28 Μαΐ 2011

στο ίδιο Γκέτο θεατές

Ως ενήλικας, εδώ και πάρα πολλά χρόνια τελώ σε μόνιμη αγανάκτηση όσον αφορά τα κοινά. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε ψήφιζα με μισή καρδιά όποιο κόμμα ψήφιζα. Πάντοτε στο τέλος μετάνιωνα για ό,τι είχα επιλέξει - με φωτεινή εξαίρεση : τις εκλογικές μου αποχές. 

Η επιλογή της αποχής - δεν με πρόδωσε ποτέ!
Μού έδινε ένα είδος άλλοθι ότι - για ο,τιδήποτε κακό επακολουθήσει δεν θα φταίω εγώ. Θα φταίνε οι άλλοι. Θα φταίτε εσείς. Θα φταις κι εσύ. Κι εσύ. Όχι όμως εγώ, αφού στο κάτω-κάτω, όποια επιλογή διάλεγα, στο τέλος με απογοήτευε. Δεδομένο αυτό.


Και ήρθαν οι μέρες κι οι νύχτες των Αγανακτισμένων Πολιτών. 

Και ξαφνικά ο άλλοτε αρνητικός όρος "αγανακτισμένος πολίτης" μετουσιώθηκε σε κάτι το θετικό. Αγανακτισμένος είναι πλέον ο αδύνατος, ο αδιάφθορος, ο αδικημένος απλός πολίτης που προσπαθεί να αντιδράσει με κατσαρόλες και με μουτζώματα στις κεντρικές πλατείες των ελληνικών πόλεων. Πρωταγωνιστές : όσοι έχουν το γεωγραφικό προνόμιο να μουτζώνουν απ'ευθείας το κτήριο της Βουλής των τριακοσίων Ελλήνων εκλεγμένων εκπροσώπων μας.

Δεν είμαι κατά της διαμαρτυρίας. Ίσα ίσα!
Τη στιγμή μάλιστα που όλοι μας είμαστε τρόφιμοι στο σύγχρονο εθνικό μας Γκέτο, κάποιοι από μάς επιβάλλεται να βγαίνουν στους δρόμους και να κάνουν τους υπόλοιπους να συνειδητοποιήσουν ότι : 
"Ναι, ρε παιδιά! Σε Γκέτο ζούμε! Όχι σε κανονικό Κράτος, με εθνική κυριαρχία. Ζούμε μέχρι εκεί που μάς έχουν επιτρέψει. Ζούμε όσο μάς επιτρέπεται, όπως γίνεται σε κάθε Γκέτο που σέβεται τον εαυτό του. Ένα Γκέτο που η ζωή μέσα σ'αυτό δεν διέπεται από νόμους, αλλά μόνο από περιορισμούς, απαγορεύσεις και ποινές." 
Γιατί, απ'ό,τι φαίνεται, το ότι ζούμε σε ένα Γκέτο, δεν είναι ακόμα κατανοητό από όλους μας.. Εάν είχε γίνει κατανοητό, τότε θα το είχαμε ήδη αποτινάξει. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο ανθρώπινος νους έχει την τάση να ωραιοποιεί τις δυστυχίες.


Οι αγανακτισμένοι καλά κάνουν και βγαίνουν στο δρόμο.
Καλά κάνουν και προτρέπουν τους αιθεροβάμoνες ή τους φοβισμένους να συνειδητοποιήσουν ότι από "Πολίτες" που νόμιζαν ότι ήταν μέχρι τώρα,  έγιναν πλέον "Τρόφιμοι ενός Γκέτο". Καλά κάνουν και προκαλούν την έκλυση τόσου θυμού, τόσης αγωνίας, τόσης κατάθλιψης με τρόπο ειρηνικό.
Και θα κατέβαινα κι εγώ μαζί τους στις πλατείες, εάν πρότειναν μία συγκεκριμένη λύση. Μία λύση που ομολογώ πως δεν μπορώ να βρω. Μια λύση που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, αδυνατώ να σχηματοποιήσω είτε με τη λογική, είτε με τη φαντασία μου. Ειλικρινά δεν ξέρω τι μπορεί να αναιρέσει την κατάντια μας. 
Και θέλω βοήθεια. 
Βοήθεια πρακτική. 
Βοήθεια ουσίας.

Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, μέσω λάπτοπ (27.5.2011)

Πιστεύω ότι το φαινόμενο της "Αγανάκτησης στις Πλατείες" θα αποκρυσταλλωθεί σε κάτι σαφέστερο, σε κάτι που πραγματικά θα αποτελεί πολιτική πρόταση, πέρα από κόμματα και αυτόκλητους σωτήρες και με μοναδικό γνώμωνα την αγάπη προς την πατρίδα και το λαό μας. Έναν λαό που από το στάδιο της συνειδητοποίησης της ιδιότητας του 'Τροφίμου σε Γκέτο', θα πρέπει όσο πιο γρήγορα γίνεται να αρχίσει να αποτάσσει αυτήν την επίκτητη κατάντια του και να καταλάβει ότι πρέπει να κερδίσει ξανά την ιδιότητα του 'Πολίτη σε Κράτος' που υφίσταται, υπάρχει και λειτουργεί. 

Εγχείρημα ομολογουμένως δύσκολο..
..και τα αποθέματα της υπομονής μου
έχω την εντύπωση πως φθίνουν..
Κρίμα.



