Η ελληνική ειδησεογραφίαδεν ενδιαφέρεται για τέτοιες λεπτομέρειες.
Τι φταίτε κι εσείς; Δεν σάς τα λένε, δεν τα ξέρετε.
Τι να κάνουμε..
Γι'αυτό λοιπόν κι εγώ, για να μη σάς ζαλίζω άδικα,
σήμερα αποφάσισα να σάς πάω απλώς για ..φαΐ!
Κι επειδή, έτσι κι αλλιώς με όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν σάς βλέπω να έρχεστε σύντομα στο Τελ Αβίβ για να λαδώσετε τ'αντεράκι σας, σάς καλώ να γνωρίσετε μία σταθερή γαστρονομική αξία στο κέντρο της πόλης. Κι ας είναι μακρόθεν, δεν πειράζει.
Το εστιατόριο "Καφέ Μπάτυα" υπάρχει από το 1941 και είναι επτά χρόνια παλιότερο από το ίδιο το ισραηλινό κράτος. Έτσι λοιπόν, και με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων, έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι θα... συνεχίζει να υπάρχει όταν κάποτε στο μέλλον η μοίρα και η τύχη σάς φέρει στη συμβολή των οδών Ντίζενγκοφ και Αρλόζοροβ στο Τελ Αβίβ.
Πουθενά στην πόλη δεν βλέπεις τόσους παλλούς υπέργηρους πελάτες, όσο εδώ. Είτε μόνους τους είτε με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τα μπαστούνια και τα 'πι' έχουν την τιμητική τους εδώ. Σε μια πόλη που σνομπάρει κάθε τι που θυμίζει 'γήρας', αυτή η λεπτομέρεια έχει τη σημασία της, όπως και να'χει.
Το μικρό μπωλ με το ξυνολάχανο, το ψιλοκομμένο αγγουράκι και το γλυκοψημένο κρεμμυδάκι που προσγειώνεται στο τραπέζι με το που κάθεσαι, συγγνώμη αλλά ούτε να το φωτογραφήσω δεν πρόλαβα. Το περιεχόμενο είναι τόσο λιχουδιαστό, που πάντοτε θυμάμαι να χρησιμοποιήσω την ψηφιακή μου μηχανή με το που καταβροχθίζω την τελευταία μπουκιά..
Οπότε, εδώ σημειώστε φάουλ. Το χρεώνομαι.
Το κυρίως πιάτο προσφέρεται πάντοτε με δύο συνοδευτικά. Και μπορεί η εβραιοπολωνέζικη κουζίνα να μην διακρίνεται για την πρωτοτυπία της, έχει όμως το δικό της στυλ. Έτσι, μπορεί το σνίτσελ να φαίνεται όπως κάθε άλλο νορμάλ σνίτσελ (εννοείται από κοτόπουλο!), αλλά η φρυγανιά και η μυρωδιά από το οικονομικό σπορέλαιο (χαχα, ασχολίαστο!) δίνει ιδιαίτερο touch.
Οι δύο τεράστιοι κεφτέδες (ήτοι "Κτσιτσότ") δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τα δικά μας σουτζουκάκια/γιουβαρλάκια -εξαρτάται πώς θα το δει κανείς. Έλα μου όμως που το βρωμερό και αμαρτωλό χοιρινό κρέας αντικαθίσταται από μυρωδάτο κιμά που είτε είναι από μοσχάρι, είτε από κοτόπουλο, είτε ακόμα και από γαλοπούλα!
Τα γεμιστά (δηλαδή "Μεμουλαήμ") είναι κάπως λιγότερο 'Γεμιστά' από τα δικά μας - δηλαδή χωρίς απαγορευμένη μπεσαμέλ (αλλιώς πάς σούμπιτος στην κόλαση έτσι και τολμήσεις και ανακατέψεις κρέας με γάλα ή γάλά με κρέας). Τα μυρωδικά όμως που βάζει η κυρά-Μπάτια στον κιμά της, είναι το κάτι άλλο.
από τα αριστερά θαυμάστε τα φοβερά και τρομερά "Τσίμες".
(δεξιά : απλώς μακαρόνια, γιατί τα πεθύμησα)
Τώρα, τα συνοδευτικά είναι μια άλλη ιστορία.
Εγώ προτιμώ τα 'Τσίμες', που δεν είναι τίποτε άλλο από ψιλοκομμένα καροτάκια βουτηγμένα σε γλυκιά σάλτσα με σταφίδες. Μπουκιά και συγχώριο -τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Για να μην μιλήσω για άλλα εξωτικά ονόματα όπως 'Φέρφελαχ', 'Κουσέμετ','Γκβέτς' και διάφορα τέτοια που δεν είναι τίποτε άλλο από απλό πληγούρι και άλλα λαχανικά που ούτε στα ελληνικά δεν ξέρω πώς λέγονται..
Η έξυπνη και οικονομική επιλογή όμως είναι να παραγγείλετε δύο κύρια πιάτα και να μοιραστείτε τα συνολικά τέσσερα συνοδευτικά. Κι όλ'αυτά, χωρίς να το παζαρέψετε πολύ με τη σερβιτόρα.
Άλλωστε, σε ένα πολωνοεβραίικο εστιατόριο, το θέμα δεν είναι απλώς να φας : Το ζήτημα είναι να χορτάσεις, να δοκιμάσεις πολλές διαφορετικές γεύσεις - αλλά με την ίδια τιμή.Όπερ σημαίνει - γύρω στα 50 σέκελ το άτομο (πάνω κάτω 10 ευρώπουλα μόνο, μαζί με την κόκα κόλα).
Να μην ξεχάσω :
Το "Καφέ Μπάτυα" μπορεί να ακολουθεί τους θρησκευτικούς κανόνες διατροφής, πλην όμως "αμαρτάνει" μένοντας ανοιχτό και την Παρασκευή το βράδυ και το Σάββατο το μεσημέρι (όταν πολλά άλλα εστιατόρια του είδους κλείνουν και προσεύχονται για όοοολους εμάς τους άπιστους). Έτσι, όσοι "δεν έχουν σπίτι-δεν έχουν ελπίδα", τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να γευτούν το παραδοσιακό "Χαμίν" το Σάββατο το μεσημέρι (που προσφέρεται μόνο τότε και ποτέ άλλοτε!).
Και τι είναι αυτό;
Μμμμμμμμμ.........
Για ρίχτε μια ματιά παρακάτω:
"Χαμίν" δεν είναι τίποτε άλλο από σιγοβρασμένο φαγητό που η καλή νοικοκυρά βάζει να σιγοψήνεται λίγο πριν τη δύση του ηλίου της Παρασκευής και το επόμενο μεσημέρι είναι έτοιμο στο πιάτο. Η Μπάτυα επιλέγει για "Χαμίν" τα εξής απλά υλικά: φασόλια, πατάτες και κολοκύθα. Κι όλη αυτή η απλή μεν, γευστικότατη δε εποποιία είναι βουτηγμένη σε πηχτή σάλτσα ντομάτας.
Γλύφεις και τα δαχτυλά σου, και μετά απ'αυτό...
..μωρέ δεν πἀ'να πέφτουν οι πιστολιές βροχή!
Σκασίλα μας.
Και επειδή συνεχίζω να είμαι ένας σπαστικός πελάτης, κράτησα για το τέλος μία -καθαρά ελληνική- παρατήρηση : Μπάτυα αγάπη μου, Μουσακάς νηστίσιμος και χωρίς μπεσαμέλ - απλά δεν γίνεται.
Οπότε, αν δείτε 'Μουσακά' στα πιάτα εκτός μενού -αγνοήστε τον!
για να μην χαθείτε στις ταμπέλες
Το εστιατόριο "Καφέ Μπάτυα" βρίσκεται στην οδό Ντίζενγκοφ και Αρλόζοροβ γωνία, στο κέντρο του Τελ Αβίβ -και δικαίως το Pizza Hut ακριβώς από απέναντι παραμένει ολόαδειο χειμώνα-καλοκαίρι, πιστέψτε με.
Χειμώνα-καλοκαίρι, πόλεμος-ξεπόλεμος, επστράτευση-ξεεπιστράτευση, το ραντεβού είναι σταθερό :
Κάθε Τρίτη στην Ελληνική Λέσχη στα Ιεροσόλυμα γύρω στις 6 και μισή το απόγευμα μέχρι όσο πάει, ακούγονται στη διαπασόν νταούλια και βιολιά. Τα μαθήματα ελληνικών παραδοσιακών χορών είναι το trend της εβδομάδας πολλά χρόνια τώρα και για πάρα πολλούς ισραηλινούς πριν έρθουν ή αφού γυρίσουν από την Ελλάδα.
Σκοπός αυτής της 'εντατικής προετοιμασίας' στα σωστά βήματα των κυκλικών μας χορών είναι οι... εξετάσεις χορού που θα δώσουν στις ελληνικές πίστες ή έτσι και τύχει να βρεθούν σε ελληνικό παραδοσιακό γάμο στα χωριά μας ("αχ, Γαβριήλ, έτσι και μάθεις για κανέναν γάμο, φώναξέ μας να χορέψουμε!". Δεν υπερβάλλω. Το άκουσα και αυτό).
Οι θέσεις πάρκινγκ στους γύρω δρόμους -όλες πιασμένες!
Μιας και πάρα πολλοί που έρχονται σε σταθερή βάση για να χορέψουν ζεϊμπέκικο, καλαματιανό και ό,τι άλλοι μπορεί να φανταστεί ο νους σας, έρχονται ακόμα και από άλλες πόλεις της χώρας που απέχουν και μία, και μιάμιση, και δύο ώρες!!
Οι ισραηλινοί μού έβαλαν κυριολεκτικά 'τα γυαλιά' όταν έβλεπα ότι όχι μόνο ήξεραν τα βήματα αλλά και από ποιά ακριβώς περιοχή της Ελλάδας προερχόταν κάθε χορός που ακουγόταν από το ταπεινό cd-player. Και δε μιλάμε μόνο για το εν πολλοίς τουριστικό 'syrtaki' ή το πανεύκολο χασαποσέρβικο! Την κρητική πανδύσκολη Πεντοζάλη την παίζουν τα δάχτυλα, και τα Ποντιακά έχουν κι αυτά την τιμητική τους. Κι όσο για το 'Ροδίτικο Πηδηχτό' : κοκκίνησα από ντροπή ακόμα περισσότερο όταν ...και σ'αυτό βρέθηκα απλώς αδιάβαστος!... Πάντως, για όσους δεν χορεύουν (οράτε ..εμένα), υπάρχει άφθονο ούζο (εισαγωγής Πλωμαρίου παρακαλώ!) ως επίσης και ρετσίνα από την Πατρίδα!
