η Παρασκευή των τραγωδιών

Μού είναι πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο να αποφασίσω τι θα πρέπει να φοβάται κανείς περισσότερο:  

τα ακραία φυσικά φαινόμενα ή την αγριότητα των ανθρώπων;

Και προχθές, 11 Μαρτίου 2011, αντιμετώπισα για ακόμα μια φορά 

αυτό το περίεργο δίλημμα. 

Τελικά, από τι να τρομάξεις περισσότερο; 

Από τον απίστευτα ισχυρό σεισμό των 8,9 Ρίχτερ και το τσουνάμι 10 μέτρων που έσυρε τα πάντα γύρω του στην Ιαπωνία ή από την εξίσου απίστευτη σφαγή ενός ζευγαριού μαζί με τα τρία παιδιά του -ένα εκ των οποίων μωρό μόλις τριών μηνών- στην Δυτική Όχθη..;

Για τον προχθεσινό σεισμό και το τσουνάμι στην Ιαπωνία, 

φαντάζομαι όλοι θα έχετε πληροφορηθεί.

Για το προχθεσινό απίστευτο φονικό όμως,.. αμφιβάλλω.

Δεν πειράζει. 

Γι'αυτό το λόγο υπάρχουν και τα μπλογκ..

"Ιταμάρ, μη λες κακά λόγια!"

Μια σειρά από βιβλία με παιδικά παραμύθια στο Ισραήλ έχουν για ήρωά τους έναν μπόμπιρα ονόματι "Ιταμάρ".
Ακριβώς το ίδιο όνομα φέρει και ένας εβραϊκός οικισμός, 5 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της παλαιστινιακής πόλης Ναμπλούς, στην κατεχόμενη Δυτική όχθη του Ιορδάνη. Δημιουργήθηκε το 1984 και έχει το θλιβερό ρεκόρ να έχουν πραγματοποιηθεί εκεί μερικές από τις πιο άγριες δολοφονίες αμάχων εβραίων εποίκων από τους πυρήνες της παλαιστινιακής αντίστασης που βρίσκονται στα γύρω χωριά. 

Ο Μάιος του 2002 έμεινε στα χρονικά ως ο πιο αιματηρός μήνας για τον Ιταμάρ των 600 κατοίκων, όταν ένοπλοι παλαιστίνιοι είχαν εισβάλει στον οικισμό και σκότωσαν 3 εβραίους έφηβους που έπαιζαν μπάσκετ τραυματίζοντας άλλους 10. Μόλις μία εβδομάδα αργότερα, άλλος παλαιστίνιος είχε παραβιάσει τα ηλεκτροφόρα σύρματα που βρίσκονται γύρω από τον οικισμό, εισέβαλε σε ένα σπίτι όπου και σκότωσε μία μητέρα με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της και στη συνέχεια μπήκε στα γύρω διαμερίσματα και σκότωσε άλλα δύο παιδιά και έναν αστυνομικό.

"Ο Ιταμάρ κόβει βόλτες στους τοίχους"

Προχθές, το βράδυ της Παρασκευής 11/3/11 το σενάριο επαναλήφθηκε στον οικισμό Ιταμάρ και με τον ίδιο τραγικό τρόπο. 

Ακόμα μια φορά, ομάδα παλαιστινίων ενόπλων κρατώντας μαχαίρια παραβίασε τα ηλεκτροφόρα σύρματα και μπήκε από το παράθυρο στο σπίτι πολυμελούς οικογένειας μέσα στον οικισμό. Μαχαίρωσαν στο λαιμό, στο στομάχι και στο πρόσωπο τους 36χρονους γονείς την ώρα που κοιμούνταν. Στη συνέχεια εισέβαλαν στο δωμάτιο όπου κοιμούνταν τρία από τα έξι παιδιά τους. Μαχαίρωσαν τα δύο αγόρια τους, ηλικίας 11 και 4 ετών και το κοριτσάκι τους, ηλικίας μόλις 3 μηνών. Επειδή ο 4χρονος γιος δεν είχε πέθανει ακαριαία και από φόβο μήπως οι φωνές του ξυπνήσουν τους γείτονες, οι δράστες διέφυγαν από το παράθυρο του σπιτιού, χωρίς να προλάβουν να συνεχίσουν το έργο τους και στο άλλο δωμάτιο, όπου την ώρα του φονικού κοιμούνταν τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας, δύο αγοράκια 8 και 2 ετών. 

