δεν φταις εσύ..

Χωρίς να το θέλω, περιμένοντας να κουρευτώ, κι ανάμεσα στα ατάκτως ερριμμένα έντυπα και φυλλάδια -απ'αυτά που βλέπεις σε κάθε κουρείο/κομμωτήριο της οικουμένης- κάπου εκεί στα μουλωχτά σαν να πήρε το μάτι μου μια γνώριμη φάτσα στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Μααρίβ.
Ναι, ήταν ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος -όπως κάθε χρόνο σχεδόν- θα εμφανισθεί και φέτος στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο της Καισάρειας, λίγα χιλιόμετρα βόρεια από το Τελ Αβίβ.  

Πρόκειται για το μόνιμο ραντεβού που κλείνει ο διάσημος τραγουδιστής με το ισραηλινό κοινό, το οποίο όμως, σχεδόν κάθε χρόνο διαβάζει κάποια δήλωσή του, που όμως πάντοτε δεν ακούγεται ευχάριστα στα ντόπια αυτιά. Οι αντιδράσεις του κόσμου περιέργως δεν είναι αρνητικές. Απλά μένουν με το στόμα ανοιχτό και μετά εξηγούν : "Όλος ο κόσμος είναι εναντίον του Ισραήλ, γιατί να μην είναι και ο Νταλάρας; Εμάς μάς αρέσει η φωνή του, κι ας μάς βρίζει." 

Η στάνταρ απάντηση πάρα πολλών ανθρώπων εδώ. 

Κάθε χρόνο, η ίδια ιστορία -με ελάχιστες παραλλαγές :

Γίνεται γνωστό πως έρχεται ο Νταλάρας - προπωλούνται όλα τα εισιτήρια - ο Νταλάρας κατακρίνει το Ισραήλ - οι ισραηλινοί απορούν, αλλά κρατούν ήδη τα εισιτήρια στο χέρι - έρχεται ο Νταλάρας - γεμίζει η Καισάρεια και... κάπως έτσι έχει κτισθεί ένας έρωτας μεγάλος, χρόνια και χρόνια τώρα. 

Η παράδοση λοιπόν, συνεχίζεται και φέτος :   

"Νταλάρας : Το Ισραήλ συμπεριφέρεται σαν ένα κράτος φασιστικό. 

- Λίγο καιρό πριν τις συναυλίες του στην Καισάρεια, 

ο θρύλος του ελληνικού τραγουδιού επιτίθεται σκληρά στο Ισραήλ. 

Η συνέχεια στη σελίδα 14.¨

Μιας και έχασα που έχασα τη σειρά μου στο κούρεμα, απορροφημένος στη "σελίδα 14", σάς  διαβάζω τα αποσπάσματα της συνέντευξής του, όπως αυτά δημοσιεύθηκαν χθες στην Μααρίβ. Ολόκληρη η συνέντευξή του θα δημοσιευθεί αύριο Παρασκευή, αλλά -σόρρυ- κάποτε και οι μπλόγκερ πρέπει να πάρουνε ένα κάποιο ρεπό.. 

σελίδα 14 - εφημερίδα Maariv, 27.7.2011

Ενώ απομένει περισσότερο από ένας μήνας από τις δύο συναυλίες του στο αμφιθέατρο της Καισάρειας, ο διάσημος έλληνας τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας επικρίνει σκληρά το Ισραήλ για τον τρόπο που ανιτμετωπίζονται οι Παλαιστινίοι, για τις στενές σχέσεις της χώρας με τις Ηνωμένες Πολιτείες και για την  επιχείρηση κατάληψης του τουρκικού πλοίου "Μαβί Μάρμαρα". 

