Ζητείται Τρόλεϋ

Μπορεί να ακουστεί παράλογο, αλλά το πρώτο και το μόνο που κυριολεκτικά ...απαγορεύτηκε σε όλα τα μέλη της Θεατρικής μας Ομάδας από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις μας τόν περασμένο χειμώνα ήταν το εξής ένα :

Να μην τολ-μή-σου-με να δούμε την κινηματογραφική έκδοση του έργου του Δημήτρη Ψαθά "Ζητείται Ψεύτης". Και ο Μιχάλης Τεχνίτης, ο συνάδελφος και σκηνοθέτης μας ήταν πραγματικά ανένδωτος σ'αυτό.

Αν και αυτό το "βέτο" στην αρχή μού φάνηκε αδιανόητο, είχε το σκοπό του. "Να διαβάσετε το έργο και να βάλετε στο ρόλο που υποδίεστε τη δική σας προσωπική πινελιά. Κι άστε την ταινία να λέει τα δικά της". Ριψοκίνδυνο ακουγόταν, σήμερα όμως βλέπω πως ήταν ειλικρινέστερο ως προς τα όσα θα ήθελε να πει ο συγγραφέας του έργου στο κοινό του.
Άλλωστε το έργο που προετοιμάζουμε δεν είναι η ταινία αλλά το έργο "Ζητείται Ψεύτης", σωστά;

Ύστερα σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν όντως καλύτερα να μην δούμε την ταινία, προφανώς επειδή η σύγκριση του εαυτού μας σε σχέση με όλα αυτά τα ιερά τέρατα του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να μας... προσγειώσει ανώμαλα, για τους λόγους που δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς.
Όσο περνούσε όμως ο καιρός και είχαμε πλέον αρχίσει να μαθαίνουμε τα λόγια (εδώ είχα χοντρό πρόβλημα) κι όταν κάποτε κάποιο κανάλι πρόβαλε την ταινία, να πω την αλήθεια δεν άντεξα άλλο!! Κάθησα και την είδα (ναι Μιχάλη, το παραδέχομαι. Την είδα τελικά!). Εντάξει, δεν την είδα όλη, αλλά ομολογώ ότι δεν γινόταν να αντισταθώ στον πειρασμό να δω πώς είναι και τι λέει ο κινηματογραφικός (δικός μου) Άγης.

Ε, λοιπόν παιδιά -καμμία σχέση! Άλλες ατάκες , άλλες σκηνές , τέλος πάντων αλλιώς τόν φανταζόμουνα αυτόν τον Άγη να μιλάει, να συμπεριφέρεται, να ρίχνει τις μπηχτές του.
Και όχι μόνο αυτόν, αλλά και όλους τους άλλους ήρωες του έργου.

Έριξα και μια ματιά στο κείμενο που έχασκε παραδίπλα
- άλλα έγραψε ο Δημήτρης Ψαθάς, άλλα πάλι κινηματογράφισε ο Γιάννης Δαλιανίδης.
Και πριν καλά-καλά το καταλάβω, νά'τοι κι οι τίτλοι τέλους για να συνειδητοποιήσω ότι τελικά το σενάριο της ταινίας ήταν διασκευή του έργου και όχι το έργο το ίδιο.

πάτημα στον κάλο, καταμεσίς του τρόλεϋ

Δεν κρύβω ότι... ανακουφίστηκα...

Και γιατί αυτό;
Μα επειδή ευτυχώς δεν θα έχουμε να αναμετρηθούμε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Θανάση Βέγγο ή τη Μάρθα Καραγιάννη του Δαλιανίδη αλλά με τη φαντασία του Δημήτρη Ψαθά που επινόησε τον βουλευτή Θεόφιλο Φερέκη, τη γυναίκα του τη Τζένη, την Πίτσα-Κίτσα-καλλιτέχνη και όλη την παρέα.
Ξεχάστε λοιπόν την ταινία, τη σκηνή με τον λαθραναγνώστη Ψευτοθόδωρο στο τρόλεϋ και ό,τι άλλο θυμάστε από τη διασκευή του Γιάννη Δαλιανίδη.


Κι όσο για τα τεκταινόμενα επί σκηνής :
η "Παραγωγή" αποφάσισε να μην τοποθετήσει κανένα κίτρινο τρόλεϋ του ΗΣΑΠ με τα γνωστά ηλεκτροφόρα κέρατα να τσικνίζουν την ατμόσφαιρα.

Αυτό το σιδηροδρομικό highlight
θα παραμένει εσαεί 'τρόπαιο' της Μιμής Ντενίση..

το θυμάστε;

ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ : Ζητείται Ψεύτης

ἕπεται συνέχεια..

