ουἄτ ἴζ δάτ ντῆαρ;

Σᾶς παραμέλησα τελευταῖα, ἀλλά δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὅταν φιλοξενῶ αἰσθάνομαι κι ἐγώ τουρίστας στήν ἴδια μου τήν πόλη καλοκαιριάτικο. Ἴσως τελικά αὐτό νά εἶναι καί τό πιό ὠραίο κομμάτι τῆς φιλοξενίας καί εἶναι καί μιά εὐκαιρία νά φρεσκάρεις τί ξέρεις -ἀλλά καί νά διαπιστώνεις τί ΔΕΝ ξέρεις- γιά τό μέρος που μεγάλωσες καί ζεῖς. Ἡ Ντόρις λοιπόν πού λέτε, ἦταν ἡ τυπική τουρίστρια πού διψοῦσε γιά μάθηση καί ξαφνικά βρέθηκα στή δυσάρεστη θέση νά κάθομαι καί νά googlιάζω διάφορα keywords περί Ρόδου γιά νά μή γίνω ρεζίλι τῶν σκυλιῶν στόν καταιγισμό ἐρωτήσεων πού εἴχα κληθεῖ νά ἀντιμετωπίσω τά προηγούμενα 4 συναπτά είκοσιτετράωρα.

Χαλάλι πάντως , γιατί ἐκτός ἀπό τή γενική φασίνα πού μοῦ ἐπέβαλα ψυχαναγκαστικά μήπως καί μπεῖ μιά τάξη ἐδῶ μέσα (ἐννοεῖται γιά νά μή γίνω ρεζίλι τῶν σκυλιῶν, γατιῶν καί...κατσαρίδων) μπῆκα στή διαδικασία νά ρίξω μιά κλεφτή ματιά τί συμβαίνει καί τί συνέβαινε γύρω μου, στήν ἴδια μου τήν πόλη.

Καί πλάκα πλάκα, καθόλου κακό δέ μοῦ'κανε.

Ἄν κάτι δέ λείπει ἀπό τή Ρόδο εἶναι ἡ πληθώρα συμβόλων, γιά τά ὁποῖα ἔπρεπε κατά κάποιον τρόπο νά...ἀπολογηθῶ, γιατί ἡ ἐν λόγω μουσαφίρισσα τά ἀνέλυε ἕνα-ἕνα καί μέ ἄφηνε...ἀδιάβαστο.


Καί ἄς ἀρχίσουμε μέ πρῶτο καί καλύτερο, τόν ἕνα καί μοναδικό Κολοσσό τῆς Ρόδου. Ξέρω, θά μοῦ πεῖτε "σπουδαῖα τά λάχανα". Χαίρω πολύ θά πῶ κι ἐγῶ : Ἕνα τεράστιο ἄγαλμα φτιαγμένο ἀπό τούς ἀρχαίους Ροδῖτες πού ἀπεικόνιζε τόν Θεό Ἀπόλλωνα, προστάτη τῆς πόλης, καί πού ἦταν φάρος γιά τά πλοῖα πού μπαινόβγαιναν στό λιμάνι. "Ἄααα, τί ὠραῖα! Καί σέ ποιό λιμάνι ἦταν;" Κι ἐδῶ ἄρχιζαν τά δύσκολα. Ἡ ἀκριβής του θέση παραμένει ἄγνωστη. Ἦταν στό σημερινό Μανδράκι; Ἦταν στή ...μελλοντικοσημερινή μαρίνα; Ἤ μήπως δέν βρισκόταν κἄν στήν πόλη τῆς Ρόδου καί κοσμοῦσε τό λιμανάκι τῆς ἀρχαίας Λίνδου, 50 ὁλόκληρα χιλιόμετρα νοτιότερα ; Ψέμματα νά λέω; Δέν ξέρω. Ὅπως δέν ξέρουμε μέ σιγουριά πότε καί πῶς ἀκριβῶς καταστράφηκε τό ἕνα ἀπό τά 7 θαύματα τοῦ ἀρχαίου κόσμου.
Στραβομουτσούνιασε ἡ μουσαφίρισσα καί ἄρχισε νά κοιτάζει μέ ὁλίγη δόση εἰρωνίας τούς ἱβίσκους στά παρτέρια τοῦ Δήμου.