Και η ιστορία δεν τελείωσε εκεί...
Τσακίρ κέφι στο μικροσκοπικό εστιατόριο ονόματι Barood ("Μπαρούντ")στα πεζοδρομημένα σοκάκια της οδού Yafo, πολύ κοντά στο πολύ γνωστό εστιατόριο Adom πίσω από την Πλατεία των Γάτων (Κικάρ Α'Χατουλίμ εβραϊστί, για να μπορέσετε να το εντοπίσετε, όταν κάποτε σάς φέρει εδώ ο δρόμος σας..)
Ομολογώ πως με τέτοιες παρέες που έμπλεξα εδώ τελευταία, είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα δεν μού φάνηκε καθόλου μα καθόλου μακρυά.
Τώρα, καλό είναι αυτό;
Το θέμα σηκώνει πολλή συζήτηση..
λεπτομέρεια από το δάπεδο της "Λέσχης"
Η Ελληνική Λέσχη(που στεγάζεται στο κτίριο της λογοτεχνικής "Λέσχης" του αγαπημένου και -για μένα τουλάχιστον- αθάνατου Στρατή Τσίρκα) βρίσκεται στην δυτική πλευρά των Ιεροσολύμων, στην "Ελληνική Παροικία" (πείτε στον ταξιτζή : "Μοσαβά Ιβανίτ", και θα καταλάβει αμέσως) και στην οδό Ιεχοσούα Μπεν-Νουν αρ.8
Αν και οι εικόνες από τις εξελίξεις των τελευταίων τεσσάρων ημερών στο νότιο Ισραήλ και στη Λωρίδα της Γάζας έδειχναν να αποτελούν πιστή επανάληψη των γεγονότων του χειμώνα του 2008/2009, αυτή τη φορά οι ιδιαίτερες συνθήκες που οδήγησαν στις τελευταίες ρίψεις ρουκετών και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, αποκαλύπτουν μία άκρως ενδιαφέρουσα νέα πραγματικότητα.
Ακόμα και αυτή η εύθραυστη εκεχειρία που επετεύχθη πριν μόλις λίγες ώρες και -κυρίως- ο τρόπος επίτευξής της, μάς δίνουν μία πρώτη εικόνα των νέων ισορροπιών που σιγά σιγά αρχίζουν να διαμορφώνονται στο τρίγωνο Ιερουσαλήμ-Γάζας-Καΐρου, μετά την κατάρευση του καθεστώτος Μπουμπάρακ.
Η διατάραξη της ομαλής γειτονίας στα σύνορα Αιγύπτου-Ισραήλ για πρώτη φορά μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Καμπ Ντέηβιντ τον Σεπτέμβριο του 1978 , δείχνει ότι στη Μέση Ανατολή του 2011 τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Η συνοριακή γραμμή που χωρίζει την ισραηλινή από την αιγυπτιακή επικράτεια χωρίζοντας την έρημο της Νέγκεβ από την έρημο του Σινά, από το '78 μέχρι τώρα δεν αποτελούσε προτεραιότητα για το αμυντικό δόγμα των ισραηλινών και των αιγυπτίων, αφού δεν δημιουργήθηκε εκεί καμμία σημαντική εστία έντασης που θα απειλούσε την στρατηγικής σημασίας ειρήνη ανάμεσα στις δύο χώρες. Παρά το ότι αυτή η μεθόριος τα τελευταία χρόνια αποτελεί δίοδο οικονομικών μεταναστών από το Σουδάν προς το Ισραήλ, αλλά και δίοδο λαθρεμπορίου και εμπορίου ναρκωτικών μεταξύ των φυλών των βεδουίνων που διαβιούν στο Σινά και στην έρημο Νέγκεβ -από το 1978 μέχρι και την περασμένη Πέμπτη δεν σημειώθηκε κανένα γεγονός που θα απειλούσε τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών, πολλώ μάλλον την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Εγγύηση γι'αυτό ήταν η παρουσία του Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ, όπως επίσης και η αμερικανική 'αρχιτεκτονική ειρήνης' που συνέδεσε το Κάιρο και την Ιερουσαλήμ με 'δεσμά ειρήνης'. Μίας ειρήνης όχι ιδιαίτερα εγκάρδιας, αλλά αδιαμφισβήτητα υπαρκτής. Έτσι, οι δύο χώρες είχαν ως κοινό σύνορο δύο παράλληλες λεωφόρους που διέσχιζαν την άλλοτε ενιαία έρημο, με διάσπαρτα μεμονωμένα φυλάκια, που σχεδόν ποτέ δεν απασχόλησαν την διεθνή επικαιρότητα. Την σιωπή της ερήμου διέκοπταν τα τουριστικά λεωφορεία από και προς το Εϊλάτ και βέβαια οι.. καμήλες, που δεν γνωρίζουν σύνορα.
Μετά το τέλος της στρατιωτικής επιχείρησης "Χυτό Μολύβι" τον χειμώνα του 2009, και παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Προέδρου Μουμπάρακ να μην αναμιχθεί η Αίγυπτος στη διαμάχη Ισραήλ-Χαμάς, το φυλάκιο της Ράφα άνοιξε, δίνοντας τη δυνατότητα στους Παλαιστινίους να μπορούν να προμηθεύονται τρόφιμα, αγαθά και υπηρεσίες από το κοντινό λιμάνι του Ελ-Αρίς, το διοικητικό κέντρο της αιγυπτιακής Χερσονήσου. Παράλληλα όμως, ένοπλοι ισλαμικοί παλαιστινιακοί πηρύνες που αντιπολιτεύονταν το καθεστώς της Χαμάς, εγκατέλειψαν τις βάσεις τους στη Γάζα βρίσκοντας καταφύγιο στην αχανή και δυσπρόσιτη έρημο του Σινά. Τον Απρίλιο του 2010 μάλιστα, σε μία ένδειξη δύναμης έναντι του Ισραήλ, η "Ισλαμική Τζιχάντ" έπληξε με πυραύλους Κατιούσα την ευρύτερη περιοχή του ισραηλινού θερέτρου Εϊλάτ -πλήττοντας κατά λάθος και την γειτονική ιορδανική πόλη Άκαμπα.
Η Χερσόνησος του Σινά ήταν πλέον φανερό ότι είχε πάψει να αποτελεί όαση ηρεμίας για τους πολυπληθείς ισραηλινούς τουρίστες που το επισκέπτονταν κατά κόρον τις προηγούμενες δεκαετίες. Από την άλλη όμως, η αιγυπτιακή στρατιωτική και πολιτική ηγεσία αφ'ενός έδειχνε να μην έχει την δυνατότητα να ελέγξει αποτελεσματικά ούτε την διέλευση όπλων και παλαιστινίων ανταρτών από τη Γάζα προς την επικράτειά της, αφ'ετέρου ο έλεγχος του Σινά αποτελούσε για την αιγυπτιακή κρατική μηχανή μία μεγάλη πρόκληση, μία επιχείρηση ανέφικτη.
Η νέα αιγυπτιακή ηγεσία, διαδεχόμενη το καθεστώς Μουμπάρακ, κληρονόμησε και το πρόβλημα των αντάρτικων παλαιστινιακών πηρύνων στο Σινά, που πλέον είχαν ήδη καλλιεργήσει σχέσεις συνεργασίας με τις τοπικές φυλές βεδουίνων -τους μόνιμους κατοίκους της αχανούς χερσονήσου. Από την άλλη, και υπό την πίεση της κοινής γνώμης, η νέα αιγυπτιακή ηγεσία δεν θα μπορούσε ποτέ να σταματήσει την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, προϊόντων και υπηρεσιών από και προς τη Λωρίδα της Γάζας, επιδεινώνοντας το επίπεδο ζωής των κατοίκων της. Η διατήρηση της συνθήκης ειρήνης με το Ισραήλ όμως, αποτελεί και την προϋπόθεση των εγγυήσεων της Δύσης για την διατήρηση της νέας μετά-Μουμπάρακ εποχής -γεγονός το οποίο η νέα αιγυπτιακή ηγεσία δεν μπορεί και δεν επιθυμεί να αγνοήσει..
Τα σημάδια της αναρχίας στη Χερσόνησο του Σινά δεν άργησαν να φανούν. Τους τελευταίους μήνες οι αγωγοί μεταφοράς αιγυπτιακού φυσικού αερίου προς το Ισραήλ έπεσαν θύματα δολιοφθοράς από τους παλαιστινιακούς αντάρτικους πηρύνες, ενώ παράλληλα πλήθυναν οι πληροφορίες για πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις σε τουριστικά θέρετρα του Σινά, γεγονός που απομάκρυνε τους ισραηλινούς τουρίστες από τα αιγυπτιακά ξενοδοχεία της περιοχής αλλά και την πολύτιμη γαι τη χώρα εισροή συναλλάγματος.
Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας ο αιγυπτιακός στρατός αποφάσισε να αναλάβει δράση στη Χερσόνησο του Σινά με την εισροή μεγάλης δύναμης στρατού, με σκοπό να 'καθαρίσει' την αχανή αυτή επαρχία της χώρας από τις ισλαμιστικές ένοπλες οργανώσεις των Παλαιστινίων της Γάζας. Ο εορτασμός του φετινού Ραμαζανίου ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να μην δοθεί ιδιαίτερη δημοσιότητα στο εσωτερικό της χώρας. Άλλωστε, όπως ακροθιγώς αναφέρθηκε στον ισραηλινό Τύπο προ ημερών, η αιγυπτιακή στρατιωτική επιχείρηση άρχισε κατόπιν ενημερώσεως του ισραηλινού στρατού -όπως προβλέπεται στις συμφωνίες του Καμπ Ντέηβιντ.
Η πρωτοφανής ως προς τον συντονισμό και την εκτέλεση ένοπλη επίθεση Παλαιστινίων καμικάζι κατά ισραηλινών λεωφορείων και ιδιωτικών οχημάτων της περασμένης Πέμπτης, είχε σκοπό αφ'ενός να επικαιροποιήσει τη δράση των παλαιστινίων ισλαμιστών για να καταδείξει στο εσωτερικό της Γάζας το αξιόμαχο των ένοπλων ομάδων που δεν ελέγχονται από την Χαμάς, αφ'ετέρου όμως να 'σπάσει' τη σιωπηρή συνεργασία μεταξύ του Ισραήλ και της νέας αιγυπτιακής ηγεσίας, όσον αφορά στις εκτεταμένες επιχειρήσεις του αιγυπτιακού στρατού σε όλο το μήκος και πλάτος της Χερσονήσου του Σινά.
