επαναπροσδιορίζοντας τις έννοιες

Μπορεί και να μην το μάθατε..

Χθες το μεσημέρι ένοπλη ομάδα παλαιστινίων ανταρτών σε συντονισμένη επιχείρησή τους, 'γάζωσαν' υπεραστκά ισραηλινά λεωφορεία γεμάτα κόσμο, στη μεθόριο μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου- λίγα χιλιόμετρα έξω από το τουριστικό θέρετρο Εϊλάτ, στο νότιο τμήμα της χώρας. 

Ο απολογισμός : 8 νεκροί και 24 τραυματίες, εκ των οποίων οι 4 βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση. Όλοι απλοί μεροκαματιάρηδες που σκόπευαν να πάνε για ένα σύντομο και όσο το δυνατόν φθηνότερο και 'εντός των τειχών' καλοκαιρινό τριήμερο στη θάλασσα.

Η συνέχεια -γνωστή. 

Τα ξένα ΜΜΕ περνάνε το γεγονός μάλλον στα ψιλά, με αποτέλεσμα η κοινή γνώμη στο εξωτερικό να παραμένει ουσιαστικά απληροφόρητη. Ο μέσος ισραηλινός -και ίσως δικαίως- πιστεύει ότι κανείς ξένος δεν τον λυπάται πραγματικά για το περίεργο αυτό προνόμιο που ζει εδώ και δεκαετίες: να μπαίνει δηλαδή σε ένα απλό λεωφορείο της γραμμής μέσα στη χώρα που ζει, και παρ'όλ'αυτά ποτέ να μην είναι σίγουρος εάν θα φτάσει εκεί που θέλει, εάν θα βγει απ'αυτό όρθιος και αρτιμελής, εάν οι οικείοι του θα τον ξαναδούν ζωντανό..

Σήμερα όλες οι εφημερίδες εδώ στο Ισραήλ θα είναι και πάλι γεμάτες με τις φωτογραφίες και με τους επικηδείους των ανθρώπων, που εάν η μοίρα τους ήταν γραμμένη διαφορετικά, θα συνέχιζαν αμέριμνοι τις καλοκαιρινές τους φθηνές διακοπές στο λαϊκό Εϊλάτ.  

Την ίδια στιγμή, η κοινή γνώμη στο εξωτερικό δεν θα πληροφορηθεί ποτέ της όλες αυτές τις μικρές ιστορίες ζωών που διακόπηκαν βίαια χθες το μεσημέρι, στη μέση της ερήμου. 

Θα μάθει όμως χαρτί και καλαμάρι για τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα, που αργά ή γρήγορα, είναι σίγουρο ότι θα επακολουθήσουν.

από το μοιραίο υπεραστικό λεωφορείο χθες, 18.8.2011

Η αντικειμενικότητα στην είδηση ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.

Αντιθέτως, η μονόφθαλμη κάλυψη των γεγονότων που εναλλάσσονται στο αραβοϊσραηλινό δράμα δεκαετίες τώρα, έχει ως αποτέλεσμα να ενισχύονται οι ακραίες φωνές ένθεν και ένθεν.

Έτσι, όσο φιλοπαλαιστινιακά είναι τα ξένα ΜΜΕ, τόσο περισσότερα επιχειρήματα δίνονται στους παλαιστινίους φονταμενταλιστές που θεωρούν ότι ο διάλογος είναι απλώς χάσιμο χρόνου και ότι η εκτέλεση αμάχων ισραηλινών πολιτών ενισχύει τις 'αντιστασιακές τους μετοχές' έναντι άλλων 'εθνοπατέρων' ανταγωνιστών τους.   

Την ίδια στιγμή, η δημοσιογραφική υποβάθμιση ή αποσιώπηση κάθε ακραίας ένοπλης ενέργειας των παλαιστινίων, δίνει σαφή επιχειρήματα στις εξίσου ακραίες φωνές της εκάστοτε ισραηλινής ηγεσίας, που στηρίζει την άποψη ότι "όλοι είναι εναντίον μας, άρα παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και δεν μάς νοιάζει τι θα λένε οι ξένοι για μας".

Και η στρατιωτική υπεροχή είναι δεδομένη, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Israel By Bus - Calypso Rose

Ως απλός αναγνώστης λοιπόν -και μη δημοσιογράφος-, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι Δημοσιογραφία δεν είναι απλά η ικανοποίηση του θυμικού των -ούτως ή άλλως- μακρινών και εκ του ασφαλούς θεατών μίας τραγωδίας δύο διαφορετικών λαών, που κάποτε θα πρέπει οπωσδήποτε να συμφωνήσουν επιτέλους να ζήσουν πλάι-πλάι, χωριστά και ειρηνικά.

Αντιθέτως, Δημοσιογραφία θα έπρεπε να είναι η δίκαιη κάλυψη και εκτίμηση των γεγονότων. Όλων των γεγονότων και με τη χρονική ακολουθία που συνέβη το κάθε ένα, για να εξαχθούν τα ορθά συμπεράσματα. 

Παράλληλα, η υπεύθυνη Δημοσιογραφία, που θα ενδιαφέρεται να θέσει τις βάσεις για μία καλύτερη πραγματικότητα, θα έπρεπε να προάγει εκείνες τις φωνές που είναι αποφασισμένες να καταφέρουν την ειρηνική συνύπαρξη των δύο αυτών λαών.

Για να συμβεί όμως αυτό, η υπεύθυνη Δημοσιογραφία θα πρέπει επιτέλους να  διακρίνει μια και καλή τις έννοιες του 'απελευθερωτικού αγώνα' και της 'στρατιωτικής άμυνας' αφ'ενός, και αφ'ετέρου την  έννοια της 'εγκληματικής ενέργειας', είτε αυτή προέρχεται από αντάρτικες ένοπλες ομάδες είτε από οργανωμένο κρατικό στρατό. 

Με άλλα λόγια : 

η υπεύθυνη Δημοσιογραφία θα πρέπει κάποτε να πάρει μία σαφή και δίκαιη θέση απέναντι στην πραγματικότητα, την οποία επιθυμεί να καλύπτει κατά τρόπο τίμιο.

 

Μόνο έτσι η δημοσιογραφία θα είναι σε θέση να προάγει την έννοια της επικράτησης μιας πραγματικής ειρήνης στην περιοχή. 

Μόνο έτσι θα σταματήσει -άμεσα ή έμμεσα- να αιτιολογεί την τρομοκρατική αμετροέπεια ή να επιχειρηματολογεί υπέρ της βασιμότητας κρατιστικών φοβικών ενστίκτων.

Αν και ακούγονται απλά και ορθολογικά όλα αυτά, ο επαναπροσδιορισμός της δημοσιογραφικής δεοντολογίας ως προς τα τεκταινόμενα στη σημερινή Μέση Ανατολή, αποτελεί εγχείρημα πολύπλοκο και δυσκολότατο. 

Προϋποθέτει ωριμότητα, γνώση και ήθος. 

Στην πραγματικότητα όμως.. 

..είναι απλώς ζήτημα απόφασης.