ἕνας χρόνος σεσημασμένου blogging

Λές καί ἦταν χθές ὅταν εἴπα νά δῶ ἀπό κοντά τί εἶναι αὐτό πού τό λένε blogόσφαιρα, καί -τσάφ- πέρασε ἕνας χρόνος ἀπό τήν πρώτη ἀμήχανη, σύντομη καί κάπως ἄχρωμη ἀνάρτηση άκριβῶς 365 μέρες πρίν -μέ ἀκρίβεια λεπτῶν, ἄν αὐτό ἔχει κάποια σημασία-.

Ὅλοι μας ἔχουμε τίς μικρές μας προσωπικές ἐπετείους: τά γενέθλιά μας, τήν ὀνομαστική μας γιορτή, τήν ἐπέτειο τοῦ γάμου μας, πότε τά φτιάξαμε, πότε τά χαλάσαμε κ.λ.π. Ἔ λοιπόν ἐγώ ἔχω ἀκόμα μία : τά γενέθλια τοῦ "μωροῦ" μου, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό αὐτό τό blog πού ἀποφάσισα νά ἔχει μόνιμο ἴκτερο, καθότι κατακίτρινο ἀπό γεννησιμιοῦ του. Πειράζει; Ἄλλωστε ὅλοι πάσχουμε ἀπό κάτι καί μάλιστα ἐφ'ὅρου ζωῆς. Ψέμματα;

Παρέα μέ κάθε ἐπέτειο ἔρχεται ἀναπόφευκτα κι ἕνας ἀπολογισμός. Καί εὐτυχῶς στήν προκειμένη περίπτωση ἔχω νά θυμηθῶ μόνο καλά πράγματα, ἀφού τό ἈλλοῦΚιΑλλοῦ δέν τά πῆγε κι ἄσχημα, καίπερ ἄβγαλτον καί καθ'ὅλα ἀθῶον βρέφος.


"Κάθε ἀρχή καί δύσκολη" καί ἀπό αὐτόν τόν κανόνα δέν ἦμουν ἡ ἐξαίρεση. Ἔτσι ὅταν πρωτάρχισα νά μπαίνω στή διαδικασία "τί ἀνάρτηση θά γράψω σήμερα", ἀποφάσισα νά ξεδιαλύνω μέ τί εἴχα νά κάνω άκριβῶς. Ξόδεψα ὥρες ἐπί ὡρῶν στόν θαυμαστό κόσμο τῆς blogόσφαιρας καί σ'αὐτό τό ἡλεκτρονικό ψιλάφισμα "γνώρισα" διάφορα μπλογκίστικα στέκια, τύπους καί τύπισσες πού ἐξέθεταν τή δική τους "ἀλήθεια" μέσα ἀπό τά ἱστολόγιά τους. Καί οἱ πρώτες μου ἀναρτήσεις εἴχαν σάν θέμα αὐτά ἀκριβῶς τά ἀναπάντεχα διαδικτυακά συναπαντήματα.
Ἔτσι, ἡ πρώτη ἀνάρτηση εἰσέβαλε στήν κυριολεκτικά δανεισμένη σαλονοτραπεζαρία κάποιων μεσήλικων Βρεττανῶν πού μπλόγκαραν ἀπό τό νεοαποκτηθέν τους "σπιτικό" στήν κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Ὁ μπλογκοτουρισμός μου συνεχίστηκε γιά ἀρκετό διάστημα κι ἔτσι βρέθηκα στή Σιγκαπούρη νά μιλάω μέ ἕναν ὀργισμένο μπλόγκερ πού τά'χε βάλει (καί δικαίως) μέ τήν ἐκεί λογοκρισία, στό Μαλάουι ὅπου κατέφυγε μία μεσόκοπη ἀμερικανίδα ὡς ἐθελόντρια σέ ἀνθρωπιστική ὀργάνωση γιά νά ξεχάσει τον πρόωρο χαμό τοῦ γιοῦ της, στή Νότιο Ἀφρική ὅπου ἕνα ζευγάρι ἐρασιτεχνῶν φωτογράφων ἀναρτοῦσε κάθε μέρα κι ἀπό ἕνα ὁπτικό ἐνσταντανέ τῆς καθημερινότητας τοῦ Κέηπ Τάουν, στό Ὀμάν μέ τίς αὐστηρές "καμπανιές" πού ρίχνουν ἀβέρτα οἱ ἐκεί καθηγητές στά Γυμνάσια τῆς πρωτεύουσας, στή Σαουδική Ἀραβία ὅπως τή βλέπει μέσα ἀπό τή μπούρκα της ἡ φοβερή καί τρομερή ἀνώνυμη blogger -τῆς ὁποίας ἐδώ καί ἀρκετούς μῆνες ἔχασα περιέργως τά ἴχνη της-, στήν κυριολεκτικά "ἈλλοῦΚιἈλλοῦ" demek-Μακεδονία μέ τίς ἀφίσες της, καί σέ πολλά ἄλλα μήκη καί πλάτη ἀκόμα..


