κα. Ρικάκη, μπορώ να σας λέω 'Λούξ';

Ήταν Ιούνιος του 2006, πίσω από το Εθνικό Θέατρο της Ρόδου, παραμονές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ecofilms. Ζέστη πολλή.

"Γειά σας κυρία Ρικάκη. 
Είμαι ο Γαβριήλ από την Κινηματογραφική Λέσχη της Ρόδου".

"Α, εσύ είσαι ο Γαβριήλ λοιπόν! Γαβριήλ σε φωνάζουνε; Δύσκολο λίγο."
"Πράγματι δύσκολο, αλλά έτσι με φωνάζουνε" 
"Να σε λέω Γκάμπριελ; Μ'αρέσει περισσότερο"

"Γκάμπριελ; (..σιωπή..) Εντάξει!  Αφού έτσι θέλετε.. 
..'Γκάμπριελ' λοιπόν! Έγινε!

...εεμμ, ε, Μήπως μπορώ κι εγώ να σάς λέω Λούξ; "

Και κάπως έτσι άρχισε μια φιλία.

Και συνεχίστηκε μέσα από τα φεστιβάλ που ακολούθησαν, μέσα από διαδικτυακές αναρτήσεις, μέσα από κινηματογραφικές προβολές στη Ρόδο.. Συνεχίστηκε χωρίς διακοπές, απρόσκοπτα, με αγάπη, αλληλοκατανόηση και αλληλοεκτίμηση μέχρι τέλους.  
Μέχρι χθες.

Μισώ τους επικήδειους.

Για μένα, το να γράφεις ή ακόμα και να σκέφτεσαι πώς να γράψεις έναν επικήδειο είναι στην ουσία μία παραδοχή ότι κάποιος αγαπημένος άνθρωπος δεν είναι πια εδώ. Δεν θα απαντήσει ποτέ ξανά στο τηλέφωνο. Δεν θα τον ξαναδείς ποτέ στα μάτια. Δεν θα σου σφίξει ποτέ τα χέρια. Δεν θα ξαναμαλώσεις και δεν θα ξαναφιλιώσεις ποτέ μαζί του. 

Τα αποφθέγματα του τύπου "ό,τι έγινε έγινε" ή "ό,τι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε" είναι παντελώς ασύμβατα σε σχέση με τη δική μου ιδιοσυγκρασία. Και συνειδητοποιώντας το κακό νέο που μού ήρθε με το χθεσινό email, μόλις ένα μισάωρο μετά την αμετάκλητη αναχώρησή της από κοντά μας, μόλις χθες κατάλαβα πως η βασική 'κόλλα' που κράτησε ζωντανή τη φιλία μου με τη Λουκία Ρικάκη για χρόνια ήταν αυτή ακριβώς η άρνηση απλών, πασίδηλων παραδοχών.

μ'αρέσεις Λουξ

Η φιλία μου με τη Λουκία υπήρξε μία φιλία ουσιαστική. Χωρίς περιττές εκδηλώσεις αβροφροσύνης. Μια φιλία-πυξίδα, μια φιλία-οδηγός. Μία φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ τυχαίων συνοδοιπόρων, που μόλις κατάλαβαν τα πολλά κοινά που είχαν.

Όταν πρωτογνωριστήκαμε περνούσα μια φάση μεγάλου ενθουσιασμού, ανακαλύπτοντας για πρώτη φορά πράγματα που για κείνην ήταν προ πολλού γνωστά. Το νέο τότε μέσο επικοινωνίας, το ίντερνετ, εκείνη είχε καταφέρει να το φέρει στα μέτρα της : η ανθρώπινη επαφή μέσα από τις ψυχρές οθόνες που γέμιζαν με μυριάδες megapixel ήταν η δική της προσωπική σπεσιαλιτέ.
Από την άλλη, παρακολουθούσε από κοντά τα όσα έκανα μέσα στο διαδικτυακό μας κοινό σπίτι για την προβολή του καλού σινεμά στη Ρόδο, για το Ecofilms και για την ενημέρωση του κοινού επί τρία περίπου χρόνια -και πάντα το "Μπράβο" της ήταν πηγαίο, ειλικρινές, αγαπησιάρικο, παιχνιδιάρικο.  
"Άντε πάλι Γκάμπριελ, θα νικήσουμε", και μετά έρχονταν τα χάχανα... 

Μεγάλη δασκάλα.

Περισσότερες συστάσεις, ήταν περιττές.  

Χωρίς φανφάρες, καφέδες και κεράσματα. Συμπέσαμε ερχόμενοι από τελείως διαφορετικές αφετηρίες. Ηταν ένα συναπάντημα με νόημα και περιεχόμενο. Μία ευτυχής σύμπτωση με αφορμή τη Ρόδο που εκείνη αγάπησε όσο κανένα άλλο μέρος, και βέβαια τον κινηματογράφο, που υπηρέτησε φανατικά μέχρι τέλους. Μία φιλία που αναπτύχθηκε στην πράξη, μέσα από καθημερινή κοινή δουλειά μέσω αμέτρητων email και sms,  και βέβαια μέσα από το blogging - την κοινή μας μεγάλη αγάπη.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ : το πρώτο κλικ σ'αυτό εδώ το μπλογκ ήταν δικό της. Όπως δικό της ήταν και το πρώτο-πρώτο σχόλιο που ήρθε στην πρώτη-πρώτη ανάρτησή μου στις 2 Φεβρουαρίου του 2008.
Σαν να την ακούω : "dear Gabriel kaloriziko to blogaki..kai min anisyxeis tha sybesoume kai ektos internet when tha time is right!!! filia"

Τις συγκυρίες δεν τις επιλέγουμε εμείς. Εκείνες μάς επιλέγουν. 

