αγανακτισμένοι και τσαντισμένοι

Ύστερα από περίπου τρεις εβδομάδες διαμαρτυριών και ενώ στη 'λεωφόρο των σκηνών' της Rotschild στο κέντρο του Τελ Αβίβ συνεχίζει να συρρέει κάθε μέρα όλο και περισσότερος κόσμος, διαφαίνονται όλο και πιο έντονες οι αντιδράσεις. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί αυτό από την λεγόμενη 'θρησκευτική Δεξιά' που εκπροσωπείται περίπου από το 20% του εβραϊκού πληθυσμού της χώρας, ως επίσης και από την 'παραδοσιακή δεξιά', που εκφράζεται κυρίως από το κυβερνών κεντροδεξιό κόμμα Λικούντ του Βενιαμίν Νετανιάχου. 

Και αυτό όχι επειδή οι αντιδρώντες ανήκουν στο 'μεγάλο κεφάλαιο' των πολυεκατομμυριούχων στους οποίους ανήκουν οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες ή οι ιδιωτικοποιημένες εδώ και χρόνια ΔΕΚΟ της χώρας, όσο επειδή θεωρούν ότι οι διαμαρτυρίες κατά των υψηλών τιμών των ενοικίων και του κόστους ζωής , πραγματικό σκοπό έχουν να καθαιρέσουν τη δεξιά κυβέρνηση συνασπισμού. 

Στο σημείο αυτό, καλό θα ήταν ο έλληνας αναγνώστης να μην κάνει τις δικές του (ελληνικές) αναγωγές περί "Δεξιάς" και "Αριστεράς", επειδή απλώς... θα μπερδευτεί περισσότερο.

Η ισραηλινή Αριστερά ουδεμία σχέση έχει ουσιαστικά με τις θέσεις του ελλαδικού ΚΚΕ ή του κυπριακού ΑΚΕΛ. Αντίστοιχα, οι ισραηλινοί "Εργατικοί" ουδεμία σχέση έχουν με το δικό μας ΠΑΣΟΚ ή με την κυπριακή ΕΔΕΚ (κι ας ανήκουν συλλήβδην στη Σοσιαλιστική Διεθνή). Ούτε το δεξιό 'Λικούντ' δεν ταυτίζεται με την ΝΔ ή τον ΔΗΣΥ. 

Κι αυτό, επειδή στο Ισραήλ το πολιτικό φάσμα χρωματιζόταν και χρωματίζεται έντονα τόσο από την σιωνιστική ιδεολογία και την πραγμάτωση της επιστροφής του εβραϊκού λαού στην βιβλική του εστία, όσο επίσης και από τον θρησκευτικό παράγοντα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. 

Αποφάσεις που δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο την παραμονή ή όχι στα Κατεχόμενα, αλλά και πλήθος άλλα θέματα που σχετίζονται με την καθημερινή ζωή των πολιτών αυτής της χώρας : από την εστίαση σε δημόσιους χώρους μέχρι την κυκλοφορία των λεωφορείων κατά το εβραϊκό Σάββατο, από τα κοινωνικά επιδόματα μέχρι τα κονδύλια του ετήσιου προϋπολογισμού, από την εκπαίδευση μέχρι και τις πολιτιστικές δραστηριότητες, τη στρατιωτική θητεία, την υγεία και τη στέγαση 

-και η λίστα δεν έχει τέλος..

Το μπέρδεμα για τον ξένο παρατηρητή γίνεται μεγαλύτερο, όταν διαπιστώνει ότι τελικά, κατά τη σύντομη Ιστορία αυτού του κράτους, η Αριστερά ήταν εκείνη που 'χρεώνεται' τους περισσότερους πολέμους, ενώ αντιθέτως η Δεξιά είναι εκείνη που υπέγραψε συνθήκες ειρήνης και αντίστοιχα 'επέστρεψε' κατεχόμενες περιοχές στους προκατόχους τους. 

Είπαμε-σε αυτή τη μικρή χώρα, οι υπεραπλουστεύσεις αντενδείκνυνται..  