Καί ἐνώ νόμιζα πώς εἴχα βρεῖ τό προφίλ τοῦ μπλόγκερ πού μοῦ ταίριαζε, ἦρθε ἡ μέρα τῶν ἐρωτευμένων νά μοῦ ἀνατρέψει τά πάντα. Ἐκείνη ἡ μέρα (ἄλλη μιά ἐπέτειος..) ἐνώ γιά πολλούς ἀπό σᾶς ἦταν (ἤ τέλος πάντων καλό θά ἦταν νά εἶναι...) μιά μέρα ὅλο χαρές καί γλύκες, γιά μένα ἦταν συνυφασμένη μέ μία ἀπώλεια.
Τήν ἀπώλεια μίας ἰδιότητας:
αὐτῆς τοῦ ἐγγονοῦ.
Ὁ τελευταίος ἐκπρόσωπος μιᾶς γενιᾶς, ὁ ἐναπομείνας παππούς μου, ἔφυγε ἐκείνη τή μέρα ἀπό τή ζωή. Καί ἐκείνη ἡ συντομότατη ἀνάρτηση πού εἴχα ἀνεβάσει γι'αὐτήν τήν ἀπώλεια, μοῦ ἔδειξε τελικά τί εἶναι blogging. Καί τό κατάλαβα ἀπό τά email, τά τρελλά κλικαρίσματα καί τά ἀνώνυμα ἡλεκτρονικά συλλυπητήρια τόσων καί τόσων πού μοῦ ἔκαναν τήν τιμή νά μέ χαϊδέψουν πληκτρολογώντας (Δέ θά τα βρεῖτε τά σχόλια, πλήν ἑνός. Εἴχα ἀποφασίσει νά μήν τά δημοσιεύσω καί ἐκ τῶν ὑστέρων τό μετάνιωσα)
Καί τότε κατάλαβα πώς τό blogging, ἐκτός ἀπό αὐτιστικός μονόλογος (πού ἐν πολλοῖς εἶναι) θά μποροῦσε ἐπίσης νά εἶναι καί ἐπικοινωνία. Κι ἔτσι ἀποφάσισα νά βγάλω σιγά σιγά τίς κουρτίνες τοῦ ἡλεκτρονικοῦ μου "σπιτιοῦ", νά ἔχω ἔτοιμα ἀκόμα μερικά σερβίτσια στό τραπέζι καί ὅποιοι ἀξίζουν τόν κόπο, νά τούς σφυρίξω στ'αὐτί ποῦ ἔχω κρύψει τά κλειδιά τῆς ἐξώπορτας.


Αὐτό βεβαια δέν ἔγινε ἔτσι αὐτόματα. Ἀφού πέρασα τό Μάρτιο τή φάση τοῦ μπλόγκερ-θεατή στό 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τῆς Θεσσαλονίκης (πολύ τό διασκέδασα θυμᾶμαι! καί εὐχαρίστως τό ξανακάνω!), τόν Ἀπρίλιο πού μᾶς πέρασε ἔκανα ἕνα ἐπώδυνο μεν, χρησιμότατο δε γερό ξεκαθάρισμα καί οἱ περιττές παρουσίες στή ζωή μου ἔφαγαν "πόρτα". Μικρό τό κακό.

