αλλου κι αλλου…: Τελ Αβίβ , το Μετα-Νεοφιλελεύθερο

Η 23η Ιουλίου 2011 υπήρξε μια μέρα που έχει όλες τις προϋποθέσεις να χαρακτηρισθεί 'ιστορική' για το Τελ Αβίβ ως η μέρα που οι δρόμοι γέμισαν από κόσμο. Από απλό κόσμο που απλά διαμαρτυρόταν για τις ομολογουμένως παράλογα υψηλές τιμές των ακινήτων - και κυρίως των ενοικίων- όχι μόνο στην μεγαλύτερη πόλη του Ισραήλ αλλά και σε όλη τη χώρα.

Είναι ενδεικτικό ότι οι διαδηλωτές φρόντισαν να ...μετονομάσουν την Rotschild σε "Λεωφόρο των Σκηνών". Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα : αρίθμησαν τις σκηνές τους, δίνοντας σαφές μήνυμα για την μόνιμη εγκατάστασή τους στα ακριβά γρασίδια..

Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.

Οι σκηνές στην ακριβή λεωφόρο Rotschild αυξάνονται μέρα με τη μέρα και ειδικά την Παρακευή το βράδυ, παραμονή της μεγάλη συγκέντρωσης του Σαββάτου που μάς πέρασε, είχες την εντύπωση ότι όλοι οι κάτοικοι του κέντρου βρίσκονταν σε διαδικασία ..μετακόμισης στο άβατο της πανάκριβα απλησίαστης αγοράς του ντόπιου real estate.

λίγες ώρες πριν τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, δύο αργοπορημένοι αγανακτισμένοι ισραηλινοί στήνουν τη δική τους σκηνή.. Σάββατο πρωί, 23.7.2011

Κατά κοινή ομολογία, η μαζική συμμετοχή του απλού κόσμου τόσο στη συγκέντρωση μπροστά από το Εθνικό Θέατρο όσο και στην πορεία που έκανε κυριολεκτικά το γύρο ολόκληρου του κέντρου της πόλης, ήταν πρωτοφανής για τα χρονικά της χώρας. Οι γηραιότεροι μάλιστα την παρομοίασαν με τους αυθόρμητους πανηγυρισμούς που είχαν πραγματοποιηθεί όταν το Ισραήλ είχε αναγνωρισθεί από τον ΟΗΕ ως ανεξάρτητο κράτος, έξι δεκαετίες περίπου πριν.

"Φτάνει! Βαρεθήκαμε! Μειώστε τους φόρους!"

Εννοείται πως τα μικρά κόμματα της αριστεράς έδωσαν το παρών, με συνθήματα, ντουντούκες και πλακάτ. Περιέργως όμως, τα παραγγέλματά τους δεν έβρισκαν την αναμενόμενη απήχηση ή διάρκεια που ίσως θα περίμεναν. Ίσως επειδή όλα πλέον τα πολιτικά κόμματα, συμμετέχοντας κατά καιρούς όλα σε κυβερνήσεις συνασπισμού -συνεπεία της απλής αναλογικής που ισχύει από τότε που δημιουργήθηκε το ισραηλινό κράτος μέχρι σήμερα- στη συνείδηση του απλού κόσμου είναι όλα λίγο έως πολύ συνυπεύθυνα για τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από φοιτητές και 40άρηδες μέχρι γιαγιάδες, παπούδες και νέα ζευγάρια με τα παιδιά τους στην κούνια είχαν γεμίσει τους δρόμους, δημιουργώντας μία περίεργη ατμόσφαιρα, ανάμικτη με ευφορία αλλά και με βαθειά ανησυχία για την οικονομική φούσκα που εδώ και χρόνια η μεσαία τάξη δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει. Ενθουσιώδεις ήταν οι αντιδράσεις όσων έβλεπαν τα τεκταινόμενα από τα μπαλκόνια τους, με πρώτη και καλύτερη μία κυρία που έβγαλε τα κατσαρολικά της και έδωσε ρυθμό στα χειροκροτήματα του δρόμου!

Από τις καλύτερες στιγμές..

Δείτε το βίντεο παρακάτω, παρακαλώ..

εμείς σπάμε πιάτα, οι Τελαβιβιώτες σπάνε κατσαρόλες..

Όλο αυτό όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στον τρόπο που ιδίοις όμμασι διαπίστωσα 'πώς διαμαρτύρονται οι Ισραηλινοί'.
Και θα σάς εξηγήσω ευθύς αμέσως τι ακριβώς εννοώ :