Ζητείται Ψεύτης

Και.. ήρθε τελικά το πλήρωμα του "χρόνου".
Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου.
Όταν λέω "χρόνος" κυριολεκτώ!

Και τι μ'έπιασε να μιλάω στον πληθυντικό έτσι ξαφνικά;
Και πού πήγαν οι ψιλές και οι δασείες;
Και τι κάθεσαι και μας γράφεις τόση ώρα
και δε μάς εξηγείς τι τρέχει;

Ένα-ένα βρε παιδιά, να το πιάσουμε από την αρχή!

Ας αρχίσω από τον πληθυντικό.

Λοιπόν, "εμείς" , δηλαδή η Θεατρική Ομάδα του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου εδώ και ένα χρόνο περίπου προετοιμαζόμαστε να ανέβουμε επιτέλους στο σανίδι. Και το εγχείρημα μπορεί να ακουγόταν τόσον καιρό κάτι το πολύυυυυ μακρινό αλλά, τελικά, είναι θέμα μόλις λίγων εβδομάδων για να γίνει επιτέλους πραγματικότητα.
Σε λιγότερο από ένα μήνα από τώρα θα σάς περιμένει ο Ψεύτης του Δημήτρη Ψαθά, ανεβαίνοντας τα σκαλάκια παραπλεύρως του Δημαρχείου, προχορώντας στο φουαγιέ και μετά στριβοντας αριστερά, μέσα στην αίθουσα -και δη επί σκηνής.
Εσείς δεν ξέρω πού τον ψάχνατε τόσον καιρό (ξέρω, υπάρχουν πολλοί), εμείς πάντως αυτόν τον Έναν τον βρήκαμε!
Μέσα από πρόβες επί προβών, ατάκα την ατάκα, κίνηση την κίνηση
και δόστου πάλι απ' την αρχήηηη...ναι, τον βρήκαμε!

Αγχώνομαι να μετράω τις μέρες και τις ώρες που απομένουν, και για να μην τρελλαθώ, αποφάσισα ότι... θέλω να είστε εσείς η παρέα μου σε αυτό το final countdown...
Έτσι, για έναν ολόκληρο μήνα παρατάω κάθε μετακίνηση που πολύ θα ήθελα παρ'όλ'αυτά να κάνω, αφήνω κάθε άλλο θέμα προς μπλογκάρισμα κατά μέρους (αναρτήσεις για τις τροφαντές αγελάδες του Τιμπουκτού ή τις διαδικτυακές περιπλανήσεις στα χαρακώματα ψάξτε να τις βρείτε σε άλλα μπλογκόστεκα) και το ΑλλούΚιΑλλού -ως τίμιο και φιλαλήθες μπλογκ που είναι- θα σταματήσει να τριγυρνά από δω κι από κει και θα ακολουθήσει μιά νέα ζωή, συντηρητική - ήρεμη και ρουτινιάρικη
μέχρι να πέσει και η τελευταία "αυλαία".

Κάθομαι στ'αὐγά μου (ούπς, σόρρυ "στ'αΒγά μου" ήθελα να γράψω..) κι από σήμερα και μέρα με τη μέρα από 'δώ μέσα θα "βγαίνει" καρέ-καρέ, ατάκα-ατάκα και σταγόνα-σταγόνα ο ιδρώτας που ξοδέψαμε όλους αυτούς τους μήνες που μάς πέρασαν και για να δούμε τί άλλο επέπρωτο να τραβήξουμε μέχρι το τρίτο κουδούνι της πρεμιέρας..

Οι παραστάσεις μας τελικά απέκτησαν σταθερές ημερομηνίες, κανονισμένη ώρα και βέβαια τόπο, που δεν είναι άλλο από το Δημοτικό Θέατρο της πόλης μας. Κι όσοι από σας είστε μακρυά, καιρός να κλείσετε αεροπλάνα και βαπόρια εγκαίρως, γιατί (δυστυχώς ή ευτυχώς, θα δείξει αυτό) είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, είναι δύσκολο αν όχι αδύνατον να βρεθούμε στο σανίδι περισσότερες από τις 5 φορές που είχαμε την τύχη να καταφέρουμε.

Έτσι, από σήμερα και για ένα μήνα περίπου, προκειμένου να μη σάς ανεβάζω τη μυωπία με τις ψιλές και τις δασείες αλλά και για να διαβάζεται το μπλογκ εύκολα ΚΑΙ από τον internet explorer που δεν πολυσκαμπάζει από πολυτονικότητες, το μπλογκ εγκαταλείπει το αγαπημένο του σπορ να βάζει τρικλοποδιές στο πληκτρολόγιο του laptop και θα ξαναθυμηθεί προσωρινά την αγοραία Νεοελληνική Γραμματεία, "απνευμάτιστη"..
Οι λάτρεις του πολυτονικού λοιπόν, ας κάνουν υπομονή κι ας μην με εγκαταλείψουν.

