δεσποινίς Μπάτυα -ετών 70

Όχι.  

Το αποφάσισα.

Δεν θα πέσω στην παγίδα του "μπλογκ επικαιρότητας". 

Τι κι αν έγινε προχθες το βράδυ το έλα να δεις μες στο κέντρο του Τελ Αβίβ με τις μαχαιριές να πέφτουν σαν βροχή από 20χρονο παλαιστίνιο που φώναζε "Ο Αλλάχ είναι Μεγάλος" έξω από μπαρ που διασκέδαζαν έφηβοι (κι ευτυχώς το συμβάν έγινε στις 4 τα ξημερώματα όταν το μπλογκ κοιμόταν και δεν πήρε χαμπάρι το χαμό δυό δρόμους παραπέρα). 

Τι κι αν κατά παγκόσμια πρωτοτυπία έκλεισαν από σήμερα δύο κεντρικές εθνικές οδοί στο νότιο Ισραήλ για όλους τους υπαλλήλους του  Υπουργείου Εθνικής Αμύνης που συμβαίνει να έχουν πρόσβαση σε διαβαθμισμένα έγγραφα -με τον φόβο να μην απαχθούν από ένοπλους αντάρτες και μαθευτούν κρατικά μυστικά. 

Τι κι αν το μεγαλύτερο μέρος της μεθορίου με την Αίγυπτο έχει χαρακτηρισθεί από χθες κλειστή στρατιωτική περιοχή, εν αναμονή νέας επιδρομής ενόπλων.  

Παιδιά, τέρμα. Ας το πάρουμε απόφαση :

Η ελληνική ειδησεογραφία δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες λεπτομέρειες.

Τι φταίτε κι εσείς; Δεν σάς τα λένε, δεν τα ξέρετε.

Τι να κάνουμε..

Γι'αυτό λοιπόν κι εγώ, για να μη σάς ζαλίζω άδικα, 

σήμερα αποφάσισα να σάς πάω απλώς για ..φαΐ!

Κι επειδή, έτσι κι αλλιώς με όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν σάς βλέπω να έρχεστε σύντομα στο Τελ Αβίβ για να λαδώσετε τ'αντεράκι σας, σάς καλώ να γνωρίσετε μία σταθερή γαστρονομική αξία στο κέντρο της πόλης.  Κι ας είναι μακρόθεν, δεν πειράζει.

Το εστιατόριο "Καφέ Μπάτυα" υπάρχει από το 1941 και είναι επτά χρόνια παλιότερο από το ίδιο το ισραηλινό κράτος. Έτσι λοιπόν, και με βάση τον νόμο των πιθανοτήτων, έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι θα... συνεχίζει να υπάρχει όταν κάποτε στο μέλλον η μοίρα και η τύχη σάς φέρει στη συμβολή των οδών Ντίζενγκοφ και Αρλόζοροβ στο Τελ Αβίβ.

Πουθενά στην πόλη δεν βλέπεις τόσους παλλούς υπέργηρους πελάτες, όσο εδώ. Είτε μόνους τους είτε με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τα μπαστούνια και τα 'πι' έχουν την τιμητική τους εδώ.  Σε μια πόλη που σνομπάρει κάθε τι που θυμίζει 'γήρας', αυτή η λεπτομέρεια έχει τη σημασία της, όπως και να'χει.

Το μικρό μπωλ με το ξυνολάχανο, το ψιλοκομμένο αγγουράκι και το γλυκοψημένο κρεμμυδάκι που προσγειώνεται στο τραπέζι με το που κάθεσαι, συγγνώμη αλλά ούτε να το φωτογραφήσω δεν πρόλαβα. Το περιεχόμενο είναι τόσο λιχουδιαστό, που πάντοτε θυμάμαι να χρησιμοποιήσω την ψηφιακή μου μηχανή με το που καταβροχθίζω την τελευταία μπουκιά.. 

Οπότε, εδώ σημειώστε φάουλ. Το χρεώνομαι.

Το κυρίως πιάτο προσφέρεται πάντοτε με δύο συνοδευτικά. Και μπορεί η εβραιοπολωνέζικη κουζίνα να μην διακρίνεται για την πρωτοτυπία της, έχει όμως το δικό της στυλ. Έτσι, μπορεί το σνίτσελ να φαίνεται όπως κάθε άλλο νορμάλ σνίτσελ (εννοείται από κοτόπουλο!), αλλά η φρυγανιά και η μυρωδιά από το οικονομικό σπορέλαιο (χαχα, ασχολίαστο!) δίνει ιδιαίτερο touch. 

Οι δύο τεράστιοι κεφτέδες (ήτοι "Κτσιτσότ") δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τα δικά μας σουτζουκάκια/γιουβαρλάκια -εξαρτάται πώς θα το δει κανείς. Έλα μου όμως που το βρωμερό και αμαρτωλό χοιρινό κρέας αντικαθίσταται από μυρωδάτο κιμά που είτε είναι από μοσχάρι, είτε από κοτόπουλο, είτε ακόμα και από γαλοπούλα! 