"Η πατρίδα δεν είναι ένα ακίνητο που πωλείται και οι σημαίες δεν είναι αντικείμενα πάνω στα οποία θα πρέπει να χύνεται αίμα", δηλώνει στη συνέντευξή του που θα δημοσιευθεί στο Ένθετο της ερχόμενης Παρασκευής της εφημερίδας Μααρίβ.  "Η αξία και η ομορφιά των ανθρώπων που ζουν σε μία χώρα είναι ότι ζουν όλοι μαζί και ότι ο ένας είναι διαφορετικός από τον άλλον. Αυτό το ιδεώδες, στο Ισραήλ απέτυχε. Εμείς, ο ελληνικός λαός, έχουμε την Κύπρο που είναι μέρος της γης μας που χωρίστηκε στα δύο και σήμερα βρίσκεται στην κατοχή ενός άλλου λαού. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει με το Ισραήλ, με τη Γάζα και τους Παλαιστινίους. Βλέπεις έναν ολόκληρο λαό που υπέφερε από τον φασισμό, να συμπεριφέρεται φασιστικά. Αυτή είναι η αλήθεια. Το Ισραήλ ακόμα δεν βρήκε τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του. Διατηρεί στενές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το χρήμα μπαινοβγαίνει στη χώρα μέσω πλούσιων εβραϊκών οικογενειών ανά τον κόσμο. Όλα αυτά είναι γνωστά. Και γι'αυτό λέγεται ότι το Ισραήλ είναι το πιστό σκυλάκι της Αμερικής. Αυτοί οι αρνητικοί συσχετισμοί φέρνουν αποτελέσματα αρνητικά."

Στην ερώτηση γιατί παρ'όλ'αυτά ξανάρχεται στο Ισραήλ για να πραγματοποιήσει τις συναυλίες του, ο Νταλάρας απαντά : "Αυτό που με κάνει να έρχομαι στο Ισραήλ είναι ότι γνωρίζω πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι δημοκράτες, που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και να φέρουν την ειρήνη στη χώρα τους και εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο Ισραήλ που πιστεύουν σε αυτόν τον ειρηνικό τρόπο επίλυσης των διαφορών και θέλουν να τον εφαρμόσουν. Παρά το ότι η αριστερά στο Ισραήλ είναι αδύναμη, δεν είπε ακόμα την τελευταία της λέξη."

Ο Νταλάρας, ο οποίος κατά το παρελθόν είχε δωρίσει τα έσοδα μίας συναυλίας του στην ΜΚΟ  "Γιατροί υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων", υποστηρίζει ότι το επεισόδιο στο πλοίο  "Μαβί Μάρμαρα" έβλαψε πολύ το Ισραήλ.  "Αυτό που συνέβη στο "Μαβί Μάρμαρα" χάλασε πάρα πολύ την εικόνα του Ισραήλ προς τα έξω. Οι άνθρωποι ποτέ δεν θα πάψουν να μάχονται για τις ιδέες τους και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει κάποιον που έχει το θάρρος να μάχεται για τις ιδέες του."

Απαντώντας στο επιχείρημα ότι κατά τη διάρκεια εκείνης της στρατιωτικής επιχείρησης, οι επιβάτες του "Μαβί Μάρμαρα" είχαν επιτεθεί με όπλα κατά των ισραηλινών στρατιωτών, ο Νταλάρας απαντά:  "Πρέπει να δούμε τα γεγονότα από την αρχή. Μέχρι πότε θα παραμένει άλυτο το ζήτημα της δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους;"     

Ο Νταλάρας αρνείται αυτό που συχνά λέγεται στο Ισραήλ, ότι δηλαδή είναι αντι-ισραηλινός, ή ακόμα και αντισημίτης.  "Αυτό είναι λάθος", τονίζει.  "Ἰσως κάποιος να έχει καλλιεργήσει αυτήν την εντύπωση, και ίσως να μην καταλαβαίνουν αυτά που εννοώ και αυτά που θέλω να πω. Ένας μουσικός, ένας τραγουδιστής είναι πάνω απ'όλα άνθρωπος και όχι τζουκ-μποξ, να ρίχνεις ένα κέρμα κι αυτό ν'αρχίζει να παίζει. Μπορώ να καταλάβω αυτά που περνάει το Ισραήλ, αλλά δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου σε αυτά που δεν μού αρέσει να συμβαίνουν. "

Ο τραγουδιστής δεν είναι τζουκ-μποξ. 