Τό Μάιο κρίθηκε οὐσιαστικά καί ἡ τύχη αὐτοῦ τοῦ ἱστολογίου. "Νά τό σβήσω ἤ νά μήν τό σβήσω;" ἤ ἀλλιῶς "Νά ζεῖ κανείς ἤ νά μή ζεῖ" κι ἄλλα τέτοια χαζοϋπαρξιακά ψευτοδιλήμματα. Μά πῶς ν'ἀφήσω ἕνα μωρό στήν κούνια χωρίς φαγητό ὅταν κάθε φορά ποῦ σέ βλέπει τό μόνο πού κάνει εἶναι νά σοῦ μουρμουρίζει
"Μπαμπά-Γαβριήλ, κι ἐγώ τί σοῦ φταίω καί δέ μοῦ μιλᾶς;;"
Τί νά κάνω κι ἐγώ, ὑπέκυψα στά κλάμματά του..
Καί τό μωρό...ἀνένηψε

Κι ἄρχισα ξανά νά τό νταντεύω καί νά τοῦ μαθαίνω ...τόν κόσμο.
Ἔναν κόσμο ὅπως ἐγώ τόν ἔβλεπα, σωστά ἤ λάθος-δέν ξέρω, δέν ἔχω καταλήξει ἀκόμα...

Ὁ Ἰούνιος πέρασε περιέργως ἀνάλαφρα, μέ τό μπλόγκ νά παρευρίσκεται σέ γυρίσματα κινηματογραφικῆς ταινίας τοῦ ἐπί πτυχίω νεαροῦ ροδίτη σκηνοθέτη Γρηγόρη Ρέντη (πού τό μοντάρει τώρα πού μιλᾶμε, καλή ὥρα). Ἀ-πί-στευ-τη πλάκα..
Τόν Ίούλιο τοῦ ἔδειξα τί σημαίνει νά καίγεται τό νησί μου καί τό Κράτος ἀντί νά δίνει τό παρόν, ἁπλῶς νά ἀπλώνει τά χέρια του πρός τά ἀποκαϊδια γιά νά ζεσταθεῖ!!!!. Καί μάλιστα ὅλα αύτά ἐν μέσω σεισμῶν καί πρωινῶν ταρακουνημάτων καλοκαιριάτικα... Τό ταξίδεψα γιά μιά βδομάδα στήν Κύπρo, πού βιῶνει μπερδεμένη τό φαινόμενο τῶν ἀνοιχτῶν ὀδοφραγμάτων καί τῆς δυστυχῶς βιώσιμης "μή-λύσης". Τό κουβάλησα στά ἀπέναντι τουρκικά παράλια γιά νά δοκιμάσει κι αὐτό ἀγαπημένες γεύσεις ἀπό τά γενοφάσκια του (ξετρελλάθηκε κι ἀκόμα γλύφεται!..) καί ὄχι μόνο, ἐννοεῖται. Τό πῆρα μαζί μου νά γνωρίσει ἀπό κοντά τό καλοκαιρινό Τέλ Ἀβίβ καί τούς ἀνθρώπους του -καί μάλιστα ἐπί τρεῖς ὁλόκληρες ἑβδομάδες παρακαλῶ!- καί παράλληλα ταλαιπωρήθηκε μαζί μου στούς ἀλλεπάλληλους ἐλέγχους ἀσφαλείας τῶν ἀεροδρομίων. Καί μέσα στήν ὅλη ἀναμπουμπούλα, ῆταν τό πρῶτο (!!!) πού σάν νά μυρίστηκε τί μέλλει γενέσθαι στά φετινά Ὄσκαρ καί εἴδε καί μιά ἀνάρτησή του σέ διεθνές site!!!!! Τό μπούκωσα μέ φλαμανδικές βάφλες γιά νά καρδαμώσει καί γενικῶς ἀπό ταξίδια δέν πρέπει νά ἔχει κανένα παράπονο, τό ἄτιμο..