Οι κινήσεις ακριβείας σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο που ακολούθησαν μετά από το αιματηρό χτύπημα στη μεθόριο Ισραήλ-Αιγύπτου, είναι ενδεικτικές του νέου σκηνικού που σχηματοποιείται στην περιοχή ολοένα και περισσότερο.
Η νέα αιγυπτιακή ηγεσία δεν μπορούσε να αγνοήσει το γεγονός του θανάτου των αιγυπτιακών στρατιωτών που έπεσαν θύματα του ισραηλινού στρατού κατά τη διάρκεια της επιχείρησης εξουδετέρωσης των παλαιστινίων ανταρτών, αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση κατά των ισραηλινών λεωφορείων. Υπό το κράτος της οργής της αιγυπτιακής κοινής γνώμης που ζητούσε την άμεση διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της χώρας με το Ισραήλ -αλλά και της συμβολικής κατάληψης του κτηρίου της ισραηλινής πρεσβείας στο Κάιρο το περασμένο Σάββατο από αιγύπτιους διαδηλωτές-, η κυβέρνηση του Καΐρου απείλησε ότι θα ανακαλέσει τον πρέσβη της από το Τελ Αβίβ και ζήτησε από την κυβέρνηση της Ιερουσαλήμ να ζητήσει επισήμως συγγνώμη για τον θάνατο των αιγυπτίων κληρωτών -ακολουθώντας το ανάλογο παράδειγμα της Τουρκίας. Παράλληλα όμως, ζήτησε από την Χαμάς να δείξει αυτοσυγκράτηση, τη στιγμή μάλιστα που συνεχιζόταν η αιγυπτιακή δαμεσολάβηση για την απελευθέρωση του ισραηλινού στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ που κρατείται όμηρος στη Γάζα.
Εν τέλει, ο ισραηλινός στρατός, με ασυνήθιστα μακροσκελή του ανακοίνωση, εξέφρασε τη λύπη του για τον θάνατο των αιγυπτίων στρατιωτών, τόνισε τη σπουδαιότητα της διατήρησης της ειρήνης Ισραήλ-Αιγύπτου και τελικά συμφώνησε να δημιουργηθεί κοινή εξεταστική επιτροπή των στρατιωτικών αρχών των δύο χωρών για την εξέταση των ειδικότερων συνθηκών του αιματηρού συμβάντος. Το Κάιρο δεν ανακάλεσε τελικά τον πρεσβευτή του από το Τελ Αβίβ, διατήρησε τις επαφές του με την Χαμάς -παρά το ότι την ίδια στιγμή η ισραηλινή αεροπορία απαντούσε με κτυπήματα ακριβείας σε κάθε ρήψη ρουκετών της "Ισλαμικής Τζιχάντ" και των "Επιτροπών της Παλαιστινιακής Αντίστασης" που αντιπολιτεύονται την Χαμάς-. Τέλος, η Αίγυπτος κάλεσε τις αντιμαχόμενες πλευρές στη χθεσινή εκεχειρία.
Η Χαμάς από την πλευρά της, αυτή τη φορά πρωτοτύπησε και δεν ανταπάντησε στις ισραηλινές αεροπορικές επιθέσεις. Δεν ανέλαβε ευθύνη για την τρομοκρατική επίθεση της περασμένης Πέμπτης, καταδεικνύοντας εμμέσως πλην σαφώς την ύπαρξη πόλωσης στο εσωτερικό της Γάζας μεταξύ της καθεστώτος και των ένοπλων πηρύνων που δεν ελέγχονται από την Χαμάς.
Το Ισραήλ όπως ήταν αναμενόμενο, απάντησε στο ένοπλο κτύπημα και στις ρήψεις ρουκετών στις πόλεις του νότου της χώρας, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Η πολιτική ηγεσία όμως απέφυγε να αφήσει την κατάσταση να εκτραχυνθεί -περιοριζόμενη σε κτυπήματα ακριβείας-, επειδή σε αντίθετη περίπτωση θα ανάγκαζε την νέα αιγυπτιακή ηγεσία να λάβει ξεκάθαρη αντιισραηλινή στάση, να αποσυρθεί από τη διαμεσολάβηση για την απελευθέρωση του Γκιλάντ Σαλίτ -με αποτέλεσμα να χαθεί ο μοναδικός δίαυλος έμμεσης επικοινωνίας με την Χαμάς, που μέχρι στιγμής ελέγχει διοικητικά και στρατιωτικά τη Λωρίδα της Γάζας. Επιπρόσθετα όμως, η ισραηλινή πολιτική ηγεσία δεν θα ήθελε σε καμμία περίπτωση να βρεθεί εν μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων με πιθανά θύματα άμαχους Παλαιστινίους, τη στιγμή που σε λίγες μόλις εβδομάδες από τώρα η Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς θα ζητήσει την αναγνώριση ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στην Τακτική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Έτσι, η παρούσα εύθραυστη εκεχειρία που πρότεινε το Κάιρο επετεύχθη, ικανοποιώντας προς το παρών όλους τους εμπλεκόμενους :
Το Ισραήλ ανταπάντησε στο τρομοκρατικό κτύπημα που στοίχισε σε ανθρώπινες ζωές πολιτών του, με αεροπορικές επιδρομές που έπληξαν στόχους της "Ισλαμικής Τζιχάντ" και των "Επιτροπών της Παλαιστινιακής Αντίστασης", των φύο οργανώσεων δηλαδή που φέρονται να οργάνωσαν και να εκτέλεσαν το πολλαπλό τρομοκρατικό κτύπημα της 18ης Αυγούστου και τις ρήψεις ρουκετών στις πόλεις του Νοτίου Ισραήλ. Άνοιξε φανερό δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας με την νέα αιγυπτιακή ηγεσία για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Μουμπάρακ. Δεν διέκοψε τον έμμεσο δίαυλο επικοινωνίας με την Χαμάς που συνεχίζει να κρατά όμηρο τον Γκιλάντ Σαλίτ. Απομάκρυνε τον κίνδυνο επανάληψης εκτεταμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων και την πιθανότητα επανακατάληψης της Γάζας, γεγονός που θα δυσκόλευε εξαιρετικά κάθε βοηθητικό διπλωματικό ελιγμό εκ μέρους των ΗΠΑ κατά τη διπλωματική μάχη που πρόκειται να δοθεί τον ερχόμενο μήνα στην Τακτική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όσον αφορά στην πρόταση της Παλαιστινιακής Αρχής να αναγνωρισθεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος με τα σύνορα που ίσχυαν πριν τον Πόλεμο του 1967.
Η νέα αιγυπτιακή ηγεσία έδωσε τις πρώτες δύσκολες εξετάσεις της μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Μουμπάρακ σε περιφερειακό διπλωματικό και στρατιωτικό πεδίο. Ικανοποίησε το λαϊκό αίσθημα στο εσωτερικό της, χωρίς όμως να φθάσει στο σημείο να αναιρέσει τις συμμαχίες της με τις ΗΠΑ αλλά και με το Ισραήλ, γνωρίζοντας ότι κατι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο τη δική της μακροημέρευση. Παράλληλα, κατάφερε να αποσπάσει την εν πολλοίς έμμεση συγγνώμη και θετική απόκριση των ισραηλινών για την από κοινού εξέταση των συνθηκών του αιματηρού συμβάντος στην ισραηλινοαιγυπτιακή μεθόριο -κάτι το οποίο η Τουρκία δεν κατάφερε στην περίπτωση του Μαβί Μάρμαρα-. Ισχυροποίησε τον δίαυλο επικοινωνίας που άνοιξε με την Χαμάς -τη στιγμή που επί εποχής Μουμπάρακ, στην ουσία τέτοιος δίαυλος δεν υπήρχε-. Δημιούργησε το υπόβαθρο να ανακτήσει την διαμεσολαβιτική της αίγλη στο Μεσανατολικό, ακολουθώντας πιστά τα βήματα του προκατόχου της -και νυν υπόδικου- πρώην Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ. Και, τέλος, θεωρείται μάλλον βέβαιο ότι η στρατιωτική επιχείρηση κατά των ισλαμιστικών ένοπλων ομάδων στην Χερσόνησο του Σινά, συνεχίζονται μακρυά από τους φακούς της δημοσιότητας.
Η Χαμάς για πρώτη φορά από τότε που ανέλαβε τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας, έδειξε αυτοσυγκράτηση και αποφάσισε να μην ακολουθήσει την τακτική της αυτοαπομόνωσης, ειδικά αυτήν την περίοδο κατά την οποία τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο στην αραβική πολιτική σκηνή. Έδειχνε να διαισθάνεται την αδυναμία της, τη στιγμή που η αίγλη των άλλων αντιπολιτευομένων προς αυτήν ένοπλων ομάδων κερδίζουν σε επιχειρησιακό επίπεδο -και μάλιστα όχι μόνο εντός του ισραηλινού εδάφους αλλά και εντός της Χερσονήσου του Σινά, αποκτώντας έτσι σημαντικό γεωστρατηγικό πλεονέκτημα έναντί της-. Αρκέστηκε στο να παρακολουθεί την καταστροφή των στόχων των εσωτερικών της αντιπάλων, "Ισλαμική Τζιχάντ" και "Επιτροπές της Παλαιστινιακής Αντίστασης" από την ισραηλινή αεροπορία, μη αναλαμβάνοντας ενεργό ουσιαστική δράση στα τεκταινόμενα. Διατήρησε τον δίαυλο επικοινωνίας της με το Ισραήλ μέσω Καΐρου και συνειδητοποίησε ότι κατά την παρούσα περίοδο, δεν θα την συνέφερε να διακόψει τις σχέσεις της με την νέα ηγεσία της Αιγύπτου, η οποία συνεχίζει να διατηρεί το φυλάκιο της Ράφα ανοικτό και συγχρόνως προσπαθεί να εξουδετερώσει τις αντιπολιτευόμενες προς τη Χαμάς ένοπλες ομάδες που κρύβονται στο Σινά.