Τα γεμιστά (δηλαδή "Μεμουλαήμ") είναι κάπως λιγότερο 'Γεμιστά' από τα δικά μας - δηλαδή χωρίς απαγορευμένη μπεσαμέλ (αλλιώς πάς σούμπιτος στην κόλαση έτσι και τολμήσεις και ανακατέψεις κρέας με γάλα ή γάλά με κρέας). Τα μυρωδικά όμως που βάζει η κυρά-Μπάτια στον κιμά της, είναι το κάτι άλλο. 

από τα αριστερά θαυμάστε τα φοβερά και τρομερά "Τσίμες". 

(δεξιά : απλώς μακαρόνια, γιατί τα πεθύμησα)

Τώρα, τα συνοδευτικά είναι μια άλλη ιστορία.

Εγώ προτιμώ τα 'Τσίμες', που δεν είναι τίποτε άλλο από ψιλοκομμένα καροτάκια βουτηγμένα σε γλυκιά σάλτσα με σταφίδες. Μπουκιά και συγχώριο -τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Για να μην μιλήσω για άλλα εξωτικά ονόματα όπως 'Φέρφελαχ', 'Κουσέμετ','Γκβέτς' και διάφορα τέτοια που δεν είναι τίποτε άλλο από απλό πληγούρι και άλλα λαχανικά που ούτε στα ελληνικά δεν ξέρω πώς λέγονται.. 

Η έξυπνη και οικονομική επιλογή όμως είναι να παραγγείλετε δύο κύρια πιάτα και να μοιραστείτε τα συνολικά τέσσερα συνοδευτικά. Κι όλ'αυτά, χωρίς να το παζαρέψετε πολύ με τη σερβιτόρα. 

Άλλωστε, σε ένα πολωνοεβραίικο εστιατόριο, το θέμα δεν είναι απλώς να φας : Το ζήτημα είναι να χορτάσεις, να δοκιμάσεις πολλές διαφορετικές γεύσεις - αλλά με την ίδια τιμή. Όπερ σημαίνει - γύρω στα 50 σέκελ το άτομο (πάνω κάτω 10 ευρώπουλα μόνο, μαζί με την κόκα κόλα).

Να μην ξεχάσω : 

Το "Καφέ Μπάτυα" μπορεί να ακολουθεί τους θρησκευτικούς κανόνες διατροφής, πλην όμως "αμαρτάνει" μένοντας ανοιχτό και την Παρασκευή το βράδυ και το Σάββατο το μεσημέρι (όταν πολλά άλλα εστιατόρια του είδους κλείνουν και προσεύχονται για όοοολους εμάς τους άπιστους). Έτσι, όσοι "δεν έχουν σπίτι-δεν έχουν ελπίδα", τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να γευτούν το παραδοσιακό "Χαμίν" το Σάββατο το μεσημέρι (που προσφέρεται μόνο τότε και ποτέ άλλοτε!). 

Και τι είναι αυτό; 

Μμμμμμμμμ......... 

Για ρίχτε μια ματιά παρακάτω:

"Χαμίν" δεν είναι τίποτε άλλο από σιγοβρασμένο φαγητό που η καλή νοικοκυρά βάζει να σιγοψήνεται λίγο πριν τη δύση του ηλίου της Παρασκευής και το επόμενο μεσημέρι είναι έτοιμο στο πιάτο. Η Μπάτυα επιλέγει για "Χαμίν" τα εξής απλά υλικά: φασόλια, πατάτες και κολοκύθα. Κι όλη αυτή η απλή μεν, γευστικότατη δε εποποιία είναι βουτηγμένη σε πηχτή σάλτσα ντομάτας. 

Γλύφεις και τα δαχτυλά σου, και μετά απ'αυτό... 

..μωρέ δεν πἀ'να πέφτουν οι πιστολιές βροχή! 

Σκασίλα μας.

Και επειδή συνεχίζω να είμαι ένας σπαστικός πελάτης, κράτησα για το τέλος  μία -καθαρά ελληνική- παρατήρηση :  Μπάτυα αγάπη μου, Μουσακάς νηστίσιμος και χωρίς μπεσαμέλ - απλά δεν γίνεται.

Οπότε, αν δείτε 'Μουσακά' στα πιάτα εκτός μενού -αγνοήστε τον!

για να μην χαθείτε στις ταμπέλες

Το εστιατόριο "Καφέ Μπάτυα" βρίσκεται στην οδό Ντίζενγκοφ και Αρλόζοροβ γωνία, στο κέντρο του Τελ Αβίβ -και δικαίως το Pizza Hut ακριβώς από απέναντι παραμένει ολόαδειο χειμώνα-καλοκαίρι, πιστέψτε με.