στο ίδιο Γκέτο θεατές

Ως ενήλικας, εδώ και πάρα πολλά χρόνια τελώ σε μόνιμη αγανάκτηση όσον αφορά τα κοινά. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε ψήφιζα με μισή καρδιά όποιο κόμμα ψήφιζα. Πάντοτε στο τέλος μετάνιωνα για ό,τι είχα επιλέξει - με φωτεινή εξαίρεση : τις εκλογικές μου αποχές. 

Η επιλογή της αποχής - δεν με πρόδωσε ποτέ!

Μού έδινε ένα είδος άλλοθι ότι - για ο,τιδήποτε κακό επακολουθήσει δεν θα φταίω εγώ. Θα φταίνε οι άλλοι. Θα φταίτε εσείς. Θα φταις κι εσύ. Κι εσύ. Όχι όμως εγώ, αφού στο κάτω-κάτω, όποια επιλογή διάλεγα, στο τέλος με απογοήτευε. Δεδομένο αυτό.

Και ήρθαν οι μέρες κι οι νύχτες των Αγανακτισμένων Πολιτών. 

Και ξαφνικά ο άλλοτε αρνητικός όρος "αγανακτισμένος πολίτης" μετουσιώθηκε σε κάτι το θετικό. Αγανακτισμένος είναι πλέον ο αδύνατος, ο αδιάφθορος, ο αδικημένος απλός πολίτης που προσπαθεί να αντιδράσει με κατσαρόλες και με μουτζώματα στις κεντρικές πλατείες των ελληνικών πόλεων. Πρωταγωνιστές : όσοι έχουν το γεωγραφικό προνόμιο να μουτζώνουν απ'ευθείας το κτήριο της Βουλής των τριακοσίων Ελλήνων εκλεγμένων εκπροσώπων μας.

Δεν είμαι κατά της διαμαρτυρίας. Ίσα ίσα!

Τη στιγμή μάλιστα που όλοι μας είμαστε τρόφιμοι στο σύγχρονο εθνικό μας Γκέτο, κάποιοι από μάς επιβάλλεται να βγαίνουν στους δρόμους και να κάνουν τους υπόλοιπους να συνειδητοποιήσουν ότι : 

"Ναι, ρε παιδιά! Σε Γκέτο ζούμε! Όχι σε κανονικό Κράτος, με εθνική κυριαρχία. Ζούμε μέχρι εκεί που μάς έχουν επιτρέψει. Ζούμε όσο μάς επιτρέπεται, όπως γίνεται σε κάθε Γκέτο που σέβεται τον εαυτό του. Ένα Γκέτο που η ζωή μέσα σ'αυτό δεν διέπεται από νόμους, αλλά μόνο από περιορισμούς, απαγορεύσεις και ποινές." 

Γιατί, απ'ό,τι φαίνεται, το ότι ζούμε σε ένα Γκέτο, δεν είναι ακόμα κατανοητό από όλους μας.. Εάν είχε γίνει κατανοητό, τότε θα το είχαμε ήδη αποτινάξει. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να ωραιοποιεί τις δυστυχίες.

Οι αγανακτισμένοι καλά κάνουν και βγαίνουν στο δρόμο.
Καλά κάνουν και προτρέπουν τους αιθεροβάμoνες ή τους φοβισμένους να συνειδητοποιήσουν ότι από "Πολίτες" που νόμιζαν ότι ήταν μέχρι τώρα,  έγιναν πλέον "Τρόφιμοι ενός Γκέτο". Καλά κάνουν και προκαλούν την έκλυση τόσου θυμού, τόσης αγωνίας, τόσης κατάθλιψης με τρόπο ειρηνικό.
Και θα κατέβαινα κι εγώ μαζί τους στις πλατείες, εάν πρότειναν μία συγκεκριμένη λύση. Μία λύση που ομολογώ πως δεν μπορώ να βρω. Μια λύση που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, αδυνατώ να σχηματοποιήσω είτε με τη λογική, είτε με τη φαντασία μου. Ειλικρινά δεν ξέρω τι μπορεί να αναιρέσει την κατάντια μας. 

Και θέλω βοήθεια. 

Βοήθεια πρακτική. 

Βοήθεια ουσίας.

Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, μέσω λάπτοπ (27.5.2011)

Πιστεύω ότι το φαινόμενο της "Αγανάκτησης στις Πλατείες" θα αποκρυσταλλωθεί σε κάτι σαφέστερο, σε κάτι που πραγματικά θα αποτελεί πολιτική πρόταση, πέρα από κόμματα και αυτόκλητους σωτήρες και με μοναδικό γνώμωνα την αγάπη προς την πατρίδα και το λαό μας. Έναν λαό που από το στάδιο της συνειδητοποίησης της ιδιότητας του 'Τροφίμου σε Γκέτο', θα πρέπει όσο πιο γρήγορα γίνεται να αρχίσει να αποτάσσει αυτήν την επίκτητη κατάντια του και να καταλάβει ότι πρέπει να κερδίσει ξανά την ιδιότητα του 'Πολίτη σε Κράτος' που υφίσταται, υπάρχει και λειτουργεί. 

Εγχείρημα ομολογουμένως δύσκολο..

..και τα αποθέματα της υπομονής μου
έχω την εντύπωση πως φθίνουν..

Κρίμα.