άει να δούμε..

Ξέρω, ξέρω...

Σας παράτησα λίγο πριν μπει το Πάσχα.
Και δε θα σας πω ψέμματα, ότι δήθεν τάχα μου λείψατε.

Ευθαρσώς λοιπόν, σάς πληροφορώ ότι δε μου λείψατε καθόλου.
Μια χαρά ζούσα και χωρίς εσάς , τα κλικαρίσματά σας , τα σχόλιά σας.
Δε σας είχα καμμία μα καμμία ανάγκη, εν ολίγοις.

Και επιτέλους δεν με απασχολούσε καθόλου τι θα ήταν ενδιαφέρον να γραφτεί στο blog, τι θα έφερνε πιο πολλά κλικαρίσματα, ποιά εικόνα θα έπρεπε να πλαισώσει το κείμενο, ποιό βίντεο θα έπρεπε να 'βγει' για να συμπληρώσει το περιεχόμενο των γραμμών που θα το συνόδευαν. Με λίγα λόγια, πέταξα από τους ώμους μου αυτόν τον 'ζυγό' του blogging και λίγο έλειψε να το σβήσω κιόλας και να μην ξαναμπώ στον πειρασμό να κάθομαι και να σας δίνω λογαριασμό τι σκέφτομαι και ποιά είναι η γνώμη μου και πώς περνάω και τι αισθάνομαι.

Δεν είμαστε καλά!

Και σαν πολλή σημασία δε σας έδωσα;

Έλα μου όμως πως ακόμα ένα αξίωμα της Ανακριτικής (ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα της Νομικής - για τους παλαιότερους , το ίδιο μάθημα με την ίδια ύλη ονομαζόταν 'Αστυνομική', με κύριο εκφραστή της τον αείμνηστο Γαρδίκα..) επιβεβαιώθηκε ακόμα μια φορά.
Και δεν είναι άλλο από το ότι ο εγκληματίας ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος.

Κι έτσι , κάποια μέρα πριν λίγο καιρό , είπα να χαζέψω το blog μου και έπιασα τον εαυτό μου να διαβάζω τις αναρτήσεις που είχα ξεχάσει. Και βέβαια να εντοπίζω 'λάθη' στα διαστήματα ανάμεσα στις λέξεις, να παρατηρώ μικρές -ευτυχώς μικρές- ασυνταξίες, οι εικόνες να μην είναι βαλμένες στις σωστές γωνίες και με λίγα λόγια μπήκα στο πετσί του ρόλου του ...διορθωτή (και μάλιστα του διορθωτή του ίδιου μου του εαυτού..).

"ΕΕΕΕΕΕΕ, ΟΧΙ!" είπα.
Αυτό πραγματικά πάει πολύ!

Και πατάω και το Χ πάνω δεξιά και κλείνω και τη σύνδεση με το ίντερνετ και κλείνω και τον υπολογιστή , και αν δε λυπόμουνα τα λεφτά μου μη σας πω ότι θα πετούσα όλο το σύστημα στον κάδο των σκουπιδιών που βρίσκεται εξαιρετικά πολύ κοντά στο σπίτι μου (στο απέναντι πεζοδρόμιο δηλαδή) - για να γλυτώσω μια για πάντα και από το blog , και από το ίντερνετ , και από ...ΕΣΑΣ!

Ναι , εσάς!

Και ορίστε, τώρα γιατί κάθομαι και σας τα λέω όλα αυτά;
Γιατί κάθομαι και σας γράφω;
Ε;

Προφανώς γιατί ... μού λείψατε, παλιόπαιδα! Και σας πεθύμησα, και τέλος πάντων, πώς να το πω, τελικά δεν κάνω χωρίς εσάς, πώς να το πω κι εγώ αλλιώς...

Καλώς σας (ξανα)βρήκα λοιπόν, και...
..και ουαί κι αλίμονό (μας)