Marketing γαρ, καταλαβαίνετε τώρα..

Και για να μη γράφω πολλά (από τώρα), καιρός νομίζω είναι να πάρετε μια γεύση για το τι μας περιμένει (αλλά και κυρίως ..τι σάς περιμένει) στις 19, 20, 27, 28 και 29 Νοεμβρίου 2009 στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου από το τηλεοπτικό τρέηλερ που μόλις "βγήκε στον αέρα" του Youtube.. (οράτε κατωτέρω -αλλά και ανωτέρω..)

Τα τοπικά κανάλια ακολουθούν..

Η μπλογκίστικη ενότητα
"ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΨΕΥΤΗΣ" έχει μόλις αρχίσει..
(καλώς να ορίσει λοιπόν!)



καί ἕπονται.... (πολλές) συνέχειΕΣ!!

τί φτιᾶνν'τε;

Ἡ μπλογκίστικη παραμονή μου στόν Τύρναβο εἶναι ἀντιστρόφως ἀνάλογη ἀπό τίς ὥρες πού ἔμεινα ἐκεί ὡς δικαστικός ἀντιπρόσωπος. Τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ χρόνου μου ἐκεί πέρασε στό ἴδιο τό Δημαρχεῖο τῆς πόλης (συμπληρώνοντας τά ἐκλογικά ἔντυπα καί κάνοντας συνεννοήσεις γιά τό ποιόν Γραμματέα θά μοῦ πρότειναν). Ἡ παραμονή μου μέσα στούς διαδρόμους καί στά γραφεῖα τοῦ Δήμου Τυρνάβου δέν ἔμεινε ἀνεκμετάλλευτη -ἀπό μπλογκίστικης ἀπόψεως ἐννοῶ, νά'ναι καλά ἡ ψηφιακή μου φωτογραφική μηχανή-. Μάλιστα, ὅταν οἱ ὑπάλληλοι μάθαιναν γιατί ὁ δικαστικός ἀντιπρόσωπος καθόταν καί φωτογράφιζε τά κάδρα στούς τοίχους, ἀψήφισαν τό ὡράριο τῆς βάρδιας τους καί κάθησαν καί μέ ἐνημέρωναν γιά χίλια μύρια πράγματα πού ἀφοροῦν τήν πόλη τους.

Μπορεῖ ὁ Τύρναβος νά περιμένει δεκαετίες ἐπί δεκαετιῶν ὥσπου νά γιορτάσει τά 3000 χρόνια του (ὅρα Ρόδος!) ἀλλά τό σχετικά πρόσφατο παρελθόν του σέ σύγκριση μέ τό ἀντίστοιχο ροδιακό, παρουσιάζει ἐξαιρετικό ἐνδιαφέρον. Ἔτσι ὁ Δῆμος φρόντισε καί ἐμπλούτισε κατά τρόπο πραγματικά ἀξιόλογο τήν οἰκεία σελίδα τοῦ ἱστοτόπου του, ὅπου παρατίθενται ὅλα ὅσα πρέπει νά ξέρει κανείς γιά τό παρελθόν τῆς πόλης (πατῆστε ἐδῶ καί θά μέ θυμηθεῖτε).
Παράλληλα ὄμως, στούς τοίχους καί στίς αἴθουσες τοῦ Δήμου ἔβλεπες πινελιές ἀπό αὐτό τό παρελθόν πού πραγματικά ἐμένα, ὡς Ροδίτη -ὡς πολίτη δηλαδή τοῦ τελευταίου Νομοῦ πού ἐνσωματώθηκε στήν κυρίως Ἑλλάδα- μέ ἔκαναν νά καταλάβω τί σημαίνει ..παλιά Ἑλλάδα.

