , η απόλυτη σιγή! 

Και τελικά είναι πραγματικά ...πανδύσκολο να περιγράψεις μια ολόκληρη περίοδο της ζωής σου με περισσότερες από τρεις μέχρι πέντε λέξεις το πολύ.

Μα τι λέω... είναι Αδύνατον! 

Όχι απλώς πανδύσκολο... 

Επειδή όμως κάτι θα πρέπει να γράψω εδώ μέσα,
λέω να κάνω την αρχή...

Τότε λοιπόν, στα χρόνια μου, στη Ρόδο υπήρχαν τέσσερα μόνο Λύκεια. Ήταν και τα τρία τους δημόσια, κακοδιατηρημένα, με τις πόρτες ψιλοκατεστραμμένες, με καναδυό σπασμένα τζάμια -όπως όλα τα ελληνικά σχολεία πάνω κάτω δηλαδή- αλλά όλα τους πολύ όμορφα και με διαφορετικό στυλάκι το καθένα. 

νούμερο 1 σε πωλήσεις στη Ρόδο του '80

Κι αρχίζω από το 3ο Λύκειο, που ήταν γνωστό ως... "Καπνοβιομηχανία".
Όχι επειδή το ποσοστό των καπνιζόντων εκεί ήταν υψηλότερο -αν και ως προς αυτό ας μην πάρω κι όρκο-, αλλά επειδή το κτήριο στο οποίο στεγαζόταν ήταν εργοστάσιο τσιγάρων που προορίζονταν για την τοπική ροδιακή αγορά, από τα χρόνια της Ιταλικής κατοχής και μέχρι τις πρώτες χρονιές μετά την Ενσωμάτωση.

Γιατί αρχίζω από την "Καπνοβιομηχανία";
Ε από πού ν'άρχιζα;! 
Όπως και να το κάνουμε -και παρά το ότι εγώ σαν παιδί του "Βενετοκλείου" ίσως δεν θα έπρεπε να το λέω έτσι ανοιχτά- ήταν πολύ πιο προχωρημένο από μάς, από κάθε άποψη. Το γενικότερο στυλάκι εκεί ήταν πολύ πιο.. 'πρωτευουσιάνικο', πολύ πιο.... Μπέβερλυ. Το καταλάβαινες από τα πάρτυ τους, την παντελή απουσία ροδίτικης υποψίας στην εκφορά του λόγου (πόσο καλύτερα θα μπορούσα να το διατυπώσω..), τα μέρη που έβγαιναν, ήταν γενικά -πώς να το θέσω τώρα- πολύ πιο χάι απ'όλους εμάς τους πληβείους  (κοινώς: πλέμπα) στα άλλα δύο Γενικά Λύκεια και στο Τεχνικό.

Ύστερα από όλα τα ως άνω, δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο, ότι τόσο η πρωτοβουλία όσο και η όλη οργάνωση της συγκέντρωσης των αποφοίτων έγινε από τα παιδιά της "Καπνοβιομηχανίας".
Και το αποτέλεσμα : αναμενόμενα τέλειο!

 

Η ονομασία του 2ου Λυκείου ήταν ένα θέμα από μόνο του. Η ρετσινιά του "Γυμνασίου Θηλέων" από τη γενιά των γονιών μας δεν έλεγε να φύγει από πάνω του. Έτσι, ακόμα και στα χρόνια που πηγαίναμε εμείς σχολείο και η διάκριση αρρένων-θηλέων αναγόταν σε αρχαίες εποχές, η φράση "τα παιδιά του Θηλέων" αναφερόταν στο εξαιρετικά εσωστρεφές κλίμα που επικρατούσε εκεί, τουλάχιστον για τη δική μας φουρνιά. Η δεύτερη ανεπίσημη ονομασία που είχε το 2ο Λύκειο ήταν "Καζούλειο", επειδή είχε κτισθεί από την ομώνυμη γνωστή ροδιακή οικογένεια εξ Αιγύπτου.
Και είναι γεγονός ότι εκεί, στο "Θηλέων", είχε δημιουργηθεί μια πιο κουλτουριάρικη μαγιά ήδη από το Γυμνάσιο του ίδιου σχολείου -με θεατρική ομάδα, με παραστάσεις και άλλα τέτοια πνευματικά- και γενικώς εκείνοι ασχολούνταν με τον εαυτό τους και κάπου εκεί τελείωνε το όλο θέμα.
Σαφώς πιο... ήπιο το κλίμα εκεί, χωρίς σπουδαίο νταβαντούρι.
Εν κατακλείδι, καλά θα ήταν κι εκεί φαντάζομαι, δε λέω, 
αλλά περί ορέξεως..