Πέρασα στήν ἀντεπίθεση χωρίς νά χάσω καιρό.
"Νά ξέρεις ὄμως πώς ὁ ἱβίσκος ἦταν ἀνέκαθεν τό κατ'ἐξοχήν σύμβολο τῆς πόλης!" εἴπα θριαμβευτικά. "Ἄ, μπά;;;" "Μά καί Βέεεεεβαια!" θριαμβολόγησα! Καί μάλιστα μιλᾶμε οἱ ἀρχαίοι εἴχαν μεγάλο σεβντά μέ τό συμπαθές αὐτό κόκκινο φυτό. Ἀλλιῶς δέν ἐξηγεῖται τόση ἐμμονή στά ροδιακά νομίσματα, πού εἴχαν σῆμα κατατεθέν τόσους καί τόσους ἀνθισμένους ἱβίσκους!
"Ἔ, ἐντάξει βρέ Γαβριήλ πιά καί σύ. Δέν εἶναι δά καί τόσο πρωτότυπο! Καί στά νησιά Φίτζι ὁ ἱβίσκος θεωρεῖται ἐθνικό φυτό. Δέ θά μᾶς πεῖτε κι ἐσεῖς οἱ Ροδίτες τί ἐστί ἱβίσκος στά καλά τοῦ καθουμένου.. Ξέρουμε.."
Πολύ σπαστική ἀπάντηση.
Βρέ τί πάθαμε μέ δαύτην.

"Γιά κάτσε ἕνα λεπτό ρέ σύ Ντόρις. Καί γιά τα ροδίτικα ἐλάφια τί ἔχεις νά πεῖς; Δικαίως δέν εἶναι αὐτά ΤΟ σῆμα κατατεθέν μας;" Καί δέ μιλάω γιά τά πέτρινα ἐλάφια πού κότσαραν οἱ Ίταλοί στό λιμάνι. Ἔτερον ἐκάτερον. Δέν θά ὑπεισέλθω σέ θέματα αἰσθητικῆς. Ἄλλωστε ἄν δέν ἐνδημοῦσαν στά βουνά τοῦ νησιοῦ τά χαρακτηριστικά ἐλάφια τῆς οἰκογένειας Dama-Dama, ποῦ θά τά φαντάζονταν οἱ ἰταλοί νά τά τοποθετήσουν στήν εἴσοδο τοῦ λιμανιοῦ μας; (ἐκεί ἐγώ, νά ἐπιμένω).
"Δέ λέω, ἔχει μιά βάση αὐτό πού λές. Ἀλλά δέν εἶναι αὐτά τά ἐλάφια πού κάηκαν ζωντανά πέρσι τό καλοκαίρι ὅταν τό νησί γινόταν στάχτη ἐπί ἕνα μήνα;
Ὑπάρχουν ἀκόμα;..."

Ἔ, αὐτή ἦταν καί ἡ χαριστική βολή.
Ἕνα ἕνα τά ἐμβλήματα τῆς Ρόδου ἔβγαιναν ἄχρηστα :
Ἕνα ἄγαλμα πού δέν ξέρουμε ποῦ ἀκριβῶς βρισκόταν καί τί ἀπέγινε, τά ἐλάφια πού σχεδόν ἔχουν χαθεῖ ἀπό προσώπου γῆς καί σάν νά μήν ἔφταναν ὅλ'αὐτά, τούς ἱβίσκους μας μᾶς τούς πῆραν μέσ'ἀπ'τά χέρια μας τά ἐξωτικά νησιά Φίτζι, οὔτε λίγο οὔτε πολύ...

Ἐν ὁλίγοις...χάλια μαύρα!

Ὅσο γιά τό ὕφος τῆς μαντάμ, θριαμβευτικά εἰρωνικότατο. Πιό εἰρωνικό ἀπό πρίν...
Ὅπως περίπου ἦταν τό δικό μου ὕφος ὅταν ἔβλεπα τά παλαιολιθικά ἐκθέματα τοῦ Ἐθνικοῦ Μουσείου τῆς Μάλτας ἤ τήν ἀξέχαστα μικρή δῆθεν "σπηλιά τῆς (μυθικῆς ἔτσι κι ἀλλιῶς) Καλυψοῦς" πού δέ χωροῦσε νά μπεῖ κάι νά βγεῖ ὁ μισός μου ἀστράγαλος..
(μᾶς δουλεύουν κι οἱ Μαλτέζοι -εἶναι ποτέ δυνατόν ἡ Καλυψῶ νά εἶχε διαστάσεις Στρουμφίτας; Καί σιγά μή χασομεροῦσε κοτζάμ Ὀδυσσέας γιά τή χάρη της, δέν εἴμαστε καλά- . Χωρίς καμμία ἀμφιβολία ἐπρόκειτο γιά...ἄλλη μία μαλτέζικη ἀπάτη, ἐφάμιλη τῶν off-shore ἐταιριῶν μέ "ἔδρα:Βαλέττα" )

Καί ὄμως, ἡ σωστή ἀπάντηση ἦταν μπροστά στά μάτια μου καί δέν τήν ἔβλεπα.
"Ὀρίστε, ἀγαπητή μου.
Αὐτό πού βλέπεις μπροστά σου δέν ὑπάρχει πουθενά ἀλλοῦ παρά μόνο ἐδῶ.
Κι ἄν θές τή γνώμη μου, τό μόνο σῆμα κατατεθέν πού θά μποροῦσε νά φτουρίσει γιά τή Ρόδο εἶναι τό...Τραμπολίνο!"
"Τό.. ποιό;"

"Αὐτό πού βλέπεις μπροστά σου, παιδί μου!
Νά!