Άραγε, όταν η πρόταση της Παλαιστινιακής Αρχής του Μαχμούντ Αμπάς θα στηριχθεί διπλωματικά από δεκάδες χώρες στην Τακτική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο, με αποτέλεσμα την επίσημη μη-αναγνώριση της κρατικής οντότητας της Χαμάς στη Γάζα, θα συνεχίσει να επιδεικνύει την ίδια αυτοσυγκράτηση;
Ο απολογισμός : 8 νεκροί και 24 τραυματίες, εκ των οποίων οι 4 βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση. Όλοι απλοί μεροκαματιάρηδες που σκόπευαν να πάνε για ένα σύντομο και όσο το δυνατόν φθηνότερο και 'εντός των τειχών' καλοκαιρινό τριήμερο στη θάλασσα.
Η συνέχεια -γνωστή.
Τα ξένα ΜΜΕ περνάνε το γεγονός μάλλον στα ψιλά, με αποτέλεσμα η κοινή γνώμη στο εξωτερικό να παραμένει ουσιαστικά απληροφόρητη. Ο μέσος ισραηλινός -και ίσως δικαίως- πιστεύει ότι κανείς ξένος δεν τον λυπάται πραγματικά για το περίεργο αυτό προνόμιο που ζει εδώ και δεκαετίες: να μπαίνει δηλαδή σε ένα απλό λεωφορείο της γραμμής μέσα στη χώρα που ζει, και παρ'όλ'αυτά ποτέ να μην είναι σίγουρος εάν θα φτάσει εκεί που θέλει, εάν θα βγει απ'αυτό όρθιος και αρτιμελής, εάν οι οικείοι του θα τον ξαναδούν ζωντανό..
Σήμερα όλες οι εφημερίδες εδώ στο Ισραήλ θα είναι και πάλι γεμάτες με τις φωτογραφίες και με τους επικηδείους των ανθρώπων, που εάν η μοίρα τους ήταν γραμμένη διαφορετικά, θα συνέχιζαν αμέριμνοι τις καλοκαιρινές τους φθηνές διακοπές στο λαϊκό Εϊλάτ.
Την ίδια στιγμή, η κοινή γνώμη στο εξωτερικό δεν θα πληροφορηθεί ποτέ της όλες αυτές τις μικρές ιστορίες ζωών που διακόπηκαν βίαια χθες το μεσημέρι, στη μέση της ερήμου.
Θα μάθει όμως χαρτί και καλαμάρι για τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα, που αργά ή γρήγορα, είναι σίγουρο ότι θα επακολουθήσουν.
από το μοιραίο υπεραστικό λεωφορείο χθες, 18.8.2011
Η αντικειμενικότητα στην είδησηποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Αντιθέτως, η μονόφθαλμη κάλυψη των γεγονότων που εναλλάσσονται στο αραβοϊσραηλινό δράμα δεκαετίες τώρα, έχει ως αποτέλεσμα να ενισχύονται οι ακραίες φωνές ένθεν και ένθεν.
Έτσι, όσο φιλοπαλαιστινιακά είναι τα ξένα ΜΜΕ, τόσο περισσότερα επιχειρήματα δίνονται στους παλαιστινίους φονταμενταλιστές που θεωρούν ότι ο διάλογος είναι απλώς χάσιμο χρόνου και ότι η εκτέλεση αμάχων ισραηλινών πολιτών ενισχύει τις 'αντιστασιακές τους μετοχές' έναντι άλλων 'εθνοπατέρων' ανταγωνιστών τους.
Την ίδια στιγμή, η δημοσιογραφική υποβάθμιση ή αποσιώπηση κάθε ακραίας ένοπλης ενέργειας των παλαιστινίων, δίνει σαφή επιχειρήματα στις εξίσου ακραίες φωνές της εκάστοτε ισραηλινής ηγεσίας, που στηρίζει την άποψη ότι "όλοι είναι εναντίον μας, άρα παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και δεν μάς νοιάζει τι θα λένε οι ξένοι για μας".
Και η στρατιωτική υπεροχή είναι δεδομένη, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Israel By Bus - Calypso Rose
Ως απλός αναγνώστης λοιπόν -και μη δημοσιογράφος-, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι Δημοσιογραφία δεν είναι απλά η ικανοποίηση του θυμικού των -ούτως ή άλλως- μακρινών και εκ του ασφαλούς θεατών μίας τραγωδίας δύο διαφορετικών λαών, που κάποτε θα πρέπει οπωσδήποτε να συμφωνήσουν επιτέλους να ζήσουν πλάι-πλάι, χωριστά και ειρηνικά.
Αντιθέτως, Δημοσιογραφία θα έπρεπε να είναι η δίκαιη κάλυψη και εκτίμηση των γεγονότων.Όλων των γεγονότων και με τη χρονική ακολουθία που συνέβη το κάθε ένα, για να εξαχθούν τα ορθά συμπεράσματα.
Παράλληλα, η υπεύθυνη Δημοσιογραφία, που θα ενδιαφέρεται να θέσει τις βάσεις για μία καλύτερη πραγματικότητα, θα έπρεπε να προάγει εκείνες τις φωνές που είναι αποφασισμένες να καταφέρουν την ειρηνική συνύπαρξη των δύο αυτών λαών.
Για να συμβεί όμως αυτό, η υπεύθυνη Δημοσιογραφία θα πρέπει επιτέλους να διακρίνει μια και καλή τις έννοιες του'απελευθερωτικού αγώνα' και της'στρατιωτικής άμυνας'αφ'ενός, και αφ'ετέρου την έννοια της'εγκληματικής ενέργειας',είτε αυτή προέρχεται από αντάρτικες ένοπλες ομάδες είτε από οργανωμένο κρατικό στρατό.
Με άλλα λόγια :
η υπεύθυνη Δημοσιογραφία θα πρέπει κάποτε να πάρει μία σαφή και δίκαιη θέση απέναντι στην πραγματικότητα, την οποία επιθυμεί να καλύπτει κατά τρόπο τίμιο.
Μόνο έτσι η δημοσιογραφία θα είναι σε θέση να προάγει την έννοια της επικράτησης μιας πραγματικής ειρήνης στην περιοχή.
Μόνο έτσι θα σταματήσει -άμεσα ή έμμεσα-να αιτιολογεί την τρομοκρατική αμετροέπεια ή να επιχειρηματολογεί υπέρ της βασιμότητας κρατιστικών φοβικών ενστίκτων.
Αν και ακούγονται απλά και ορθολογικά όλα αυτά, ο επαναπροσδιορισμός της δημοσιογραφικής δεοντολογίας ως προς τα τεκταινόμενα στη σημερινή Μέση Ανατολή, αποτελεί εγχείρημα πολύπλοκο και δυσκολότατο.
Εάν ποτέ ταξιδέψετε στο εξωτερικό, όπου θα σάς περιμένουν άλλοι έλληνες, μην σπαζοκεφαλιάσετε τι να τούς αγοράσετε για να τούς ευχαριστήσετε. Άλλωστε, ως γνωστόν, δεν είναι καιρός για πολλά έξοδα.
Η πιο φθηνή αλλά και η πιο σίγουρη λύση για να ενθουσιαστούν οι απανταχού Greek Expats βρίσκεται κάτω απ'τη μύτη σας :
Στο περίπτερο της γειτονιάς!
Όχι, δεν πρόκειται για (μία ακόμα) λύση τσιγκουνιάς σε εποχές λιτότητας!
Τα γαριδάκια, τα πατατάκια και οι πολλές και διάφορες βλακείες του ενός ευρώ και κάτι ψιλά, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύτιμες είναι για όσους βρίσκονται μακρυά, και πόσο τούς λείπουν!
Σάς μιλάω εκ πείρας!
Το τι έγινε στα όρη και τα βουνά στα πέριξ των Ιεροσολύμων το προηγούμενο σαββατοκύριακο, με το πλήθος από Πακοτίνια, Δρακουλίνια, Μελεκούνια, Μαντολάτα και την μία και μοναδική - Ευ-λο-γη-μέ-νη Σοκολάτα ΙΟΝ Αμυγδάλου που έβγαλε η Ντόρις από τη βαλίτσα της -δεν περιγράφεται με λόγια!Κι ευτυχώς που υπάρχουν και μαγνητοσκοπημένα ντοκουμέντα, αλλιώς σιγά μη με πιστεύατε.. Μιλάμε (άνευ πλάκας) ένας ..πανζουρλισμός!
Η Εύα η Παλαιοφαληριώτισσα, παντρεμένη στο Ισραήλ δύο συναπτές δεκαετίες και βάλε -και νυν κάτοικος της ισραηλινής μεθωρίου, ένα βήμα πριν ή μετά τη Δυτική Όχθη, -εξαρτάται από ποιά πλευρά θα το δει κανείς-, λίγο έλειψε να βάλει τα κλάματα με το που αντίκρυσε τις ανθισμένες αμυγδαλιές του evergreen γνωστού περιτυλίγματος.
Η Λεβάνα, με γονίδια 100% κερκυραϊκά - γεννημένη και μεγαλωμένη στο Τελ Αβίβ, σήκωσε στο ποδάρι την Αγία Πόλη (μη σάς πω και τα γύρω αραβικά χωριά), με το που αντίκρυσε όλο αυτό το ασύλληπτο ελληνικό γκουρμέ μπροστά στα μάτια της νυχτιάτικο!
Και με το δίκιο τους, τόσο ο Ίγκαλ, ο άνδρας της Εύας όσο και ο γιος τους, μάς κοίταζαν οι άνθρωποι σα χαμένοι!
"Είναι όλοι τους τρελλοί! Αλλιώς δεν εξηγείται!"
Και δεν πα'νἀ'λεγε η Ντόρις τσαντισμένη "μην τύχει και τολμήσω κι αγγίξω αυτά που προορίζονταν για τους πραγματικούς έλληνες της διασποράς!!" (κι όχι για τους γιαλαντζή expats σαν και του λόγου μου), ε μπροστά σ'όλα αυτά τα καλούδια που απλώθηκαν μπροστά μου -δεν συγκρατήθηκα!
Κι όταν έκλεισα και την κάμερα -μωρ'εκεί να βλέπατε!
Το έλα να δεις...
(και λίγα λέει στο τέλος η Λεβάνα μας..)
Αααααχχ!
Καταραμένη Ξενιτιάααααα!
Γιατί είναι νομίζω η ώρα να το πω, φίλοι μου αγαπημένοι :
Κρατιέμαι μέρες τώρα, αλλά τελικά θα το πω κι αυτό.
Ξέρετε τι με εκνευρίζει περισσότερο όταν διαβάζω τις ισραηλινές εφημερίδες; Δεν θα το πιστέψετε.
Με πιάνουν τα διαόλια μου όταν βλέπω τις ολοσέλιδες καταχωρήσεις των ισραηλινών πρακτορείων ταξιδίων που διαφημίζουν τα διάφορα deal για ολιγοήμερες διακοπές στην Ελλάδα.
