Τελ Αβίβ : Indignados vs. Indignados

Ενώ το Τελ Αβίβ αρχίζει να συνηθίζει πλέον τις σκηνές των Αγανακτισμένων που για έβδομη συνεχή μέρα καταλαμβάνουν την πανάκριβη λεωφόρο Rotschild, η κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανη την όλη κατάσταση, αποφεύγοντας να λάβει μια καθαρή θέση ή να προτείνει συγκεκριμένα μέτρα για να θεσμοθετηθούν αλλαγές στον καθορισμό των τιμών των ακινήτων στην πόλη. 

Από την άλλη όμως, σιγά σιγά τόσο η ρητορική που αναπτύσσεται γύρω από το ακριβότερο γρασίδι της χώρας, όσο και ο τρόπος που οι μόνιμοι εύποροι κάτοικοι της περιοχής αντιδρούν σε ό,τι συμβαίνει ακριβώς έξω από την πόρτα τους -καταδεικνύουν τελικά ότι αυτή η πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της χώρας κοινωνική κινητοποίηση  ίσως τελικά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Δειλά δειλά, εμφανίζονται πλακάτ των αριστερών κομματικών σχηματισμών ανάμεσα στις σκηνές, ενώ η τεράστια ισραηλινή σημαία ακριβώς απέναντι από το ανακαινισμένο κτίρο του Εθνικού Θεάτρου από σήμερα το βράδυ ζει τη δική της πρωτόγνωρη εικαστική παρέμβαση. 

Το άστρο του Δαυίδ 'κλαίει με μαύρο δάκρυ', όπως φαίνεται στη φωτογραφία παραπάνω. Και αυτό συμβαίνει σε μια χώρα που δίνει μεγάλη σημασία στα σύμβολά της. 

Οι πρώτες νύχτες της διαμαρτυρίας είχαν περισσότερο τον χαρακτήρα καλλιτεχνικού χάπενινγκ, ήταν μία ευκαιρία να γνωριστούν άγνωστοι μεταξύ τους που μοιράζονταν τον ίδιο θυμό. Η ποικιλία των ανθρώπων που είτε έστηναν τις σκηνές τους είτε περνούσαν να δουν τι συμβαίνει ακριβώς έδιναν έναν τόνο ευφορίας και αισιοδοξίας ότι ήρθε επιτέλους ο καιρός να αλλάξουν τα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα -λίγο πριν ή λίγο μετά το αδιέξοδο.

Ο χαρακτήρας της εκτόνωσης της κοινωνικής έντασης μέσω της τέχνης συνεχίζει να είναι εμφανής εκεί όπου συγκεντρώνονταν οι κάμερες της τηλεόρασης, με φόντο το φουτουριστικό γλυπτό-σύμβολο του Εθνικού Θεάτρου. Πίσω όμως από αυτήν την 'ευφορία της διαμαρτυρίας' η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. 

Χθες βράδυ, τα μηνύματα της υπαίθριας Rotschild προς την Rotschild των πολυτελών κατοικιών άρχισαν να παίρνουν μία περισσότερο έντονη χροιά. Η μάλλον ατυχής φράση "εσύ εκεί πάνω, είσαι ένα παράσιτο της κοινωνίας" προς κάποιον μόνιμο κάτοικο της περιοχής που έβλεπε από το μπαλκόνι του τα τεκταινόμενα, στάθηκε αρκετή για να ανάψουν τα αίματα. Και αν λάβουμε υπ'όψη ότι η εβραϊκή γλώσσα στερείται 'πληθυντικού ευγενείας' από γραμματικής απόψεως και μόνο, τότε η κατάσταση που δημιουργείται είναι κάθε άλλο παρά ευχάριστη..

Η αλήθεια είναι ότι παρά τον παλμό της, η διαμαρτυρία των αγανακτισμένων στο Τελ Αβίβ μέχρι τώρα 'πάσχει' ως προς το εξής απλό συστατικό : αποφεύγει να κατονομάσει τους υπεύθυνους για το οικονομικό αδιέξοδο που καλείται να αντιμετωπίσει η μεσαία τάξη κάθε μέρα, ζώντας σε μία πόλη που χρόνο με το χρόνο έχει φτάσει στο σημείο να είναι αφόρητα ακριβή για το μέσο πορτοφόλι. Αντίθετα, πληθαίνουν οι φωνές που καταφέρονται στους μόνιμους κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι κατηγορούνται ότι... έχουν περισσότερα χρήματα από τους άλλους. 