Η πορεία, αφού είχε περάσει από όλες τις κεντρικές λεωφόρους του Τελ Αβίβ, σταμάτησε στον προαύλιο χώρο της δημοτικής βιβλιοθήκης, όπου πήραν το λόγο άνθρωποι ανώνυμοι και άπειροι να μιλούν μπροστά σε τόσο πολύ κόσμο. Η αμηχανία των ομιλητών ήταν εμφανέστατη από το έντονο τρέμουλο που κρατούσαν τις σελίδες για να διαβάσουν το κείμενο που είχαν ετοιμάσει.
Ο κόσμος τήρησε απόλυτη σιγή κατά τη διάρκεια των ομιλιών. Μάλιστα, το τσιγάρο.. απογορευόταν αυστηρά (!!), κι ας βρισκόμασταν σε υπαίθριο χώρο (ήταν θέμα μισού λεπτού να μού γίνουν έντονες συστάσεις από τους τριγύρω, "να μην καπνίζω κατά τη διάρκεια της ομιλίας!", όταν ως γνήσιος αγανακτισμένος και έλληνας θεριακλής αποφάσισα ότι η όλη υπόθεση σήκωνε τζούρα..). Και με το που τελείωσαν οι ομιλίες, ανακοινώθηκαν οι γραμμές των λεωφορείων που θα άρχιζαν σιγά σιγά να λειτουργούν, για να γυρίσει ο κόσμος στα σπίτια του - ή στις σκηνές του.. (!)

Δεν είναι πια μυστικό.
Το Τελ Αβίβ αλλά και όλο το Ισραήλ γενικά φαίνεται ότι εισέρχεται σε αυτό που λέμε "Μετα-Νεοφιλελεύθερη" εποχή. Φαίνεται πως το μοντέλο των μαζικών αποκρατικοποιήσεων και της ολοένα αυξανόμενης απόσυρσης του Κράτους Προνοίας, ναι μεν ικανοποίησε τους οικονομικούς δείκτες και τις μεγάλες επιχειρήσεις κάθε είδους υπηρεσιών, έφερε όμως τη μεσαία τάξη στα όρια της αντοχής και της υπομονής της.

Κοινό σημείο των ομιλιών ήταν η δραματική έκκληση προς το Κράτος να επιστρέψει στην κοινωνία και να αρχίσει ξανά να παρεμβαίνει στην οικονομία της χώρας. Μού έκανε μεγάλη εντύπωση η εμπιστοσύνη που έδειχναν όλοι στις κρατικές υπηρεσίες, στην εξασφάλιση στέγης εκ μέρους του Κράτους -όπως γινόταν τις πρώτες δεκαετίες ύπαρξης της λιλιπούτειας αυτής χώρας-, την παντελή κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και την επαναφορά της δωρεάν κρατικής παιδείας με σκοπό όλοι οι πολίτες να απολαμβάνουν τα ίδια εφόδια για τη ζωή και η κοινωνία ως σύνολο να πορεύεται ισότιμα για όλους, την περιχαράκωση της δημόσιας παροχής υπηρεσιών υγείας για όλους, ως επίσης και την απόλυτη κρατικοποίηση της ασφάλισης.

"Sold"

Θα με ρωτήσετε -και πολύ σωστά- , γιατί θα έπρεπε να με νοιάζουν εμένα όλα αυτά, μιας και η διαμαρτυρία αυτή συνέβη σε μια χώρα που, στο κάτω κάτω, δεν είναι η δική μου.

Και όμως.

Αυτήν τη δεδομένη χρονική συγκυρία που περνάει η Ελλάδα, όπου θέλοντας και μη θέλοντας, θα κληθούμε πάρα πολύ σύντομα να δούμε από κοντά τι σημαίνει όχι στα λόγια αλλά..στην πράξη 'Νεοφιλελευθερισμός' και τι σημαίνει στην πράξη 'δραστική μείωση του δημόσιου τομέα' - δεν σάς κρύβω ότι η προχθεσινή συγκέντρωση που έγινε τόσο μακρυά αλλά και τόσο κοντά μας, εδώ στο Τελ Αβίβ, αποτέλεσε για μένα ένα δυνατό deja-vu που δεν μπορώ να το αγνοήσω. Και θα ήταν ανεύθυνα εγωιστικό εκ μέρους μου να μην σάς πω αυτά που σκέφτομαι μετά από ό,τι είδα και άκουσα προχθές.

Στην Ελλάδα, η οποία μέχρι πρότινος είχε καταφέρει κατ' αρχάς να συλλάβει και μετέπειτα να θεσπίσει ισχυρούς θεσμούς κοινωνικής πρόνοιας -που σημειωτέον, στην υπόλοιπη Ευρώπη ακούγονταν παράλογοι έως και σκανδαλωδώς 'φιλολαϊκοί'- τώρα εξ αιτίας της δικής μας κακής διαχείρισης των κοινωνικών μας δικαιωμάτων αλλά και των οικονομικών μας πόρων, αναγκαζόμαστε να πούμε μονομιάς ένα μεγάλο και ηχηρό.. 'Αντίο' στους μακρυνούς εκείνους κοινωνικούς ρομαντισμούς.

Την ίδια στιγμή, η ισραηλινή κοινωνία που εφάρμοσε εμπράκτως τις δύο τελευταίες δεκαετίες ακριβώς αυτό που επιβάλλεται στην Ελλάδα σήμερα, μόλις προχθές δήλωσε με τον πιο έντονο τρόπο ότι, πολύ απλά, θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω...!

Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλα αυτά..
..κάνοντας τις σωστές αναγωγές.