οι Ηλίθιοι

Χθες, απόγευμα Κυριακής, αισθάνθηκα πραγματικά Hλίθιος

- μα συνάμα και ..ευτυχής!

Αλλ'όμως, ας αρχίσω από την αρχή..

Η θεατρική ομάδα "Τεχνηέντως" της σκηνοθέτιδας και ηθοποιού Σουσάνας Καρδούλια επέλεξε το γνωστό έργο "Οι Ηλίθιοι" του Νηλ Σάιμον για να γεμίσει τη μικρή ζεστή αίθουσα της Ροδιακής Έπαυλης -και το στοίχημα το κέρδισε : Κατάφερε να μάς μπερδέψει όλους τόσο πολύ, ώστε στο τέλος κοιταζόμαστε όλοι εμείς οι θεατές σαν.. Ηλίθιοι, ρωτώντας ο ένας τον άλλον εάν όντως ήρθαμε σε παράσταση ερασιτεχνών! Δεν μάς πέρασε καν από το μυαλό, καθ'όλη τη διάρκειά της. Και δεν έχω απολύτως καμμία διάθεση να κολακεύσω κανέναν από τους συντελεστές!

Ομολογώ πως ο Νηλ Σάιμον δεν είναι από τους αγαπημένους μου θεατρικούς συγγραφείς, ίσως επειδή η γραφή του δεν αφήνει τον θεατή να 'χωνέψει' μόνος του αυτό που πρέπει να 'χωνέψει'. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσες φορές είχα να αντιμετωπίσω έργο του Σάιμον, σαν να τον φανταζόμουν να μού ανοίγει το στόμα, να με μπουκώνει με απανωτές μασημένες μπουκιές και στο τέλος, πριν προλάβω να πάρω ανάσα, να με ρωτάει αν πεινάω ακόμα. Παντελώς υποκειμενική άποψη -ίσως και άδικη-, αλλά ήθελα να σάς την πω, τι να κάνουμε.
Έτσι, αν θα μού επιτρεπόταν να αγγίξω το κείμενο των "Ηλιθίων", απλώς θα ...έριχνα 'διαφημίσεις' στην τελευταία σκηνή του, που αφορούσε την επαγγελματική εξέλιξη των χαρακτήρων του έργου. (Ήταν όταν ο συγγραφέας με ρωτούσε κατάματα αν πεινάω κι άλλο, ή εάν εν πάση περιπτώσει είμαι κι εγώ ένας ακόμα Ηλίθιος και δεν καταλάβαινα τι έβλεπα τόσην ώρα....)
Αλλά, είπαμε, τον Νηλ Σάημον ας τον κρίνουν οι επαγγελματίες κριτικοί,
ο Θεός ίσως, όχι όμως εγώ.

από τις πρόβες

Εγώ θα σταθώ απλώς σε αυτό που είδα χθες το απόγευμα : 

Μία ομάδα νέων ανθρώπων που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και που έδειξαν ότι την υποκρίτικη την έχουν στο αίμα τους -και τίποτα δεν μπορούν να κάνουν λιγότερο από αυτό που μάς έδειξαν- αφήνοντάς μας όλους ευχάριστα άφωνους. 

Πιο συγκεκριμένα, δεν πίστευα στ'αυτιά μου όταν εκ των υστέρων έμαθα ότι ο Σπύρος Πατρός, υποδυόμενος τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Λέων, δεν είχε ξανανέβει στη σκηνή ποτέ του μέχρι τώρα. Άνετος, με άριστη άρθρωση, άψογη σκηνική παρουσία και άμεση προσέγγιση προς το κοινό. Ύστερα απ'όλ'αυτά, το μόνο που έχω να τού προτείνω είναι να αφήσει την πλάκα, να πάρει το βίντεο της χθεσινής παράστασης παραμάσχαλα και να το χρησιμοποιήσει ὅπου καί ὅπως δεῖ. Το επάγγελμα αυτού του νεαρού είναι ηθοποιός, κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβει, τόσο το καλύτερο. Πάει και τελείωσε.