Και θα σάς εξηγήσω αμέσως τι εννοώ ακριβώς.
Καμαρώστε εδώ τιμές!
Αρχίζω λοιπόν :
Οι 3 διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο 5 αστέρων στην Κρήτη, all inclusive και με κοτζάμ πάρκο με νεροτσουλήθρες στοιχίζουν μόνο 333€ το άτομο. 4 ολόκληρες διανυκτερεύσεις σε 5άστερο ξενοδοχείο της Κέρκυρας στοιχίζουν απλώς 359€. 4 διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο της Χαλκιδικής με πρωινό αποτιμώνται σε ολίγα 349€. 7ήμερη οργανωμένη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρειο Ελλάδα, σε 5άστερο ξενοδοχείο και με πρωινό κάνει μόνο 555€. 4 διανυκτερεύσεις σε επίσης 5άστερο ξενοδοχείο της Κω με half board διατροφή στοιχίζουν 359€.
Και η Ρόδος εννοείται πως δεν κινείται σε διαφορετικά επίπεδα: η διαμονή 4 διανυκτερεύσεων σε πολύ γνωστό 5άστερο ξενοδοχείο με half board στοιχίζει μόνο 369€ !!... Εννοείται ότι στις τιμές περιλαμβάνεται και το αεροπορικό εισιτήριο μετ'επιστροφής, και οι φόροι!
δώστε βάση στη φάπα, στο τέλος της διαφήμισης...
Και ερωτώ :
Παιδιά, γιατίείμαστε τόσο, μα τόσο φτηνοί;
Και μιλώντας τώρα ως έλληνας πολίτης που προέρχομαι από νησί που στην κυριολεξία ζει από τον τουρισμό : τι σόι τουρίστες περιμένουμε να έχουμε με τόσο χαμηλές τιμές;;
Προφανώς, αυτούς που δεν έχουν λεφτά να ξοδέψουν!
Και όσοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές και είστε από τουριστικό μέρος της Ελλάδας, είμαι σίγουρος ότι θα κουνάτε το κεφάλι σας με κατανόηση, ίσως ακόμα και με απελπισία. Και θα σάς έρχονται στο μυαλό αμέτρητες σκηνές απείρου κάλους, με τους ισραηλινούς τουρίστες να κάθονται και να παζαρεύουν ακόμα και το μισό ευρώ για ένα τόσο δα μικρό σουβενίρ της πλάκας, να μην αγοράζουν τίποτα άλλο παρά μόνο νερό εμφιαλωμένο, ή -στην καλύτερη περίπτωση- μια κόκα κόλα με πέντε καλαμάκια (κατά το γνωστό τούρκικο ανέκδοτο).
Δεν θα ξεχάσω πέρσι όταν έτυχε να βρίσκομαι σε μπαρ της Ρόδου και η πολυπληθής παρέα ισραηλινών τουριστών που κατέφθασε, απαιτούσε...έκπτωση στα ποτά επειδή...ήταν μεγάλη παρέα! Ντράπηκα που καταλάβαινα κάθε λέξη τους, και στενοχωρήθηκα ακόμα περισσότερο ακούγοντας τα ελληνικά σχόλια.
Αλλά τελικά, ποιός φταίει γι'αυτό;
Μα φυσικάεμείς (πάλι), ποιός άλλος;
Εμείς, που πουλάμε πάρα μα πάρα πολύ φτηνά τις καλύτερες παραλίες της Μεσογείου, το καλύτερο φαγητό, τα 5άστερα ξενοδοχεία μας που δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από τα καλύτερα της παγκόσμιας τουριστικής αγοράς, τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία του κόσμου και την καλύτερη φιλοξενία που θα μπορούσε ποτέ να βρει ένας τουρίστας σε ένα ξένο μέρος.
Ρωτούσα τις προάλλες ένα ζευγάρι φίλων μου εδώ στο Τελ Αβίβ, που η κρίση δεν τούς πιάνει (και μάλλον δεν θα τούς πιάσει ποτέ), γιατί δεν σκέφτονται να έρθουν στη Ρόδο φέτος το καλοκαίρι για τις διακοπές τους. Η απάντηση αφοπλιστική:
"Πού;; Ρόδο;; Εκεί που πάει όλη η ..πλέμπα;;
Με τίποτα!¨"
Και τι να απαντήσεις μετά απ'αυτό;;
Βλέπεις τα πανάκριβα και ήδη αγορασμένα βάουτσερ για Ντουμπρόβνικ, για Τοσκάνη, για Κόστα Ντελ Σολ, για Κάννες και... τότε καταλαβαίνεις ότι εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε ιδέα τι πάει να πει 'τουριστική βιομηχανία'...
Και ξέρετε πόσοι ισραηλινοί δεν θα κάτσουν να συζητήσουν "πόσο κάνει μια μπύρα", θα πληρώσουν σαν κύριοι, θα αφήσουν και φιλοδώρημα και θα μάς πουν κι 'ευχαριστώ' με χαμόγελο, που θα το εννοούν;
Θα εκπλαγείτε, αλλά ..πάρα πολλοί!
(γιατί αν έχουν στην τσέπη 1.200€ για να πληρώνουν το ενοίκιο μιας γκαρσονιέρας, όσο και να αγανακτούν στους δρόμους εδώ στο Τελ Αβίβ, το σίγουρο είναι ότι χρήματα -έχουν. Και πιο κοντινή καθαρή θάλασσα από τα νερά του Αιγαίου μας, δεν θα βρούνε πουθενά.
Και όμως, οι καλοί τουρίστες πάνε αλλού!)
Και για να μην νομίζετε ότι σάς κάνω πλάκα,
κοιτάξτε τι σάς βρήκα από την ίδια εφημερίδα, για να με πιστέψετε :
Αγνοώ τους μη ανταγωνιστικούς προορισμούς, και φτάνω στη Μεσόγειο :
6 διανυκτερεύσεις στην Κόστα Ντελ Σολ με πρωινό -από 1.399 δολάρια
6 διανυκτερεύσεις στην Ιταλική Ριβιέρα-από 1.499 δολάρια
11 διανυκτερεύσεις στην Αδριατική -από 1.913 δολάρια
6 διανυκτερεύσεις στη Γαλλική Ριβιέρα -από 1.425 δολάρια.
Α!Και να μην το ξεχάσω :
Η Τουρκία φέτος είναι σαν ...να μην υπάρχει για τον ισραηλινό τουρίστα. Σαν να έχει σβηστεί από το χάρτη! Άρα...ανταγωνισμός-μηδέν!
Αλήθεια, πώς καταφέραμε και παραμένουμε ακόμα οι..φτωχοί συγγενείς στον τομέα του τουρισμού, ενώ θα έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον οι Άρχοντες;Και μάλιστα, στα μέσα της High Season;; Και μάλιστα, χωρίς να μάς ανταγωνίζεται κανένας άλλος γειτονικός καλοκαιρινός προορισμός;;(κι αυτό συμβαίνει μόνο φέτος... του χρόνου όμως;.. )
Τα είπα - και ησύχασα!
Εμπεδώστε αυτήν την ανάρτηση, για το καλοκαίρι του 2012!!
Γιατί την φετινή τουριστική περίοδο, με τέτοιες εξευτελιστικές τιμές
Να πω την αλήθεια, τα φετινά μου γενέθλια δεν με πολυαπασχολούν.
Κι άμα δεν υπήρχε το facebook, το μπλογκ και το κινητό μου τηλέφωνο, μπορεί και να μην με απασχολούσαν καν. Όχι γιατί δεν θέλω να μετράω τα χρόνια, αλλά γιατί θεωρώ ότι αυτό που μού είπε πριν μήνες μια παλιά συμμαθήτρια από το Δημοτικό (που μιλάμε μέσω του ίντερνετ αλλά έχω να τη δω στην πραγματικότητα απο τόοοοοοοοτε) είναι τελικά το σωστό.
"Ο χρόνος είναι μία μονάδα μετρήσεως
που είναι τελείως διαφορετική για τον καθένα."
Εύκολη υπεκφυγή ε;
Πάρτε το όπως θέλετε.
Πάντως οι ευχές είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες.
Τα φετινά γενέθλια λοιπόν, τα..μαγνητοσκοπήσαμε με τη Ντόρις λίγες μέρες πιο πριν. Και αποκλειστικά για.. τις ανάγκες αυτού εδώ του μπλόγκεως βέβαια!!!
Πήραμε λοιπόν τα ποδαράκια μας και μια-και-δυό και από το κέντρο του Τελ Αβίβ βρεθήκαμε στο λιμάνι της Γιάφα και μάλιστα στο πιο χαρακτηριστικό της σημείο. Εκεί ακριβώς που η Γιάφα μετράει το χρόνο : στην Πλατεία του Ρολογιού!
Και φάγαμε του σκασμού στο πιο γνωστό αραβικό εστιατόριο της περιοχής. Στο εστιατόριο του Χατζ Καχίλ(ναι, είναι ονοματεπώνυμο και το ξέρει όλος ο ντουνιάς).
Ότι ο κόσμος είναι μικρός -δεν είναι μυστικό.
Αλλά τόσο μικρός πια!Ε, δεν το περίμενα...
Μέσα σ'όλη τη βαβούρα των ημερών και των αναρτήσεων, είχα ξεχάσει να σάς πω ότι κατέφτασε στο Τελ Αβίβ και η γλυκιά μου Ντόρις(οι παλιότεροι αναγνώστες ίσως τη θυμόσαστε από αυτήν εδώ την παλαιότατη ανάρτηση..)
Και λοιπόν που λέτε, αφού είχαμε ντιρλικώσει καλά-καλά τα δυό μας σε ένα πολύ καλό αραβικό εστιατόριο στην Παλιά Πόλη της Γιάφα (θα επανέλθω επ'αυτού λίαν συντόμως!), και ενώ παλεύαμε να γλυτώσουμε από τις λακούβες που ο Δήμος θεώρησε καλό να σκάψει εν μέσω καλοκαιριού, ακούμε από κάπου μακρυά και μέσα από τα στενά ένα μπουζούκι ελληνικότατο!
Κάθε μπλόγκερ που σέβεται τον εαυτό του, κουβαλά πάντοτε μαζί του την ψηφιακή του φωτογραφική μηχανή και στο σημείο αυτό, εγώ απλώς θα βγάλω το σκασμό για να δείτε τι επακολούθησε εν μέσω του δρόμου και εις επήκοον όλων των αμέριμνων ισραηλινών παρευρισκομένων.