7 σχόλια:

Αλίκη Παπαχελά είπε...

Το τι την φχαριστήθηκα την μούτζα, δεν λέγεται!

Nemessis είπε...

‎'Iσως απαντάει στον προβληματισμό που έχουμε πολλοί " Μία λύση που ομολογώ πως δεν μπορώ να βρω. Μια λύση που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, αδυνατώ να σχηματοποιήσω είτε με τη λογική, είτε με τη φαντασία μου. Ειλικρινά δεν ξέρω τι μπορεί να αναιρέσει την κατάντια μας. "

Ρούλα είπε...

Πάντα ψήφιζα και θα ψηφίζω, δεν θέλω να αποφασίζουν άλλοι για μένα χωρίς εμένα, αναλαμβάνω την ευθύνη της επιλογής μου ΑΛΛΑ σε καμμιά περίπτωση δεν πιστεύω ότι η πλειοψηφία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ψήφιζε και έδινε εντολή για να οδηγηθούμε σε αυτό το μαύρο χάλι που φτάσαμε. Όσο και να φανεί παράξενο δεν εξοργίζομαι με την οικονομική κατάσταση που φτάσαμε όσο με το γεγονός ότι χάσαμε την αξιοπρέπειά μας ως χώρα, βγαίνοντας στη γύρα ως επαίτες με σκυμμένο το κεφάλι και το κυριότερο ότι τρέμω για τα εθνικά μας θέματα. Για δημοκρατία ούτε λόγος, εξάλλου τι δημοκρατία είναι αυτή όταν τα μέτρα ανακοινώνονται υπό μορφή διαγγέλματος ακόμη και στους ίδιους τους υπουργούς με τη γνωστή φράση ότι είναι επιλογή της τρόικας.
Εναλλακτική λύση προς το παρόν δεν βλέπω πέρα από την ομαδική παραίτηση από πολιτική ευθιξία και πρώτου και καλύτερου του πρωθυπουργού που ή θα βρίσκεται πάνω σε ένα ποδήλατο ή σε ένα αεροπλάνο ανίκανος να υπερασπιστεί το κύρος και τα συμφέροντα της χώρας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι που υπερασπίστηκαν τα σύνορα και την αξιοπρέπια της χώρας δεν θα είναι καθόλου υπερήφανοι για την κατάντια μας.

diosif είπε...

Σε αυτό συμφωνούμε (μπορείς να το δεις και σε σχετική δημοσίευση στο facebook)... Δεν υπάρχει καμία πρόταση για λύση του προβλήματος! Ξέρεις όμως γιατί? Γιατί ακόμα δεν ξέρουμε ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα!!! Γιατί ζούμε στο σκοτάδι! Το πρώτο βήμα για τη λύση του προβλήματος είναι η αναγνώρισή του και από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Το πρώτο αίτημα του κόσμου πρέπει να είναι η ανάλυση του χρέους, να δούμε που πήγαν και ακόμα να δούμε που πάνε αυτά που δανειζόμαστε με τόσες θυσίες. Όταν έχουμε αυτά τα στοιχεία στα χέρια μας, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για λύση...

ΤΑ21ΜΗΛΟΥ είπε...

"Και θέλω βοήθεια.
Βοήθεια πρακτική.
Βοήθεια ουσίας"
........................
Συγκινητικά αυτά τα λόγια. Θα μπορούσα να πω 2 λόγια ή ...2 βιβλία. Μόνο το πρώτο είναι εφικτό, και είναι μια απλή ερώτηση: Γιατί ειδικά εσύ δεν μπορείς να συμμετάσχεις στο ψάξιμο, τι σε εμποδίζει;
Νομίζεις ότι οι υπόλοιποι μπορούμε; Όχι χωρίς εσένα, εσένα ως τον "άλλο", που τον συναντάμε εκεί, στην "αγορά" καί αυτό είναι που έλειψε, χρόνια τώρα ξύλινης ζήσης...
Αν δεν πας τελικά, δε θα μείνει ψυχή στην πλατεία...

Η συμμετοχή είναι το ψάξιμο (και ίσως-ισως η λύση), τίποτε άλλο!

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

@όλους
αφήνω τον χρόνο να απαντήσει..
και περιμένω ουσία.

υ.γ. Αγαπητό ΤΑ21ΜΗΛΟΥ καλώς όρισες! Στην Μήλο δεν έτυχε να πάω. Έχω ακούσει τα καλύτερα !

Χρήστος είπε...

Το τελευταίο σχόλιο με κ΄'ανει να είμαι ακόμα πιο σίγουρος ότι το κίνημα των αγανακτισμένων είναι μια φούσκα που ο καθένας εκτονώνερι την αγανάκτηση και την οργή του μουτζώνοντας προς την βουλή σαν κάτι γηπεδικούς που χειρονομούν μέσα στο πλήθος κξαι έχουν την αίσθηση ότι οι αντίπαλοι παίκτες ή οπαδοί πικάρονται.
Η προ δεκαπενταετίας ατάκα του Λαζόπουλου πάμε πλατεία επίκαιρη όσο ποτέ.
Επειδη τώρα έρχεται καλοκαιράκι ας πάμε να αρχίσουμε τις μούτζες σε καμιά παραλία το ίδιο είναι.


Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι"...

Με εκτίμηση Χρήστος αγανακτισμένος με τους αγανακτισμένους...








Related Posts with Thumbnails