Ο Γιάννης Ελενίτσας έπεισε όχι μόνο εμάς αλλά ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό ότι κάπου μέσα του κρύβει έναν Κόμη! Το ζεύγος Ζουμπρίτσκυ (Ειρήνη Κυπραίου και η επίσης πρωτοεμφανισθείσα Γωγώ Παπασταθοπούλου) αλληλοσυμπληρώθηκαν αρμονικά, γαρνίροντας κομψά την πλοκή με τις αβανταδόρικες ατάκες που ο Σάημον τούς πρόσφερε απλόχερα -ατάκες, που τις έκαναν κτήμα τους. Μέσα στο πετσί του ρόλου της Σοφίας βρέθηκε αβίαστα η Μαρία Φασουλάρη. Η Φλωρεντία Χρύσαλλου, η Αναστασία Γραμματικοπούλου και η Γιεκιανέ Αλάγιαλη, ερμηνεύοντας τους υποστηρικτικούς ρόλους των Σνέτσκυ, Σλόβιτς και Γιέντσνα αντίστοιχα έδεσαν το γλυκό, παρέα με τον Δικαστή και εμπειρότερο όλων στη σκηνή Αυγουστίνο Τσιριμώκο. 

Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που έπρεπε να είναι.

Η σκηνοθέτης Σουσάνα Καρδούλια (φωτο) απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι τελικά είναι 'μάστορας' στη μύηση και επιτυχή σμίλευση νέων ταλέντων. Κι αυτά, σε μία πόλη που από τη μια είναι σίγουρο πως έχει πολλά να δώσει στο χώρο, από την άλλη όμως είναι όλα εναντίον της. 

Είναι πραγματικά αδιανόητο να υπάρχει έλλειψη χώρων και ενεργών φορέων στη Ρόδο, ενώ κάλλιστα θα ήταν δυνατόν να αξιοποιηθεί ό,τι ήδη υπάρχει με σκοπό η πόλη μας να μπορέσει να εξελιχθεί σε μια υποδειγματική περιφερειακή θεατρούπολη. Με ένα διάσπαρτο τοπικό ανθρώπινο δυναμικό που δεν αδικείται μόνο από την γενική οικονομική δυστοκία και την γεωγραφική μας θέση, αλλά -κυρίως- από την έλλειψη οράματος και φαντασίας από πλευράς φορέων και ιθυνόντων, που πολύ λίγους φαίνεται να έχουν πείσει ότι έχουν πράγματι κάποια ιδιαίτερη σχέση με το αντικείμενο. 

Ευτυχώς όμως, εμάς τους Ροδίτες μάς σώζει το αισθητικό μας κριτήριο και (κυρίως) το ένστικτο. Και η ύπαρξη του σωστού ενστίκτου είναι το μόνο παρήγορο και αισιόδοξο γεγονός, που ευτυχώς ακόμα συνοδεύει αυτές τις αξιόλογες καλλιτεχνικές δράσεις, υπενθυμίζοντάς μας ότι αν και κουτσά-στραβά, τελικά καλά θα τα πάμε..

Ο μινιμαλισμός των σκηνογραφικών παρεμβάσεων διόλου ενόχλησε. Κι όσο για το δίπτυχο πρόγραμμα, τι να πω! Γραμμένο σε πολυτονικό σύστημα -και μάλιστα όχι μόνο με δασείες, περισπωμένες, οξείες και ψιλές απλώς, αλλά και με βαρεῖες παρακαλῶ! 

Τό πρόσεξα και ..μοῦ ἤρεσε!..

 από τις πρόβες

Τα καλά νέα : 

Η είσοδος είναι δωρεάν.

Τα κακά νέα :

Πρώτον - 

Δεν επιτρεπόταν να βγάλω φωτογραφίες από την παράσταση για να πάρετε μια πληρέστερη εικόνα του τι σάς λέω ακριβώς

Δεύτερον- 

Εάν θέλετε να δείτε τους "Ηλίθιους" του Νηλ Σάημον από την θεατρική ομάδα "Τεχνηέντως", καλά θα κάνετε να παρατήσετε τον καναπέ σας σβέλτα-σβέλτα, επειδή η τελευταία παράσταση είναι... απόψε, Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011, στη Ροδιακή Έπαυλη, στις 9 παρά τέταρτο το βράδυ!