Το μόνο που θα σάς παρακαλέσω είναι απλώς να μού συγχωρέστε τα φάλτσα αλλά και το ότι αδυνατώ να απομνημονεύσω στίχους τραγουδιών -άλλο ένα ακόμα πρόβλημά μου...-
Και τώρα θα μού πείτε :
"Σιγά τα ωά! Κάθε μέρα σχεδόν υπάρχει τουλάχιστον ένα βραδινό μαγαζί στο Τελ Αβίβ και στα περίχωρα που παίζουν ελληνική μουσική. Για καινούργιο μάς το λες;"
Σύμφωνοι!
Όμως, για τρελλή σύμπτωση, η σύζυγος του ιδιοκτήτη έχει πρώτο ξάδελφο στη Ρόδο, που όχι μόνο απλά γνωρίζω αλλά είναι πολύ πολύ πολύ καλός φίλος!
Ε λοιπόν, η Μάζαλ Σκανταριόν δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο φακό αυτού εδώ του ταπεινού μπλόγκεως και αποφάσισε να τού πει τα καθ'έκαστα, στα μούτρα !
απλά, όμορφα και σταράτα
Ε, ναι λοιπόν.
Ο κόσμος, όχι μόνο είναι μικρός..
..ένα τίποτα είναι τελικά!
και να'τηνα κι η γκρίζα διαφήμιση:
η ψαροταβέρνα του "Σαμπετάι του Ωραίου" (Shabetay ha' Yafe) βρίσκεται στην οδό HaHalfanim 7 (Α'Χαλφανίμ 7) στην Παλιά Πόλη της Γιάφα. Τις Τετάρτες κλείνουμε τραπέζι στο τηλέφωνο 009723-6832250. Αλλιώς...μπουζούκι -δεν έχει!
Τα καλά του 'παλιού' μπλόγκερ :
Όταν ξανάρχονται "χρονιάρες μέρες", έχεις έτοιμο στοκ!
Κυρίες και κύριοι, σήμερα είναι η 9η Ημέρα του εβραϊκού μήνα Αβ. "Ε ..και;", θα μού πείτε και δικαίως.
Δε σάς λέω τίποτε παραπάνω,
γιατί η πάλαι ποτε ανάρτησή μου της 10ης Αυγούστου 2008, τα λέει όλα.
Και ό,τι έγραφα τότε, τα ίδια κι απαράλλαχτα ισχύουν και φέτος.
Γιατί κάθε 9η του μηνός Αβ, που πέφτει σχεδόν πάντοτε μέσα στον Αύγουστο (οι εβραϊκές γιορτές είναι όλες κινητές-μη με ρωτάτε γιατί) το ημερήσιο πρόγραμμά μου δεν αλλάζει ποτέ, χρόνια τώρα.
Μία μικρή επισήμανση όμως :
Φέτος, τα περισσότερα εστιατόρια και καφετέριες στην περίφημη πλέον λεωφόρο Rotschild ήταν ανοιχτά -προς μεγάλη μου έκπληξη.
Προφανώς λόγω ...αγανακτισμένης επανάστασης.
(O tempora - Ὠ μούρες..)
Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως λοιπόν!
"Αγαπημένε μου γιε, Εφράιμ"- με την Αντί Αράντ και τον Ντούντου Φίσερ
Ανάρτηση της 10ης Αυγούστου 2008
"Η πιο γκαντέμικη μέρα του χρόνου, είναι σήμερα"
Πώς και μ'έπιασε αυτός ο ξαφνικός οργασμός αναρτήσεων σήμερα;
Μα είναι απλό.
Σήμερα το Ισραήλ έχει εθνικό πένθος και χθες το βραδυ (παραμονή) όλα τα εστιατόρια, οι καφετέριες και τα μπαρ του Τελ Αβίβ είναι κλειστά..
Σύμφωνα με το εβραϊκό ημερολόγιο σήμερα είναι η 9η μέρα του μηνός Αβ, ημέρα κατά την οποία καταστράφηκε ο Ναός (σημ. του Σολομώντα) και μάλιστα δύο φορές. Πώς συνέβη αυτό; Την 9η Αβ οι Βαβυλώνιοι κατέστρεψαν τον Πρώτο Ναό γύρω στο 400π.Χ. Πέντε ολόκληρους αιώνες μετά, δηλ. το 70μ.Χ. περίπου, και μάλιστα την ίδια ακριβώς μέρα(9η Αβ !!!) ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Τίτος έκαψε τον Δεύτερο Ναό, γεγονός το οποίο κατά την παράδοση στάθηκε η αιτία της διασποράς. Μιλάμε δηλαδή για απίστευτα γκαντέμικη ημερομηνία!
Έτσι, δικαίως νομίζω στις 9 του Αβ όλη η χώρα κατεβάζει τα ρολά και τη σημαία της μεσίστια.
Κάθε Αύγουστο που τυχαίνει να είμαι εδώ, αυτό το βράδυ της παραμονής της 9ης Αβ σημαίνει σπίτι και κουβεντολόι (όπως και για όλον τον κόσμο δηλαδή) και φέτος η δασκάλα μου των εβραϊκών μού τηλεφώνησε να περάσουμε αυτή τη μαύρη νύχτα με την οικογένειά της -μη μας βρουν τα χειρότερα-
Η δασκάλα μου των εβραϊκών, που ζει στην Αθήνα από τη δεκαετία του '60 (δικαιωματικά θεωρείται πιο....Ελληνίδα από μένα, αφού εγώ το '60 δεν υπήρχα ούτε σε υγρή μορφή πλάκα-πλάκα) βρίσκεται αυτές τις μέρες στο Τελ Αβίβ για να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές με τους δικούς της. Και ανάμεσα σε αυτούς ανήκω... κι εγώ.
Γνωριστήκαμε όταν εγώ ήμουν ακόμα φοιτητής και από τότε μέχρι σήμερα μας έχουν ενώσει χρόνια βαθιάς φιλίας και εκτίμησης. Χημεία!
Στην αρχή θυμάμαι την είχα πάρει από φόβο, όταν από το τηλέφωνο μου είπε ήδη από τα πρώτα λεπτά της συνομιλίας μας ότι "Akou na sou po, ego den boro na hano to hrono mou ke an den diavazis opos prepi, kalitera na min arhisis na kanis matimata mazi mu. katalaves?".
Ε, επόμενο ήταν μετά απ'αυτό το σοκ (ήμουν-δεν ήμουν τότε 18 χρονών) όταν στο πρώτο μάθημα μου έδωσε να διαβάσω στα εβραϊκά ένα κείμενο από κάποια εφημερίδα, τραύλιζα ακατάπαυστα. Η ιστορία του τραυλίσματος με ταλαιπωρούσε ανέκαθεν από το σχολείο, αλλά πίστευα ότι το είχα ξεπεράσει. Και όμως, να που το καικαίδισμα επανήλθε και μάλιστα χειρότερα από ποτέ!
Ποιός ξέρει τι πονοκέφαλο της είχα δημιουργήσει για έναν ολόκληρο μήνα -κι ας μου έλεγε ότι
"Endaksi, Gavrilus, kala ta les.
Mia hara ta les pedi mu!"
- τίποτα εγώ... Εκεί!
Να κοκοκοκοκοκομπιάζω και να λέω την ίδια λέξη
τουλάχιστον πέντε απανωτές φορές.
Ώσπου μια μέρα πάω στο μάθημα και να'τηνα με έναν ...χάρακα στο χέρι.
"Νά'τα μααααας... Τώρα θα φάμε και ξύλο...",σκέφτηκα.
Και με το που τελείωνε μια λέξη, "μπαπ" χτυπούσε το χάρακα στο τραπέζι δίνοντάς μου το "σωστό" ρυθμό. Ακολουθούσα λοιπόν κι εγώ το ρυθμό και το τραύλισμα απλώς εξαφανίστηκε!. Και μετά μου δίνει να διαβάσω ένα άλλο κείμενο -πιο δύσκολο- και της λέω (τραυλίζοντας πάλι) :
"Μα, α-α-α-α-α-αυτό είναι π-π-π-π-πολύ
ζ-ζ-ζ-ζ-ζόρικ-κ-κ-κο κ-κ-κ-είμενο. Α-Α-Α-Αδύνατον να τα β-β-βγάλω π-π-π-πέρα!"
"Ma, ti les pedi mu!!!
Esi ise kaliteros kai apo ton Eliezer Ben Yehuda!!!" (ο Χριστός και η Παναγία!
σιγά μην είμαι καλύτερος και από τον Προφήτη Ιερεμία...).
"Τοντά" σημαίνει ευχαριστώ για ό-ό-ό-όλα!
υ.γ.προσπάθησα να την πείσω να βάλω το όνομά της στο blog
αλλά στάθηκε αδύνατον. Κι έτσι, γι'ακόμα μια φορά με έκανε ό,τι ήθελε
Κι ενώ χθες ο αριθμός των ισραηλινών αγανακτισμένων έσπασε ρεκόρ συμμετοχής στην Ιστορία της χώρας, διαψεύδοντας και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες των διοργανωτών αλλά και των δημοσιογράφων - η ισραηλινή κοινή γνώμη δεν φαίνεται να μπορεί να εφεύρει εκείνη τη λύση που θα καταφέρει και ν'αφήσει την πίτα γερή, αλλά και να μείνει κι ο σκύλος χορτάτος..
Στο σημερινό Ισραήλ των κοινωνικών πολώσεων αλλά και του υψηλού κόστους ζωής, είναι εύκολο να συγκεντρωθούν 360.000 πολίτες σε όλη τη χώρα και να πάρουν τους δρόμους φωνάζοντας συνθήματα κατά των πολυεκατομμυριούχων, της.. μισητής 13ης Φυλής του Ισραήλ: της.."Φυλής των Tycoons"ή όπως τους λένε εδώ -"Ταϊκούνιμ" (!)
Τελ Αβίβ, 6.8.2011
Λύσεις όμως -κακά τα ψέμματα- δεν προτείνονται.