Ἐνώ προηγουμένως εἴχε προλάβει νά γνωρίσει μέσα ἀπό τό ἀχανές διαδικτυακό Σύμπαν τή δική του συνονόματη ἰντερνετο-οἰκογένεια καί νά πίνει μέχρι καί συνονόματη πορτοκαλάδα ἄ-λά-μεξικαίν , τό Σεπτέμβριο γνώρισε τήν.."Οἰκογένεια", τήν πιστή sagrada familia πού συμπορεύεται μέ τόν μπαμπά του ἐδώ καί ἀρκετά χρόνια καί λίγο πρίν μπεῖ ὁ χειμώνας τοῦ 2008, ἄρχισε δειλά δειλά νά μπουσουλάει στά θέατρα -καί γιά τήν ἀκρίβεια ...στό ἐξής Ἕνα : στό Δημοτικό Θέατρο τῆς Ρόδου (τό μόνο πού λειτουργεῖ πάνω σ'αὐτό τό νησί μέ σχῆμα μπακλαβᾶ πού τοῦ ἔλαχε νά γεννηθεῖ, καλῶς ἤ κακῶς)-

Σιγά σιγά τό μωρό-μπλόγκ μέ τόν μόνιμο ἴκτερο πῆρε ὅλα τά χούγια τοῦ μπαμπά του (τά καλά καί τά πολλά κακά..) καί ἄρχισε νά πειραματίζεται μέ τή βιντεοκάμερα, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε ὁ 'Ἀφέντης' του στά νιάτα του. Τό ἀποτέλεσμα; Ἀπίστευτα καλό. Ἔμαθε νά σιγοτραγουδάει κομμάτια ἀπό τόν "Βαφτιστικό" καί ἀνακάλυψε πώς στά ἀπέναντι παράλια ὑπάρχουν καί συμφωνικές ὀρχήστρες -ἐκτός ἀπό κεμπάπ, μαντῆλες καί ἀμανέδες-.
Κι ὅσο γιά τά βίντεο;
Αὐτά παίζονταν σέ ὅλα τά τοπικά κανάλια ξανά καί ξανά ἐπί βδομάδες! Καί τρελλάθηκε στή γκλαμουριά... ἀλλά προσγειώθηκε (εὐτυχῶς όμαλά ἐλπίζω, μή χάνουμε καί τό μέτρο μας, ὅλα κι ὅλα..).

Ὅσο γιά τά ἑλληνικά του, καλυτέρευσαν κι αὐτά. Καί ἀντίθετα πρός τά ἄλλα συνομήλικά του ἱστολόγια, ἔμαθε σιγά-σιγά νά (ξανα)γράφει πολυτονικά, ὅπως ἀκριβῶς ταιριάζει στό δικό του DNA, πού πάντα θά κουβαλάει μαζί του, θέλει-δέ θέλει. Κι ἄς κινδυνεύει νά μήν τό κάνουν παρέα προοδευτικά δῆθεν- πλήν ὅμως ἀγράμματα "μωρά". Καί παρά τό φόβο τῆς ἀπομόνωσης, τά κλικαρίσματα πλήθυναν καί τά link του ἔφτασαν σέ πολλά μπλόγκ: ἀπό τά κατακόκκινα μέχρι καί τά πιό μπλέ ἐλεκτρίκ. (οἱ παραπομπές εἶναι ἐνδεικτικές). Καί πολύ τό χάρηκε, ἐνῶ παράλληλα ἔχει πιάσει "στασίδι" ἀνάμεσα στά κυπριακά ἱστολόγια χωρίς κἄν καλά-καλά νά τό ζητήσει!

Παρά τήν ἀθωότητά του καί τίς προσπάθειες τοῦ μπαμπά του νά τό προστατεύσει ἀπό ὅλα τά "κακά τοῦ μάταιου τούτου κόσμου", ὁ Δεκέμβριος ἦρθε καί ἔφερε μαζί του ἀπορημένα μάτια μπροστά σέ καμμένα αὐτοκίνητα καί μαῦρες κουκοῦλες. Ἄντε νά κάτσεις νά τά ἐξηγήσεις ὅλ'αὐτά.. Κι ἄντε νά κάτσεις νά πείσεις ἕνα μωρό πῶς καί γιατί τό 2009 θά γίνουμε ὅλοι φτωχοί (ἄν δέ γίναμε ἤδη δηλαδή..)

Καί πάνω πού θά τέλειωνε τό κακό, νά'τος κι ὁ πόλεμος..
"Μά μπαμπά, ἐκεί δέν εἴμασταν τό περασμένο καλοκαίρι;"
Ἐκεί εἴμασταν.
Φτού κι ἀπ'τήν ἀρχή νά κάθεσαι νά ἐξηγεῖς ..

...χρόνια (μας) πολλά