Και ήρθε η σειρά του 1ου Λυκείου, δηλαδή του "Βενετοκλείου", εκεί δηλαδή που ήμουν εγώ. Το σχολείο μας κτίσθηκε κατά την Ιταλική κατοχή, με την γνώριμη αυστηρή αρχιτεκτονική της εποχής κι όσο για τη φουρνιά μας : εξαιρετικά ετερόκλητη. Δεν βαριόσουν ποτέ, γιατί πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να μάς ομαδοποιήσει. Καθένας μας είχε βρει τη δική του 'θέση'.

Οι "πάκκοι" με το μαλλί-φούντα τύπου ροδίτικο καμάκι, τα "φυτά" με τα γυαλάκια, οι "κουλτουριάρηδες" άνευ ειδικότερου φαινότυπου (συγκαταλεγόμουν ανάμεσα στις δύο τελευταίες κατηγορίες), το καπνιστήριο από πίσω από το Κυλικείο ήταν διάσημο σε όλα τα υπόλοιπα Λύκεια της εποχής, και -γιατί να μην το παινευτούμε δηλαδή;- είμασταν ΚΑΙ του σαλονιού -με τις πολύ καλές μας επιδόσεις στα μαθήματα και στις πανελλαδικές εξετάσεις- αλλά...ΚΑΙ του λιμανιού με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Σνομπάραμε φανερά το "Θηλέων", νιώθαμε ένα κρυφό ..δέος για την χάη-κλαςς "Καπνοβιομηχανία", αλλά στο πολύ βάθος, σαν το "Βενετόκλειο" δεν υπήρχε σε Όλον τον Ντουνιά. Κι ας μην είχαμε αναπτύξει την ομαδικότητα που έβλεπες στα άλλα σχολεία. Κι ας ανήκαμε σε... λογιών λογιών "φράξιες".
Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μη σάς πω ότι τελικά, μάς άρεσε που καθένας μας είχε το ..δικό του μπαϋράκι και δεν έμπαινε ο ένας στα χωράφια του άλλου.
Θες να'σαι μάγκας; Ok! 
Θες να'σαι φύτουλας; Με γειά σου, με χαρά σου!
Live and Let Live ένα πράμα.

Ε, όσο για το Τεχνικό Λύκειο, ομολογώ ότι είχαμε μηδαμινές σχέσεις, επειδή βασικά ήταν στην άλλη άκρη της πόλης -σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τρία Λύκεια που η απόστασή τους δεν κρατούσε περισσότερο από ένα τέταρτο με τα πόδια.
Κρίμα πάντως.
Πολλοί συμμαθητές μας από το Γυμνάσιο είχαν συνεχίσει εκεί, και τους περισσότερους έκτοτε, εγώ τουλάχιστον δεν ξαναείδα, λες κι η Ρόδος είναι τόσο τεράααααστια που θα μπορούσες να χαθείς ανάμεσα στις λεωφόρους... (πού είστε ρε παιδιά;;;)

Μπορεί λοιπόν να είχαμε τεράστιες διαφορές, το ωρολόγιο πρόγραμμα όμως έμενε ίδιο κι απαράλλαχτο σε όλα τα Λύκεια της πόλης. Και κάθε μέρα άρχιζε με το κουδούνι (ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝ) και την Προσευχή...

Έτσι ακριβώς άρχισε και η συγκέντρωση των αποφοίτων της Τάξης του '90, την Παρασκευή 25.2.2011 στο ευάερο και ψηλοτάβανο κλαμπ Dome του συμμαθητή μας Γιώργου Τσιάμη (γιατί αν για κάτι που μπορεί να είναι ακόμα υπερήφανη η όμορφη Ρόδος μας, είναι τα μπαρ και τα κλαμπ της! όχι παίζουμε!).

Τις παρουσίες πήρε ο φιλόλογος κ. Κώστας Κυπριώτης και ...στοιχήθηκαν τα παιδιά από την "Καπνοβιομηχανία" (να τα ξαναλέμε τώρα;), που τούς βγήκε το λάδι τόσους μήνες για να τα κανονίσουν όλα όπως έπρεπε! Και το μικρόφωνο πήρε η Μαρία Ζαχαροπούλου.