Δεν προτείνονται καν πολιτικές εναλλακτικές, αφού η κεντροαριστερά δεν είναι άμοιρη ευθυνών για την οικονομική υποβάθμιση της μεσαίας τάξης. Τα αμιγώς αριστερά κόμματα απλώς συμπαρίστανται στους διαδηλωτές χωρίς να προβάλλουν επίσημα τη δική τους οικονομική ατζέντα, ενώ τα κόμματα της θρησκευτικής δεξιάς βλέπουν με καχυποψία την πιθανότητα αλλαγής των κυβερνητικών δημοσιονομικών προτεραιοτήτων, επειδή θεωρούν ότι κάτι τέτοιο θα βλάψει την οικονομική ενίσχυση των θρησκευτικων εποικισμών στα Κατεχόμενα.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το μεγάλο ποσοστό των δεξιών θρησκευόμενων ψηφοφόρων δεν βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τους υπόλοιπους πολίτες -πλην όμως, η ιδεολογική και η ιδιότυπη θρησκευτικοκοινωνική αλληλεγγύη που τους χαρακτηρίζει, δεν τούς επιτρέπει να εκφράσουν και εκείνοι τη δυσαρέσκειά τους για τα ψίχουλα που απομένουν στο πορτοφόλι τους λίγο πριν τούς καταβληθεί ο μισθός τους..
Κι έτσι, αυτό το καλοκαίρι ανέδειξε φαρδιά-πλατιά το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας, που αποτελεί απόρροια του πολιτικού καθεστώτος της συμμετοχικής διακυβέρνησης της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων επί σειρά δεκαετιών -λόγω απλής απλούστατης αναλογικής-, αλλά και του εξαιρετικά ιδιόμορφου πλέγματος κοινωνικοθρησκευτικών συσχετισμών σε έναν πληθυσμό που ισούται αριθμητικά με το σύνολο των κατοίκων του λεκανοπεδίου Αττικής.. (ναι, μόνο τόσο..)
Ως τρίτος παρατηρητής των τεκταινομένων, ίσως να είμαι ο απολύτως.. αναρμόδιος να προτείνω κάποια λύση. Μάλιστα, η ιδιότητά μου του πολίτη της Ελλάδας, μιας χώρας που έχει παταγωδώς αποτύχει σε ό,τι έχει να κάνει με τα δημοσιονομικά, μάλλον μού απαγορεύει να ..έχω το θράσος να προβάλω ως παράδειγμα προς μίμηση τις τακτικές που ακολουθήθηκαν σε ανάλογες περιπτώσεις στα καθ'ημάς.
Παρ'όλ'αυτά, σε συζητήσεις που έκανα με πολλούς εδώ, διαπίστωσα ότι βασικοί θεσμοί που υπήρχαν στη μη-νεοφιλελεύθερη Ελλαδίτσα μας, εντυπωσιάζουν τον μέσο ισραηλινό. Και για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα:
Οι εδώ λιμοκτονούντες δικηγόροι-μισθωτοί των μεγάλων δικηγορικών εταιριών, με μισθό 1200€ το μήνα, μένουν με το στόμα ανοικτό όταν ακούν πώς προστατευόταν μέχρι πρότινος το επάγγελμά τους στην Ελλάδα με τα θεσμοθετημένα τοπικά όρια. Οι εδώ μισθωτοί φαρμακοποιοί των υπερπολυτελών αλυσίδων πολυκαταστημάτων φαρμάκων, βλέπουν με δέος όσα ίσχυαν μέχρι πρότινος στην Ελλάδα -όπου ήταν σαφές ότι ο φαρμακοποιός ήταν κύριος του εαυτού του. Οι εδώ οδηγοί 10θέσιων λεωφορείων και ταξί (όμηροι των ημι-ιδιωτικών συνεταιρισμών/εταιρειών) πολύ θα ήθελαν να ζουν στην προ-ΔΝΤ Ελλαδίτσα μας. Και να σημειώσω επίσης, ότι ο θεσμός της φοροδιαφυγής δεν νοείται ούτε καν ως τρελλή φαντασίωση.
Κι όσο για τις τιμές των ακινήτων: υπόκεινται στον εξαιρετικά άκαμπτο νόμο 'αγοράς και ζήτησης'. Κι ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει.
Η Ελλάδα μπορεί να έπεσε έξω οικονομικά -δεν υπάρχει πια καμμία αμφιβολία γι'αυτό. Όμως η βασική αδυναμία του Ελληνικού Κράτους βρισκόταν κυρίως στο ότι δεν είχε οργανωμένο μηχανισμό φορολογικού ελέγχου και -συνακολούθως- στερείτο της δυνατότητας είσπραξης των φόρων κατά τρόπο δίκαιο.
Παρ'όλ'αυτά όμως, στην Ελλάδα μας υπήρχαν θεσμοί που εγγυώνταν την παρέμβαση του Κράτους υπέρ του μέσου πολίτη αλλά και υπέρ της ρύθμισης των κανόνων της αγοράς. Θεσμοί που ήταν άριστα γραμμένοι στα χαρτιά -στην πράξη όμως χώλαιναν, επιφέροντας τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα.
Όσο περνούν οι μέρες, και ενώ κυβέρνηση και αντιπολίτευση σιωπούν, στο Ισραήλ ακούγονται κάποιες περιθωριακές φωνές να προτείνουν αυτά που λίγο-πολύ ίσχυαν ως θεσμοί στη χώρα μας, πλην όμως σ'εμάς δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ σωστά.
Έτσι, αρχίζει να γίνεται λόγος για 'θεσμοθέτηση τιμοκαταλόγου της ελάχιστης αξίας της γης, εκ μέρους του κράτους' -που δεν είναι άλλο παρά η ..επανανακάλυψη των γνωστών σε μάς 'αντικειμενικών αξιών' βάσει γεωγραφικών κριτηρίων. Τέτοιες προτάσεις όμως, στο Ισραήλ σκοντάφτουν στον άγραφο νόμο περί 'προσφοράς και ζήτησης' , ή ακόμα και σε αυτήν καθαυτήν την αρχή της 'Ελεύθερης Αγοράς'.
Φαίνεται πως ακόμα οι ισραηλινοί καταναλωτές δεν είναι σε θέση ούτε καν να φανταστούν ότι θα μπορούσαν να ζήσουν ..χωρίς τους 'Ταϊκούνιμ"(βλ. ανωτέρω..) Και εν μέρει, δεν έχουν άδικο.
Η ..φυλή των "Ταϊκούνιμ" δεν είναι δυνατόν να εξαφανισθεί μονομιάς, να τεθεί στην πυρά και να εξολοθρεφθεί στο κέντρο της δενδρόφυτης λεωφόρου Rotschild με τους αγανακτισμένους κατασκηνωτές να χοροπηδάνε από τη χαρά τους υπό τον ήχο παγανιστικών τυμπάνων και άλλων τινών κρουστών.
Η κυβέρνηση όμως, αν ήθελε θα μπορούσε κάλλιστα να συντάξει έναν κατάλογο αντικειμενικών αξιών των ακινήτων ανά τετραγωνικό μέτρο, θέτοντας ένα ανεκτό ποσοστό φορολόγησης, όχι μόνο στα συμβόλαια αγοραπωλησιών αλλά και στα μισθωτήρια.
Φυσικά, αυτό το μέτρο από μόνο του δεν αρκεί.
Οι "Ταϊκούνιμ" θα συνεχίζουν να κρατούν τις τιμές στα ύψη για τα ακριβοκτισμένα οικοδομικά πρότζεκτ που φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο σε όλες τις πόλεις του Ισραήλ.
Όμως, από την άλλη, η κυβέρνηση εάν ήθελε θα μπορούσε να προτείνει στους μικροϊδιοκτήτες εκμισθωτές ποικίλα κίνητρα φοροαπαλλαγών, στην περίπτωση που θα υιοθετούσαν στα μισθωτήρια συμβόλαιά τους τον 'τιμοκατάλογο' των μειωμένων αντικειμενικών αξιών -ενθαρρύνοντας έτσι την μείωση των ενοικίων αλλά και την αγοραστική δύναμη της πολύπαθης μεσαίας τάξης.
Και κάποια στιγμή, ακόμα και οι'Ταϊκούνιμ" θα καταλάβουν αργά ή γρήγορα ότι το παιχνίδι της αγοράς μοιάζει με το ταγκό : Θέλει δύο!
Ενώ σε αντίθετη περίπτωση, εάν οι τιμές των ακινήτων τους δεν θα κατέβουν, τα οικοδομικά τους πρότζεκτ θα μείνουν απλώς άδεια και στ'αζήτητα -τη στιγμή που η μεσαία τάξη θα χορεύει το δικό της ταγκό, με τις μειωμένες αντικειμενικές αξίες που φορολογικά τουλάχιστον θα ικανοποιούν τους πάντες (ακόμα και το -έτσι κι αλλιώς- πλούσιο ισραηλινό Δημόσιο)..
Takes Two to Tango
Το νεοφιλελεύθερο Ισραήλ αναζητά ένα καινούργιο New Deal για να βγει από το κοινωνικό αδιέξοδο που αρχίζει τελευταία να διαφαίνεται κατά τρόπο έντονο. Αναζητά να ..ανακαλύψει ξανά τον 'τροχό' των θεσμών της υγιούς κρατικής παρεμβατικότητας, υπακούωντας όχι σε εντολές άνωθεν, αλλά στις απαιτήσεις του λαού που πληρώνει ασταμάτητα μεν, από πουθενά όμως δεν καταφέρνει να δει φως.
Μήπως θα ήμουν πολύ θρασύς, εάν θα τολμούσα να.. υποδείξω την πάλαι ποτε ελληνική μας νομοθεσία;-εννοείται, την ελληνική νομοθεσία που ίσχυε προ του άνωθεν και έξωθεν επιβαλλόμενου 'made in Greece' βίαιου νεοφιλελευθερισμού μας..-
Ύστερα από περίπου τρεις εβδομάδες διαμαρτυριών και ενώ στη 'λεωφόρο των σκηνών' της Rotschild στο κέντρο του Τελ Αβίβ συνεχίζει να συρρέει κάθε μέρα όλο και περισσότερος κόσμος, διαφαίνονται όλο και πιο έντονες οι αντιδράσεις. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό από την λεγόμενη 'θρησκευτική Δεξιά' που εκπροσωπείται περίπου από το 20% του εβραϊκού πληθυσμού της χώρας, ως επίσης και από την 'παραδοσιακή δεξιά', που εκφράζεται κυρίως από το κυβερνών κεντροδεξιό κόμμα Λικούντ του Βενιαμίν Νετανιάχου.
Και αυτό όχι επειδή οι αντιδρώντες ανήκουν στο 'μεγάλο κεφάλαιο' των πολυεκατομμυριούχων στους οποίους ανήκουν οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες ή οι ιδιωτικοποιημένες εδώ και χρόνια ΔΕΚΟ της χώρας, όσο επειδή θεωρούν ότι οι διαμαρτυρίες κατά των υψηλών τιμών των ενοικίων και του κόστους ζωής , πραγματικό σκοπό έχουν να καθαιρέσουν τη δεξιά κυβέρνηση συνασπισμού.