τό Τραμπολίνο

"Υπάρχει πουθενά Τραμπολίνο ἐκτός ἀπό δῶ; Ὄχι ψάξε βρές σέ μῆκος καί πλάτος τῆς Γῆς μπορεῖς νά βρεῖς τέτοιον βατῆρα μέσα στή θάλασσα!" (ὕφος χιλίων καρδιναλίων).

"Σιγά! Δέν τό κάνατε ἐσεῖς.
Οἱ Ίταλοί σᾶς τό'καναν καί δαῦτο."

Ἄ! Ὅλα κι ὅλα.
Μπορεῖ νά ἔγινε ἐπί Ἰταλῶν, ἀλλά οἱ δῦτες καί οἱ κτίστες πού τό ἔφτιαξαν μέ τά χεράκια τους ἔναντι μισοῦ πινακίου φακῆς ἦταν ντόπιοι Ροδίτες. Καί ἐκτός τῶν ἄλλων, ὅσοι ἀνέβαιναν στό Τραμπολίνο γιά νά κάνουν τό κομμάτι τους πέφτοντας στό νερό μέ περίτεχνες βουτιές (ὅρα ροδίτικο καμάκι, ἄλλο σῆμα κατατεθέν γιά νά μήν συνεχίσω μέ ἄλλες γαργαλιστικές λεπτομέρειες), εἶχαν τήν εὐκαιρία νά δοῦν ἔστω ἀπό μακρυά τό τμῆμα τῆς παραλίας πού βρισκόταν μπροστά ἀπό τό Ξενοδοχεῖο τῶν Ρόδων (νῦν Καζίνο) καί τό ὁποῖο ἦταν περιφραγμένο γιά νά μποροῦν νά κάνουν ἀνενόχλητοι τό μπάνιο τους οἱ ..Ἄριοι Εὐρωπαῖοι, σέ ἀντίθεση μέ ἐμᾶς τούς μιερούς, κοντούς καί ἀρκούντως μελαχροινούς αὐτόχθονες. Ἀκόμα ὑπάρχουν στή θάλασσα οἱ τεράστιες κοτρῶνες πού φύτεψαν οἱ Ἰταλοί μέσα στή θάλασσα, γιά νά προεκτείνουν τό τείχος πού χώριζε τούς "καθαρούς" αὐτόκλητους Ἰταλούς λουόμενους μέ τούς -κατά τή γνώμη τους- ἀκατάσχετα κατρούληδες αὐτόχθονες, που θά μαγάριζαν -λέει- τά καταγάλανα νερά τῶν Isole Italiane del'Egeo...
Ἡ ἱστορία τῆς κεντρικῆς παραλίας τῆς Ρόδου ἄλλαξε ρότα τό πρῶτο καλοκαίρι μετά τήν ἀπελευθέρωση, ὅταν ἐπιτέλους ΟΛΗ ἡ παραλία ἔγινε προσιτή σέ ΟΛΟΥΣ τούς λουόμενους, ἀνεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος καί.... ἐγκράτειας περί τά τοιαῦτα, ὅταν τό τεῖχος πού τή χώριζε φυλετικά εἴχε ξεριζωθεῖ πιά (καιρός ἦταν!)

οἱ περίτεχνες βουτιές πού λέγαμε

Τί νά πρωτοθυμηθῶ ἀπό τό Τραμπολίνο;
Πόσες βουτιές;
Πάνω-κάτω, ἀπό καλοκαίρι σέ καλοκαίρι.
Καί ἀπέναντι, νά'τη ἡ παραλία στό Ἔλλη, ἤτοι... θερινή πασαρέλα.

Πορτοκαλάδα ΜΑ.ΠΟ.ΛΕ. (γιά τούς παλιούς) ἤ ΒΑΠ (γιά τούς νεώτερους) στό ἕνα χέρι , ἕνα "μπανίνο" στό ἄλλο, κι ὅλ'αὐτά ἀπέναντι ἀπό τό Τραμπολίνο στήν παραλία τοῦ "Ἕλλη" ἐνώ κάποιος Τσαμπίκος παίζει ρακέτες μέ κάποιον ἄλλον συνομήλικό του πού -ὁποῖα σύμπτωσις!- κι αὐτόν Τσαμπίκο τόν λένε
(μά.. κι αὐτόν;)

"Γαβριήλ μά τί λές;;;
den katalaveno tipota my darling!"

ἀργήσαμε λίγο, ἀλλά...
τήν τουμπάραμε τή μουσαφίρισσα!