Όσο για το γκρουπάκι επί σκηνής : κι αυτό της σειράς μας!
Ο κύριος τραγουδιστής των Escape είναι ο Βαγγέλης Τατάκης, από την "Καπνοβιομηχανία" μεν (είπαμε!), αλλά και συμμαθητής μου στο Δημοτικό (νομίζω και στα αγγλικά, χωρίς να είμαι σίγουρος όμως...Βαγγέλη καλά τα λέω;) και με τον οποίο έχω διαφορά ηλικίας.... 8 ωρών! (οι μαμάδες μας έπεσαν φάτσα-φάτσα στο μαιευτήριο : η μαμά μου με είχε μόλις ξεφορτωθεί, η μαμά του ακόμα τον κουβάλαγε).
Όσο για τα ντραμς του συγκροτήματος : ο "δικός μας" Λουκιανός Τσαγκάρης - η μοναδική εκπροσώπηση του "Βενετοκλείου" μας, επί σκηνής! 

Γιααααααα να σάς δω να πατάτε το play...

Από το πάρτυ δεν ήταν δυνατόν να λείψει το δοξασμένο ελληνικό ροκ των '80s και η ιστορική 'Ευλαμπία', εκείνο το αθάνατο χιτ του Γιάννη Γιοκαρίνη - σε live εκτέλεση του πολλά υποσχόμενου αοιδού και σταρ της πίστας, Σάββα Σιρόπουλου. (Σάββα, άμα παραχοντρύνει η κρίση, εσύ τουλάχιστον ξέρεις τι θα κάνεις.. αλί σε μάς). Α! Και να μην το ξεχάσω. Αυτή που κρύβεται αδικαιολογήτως δεν είναι άλλη παρά η Έφη Παντολάκη (Αααααχχχχ το φχαριστήθηκα που το αποκάλυψα δημοσίως!) 

Χαμός - εγγυημένος!! 

Το επιβεβαιώνουν οι πιο... δύσκολοι των παρευρισκομένων : η Ρίκα Πάλμου, εγώ κι ο Γιώργος  Χρυσίδης -δύο άτομα που τώρα που το σκέφτομαι, ήταν πανταχού παρόντες στη ζωή μου: από τα προνήπια, το νηπιαγωγείο, το δημοτικό, τα αγγλικά, το γυμνάσιο, το λύκειο, την Αθήνα (η Ρίκα έκανε ένα πέρασμα από Κρήτη, για να ακριβολογώ) και τώρα... πάλι εδώ! 

Από εκεί ακριβώς που αρχίσαμε!

δηλώσεις

Και εννοείται βεβαίως ότι δεν έλειψαν και οι μικρές ...γλυκιές γκρίνιες -απαραίτητο συστατικό κάθε Reunion άλλωστε!-. Για τούτη την ξεχωριστή περίσταση μάλιστα, στον νευραλγικό αυτό τομέα  της Γκρίνιας,  η Ρίκα και εγώ ενώσαμε επαξίως τις πάλαι ποτε δυνάμεις μας, αυτή τη φορά ΚΑΙ on camera. 

Ορκίζομαι όμως ότι ήταν οι μοναδικές που μοιραστήκαμε. 

(Ξέρω, ο ήχος είναι ολίγον χάλια μαύρα, αλλά πιστεύω ότι παρά την ηλικία μας, η ακοή δεν μάς έχει εγκαταλείψει...).

Να φάνε πόρτα οι εξωσχολικοί λοιπόν, 

και να τούς διώξουν όλους από δω μέσα τώρα! 

Ρε, ούστ! και Όξω!

οι γκρίνιες αρχίζουν στο 0':15''

Και τώρα, αγαπητοί, ήρθε η ώρα να μπούμε στο θέμα "χορός". 

Είναι καρατσεκαρισμένο ότι εκείνα τα ηρωικά χρόνια των '80s στη Ρόδο ενδημούσε ένας τοπικός χορός ονόματι ... "Μπᾶμ" (ναί, γράφεται με περισπωμένη!). Ήταν μάλιστα τόσο διαδεδομένος αυτός ο τρόπος ...εκτέλεσης του ρυθμού της Ραπ, που όλοι μας νομίζαμε ότι ήταν αυθεντικός και δη εξ Αμερικής. 