Δεν θα μπορούσα να βρω αντιπροσωπευτικότερο εκφραστή της 'θρησκευτικής Δεξιάς' -μίας πολιτικής μερίδας παντελώς άγνωστης ως προς το ύφος και την ιδεολογία της στην Ελλάδα και στην Κύπρο- από τον ελληνικής καταγωγής ραββίνο Μορδεχάι Φριζή, που ζει μόνιμα στην Ιερουσαλήμ, μία πόλη με ιδιαίτερα αυξημένο ποσοστό του πολιτικού του χώρου.
Κι ότι ζει εκεί, δεν είναι τυχαίο : όχι μόνο επειδή η Ιερουσαλήμ είναι μια πόλη με ιδιαίτερη θρησκευτική βαρύτητα για τον εβραϊκό λαό αλλά και επειδή από το κέντρο της απέχουν κυριολεκτικά 'ένα τσιγάρο δρόμο' οι περιοχές που καταλήφθηκαν από τον ισραηλινό στρατό, εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 1967.

Με τον Μορδεχάι δεν συμφωνούμε πολιτικά, επειδή έχουμε διαφορετικές ιδεολογικές και θρησκευτικές καταβολές. Πάντοτε όμως οι συζητήσεις μας, όλα αυτά τα πολλά χρόνια που γνωριζόμαστε, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και για μένα και για εκείνον. 

Συχνά είναι έντονες, πάντοτε όμως φροντίζουμε να κρατάμε τις ισορροπίες -επειδή θεωρούμε πως η φιλία μας είναι σημαντικότερη από κάθε τι άλλο, αλλά και επειδή οι εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις μας θέλουμε να αποτελούν αφορμή για γόνιμο πεδίο αλληλοπληροφόρησης.

Άλλωστε, χωρίς αλληλοσεβασμό, φιλία δεν υπάρχει.

Τού αναγνωρίζω ότι είναι συνεπής στις απόψεις του και ότι έχει το θάρρος να λέει τη γνώμη του ευθέως και επώνυμα. Και αυτό θα το διαπιστώσετε στο βίντεο που ακολουθεί, και που πιστεύω ότι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τον έλληνα αναγνώστη, που θα ήθελε να εμβαθύνει στο πολυποίκιλο ισραηλινό πολιτικό ψηφιδωτό. 

Ένα ιδεολογικό ψηφιδωτό, που στην Ελλάδα συνήθως υπεραπλουστεύεται, μάλλον αβασάνιστα.

Η πληροφόρηση όμως, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. 

ο ραββίνος Μορδεχάι Φριζής για τους Αγανακτισμένους του Ισραήλ

Οι δεξιοί ισραηλινοί ψηφοφόροι δεν είναι απαραίτητα ούτε πλούσιοι ούτε αδίστακτοι κεφαλαιοκράτες. Αντιθέτως, ο μέσος δεξιός ψηφοφόρος είναι χαμηλού εισοδήματος, θέτει όμως πολύ ψηλότερα στις προτεραιότητές του την θρησκευτική παράδοση και την εδαφική κυριαρχία. 

Η εβραϊκή θρησκεία είναι η μόνη μονοθεϊστική αλλά και συνάμα η μόνη εθνική θρησκεία που υπάρχει σήμερα -και γι'αυτό το λόγο, το 'έδαφος', ο 'τόπος', η 'κτήση' αποτελούν προϋποθέσεις για την εκδήλωση του λατρευτικού της τυπικού, όπως αυτό τουλάχιστον εκλαμβάνεται από μεγάλη μερίδα πιστών.

Έτσι λοιπόν, εξηγούνται πολλά.

Αντιθέτως, για τη σύγχρονη ισραηλινή Αριστερά, η σιγουριά επί του εδάφους δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αποτελεί το μέσον για μια ασφαλέστερη -και άρα καλύτερη- ζωή. 

Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ουσία των διαφωνιών, που αυτήν την περίοδο διαφαίνονται όλο και περισσότερο στην ισραηλινή κοινωνία, που πληρώνει τα λάθη του άκρατου φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης των τελευταίων δύο δεκαετιών. 