Στο σημείο αυτό, καλό θα ήταν ο έλληνας αναγνώστης να μην κάνει τις δικές του (ελληνικές) αναγωγές περί "Δεξιάς" και "Αριστεράς", επειδή απλώς... θα μπερδευτεί περισσότερο.
Η ισραηλινή Αριστερά ουδεμία σχέση έχει ουσιαστικά με τις θέσεις του ελλαδικού ΚΚΕ ή του κυπριακού ΑΚΕΛ. Αντίστοιχα, οι ισραηλινοί "Εργατικοί" ουδεμία σχέση έχουν με το δικό μας ΠΑΣΟΚ ή με την κυπριακή ΕΔΕΚ (κι ας ανήκουν συλλήβδην στη Σοσιαλιστική Διεθνή). Ούτε το δεξιό 'Λικούντ' δεν ταυτίζεται με την ΝΔ ή τον ΔΗΣΥ.
Κι αυτό, επειδή στο Ισραήλ το πολιτικό φάσμα χρωματιζόταν και χρωματίζεται έντονα τόσο από την σιωνιστική ιδεολογία και την πραγμάτωση της επιστροφής του εβραϊκού λαού στην βιβλική του εστία, όσο επίσης και από τον θρησκευτικό παράγοντα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων.
Αποφάσεις που δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο την παραμονή ή όχι στα Κατεχόμενα, αλλά και πλήθος άλλα θέματα που σχετίζονται με την καθημερινή ζωή των πολιτών αυτής της χώρας : από την εστίαση σε δημόσιους χώρους μέχρι την κυκλοφορία των λεωφορείων κατά το εβραϊκό Σάββατο, από τα κοινωνικά επιδόματα μέχρι τα κονδύλια του ετήσιου προϋπολογισμού, από την εκπαίδευση μέχρι και τις πολιτιστικές δραστηριότητες, τη στρατιωτική θητεία, την υγεία και τη στέγαση
-και η λίστα δεν έχει τέλος..
Το μπέρδεμα για τον ξένο παρατηρητή γίνεται μεγαλύτερο, όταν διαπιστώνει ότι τελικά, κατά τη σύντομη Ιστορία αυτού του κράτους, η Αριστερά ήταν εκείνη που 'χρεώνεται' τους περισσότερους πολέμους, ενώ αντιθέτως η Δεξιά είναι εκείνη που υπέγραψε συνθήκες ειρήνης και αντίστοιχα 'επέστρεψε' κατεχόμενες περιοχές στους προκατόχους τους.
Είπαμε-σε αυτή τη μικρή χώρα, οι υπεραπλουστεύσεις αντενδείκνυνται..
Δεν θα μπορούσα να βρω αντιπροσωπευτικότερο εκφραστή της 'θρησκευτικής Δεξιάς'-μίας πολιτικής μερίδας παντελώς άγνωστης ως προς το ύφος και την ιδεολογία της στην Ελλάδα και στην Κύπρο- από τον ελληνικής καταγωγής ραββίνοΜορδεχάι Φριζή, που ζει μόνιμα στην Ιερουσαλήμ, μία πόλη με ιδιαίτερα αυξημένο ποσοστό του πολιτικού του χώρου.
Κι ότι ζει εκεί, δεν είναι τυχαίο : όχι μόνο επειδή η Ιερουσαλήμ είναι μια πόλη με ιδιαίτερη θρησκευτική βαρύτητα για τον εβραϊκό λαό αλλά και επειδή από το κέντρο της απέχουν κυριολεκτικά 'ένα τσιγάρο δρόμο' οι περιοχές που καταλήφθηκαν από τον ισραηλινό στρατό, εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 1967.
Με τον Μορδεχάι δεν συμφωνούμε πολιτικά, επειδή έχουμε διαφορετικές ιδεολογικές και θρησκευτικές καταβολές. Πάντοτε όμως οι συζητήσεις μας, όλα αυτά τα πολλά χρόνια που γνωριζόμαστε, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και για μένα και για εκείνον.
Συχνά είναι έντονες, πάντοτε όμως φροντίζουμε να κρατάμε τις ισορροπίες -επειδή θεωρούμε πως η φιλία μας είναι σημαντικότερη από κάθε τι άλλο, αλλά και επειδή οι εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις μας θέλουμε να αποτελούν αφορμή για γόνιμο πεδίο αλληλοπληροφόρησης.
Άλλωστε, χωρίς αλληλοσεβασμό, φιλία δεν υπάρχει.
Τού αναγνωρίζω ότι είναι συνεπής στις απόψεις του και ότι έχει το θάρρος να λέει τη γνώμη του ευθέως και επώνυμα. Και αυτό θα το διαπιστώσετε στο βίντεο που ακολουθεί, και που πιστεύω ότι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τον έλληνα αναγνώστη, που θα ήθελε να εμβαθύνει στο πολυποίκιλο ισραηλινό πολιτικό ψηφιδωτό.
Ένα ιδεολογικό ψηφιδωτό, που στην Ελλάδα συνήθως υπεραπλουστεύεται, μάλλον αβασάνιστα.
Η πληροφόρηση όμως, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
ο ραββίνος Μορδεχάι Φριζής για τους Αγανακτισμένους του Ισραήλ
Οι δεξιοί ισραηλινοί ψηφοφόροι δεν είναι απαραίτητα ούτε πλούσιοι ούτε αδίστακτοι κεφαλαιοκράτες. Αντιθέτως, ο μέσος δεξιός ψηφοφόρος είναι χαμηλού εισοδήματος, θέτει όμως πολύ ψηλότερα στις προτεραιότητές του την θρησκευτική παράδοση και την εδαφική κυριαρχία.
Η εβραϊκή θρησκεία είναι η μόνη μονοθεϊστική αλλά και συνάμα η μόνη εθνική θρησκεία που υπάρχει σήμερα -και γι'αυτό το λόγο, το 'έδαφος', ο 'τόπος', η 'κτήση' αποτελούν προϋποθέσεις για την εκδήλωση του λατρευτικού της τυπικού, όπως αυτό τουλάχιστον εκλαμβάνεται από μεγάλη μερίδα πιστών.
Έτσι λοιπόν, εξηγούνται πολλά.
Αντιθέτως, για τη σύγχρονη ισραηλινή Αριστερά, η σιγουριά επί του εδάφους δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αποτελεί το μέσον για μια ασφαλέστερη -και άρα καλύτερη- ζωή.
Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ουσία των διαφωνιών, που αυτήν την περίοδο διαφαίνονται όλο και περισσότερο στην ισραηλινή κοινωνία, που πληρώνει τα λάθη του άκρατου φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης των τελευταίων δύο δεκαετιών.
Η απλή αλήθεια πάντως είναι ότι η οικονομική ανέχεια δεν διακρίνει πολιτικές παρατάξεις : όλοι ανεξαιρέτως πληρώνουν πολύ περισσότερα απ'όσα πραγματικά αντέχουν.
Το ζήτημα όμως είναι τι διακυβεύεται κάθε φορά.
Και η Δεξιά δεν θέλει να διακυβευθούν τα κονδύλια που τίθενται υπέρ των εποικισμών στα Κατεχόμενα (όπως τα ονομάζουν οι αριστεροί) ή στην Ιουδαία και Σαμάρεια (όπως τα ονομάζουν αντιστοίχως οι δεξιοί). Κι αυτό επειδή εάν τα κονδύλια κοπούν, τότε η αποχώρηση των εποίκων από εκεί, θα επισπευσθεί..
Αποτέλεσμα :
Ήταν θέμα χρόνου να σημειωθούν σκηνές σαν κι αυτές που συνέβησαν χθες το βράδυ στην 'λεωφόρο των σκηνών' ή όπως τη λένε οι επίσημοι χάρτες -στη δενδρόφυτη λεωφόρο Rotschild.
Νεαροί ισραηλινοί οπαδοί της αριστεράς και της θρησκευτικής δεξιάς αντάλλαξαν βαριές κουβέντες και διχαστικά συνθήματα, που όμως δεν έχουν καμμία σχέση με τα αυξημένα ενοίκια και το κόστος ζωής..
Δείτε το βίντεο.
Πολλοί αναρωτιούναι εδώ πώς τελικά θα τελειώσει αυτή η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα, με τους μη διαμαρτυρόμενους να κάθονται στο σπίτι τους και τους υπόλοιπους να κοιμούνται στις σκηνές των κεντρικών δρόμων των μεγάλων πόλεων και να διαδηλώνουν κάθε Σάββατο βράδυ φωνάζοντας συνθήματα κατά του κεφαλαίου και γιουχάροντας τους... υπερπολυτελείς ουρανοξύστες και τους πολυεκατομμυριούχους ιδιοκτήτες τους (ναι, το είδα κι αυτό!).
Εύχομαι να μην γίνω προφήτης κακών,
αλλά η Ιστορία μάλλον θα επαναληφθεί.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας σύντομος πόλεμος θα καταφέρει να κρατήσει στην εξουσία μία κυβέρνηση που γίνεται ολοένα και λιγότερο δημοφιλής. Συνέβη επί πρωθυπουργίας Εχούντ Όλμερτ με τον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου -όταν ο Τύπος ήταν ιδιαίτερα απασχολημένος με τις οικονομικές ατασθαλίες του Πρωθυπουργού και των περί αυτόν. Συνέβη με την τακτική αποχώρηση των εποίκων της Γάζας, όταν ο Αριέλ Σαρόν αντιμετώπιζε και αυτός θέματα περί της διαχείρισης των οικονομικών του κόμματός του.
Ἠδη ο Σεπτέμβριος είναι κοντά, με την επικείμενη ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού κράτους. Και ήδη, οι πρώτοι (;) τέσσερεις πύραυλοι Γκραντ εκτοξεύθηκαν μόλις χθες το βράδυ από τη Γάζα και έπεσαν στο νότιο Ισραήλ, κοντά στην επαρχιακή πόληΚυριάτ Γκατ. (εκεί, κίνημα αγανακτισμένων με σκηνές -περιέργως δεν υπάρχει), και με τη σειρά της -πάλι χθες βράδυ- η ισραηλινή αεροπορία βομβάρδισε αναλόγως.
Μήπως λοιπόν, πλησιάζει ο καιρός να αποσταλλούν φύλλα επιστρατεύσεως- μήπως κι έτσι αδειάσει η λεωφόρος Rotschild από τις σκηνές;