Τα νομίσματά μας εννοείται πως ήταν ..κάλπικα, αφού οι πραγματικές ρίζες του "Μπᾶμ"  ουδεμία σχέση είχαν με το Μπρονξ και τα περίχωρα. Αντιθέτως, οι καταβολές αυτού του ιερού χορού των ροδιακών '80s χάνονται στα βάθη της Παράδοσης του Ροδίτικου Καμακιού, της Άσπρης Κάλτσας (ή "κάΡσας", ῥοδιτιστί, καθότι ἀνέκαθεν παρατηρεῖται συχνότατα μία ἰδιότυπη ἀντιμεταχώριση τῶν λυρικῶν συμφώνων λάμδα καί ῥώ, πρό συμφώνου τιθέντων...) μέσα από Μαύρα Παπούτσια με Λεπτή Σόλα, που πάνε πάντοτε παρέα με εκείνες τις ανεκδιήγητες φουντωτές κομμώσεις τύπου Duran Duran (άλλη μια κακή επιρροή της κυρίως ηπειρωτικής Ελλάδας, πφφφφ).

 γηγενεῖς  ἐκτελεσταί "Μπᾶμ" (2011 μ.Χ.)

Το "Μπᾶμ" χορεύεται από δύο και ενίοτε από τρεις νεαρούς, χωρίς όμως να αποκλείονται και οι κοπέλες -κατά προτίμηση με ανάλογη κόμμωση και ενδυμασία. Με την παρέλευση της δεκαετίας του '80, ο τοπικός χορός "Μπᾶμ" περιέργως και ὅλως αἴφνης ἐξηφανίσθη!...

Παρ'όλ'αυτά όμως, σημαντικότατος αριθμός γηραιών γηγενών συνεχίζει τηρῶν ἀόκνως τήν Ἱεράν ταύτην Πολιτισμικήν Ῥοδίαν Παρακαταθήκην!

Μιμνήσκονται οἱ πρεσβύτεροι, 

ἵνα μανθάνωσιν νεανίαι τε καί κορασίδες 

τῆς ὀλβίας τε καί πανσμαράγδου Ἱερᾶς ἡμῶν Νήσου..

ὦ Ῥόδιοι, ὦ Ῥοδίαι.... 

Ἴδετε οὖν! 

 

"Μπᾶμ"

Δυσκολεύτηκα πολύ να μαζέψω το μυαλό μου μετά απ' όλο αυτό. Πέρασαν τρεις ολόκληρες μέρες από το πάρτυ και δεν έχω συνέλθει απόλυτα. Η κάψουλα του χρόνου δεν είναι αστείο πράμα. Φεύγοντας από το πάρτυ, το αυτοκίνητο ήταν εκείνο που με ...οδηγούσε σπίτι, όχι εγώ. Δεν έπρεπε να πάθω ατύχημα. 

Μπορεί να βρεθούμε ξανά το καλοκαίρι, που θα έχουν έρθει και τόσοι άλλοι που έχουν φύγει απ'το νησί μας.

Ποιοί είμαστε; Πώς ήμασταν; Πώς θα γίνουμε;

Γηραιότεροι τοῦ φαίνεσθαι;

Νεαρότεροι τοῦ εἶναι;

Μπερδεύτηκα.

(γιατί μπερδεύτηκα;)

Cindy Lauper -  Time After Time

Με "Άριστα Δέκα" για τη διοργάνωση της συνάντησης 
των αποφοίτων της Τάξης του '90 βαθμολογούνται οι μαθητές : 

Σάββας Σιρόπουλος

Μαρία Τσέλιου

Μαίρη Ζαχαροπούλου

Φωτεινή Οικονόμου

Ελένη Τερεζάκη

Τάνια Φραράκη 
 

Υποστηρικτές της βραδυάς ήταν :

ο Γιώργος Τσιάμης και το club Dome για την παραχώρηση του χώρου και την υποστήριξη της εκδήλωσης

ο Φώτης Γιακουμάκης, κατάστημα Music House 

ο Σάββας Διακοσάββας, καταστήματα Lacoste 

ο Φίλιππος Παπαφιλίππου, supermarket «Κυψέλη» 

ο Γιώργος Βασιλόπουλος, ξενοδοχείο City Center 

η Πόπη Περίδη, κατάστημα Vodafone Κινητή Τηλεφωνία 

ο Γιώργος Κεσίσογλου, καταστήματα Κεσίσογλου

ο Ανέστης Τσιτενίδης, Μεταφορές

η Αντωνία Κάτρη-Χαζίρη 

ο Μιχάλης Τρικοίλης, κατάστημα «Mπουκέτο μπαλόνια»

η Μαίρη Τοδουλάκη, κατάστημα «Apliger»

.