Γιά νά σᾶς δώσω νά καταλάβετε τί ἐννοῶ, στήν ἀκριβῶς πιό πάνω φωτογραφία εἶναι τό πρῶτο πιάνο πού ἔφτασε ποτέ στόν Τύρναβο, ὅταν -μετά τό πέρας τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων- ὁ Τύρναβος καί ὁ Κάμπος γενικότερα ἔπαψαν νά εἶναι...παραμεθόριος περιοχή πού συνόρευε μέ τήν πάλαι ποτε Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία. Οἱ εὐρωπαϊκοί ἤχοι τοῦ 'κλειδοκυμβάλου' ἀντικαθιστοῦσαν ἀργά ἀλλά σταθερά τίς ἀπειλητικές ἀνατολίτικες ἰαχές, πίσω ἀπό τά τελευταία φυλάκια τοῦ λιλιπούτειου τότε ἑλληνικοῦ βασιλείου, λίγα τσιγάρα δρόμο ἀπό τό κέντρο τῆς πόλης. Τό πιάνο δωρήθηκε στόν Δῆμο ἀπό τούς ἀπογόνους τοῦ ἰδιοκτήτη του (συγχωρέστε με πού δέν θυμᾶμαι τό ὄνομά του) καί σήμερα βρίσκεται στήν εἴσοδο τῆς αἴθουσας συνεδριάσεων τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου.
Βρῆκα ἐξαιρετικά συγκινητική, εὔστοχη καί εὐαίσθητη αὐτήν τήν ἐπιλογή τῶν δημοτικῶν ἀρχῶν τῆς πόλης καί ἐκτός ἀπό τή φωτογραφία πού σᾶς ἔβαλα νά δεῖτε, ἔχω πάρει κι ἄλλες πόζες αὐτοῦ τοῦ πιάνου-σύμβολο, τίς ὁποῖες ὄμως εἴπα νά τίς κρατήσω γιά μένα, νά μή σᾶς ζαλίζω.


Οἱ διάδρομοι τοῦ Δημαρχείου κοσμοῦνταν ἀπό σταθερά ἔγχρωμα γεωμετρικά σχήματα μέσα σέ κάδρα. Ὅπως μοῦ ἐξήγησαν οἱ ὑπάλληλοι τῶν γραφείων, πρόκειται γιά φωτογραφίες ἀπό τίς.. "Στάμπες", τά παραδοσιακά ὑφαντά τῶν γυναικῶν τοῦ Τυρνάβου δηλαδή, πού χρωματίζονταν μέ ἀνεξίτηλα χρώματα ἀπό τά βότανα καί τά λουλούδια τοῦ Κάμπου καί τῶν χωραφιῶν τους. Ἔτσι, μέσα στό τυπικό Τυρναβίτικο σπίτι τά τραπεζομάντηλα καί τά καλύμματα τῶν ἐπίπλων "ἔσπαγαν" τήν πράσινη μονοτονία τοῦ πιό ἐπίπεδου σημείου τῆς ἑλληνικῆς γῆς, μέ χρώματα πού ἔμεναν σταθερά ὡς πρός τόν τόνο τους ..γιά πάντα.
Ἀκόμα καί μέσα ἀπό τά κάδρα καταλάβαινες ἀμέσως ποιό ἦταν τό μήνυμα αὐτῶν τῶν ἁπλῶν φαινομενικά σχημάτων.

Ὁ Δῆμος Τυρνάβου δέν ξέχασε οὔτε τούς ἄλλους Δήμους μέ τούς ὁποίους ἔχει ἀδελφοποιηθεῖ κατά τό παρελθόν. Ἔτσι, βλέπει κανείς στούς τοίχους τά πρωτόκολλα ἀδελφοποίησης μέ τίς πόλεις Οὐμπέρτιντε τῆς Ἰταλίας καί Σουγκουρλάρε τῆς Βουλγαρίας (λόγω κρασιοῦ ἀμφότεραι..) ἀλλά καί τῆς ἰσραηλινῆς πόλης Κυριάτ Ἄτα, κοντά στή Χάιφα, πού ἀποτελεῖ παραδοσιακό προπύργιο τῆς ἰσραηλινῆς Ἀριστερᾶς. Διόλου τυχαῖα ἡ τρίτη ἐπιλογή, ἄν κρίνω πώς ὁ Δῆμος Τυρνάβου πρόσκειται στό ΚΚΕ, πρᾶγμα πού φάνηκε ἀπό τά πλεῖστα κόκκινα (κατακόκκινα) ψηφοδέλτια πού βγῆκαν ἀπό τήν κάλπη (καί ἐδῶ ξαφνιάστηκα ὡς Ροδίτης, ἀπό ἕναν παραδοσιακά κεντρῶο Νομό ὅπως αὐτός τῆς Δωδεκανήοσυ).
Συνεπές, συγκινητικό καί πολύ ἐνδιαφέρον.