Ποινικοποίηση του πλούτου; 

Ακούγεται παράλογο. 

Και όμως -..ακούστηκε (!)

Παρόμοιες στιχομυθίες με αυτήν που ακούγεται στο βίντεο που ακολουθεί, αποτελούν φαινόμενο συχνό τις τελευταίες νύχτες - αφού τις βραδινές ώρες η διαδήλωση των σκηνών αποκτά περισσότερους θαμώνες και ένταση. 

Ο νεαρός με την ντουντούκα καλεί την κοινωνία να ξυπνήσει, η κάτοικος της περιοχής διαμαρτύρεται επειδή δεν μπορεί να κοιμηθεί λόγω των αγανακτισμένων -υπενθυμίζοντάς τους ότι η ώρα είναι περασμένη..
Κι όλ'αυτά συμβαίνουν ενόσω ο ηλικιωμένος κύριος έχει ήδη κατέβει από το μπαλκόνι του, να ψάξει να βρει στο δρόμο ποιός τόλμησε να τον αποκαλέσει 'παράσιτο της κοινωνίας'...

-"Καλημέρα! ήρθε η ώρα η διάκριση των εξουσιών να λειτουργήσει πραγματικά, όπως σε κάθε χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα! Καλημέρα! Ήρθε η ώρα η αστυνομία να λειτουργεί υπέρ μας! Καλημέρα! Ήρθε η ώρα τα δικαστήρια να απονέμουν δικαιοσύνη για όλους και όχι δικαιοσύνη για τους πλούσιους! Καλημέρα φίλοι! ¨Ηρθε η ώρα η νομοθετική εξουσία να νομοθετεί για λογαριασμό μας, γιατί όλοι αυτοί δουλεύουν για μας!"

-"Ε φτάνει πια. Θέλω να κοιμηθώ. Μένω ακριβώς απέναντι."

-"Δεν έχουμε άλλη λύση! "

-"Τι πάει να πει 'δεν έχεις άλλη λύση';; Τη νύχτα κοιμόμαστε! Για άκου εδώ! Κι εγώ πρέπει να επιζήσω! Είμαι η μοναδική που φέρνω εισόδημα στο σπίτι με ένα παιδί και χωρίς άνδρα, πρέπει να κοιμηθώ! Κατάλαβες τι σου'πα; Κατάλαβες;"

-"Καταλαβαίνω τον πόνο σου. Σε καταλαβαίνω.."

-"Φτάνει! Να φωνάζεις μέχρι τις 11 το βράδυ! Τέρμα! 

Κι αυτό δε σημαίνει ότι αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό. Αλλά να το κάνεις μέχρι τις 11 το βράδυ -Τέλος! 

Κάτσε στη σκηνή σου και πιάσε το πρωί τη ντουντούκα. 

Αγαπητέ μου, είμαι η μοναδική που φέρνω έναν μισθό στο σπίτι! 

Άφησε με να κοιμηθώ το βράδυ! Φτάνει!"

Άραγε, όλο αυτό που εκτυλίσσεται εδώ και μια βδομάδα στον δρόμο-σύμβολο των επιτευγμάτων του ισραηλινού νεοφιλελευθερισμού είναι ένα τεστ αντοχής μίας ετερογενούς κοινωνίας που έχει συνηθίσει να συσπειρώνεται όταν απειλείται από εξωτερικούς εχθρούς (και μόνο;) ή απλώς μιλάμε για ακόμα μία καλοκαιρινή μόδα που -όπου νά'ναι- θα περάσει; 

Εάν τελικά ισχύει το πρώτο, τότε σίγουρα αυτή η ιδιότυπη κοινωνική 'παρτίδα σκάκι' έχει μόλις αρχίσει..

λεωφόρος Ρότσιλντ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, χθες βράδυ.

Διαβάστε επίσης :

Indignados made in Israel