Κι όσο για τα τερτίπια των ανθρώπων, τι να πω -ποικίλουν. 

Η Λουκία είχε το ταλέντο να διακρίνει το αληθινό, το ουσιώδες, το πραγματικό. Και όταν σε δεδομένη στιγμή κλήθηκε να κρίνει, έκρινε σωστά. Γι'αυτό και η φιλία μας συνεχίσθηκε, χάρη στην τύχη που πάντα βρίσκει τρόπους να φέρνει κοντά ανθρώπους ομοειδείς.

Αμέτρητες οι συμπτώσεις που μάς βρίσκανε στα ίδια απίστευτα μέρη στην Αθήνα, χωρίς να το έχουμε προσχεδιάσει. Αμέτρητες και οι ουσιώδεις κουβέντες που ανταλλάξαμε, κυριολεκτικά μες στο πουθενά. Αμέτρητα και τα σταθερά αλληλοκλικαρίσματα στα γραπτά μας όλα αυτά τα χρόνια. Πάντα βοηθός η Λουκία σε ό,τι ήθελα και για ό,τι καταπιανόμουν. Με κατανόηση, με εκτίμηση, με αγάπη πραγματική και όχι κατά συνθήκην.
Η Λουκία είχε μνήμη και τσαγανό. Πάντα φίλη καλή.
Είχε κρίση. Ήταν ένας άνθρωπος ευφυής.

Το νέο της αρρώστιας της με βρήκε ένα φθινόπωρο καθώς επέστρεφα στο νησί. Να πω την αλήθεια, δεν το πίστεψα. Το θεώρησα κακεντρεχή φήμη, πιστεύοντας ότι εάν όντως είχε κάτι σοβαρό θα το έλεγε από μόνη της.

Δεν διαψεύσθηκα.
Με ειλικρίνεια αφοπλιστική , μοιράστηκε την περιπέτειά της μέσα από τις αναρτήσεις της. Την θαύμασα. Δάκρυσα γι'αυτήν. Αλλά και πάλι, πίστευα ακράδαντα πως γρήγορα ό,τι ήταν όλο αυτό που τής έτυχε, θα το ξεπερνούσε.

Αναθάρρησα όταν μού είπε ότι θα με περίμενε φέτος στο Φεστιβάλ Ταινιών Υγείας της Κω με τα τρία τηλεοπτικά σποτάκια για την Εταιρεία Ψυχικής Υγείας 'Πανάκεια'. Αναθάρρησα ακόμα περισσότερο όταν μού έγραψε όλο χαρά πως θα πήγαινε στη Χαλκίδα, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που θα γινόταν εκεί -και σηκώθηκε και πήγε, η αθεόφοβη! 

Όταν πια μού έστειλε κι αυτό το μήνυμα στο facebook ότι στην τελευταία της ταινία για τη 'Σωτηρία' με.. περιέλαβε σε 4 πλάνα (!), είπα στον εαυτό μου ότι "Αυτό ήταν! Πάει, φυσά η ομάδα! Τα κατάφερε! Και το κέρδισα και το στοίχημα! Χα!", κι ότι όλο αυτό που περνούσε ήταν ένα μικρό κεφάλαιο της ζωής της και μετά από χρόνια θα το συζητάμε και θα γελάμε μεταξύ αστείου και σοβαρού.

Χθες βράδυ διάβαζα όλα τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει εδώ μέσα στο διαδίκτυο, το κοινό μας σπίτι. Το εικονίδιό της απαράλλαχτο και χαμογελαστό.
Η οθόνη των megapixel, με τα Share και τα Like δεν πήρε χαμπάρι τι είχε συμβεί. Ο θάνατος δεν υπάρχει στο προηγμένο λογισμικό της

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς να τελειώσω αυτόν τον επικήδειο.

Το μόνο που μού'ρχεται στο μυαλό είναι ένα μικρό αποσπασματάκι από εκείνο το μικρό βραβειάκι που τής έδωσα φέτος τον Οκτώβριο για το μπλογκ της alwaysthesea.blogspot.com (ναι, εκείνη μπορεί να έφυγε, το μπλογκ της όμως υπάρχει ακόμα). 

Δεν ξέρω πώς στο καλό βρήκε τη δύναμη να κάτσει και να παρατηρεί τον εαυτό της παίζοντας το ρόλο του οπερατέρ. Να το πω 'κινηματογραφικό δαιμώνιο'; Ή μήπως 'αυτοθεραπεία'; 'Λήψη αμοντάριστων πλάνων' για την εν τω πράττεσθαι μελλοντική της ταινία, με το υποκείμενο να ταυτίζεται με την κάμερα σε θέση 'record'; Σίγουρα πάντως, βαθειά ανάγκη καταγραφής. Κι αν αυτό δεν είναι η πεμπτουσία του blogging, τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Ακόμα και αν ένα μόνο από όλα αυτά ισχύει, το μπλογκ Always The Sea της Λουκίας Ρικάκη διανύει αυτήν την περίοδοτην καλύτερη φάση του, όσα χρόνια το διαβάζω. 

Όσοι δεν το ξέρετε, γνωρίστε το. 

Όσοι το ξέρατε και το παρατήσατε, ξαναδείτε το. 

Θα το εκτιμήσετε από την αρχή.

Λουκία μου, φίλη μου.

Μάς άφησες.

μόνο εσύ θα μπορούσες να κάνεις ταινία τις ακτινογραφίες σου