Κλικάρουμε στίς φωτογραφίες καί διαβάζουμε, ἄν θέλουμε

Τύρναβος -Οὐμπέρτιντε
...λόγω κρασιοῦ

Τύρναβος - Σουγκουρλάρε
πάλι...λόγω κρασιοῦ

Τύρναβος - Κυριάτ Ἄτα
..λόγω ἰδεολογίας

Λίγο ἔξω ἀπό τήν πόλη δέν θά μποροῦσε νά λείπει τό...τζόγκινγκ-playground τῆς πόλης.
Ναί, εἴχα πιά ξεπεράσει στή Λάρισα τό πρῶτο σόκ μέ τούς "πεδινούς" συμπατριῶτες νά περπατᾶααανε καί νά περπατᾶαααανε καί δόσ'του πάλι νά περπατᾶαααανε μεσημεριάτικο. Δέν περίμενα ὄμως ποτέ νά διαπιστώσω ἰδίοις ὄμμασοι ὅτι ἀνάμεσα στά ψηλά δέντρα (πού δέν ξέρω πῶς τά λένε γιατί ἐμεῖς ἐδῶ δέν τά ἔχουμε) ὑπάρχει καί ὁ μίνι-ζωολογικός κῆπος τοῦ Τύρναβου, περιποιημένος, καθαρός, νοικοκυρεμένος. Ὅπως περιποοιημένη ἦταν κάθε γωνιά κάθε δρόμου πού βρέθηκα.
Τό νοικοκύρεμα πού εἴδα σέ αὐτόν τόν μικρό Δῆμο, πού ἀκούει τίς φανφάρες καί τίς (ἄλλου εἴδους πλέον..) ἰαχές ἀπό διάσημες πόλεις ἀνά τήν Ἑλλάδα, ἦταν πραγματικά ἀξιοθαύμαστο καί συγχαρητήρια καί μπράβο σέ ὅσους τόν διοικοῦν -ἀνεξάρτητα ἀπό τόν ἰδεολογικοπολιτικό χῶρο πού ἀνήκουν-. Σημασία ἔχει πώς εἶναι νοικοκύρηδες καί φαίνεται ἀπό χίλια μίλια μακρυά.

ὁ θορυβωδέστατος
ἡ κουτσομπόλα τῆς γειτονιᾶς

καί οἱ λαγοί μές στό ἄγχος!

Τό μπλογκίστικο ταξίδι στόν Κάμπο φτάνει σήμερα στό τέλος του, μέ τό τραῖνο νά μέ περιμένει γιά Θεσσαλονίκη καί μετά τό ἀεροπλάνο γιά τά πάτρια. "Καί ποῦ πᾶς χωρίς τήν Πουτίγκα σου, ἀντιπρόσωπε;" Ἔλα ντέ! Ποῦ τολμῶ νά πάω χωρίς αὐτήν;
Τήν Πουτίγκα Τυρνάβου ἐννοῶ! Ποιάν ἄλλη;

μιάμμμ

Ἡ βαριά γλυκειά της γεύση ἦταν ὅ,τι ἔπρεπε γιά τό μακρύ (πικρό) ταξίδι πρός τή συμπρωτεύουσα. Τή συνταγή δέν τήν ξέρω (ἔτσι κι ἀλλιῶς από μαγείρεμα δέ σκαμπάζω μία!), ἀλλά καί νά'ξερα - τέτοια Πουτίγκα τρῶς μόνο στόν Τύρναβο, μέ τόν ἀέρα τοῦ Κάμπου γύρω τριγύρω.
Τί νά τό κάνεις τό μελτέμι..;


Πῆρα τό τραῖνο λοιπόν κι ἔφυγα ἀπ'τόν Κάμπο
Καί οἱ πεδινές ἀναρτήσεις τοῦ μπλόγκεως μέ τόν γενικό τίτλο "Κάλπες στόν Κάμπο" θά βρίσκονται συγκεντρωμένες στή δεξιά του στήλη, μέ ἕνα πάτημα στό εἰκονίδιο μέ κάποια ἀπό τίς Τυρναβίσιες "Στάμπες", πού τά χρώματά τους μένουν τόσο ἀνεξήτιλα ὅσο καί οἱ ἀναμνήσεις μου ἀπό τή Θεσσαλία.

Θά ξανάρθω!
Ἀλλά θά φροντίσω νά τό κάνω στό τριήμερο τῆς Καθαρῆς Δευτέρας, πού στά ...Τυρναβίσια λέγεται "Μπουρανί", ὁπότε καί ἀκούγονται σόκιν δημοτικά τραγούδια καί ὅ,τι ἄλλο μπορεῖ νά βγάλει ἕνα βρώμικο μυαλό καί ἐννοεῖται μέ τήν ὁμώνυμη τσουκνιδόσουπα μέ σπανάκι (μά τρώγονται οἱ ..τσουκνίδες, βρέ Ροδίτες πατρῶτες; γιά ὄνομα!).
Ἤ μήπως νά ἔρθω τό Σεπτέμβριο, στή Γιορτή τοῦ Τσίπουρου (χίκ χίκ χίκκκ);

Καί ποῦ ξέρεις, δέν ἀποκλείεται παραδίπλα νά βρίσκεται ὁ.. Ἀπόστολος Γκλέτσος αὐτοπροσώπως (ὁρμᾶτε κορίτσια!) ἀφού τό πατρικό τῆς μαμᾶς του εἶναι κάπου μέσα στά στενά, ἴσως κι ὁ Λάκης Κομνηνός, γνωστός φάν τοῦ Τύρναβου, πού ἐπιμελήθηκε καί γύρισε ντοκυμαντέρ γιά τόν φοβερό καί τρομερό Συνεταιρισμό τοῦ Οἰνοποιείου Τυρνάβου, ἴσως πάλι ἡ Ἄννα Χατζησοφιᾶ, γέννημα-θρέμα Τυρναβίτισσα, πού ἔγραψε τό σενάριο γιά τό "Καφέ τῆς Χαρᾶς".