Είναι άνθρωπος με ιδεολογία και με κάθε δικαίωμα να εκφράζει πολιτική θέση, όπως όλοι μας. Και είναι γεγονός ότι ο Γιώργος Νταλάρας παραχώρησε τα έσοδα μιας συναυλίας του σε ισραηλινή ανθρωπιστική μη κυβερνητική οργάνωση που στηρίζει τα δίκαια αιτήματα του παλαιστινιακού λαού για ανεξαρτησία και για μια καλύτερη ζωή.

Το ζήτημα όμως που ανακύπτει είναι τελικά σε ποιά μερίδα ισραηλινών απευθύνεται ο Γιώργος Νταλάρας όταν έρχεται στο Ισραήλ για τις συναυλίες του. Στους δημοκρατικούς αριστερούς ή στους μη αριστερούς-φασίστες; 

Δεν πρόκειται για προβοκατόρικη ερώτηση. 

Έχει ενδιαφέρον τελικά να δούμε ποιά μερίδα ισραηλινών ακούει μανιωδώς τον 'δικό μας' Γιώργο. Και ελπίζω να σάς λυθούν πολλές απορίες διαβάζοντες αυτές τις γραμμές.

(αν όχι πάλι, τα σχόλια - δικά σας, εννοείται αυτό!)

ο  Γιεχούντα Πόλικερ τραγουδά τον "Αλέκο"

Η ελληνική μουσική είναι εξαιρετικά δημοφιλής στο Ισραήλ από τη δεκαετία του '50 και μέχρι σήμερα. Στα δισκοπωλεία ανέκαθεν έβρισκε κανείς ράφια ολόκληρα με τους κατά καιρούς αστέρες της αθηναϊκής πίστας και στους γάμους όλο και κάποιο ελληνικό τραγούδι θα κάνει τους πάντες να ξεπατωθούν στο χορό.

Αυτοί λοιπόν που κυριολεκτικά λατρεύουν την ελληνική μουσική σκηνή είναι εβραίοι που κατάγονται από τις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής. Και όλοι τους, εκτός από εβραϊκά, μιλούν και αραβικά, τη μητρική τους γλώσσα τρόπον τινα. 

Με την εγκατάσταση των προγόνων τους στο νεοσύστατο Ισραήλ, αναγκάσθηκαν να 'απαρνηθούν' την αραβόφωνη κουλτούρα τους, επειδή ακριβώς ήταν η 'κουλτούρα του εχθρού'. Οι ήχοι και ο ρυθμός της ελληνικής μουσικής τούς έδωσαν την ευκαιρία να .. απενοχοποιηθούν από το αραβικό τους πολιτισμικό παρελθόν, υιοθετώντας τα ελληνικά μουσικά μοτίβα, που κυμαίνονταν ανάμεσα στην 'πολιτικώς ορθή' Δύση και στη γνώριμη Μεσόγειο. 

Μια Μεσόγειο όμως, 'απαλλαγμένη' από τη λικνιστή φωνής της Ουμ Καλσούμ, της εθνικής τραγουδίστριας των αράβων. Αυτή είναι η απλή πραγματική αιτία της επικράτησης της ελληνικής μουσικής στο Ισραήλ, βρίσκοντας απήχηση κυρίως στα φτωχά στρώματα της νεοσύστατης κοινωνίας. Κι αυτό επειδή ήταν 'στίγμα' να μιλάς και να διασκεδάζεις με τη γλώσσα και 'τη μουσική του εχθρού'. 

Για την τότε κρατούσα ιδεολογία της χώρας όμως, ήταν ανώδυνο να διασκεδάζεις με μια γλώσσα 'ουδέτερη' όπως η ελληνική και να χορεύεις με ρυθμούς που μπορεί να θύμιζαν Ανατολή, στην πραγματικότητα προέρχονταν από την ..κοντινή Δύση, δηλαδή την Ελλάδα μας.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα λαϊκά στρώματα της χώρας ψηφίζουν μονοκούκι την ισραηλινή Δεξιά. Οι δημοσκοπήσεις επίσης δείχνουν ότι η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων αποτελείται από τους απόγονους εκείνων των εβραίων που ήρθαν από τις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής. 