Η δωδεκάχρονη κόρη της οικογένειας, που έλειπε κατά τη διάρκεια του φονικού, είχε την ατυχία να αντικρύσει πρώτη το φριχτό θέαμα των σφαγμένων γονιών και αδελφών της, μπαίνοντας στο σπίτι χωρίς να μπορεί να φανταστεί τη λίμνη αυτού του τόσο γνώριμου αίματος που θα την περίμενε. 

Η δεύτερη Παρασκευή του φετινού Μαρτίου έφερε μαζί της δύο εξίσου βιβλικές τραγωδίες, τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες μεταξύ τους. 

Μία στη Δυτική Όχθη και μία στην μακρινή μας Ιαπωνία. 

Και δεν ξέρω ποιά από τις δύο είναι η περισσότερο τραγική, η περισσότερο φριχτή.

Οι 36χρονοι Ρουτ και Έχουντ Φόγκελ και τα παιδιά τους:

ο 11χρονος Ιόαβ, ο 4χρονος Ελάντ και η μόλις τριών μηνών Αντάς.

Ο πόλεμος είναι πόλεμος, και έχει θύματα ένθεν και ένθεν.

Ο πόλεμος όμως έχει και κανόνες. 

Γι'αυτό και κάθε πόλεμος γεννά ήρωες, οι οποίοι ακολουθώντας τους κανόνες έδωσαν τη δική τους μάχη και είτε νίκησαν είτε έπεσαν στα χέρια του εχθρού.

Σε αυτήν την περίπτωση όμως, όταν σφάζεις τον εχθρό σου ενώ εκείνος κοιμάται και δεν έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί - για τι είδους ηρωισμό μιλάμε;  Όταν εχθρός σου είναι παιδιά, τότε πώς μπορείς να αυτοαναγορευθείς "μαχητής"  και όχι κοινός φονιάς;

Ξέρω, θα ακούσω πολλά "αλλά" και "όμως" από τους αναγνώστες αυτού του μπλογκ. Πολλές θα είναι και αναφορές άλλων εξίσου τραγικών περιστατικών με πάμπολλα αθώα θύματα από την άλλη πλευρά, την παλαιστινιακή -και πάρα πολλές θα είναι εξίσου σωστές!- 

Γι'αυτό το λόγο, και πριν κλείσω αυτήν την ανάρτηση, θα ήθελα να σάς παρακαλέσω να ξεχάσετε για λίγο, μα ..για πάρα πολύ λίγο, όλες εκείνες τις βολικές ταμπέλες που -δυστυχώς πολλές φορές- παραπλανούν την κρίση όλων μας. 

Δείτε απλώς ένα 36χρονο ζευγάρι να κοιμάται αγκαλιά και να κατακρεουργείται από ένα ψυχρό μαχαίρι σε όλα τα σημεία του σώματος. Δείτε απλώς δύο μικρά παιδιά και ένα μωρό τριών μηνών να είναι σκεπασμένα στα μικρά τους κρεββάτια, πριν αυτά μετατραπούν άκαιρα σε λιλιπούτεια νεκροκρέββατα.

Ποιό είναι το γονίδιο που ευθύνεται για μια τέτοια τραγωδία;

Σε ποιά κατηγορία είναι "πολιτικώς ορθό" να καταταγεί μια τέτοια σφαγή..;

Τι είναι πιο άγριο τελικά - 

η Φύση ή ο άνθρωπος;

Δεν έχω καταλήξει.