Ἔτσι , γιά νά τό παίξουμε καί λίγο σέλεμπ,
..ὄχι παίζουμε!

"Τά τραῖνα πού 'φύγαν"

ὁ Τύρναβος κι ὁ παρα-Τύρναβος

Ἄν γιά κάτι ὁ Τύρναβος θά μποροῦσε νά διεκδικήσει πανελλαδική πρωτοτυπία εἶναι ὁ νεότευκτος οἰκισμός τῶν τσιγγάνων πού βρίσκεται ἀκριβῶς παραδίπλα. Μέσα σέ πέντε λεπτά διαδρομή μέ τό αὐτοκίνητο βλέπει κανείς πῶς ἡ παραδοσιακή νομαδικότητα τῶν τσιγγάνικων φυλῶν μετεξελίσσεται σέ μόνιμο οἰκισμό. Ἔτσι μιά δεύτερη πόλη ἀναπτύσσεται δίπλα στήν παλιά.

Σέ ἀντίθεση μέ τόν "κυρίως" Τύρναβο, ὅπου ὁ τομέας τῆς οἰκοδομῆς ἔχει μουδιάσει λόγω τῆς κρίσης, ὁ συνοικισμός τῶν τσιγγάνων δείχνει νά ζεῖ τό δικό του Building-Boom, ἐξ αἰτίας τῶν ἀπλόχερων ἐπιδοτήσεων πού δίνονται στούς τσιγγάνους τῆς περιοχῆς ἀπό τά ταμεῖα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἔνωσης (ἔτσι ἀκριβῶς μοῦ εἶπαν οἱ ντόπιοι, καί σᾶς τό μεταφέρω μέ κάθε ἐπιφύλαξη), οὔτως ὥστε νά "μπεῖ καί ἡ τσιγγάνικη κοινωνία σέ μιά σειρά" γιά νά συμβαδίσει μέ τούς Τυρναβίτες γείτονές της.
Καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι αὐτό πού βλέπουμε στίς φωτογραφίες πού ἀκολουθοῦν.


Δέν χόρταινα νά φωτογραφίζω τεράστιες βίλες, ἔτοιμες νά στεγάσουν τίς πολυπληθεῖς τσιγγάνικες οἰκογένειες. Διώροφα σπίτια μέ πανομοιότυπο σχέδιο καί μέ λίγο Bollyhood-Τouch χάρη στίς φανταχτερές σκάλες τῶν εἰσόδων τους. Ἡ ἀξία τῶν οἰκοπέδων τῆς περιοχῆς ἔπεσε κατακόρυφα μέ τήν ἀπαρχή τοῦ Καιροῦ των Τσιγγάνων πού ἔμελλε νά ζήσει ἡ Τυρναβίτικη "περιφέρεια". Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει ὅτι τά νεόδμητα αὐτά κτίσματα (ὅσο κίτς καί νά'ναι) εἶναι σαφῶς προτιμώτερα ἀπό τά ἐκατοντάδες παραπήγματα πού ἀντικατέστησαν. Πλήν ὄμως, δέν ὑπάρχει ἀκόμα αὐτό πού λέμε "σχἐδιο πόλεως" καί ὅλα ὅσα αὐτό θά συνεπαγόταν (ἀποχέτευση, δρόμοι, πεζοδρόμια, πάρκα καί πολλά ἄλλα πού γιά χρόνια μάλλον θά ἀποτελοῦν ὄνειρα τρελλά-ὄνειρα ἀπατηλά... Γιά νά μήν ἀρχίσω νά μιλάω γιά διαπολιτισμικά ἐκπαιδευτικά προγράμματα, οὕτως ὥστε οἱ γενιές πού ἔρχονται νά μποροῦν νά βροῦν "κοινούς τόπους" καί νά συνοδοιπορήσουν ὁμαλά, ἀκόμα κι ὅταν ὁ οἰκοδομικός ὀργασμός πού θρέφει σήμερα ἀμφότερους θά ἔχει πιά φτάσει στήν κλιμακτήριό του.. Μά τί λέω Θε-έ μου;;; )

Ὅλα φαίνονται νά κυλοῦν ὁμαλά στήν τοπική κοινωνία.
Οἱ τσιγγάνοι ἐπέλεξαν τόν Δῆμο Τυρνάβου καί τόν οἰκισμό τους ὡς τό μόνιμο σπίτι τους, καταγράφηκαν στά δημοτολόγια καί κάπου ξέχασαν στό δρόμο τήν πατροπαράδοτη νομαδικότητά τους. Ἀπό τήν ἄλλη, πολλοί Τυρναβίτες βρῆκαν δουλειά μέσα στόν οἰκοδομικό ὀργασμό τοῦ διπλανοῦ οἰκισμοῦ καί ἀπό ἐργοδότες ἔγιναν μισθωτοί τῶν γειτόνων τους.