Αντιθέτως, οι αριστεροί ψηφοφόροι ανέκαθεν ζούσαν και ζουν περισσότερο δυτικότροπα (όχι λόγω ιδεολογίας ή χρημάτων, αλλά απλώς και μόνο λόγω της κεντροευρωπαϊκής τους καταγωγής) και στη μεγάλη τους πλειοψηφία... δεν ακούν ούτε ελληνική μουσική ούτε τον Γιώργο Νταλάρα, γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να 'υιοθετήσουν' μια ξένη προς αυτούς γλώσσα ή κουλτούρα, πολλώ μάλλον την ελληνική μουσική. Στο νεοσύστατο Ισραήλ, η γερμανοεβραϊκή και η πολωνική κουλτούρα ποτέ δεν 'κρύφτηκαν κάτω απ'το χαλί'. Αντίθετα, οι αραβικές καταβολές έπρεπε  οπωσδήποτε να 'αντικατασταθούν' επειδή 'θύμιζαν' τον άραβα εχθρό. Και αυτό ήταν μία αμιγώς πολιτική απόφαση, τω καιρώ εκείνω..

Και αυτά τα απλά (και ίσως δυσνόητα για τον μέσο Έλληνα) κοινωνικά/γλωσσικά ταμπού, συνεχίζονται λίγο πολύ μέχρι και σήμερα -κι ας μην το παραδέχεται κανείς ανοιχτά, για να μην ανοίξει παλιές πληγές στον εύθραυστο ισραηλινό κοινωνικό ιστό..

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Είναι απλό. 

Αυτἠ τη χρονιά, όταν ο Γιώργος Νταλάρας θα ανεβαίνει στη σκηνή του παραλιακού ρωμαϊκού αμφιθεάτρου της Καισάρειας, καλό θα ήταν να ανάψουν τα φώτα προς το κοινό και για λίγο περισσότερο χρόνο από τις υπόλοιπες φορές. Μόνο και μόνο για να μετρήσει ο καλλιτέχνης πόσοι μαυριδεροί ισραηλινοί και μελαχρινές ισραηλινές (βαμμένες ξανθιές) θα τον χειροκροτούν. 

Και ίσως φέτος, θα καταλάβει..

Οι περισσότεροι από όσους θα περιμένουν να τον δουν, αν όχι όλοι, δεν ψηφίζουν Aριστερά -αυτό τουλάχιστον λένε οι δημοσκοπήσεις εδώ-. Όλοι τους με λάθος λόγια θα μουρμουράνε τους στίχους των τραγουδιών του, κρύβοντας αραβικές λέξεις 'κάτω' από τις δικές μας. Όπως ακριβώς έκαναν δεκαετίες πριν οι γονείς και οι παπούδες τους, για να αποδείξουν την ισραηλινοποίησή τους και την 'κάθαρσή τους' από τη γλώσσα και τον πολιτισμό που κουβάλαγαν, και που κατά σύμπτωση, ήταν ίδια με τη γλώσσα και τον πολιτισμό του 'άραβα εχθρού'. 

Ναι. Ο καλλιτέχνης δεν είναι τζουκ-μποξ. 

Είναι άνθρωπος, όπως λες.

Ας τείνει λοιπόν ο καλλιτέχνης το ανθρώπινό του χέρι στο κοινό που τον αγαπά, και που περιμένει κάθε χρόνο μία βραδιά να τον ακούσει, να τον χειροκροτήσει και να τον αποχαιρετήσει ξανά, περιμένοντάς τον να ξανάρθει στην Καισάρεια ..του χρόνου.

Και όλοι θα μείνουν στο τέλος ευχαριστημένοι.

Όπως κάθε χρονιά.

Αυτά τα λίγα -τα απλά μα συνάμα πολύπλοκα- 

ήθελα να σου πω, δικέ μας Γιώργο.
Γιατί εσύ, σε αντίθεση με αυτούς 
που θα σε περιμένουν εδώ πώς και πώς στις συναυλίες σου,
  μπορείς να διαβάσεις τούτες τις γραμμές..