Η απλή αλήθεια πάντως είναι ότι η οικονομική ανέχεια δεν διακρίνει πολιτικές παρατάξεις : όλοι ανεξαιρέτως πληρώνουν πολύ περισσότερα απ'όσα πραγματικά αντέχουν. 

Το ζήτημα όμως είναι τι διακυβεύεται κάθε φορά. 

Και η Δεξιά δεν θέλει να διακυβευθούν τα κονδύλια που τίθενται υπέρ των εποικισμών στα Κατεχόμενα (όπως τα ονομάζουν οι αριστεροί) ή στην Ιουδαία και Σαμάρεια (όπως τα ονομάζουν αντιστοίχως οι δεξιοί). Κι αυτό επειδή εάν τα κονδύλια κοπούν, τότε η αποχώρηση των εποίκων από εκεί, θα επισπευσθεί.. 

Αποτέλεσμα :

Ήταν θέμα χρόνου να σημειωθούν σκηνές σαν κι αυτές που συνέβησαν χθες το βράδυ στην 'λεωφόρο των σκηνών' ή όπως τη λένε οι επίσημοι χάρτες -στη δενδρόφυτη λεωφόρο Rotschild.

Νεαροί ισραηλινοί οπαδοί της αριστεράς και της θρησκευτικής δεξιάς αντάλλαξαν βαριές κουβέντες και διχαστικά συνθήματα, που όμως δεν έχουν καμμία σχέση με τα αυξημένα ενοίκια και το κόστος ζωής.. 

Δείτε το βίντεο.

Πολλοί αναρωτιούναι εδώ πώς τελικά θα τελειώσει αυτή η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα, με τους μη διαμαρτυρόμενους να κάθονται στο σπίτι τους και τους υπόλοιπους να κοιμούνται στις σκηνές των κεντρικών δρόμων των μεγάλων πόλεων και να διαδηλώνουν κάθε Σάββατο βράδυ φωνάζοντας συνθήματα κατά του κεφαλαίου και γιουχάροντας τους... υπερπολυτελείς ουρανοξύστες και τους πολυεκατομμυριούχους ιδιοκτήτες τους (ναι, το είδα κι αυτό!). 

Εύχομαι να μην γίνω προφήτης κακών, 

αλλά η Ιστορία μάλλον θα επαναληφθεί.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένας σύντομος πόλεμος θα καταφέρει να κρατήσει στην εξουσία μία κυβέρνηση που γίνεται ολοένα και λιγότερο δημοφιλής. Συνέβη επί πρωθυπουργίας Εχούντ Όλμερτ με τον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου -όταν ο Τύπος ήταν ιδιαίτερα απασχολημένος με τις οικονομικές ατασθαλίες του Πρωθυπουργού και των περί αυτόν. Συνέβη με την τακτική αποχώρηση των εποίκων της Γάζας, όταν ο Αριέλ Σαρόν αντιμετώπιζε και αυτός θέματα περί της διαχείρισης των οικονομικών του κόμματός του. 

Ἠδη ο Σεπτέμβριος είναι κοντά, με την επικείμενη ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού κράτους. Και ήδη, οι πρώτοι (;) τέσσερεις πύραυλοι Γκραντ εκτοξεύθηκαν μόλις χθες το βράδυ από τη Γάζα και έπεσαν  στο νότιο Ισραήλ, κοντά στην επαρχιακή πόλη Κυριάτ Γκατ. (εκεί, κίνημα αγανακτισμένων με σκηνές -περιέργως δεν υπάρχει), και με τη σειρά της -πάλι χθες βράδυ- η ισραηλινή αεροπορία βομβάρδισε αναλόγως.

Μήπως λοιπόν, πλησιάζει ο καιρός να αποσταλλούν φύλλα επιστρατεύσεως- μήπως κι έτσι αδειάσει η λεωφόρος Rotschild από τις σκηνές;

Διαβάστε ακόμα :

Indignados made in Israel

Τελ Αβίβ: Indignados vs. Indignados

Τελ Αβίβ, το Μετα-Νεοφιλελεύθερο

βαρέθηκαν τα ψίχουλα  

εδώ ..δεν είναι Σύνταγμα