Μπορεῖ οἱ ντόπιοι νά μήν τό ἔχουν συνειδητοποιήσει, ἀλλά ἔχω τήν ἐντύπωση πώς ἀθόρυβα ἀλλά σταθερά στόν Τύρναβο συντελεῖται ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον κοινωνιολογικό πείραμα. Μέ τίς οἰκονομικές ἰσορροπίες νά ἔχουν διαταραχθεῖ γιά τά καλά, μέ τήν ἔλλειψη νέων θέσεων ἐργασίας καί τήν μόνιμη κρίση στίς ἐγχώριες καλλιέργειες ("..ἐν ἀρχῆ ἦσαν αἱ χωματεραί..."), ἡ οἰκονομική ζωή καί εἰδικά ὁ τομέας τῆς οἰκοδομῆς τά τελευταῖα χρόνια τροφοδοτεῖται σχεδόν ἀπόλυτα ἀπό τήν οἰκοδομική ἀνάπτυξη τοῦ μέχρι πρότινος παραμελημένου καί ὑποβαθμισμένου οἰκισμοῦ τῶν τσιγγάνικων παραπηγμάτων.

Θά εἶχε πολύ ἐνδιαφέρον νά δεῖ κανείς τί πρόκειται νά συμβεῖ στόν Τυρναβίτικο μικρόκοσμο στίς ἀμέσως ἐπόμενες παραγωγικές γενιές, μέ δεδομένη τήν πολιτισμική διαφορά τῶν δύο κοντινῶν γειτόνων. Ἄραγε τό Κράτος τά παρακολουθεῖ ὅλα αὐτά; Δυστυχῶς ὅλα φαίνονται νά προχωροῦν στόν "αὐτόματο πιλότο" (ὅπως ἄλλωστε τά περισσότερα πράγματα στή χώρα μας γενικότερα) καί ἡ Πολιτεία δέν φαίνεται νά προνοεῖ νά θέσει σέ κάποια πλαίσια τίς κοινωνιολογικές ἀλλαγές πού συντελοῦνται, πρός ὄφελος πάντα καί τῶν δύο πολιτισμικῶν ὀντοτήτων -στόν "κυρίως" Τύρναβο καί στόν "ἄλλο", τόν παρα-Τύρναβο, μέ πρῶτες ἀποῦσες τίς κρατικές ὑπηρεσίες (μά, ποιές ἄλλες;;) - .

Καί βέβαια κανένας ὑποψήφιος κανενός κόμματος δέν μπῆκε στόν κόπο νά μιλήσει γιά αὐτό τό θέμα, πού τελικά ΕΙΝΑΙ ἡ καθημερινότητα τῆς μικρῆς αὐτῆς πόλης, πού ἀλλάζει καί θά συνεχίζει νά ἀλλάζει πρόσωπο μέρα μέ τή μέρα.

"Gadalka" ἀπό τό γκρούπ Ayassa
σχεδόν...παραγγελιά αὐτό τό βίντεο
δεῖτε τό..

ὑ.γ. καί πολύ, μά πάρα πολύ θά ἤθελα νά ἔρθουν σχόλια σ'αὐτήν τήν ἀνάρτηση πού θά διαψεύδουν τήν ἐντύπωση πού ἀποκόμισα, καί δέ μιλάω γιά τίποτα ἄλλο παρά γι'αὐτήν τήν τόσο προκλητική ἔλλειψη κρατικῆς πρόνοιας..

ἕπεται συνέχεια...

χωρίς γυαλό

Τριγυρνῶντας στίς αἴθουσες τοῦ Δημαρχείου τοῦ Τυρνάβου τό μόνο πού δέν περίμενα νά δῶ ὡς ἔμβλημα τοῦ ὀρεινοῦ αὐτοῦ Δήμου ἦταν τά δύο αὐτά ...ψάρια! Οἱ δύο αὐτές "Τούρνες", τά χαρακτηριστικά ποταμίσια ψάρια πού ἔκοβαν βόλτες πάνω-κάτω ἀνάμεσα στίς ὄχθες τοῦ πάλαι ποτε Τιταρήσιου ποταμοῦ, πού σήμερα λόγω τῆς ἀπουσίας νεροῦ (καί Τουρνῶν) λέγεται Ξηριᾶς. Μπορεῖ τό ποτάμι νά ξεράθηκε καί τά ψάρια του νά μπορεῖ κανείς νά τά δεῖ μόνο στίς σφραγίδες τῶν ἐπισήμων ἐγγράφων τοῦ Δήμου, ἡ γέφυρα ὄμως πού ὀδηγεῖ στήν πόλη καί πού κάποτε ἀποτελοῦσε σημάδι ὅτι "ἔμπαινες" σ'αὐτήν, ὑπάρχει ἀκόμα.

Τί κι ἄν ὁ Ξειριᾶς δέν εἶναι πιά γαλάζιος; Ἔγινε κι αὐτός ἕνα μέ τό καταπράσινο τοπίο ἀλλά οἱ γέφυρες συνεχίζουν νά κάνουν τήν ίδια δουλειά πού ἔκαναν ὅσον καιρό ὑπῆρχε νερό. Τό βουνό καί ὁ κάμπος νίκησαν τό ὑγρό στοιχεῖο καί τά ψάρια του, τά σύμβολα τῆς πόλης.
"Ὁ ροῦς τῶν γεγονότων..", ὅπως θά ἔγραφε κάποιος σεναριογράφος σέ παλιά ἀσπρόμαυρη ἑλληνική ταινία.


Ἔτσι, σήμερα τό βουνό καί τά λιβάδια εἶναι τό μόνιμο σκηνικό τῆς πόλης τοῦ Τύρναβου καί τῶν γύρω χωριῶν. Ἀμέτρητες ἀποχρώσεις πράσινου παντοῦ, κάτι πού δέ μέ χάλασε καθόλου. Μπορῶ νά πῶ ὅτι τόσο πράσινο τό ζήλεψα, ἀφοῦ ἐδῶ στό νησί τό πράσινο ὅσο πάει καί λιγοστεύει καί ἀποτελεῖ πλέον θλιβερό στατιστικό φαινόμενο πού συνοδεύει τούς ἀπολογισμούς περί τοῦ πόσα ροδίτικα δάση καίγονται κατά τή διάρκεια "ἄλλης μιᾶς ἐπιτυχοῦς τουριστικῆς περιόδου".


Οὔτε μία σπιθαμή κάμπου ἀνεκμετάλλευτη. Οὔτε ἕνα τετραγωνικό χαμένο. Ἡ φύση παροῦσα παντοῦ ὅπως καί ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας. Σέ ἀντίθεση μέ τήν "τουριστικά ἀνεπτυγμένη Ἑλλάδα", πού δείχνει νά σνομπάρει ἀδικιολόγητα τίς δικές της πράσινες γωνιές καί τήν πηγή πλούτου πού λέγεται γεωργία καί κτηνοτροφία. Πηγές πλούτου καί ἐργασίας πού δέν γνωρίζουν tour-operators, διεθνεῖς μεσάζοντες καί πολλῶν εἰδῶν μανδαρίνους, καρφωμένους μπροστά στίς ὀθόνες τῶν ὑπολογιστῶν, ἡ πλειονότητα τῶν ὁποίων εἶναι δανεισμένοι και αὐτοί. Πηγές πλούτου πού δέν θά ἐπιβαρύνουν τά ταμεῖα τῆς οἰκειοθελοῦς -καί ἄρα πλασματικῆς- ἀνεργίας, ὅταν τά ξενοδοχεῖα ἔτσι κι ἀλλιῶς κλείνουν (χειμώνας γαρ).
Ἄραγε, γιατί ὁ μέσος ἕλληνας πού ζεῖ στίς λεγόμενες ἀνεπτυγμένες τουριστικές περιοχές ντρέπεται νά ἀσχοληθεῖ μέ τή γῆ του, ἔστω τό χειμώνα; Τί τό ὑποτιμητικό ὑπάρχει σ'αὐτό; Καί γιατί θά πρέπει νά παραπονιέται γιά τίς τιμές-φωτιά στίς λαϊκές ἤ νά ἀναρωτιέται γιατί θά πρέπει νά εἰσάγονται ἐσπεριδοειδή ἤ ἄλλα ἀκόμα πιό κοινότυπα ζαρζαβατικά ἀπό τό ἐξωτερικό, ἐνῶ ἡ λύση βρίσκεται μέσα στίς δικές μας κτηματομερίδες;
Ἔκανα τ'ἀδύνατα δυνατά νά μήν κάνω βαριές σκέψεις ὅσο τριγυρνοῦσα στίς καταπράσινες φυτεῖες τοῦ Τυρνάβου, δυστυχῶς ὄμως τό μόνο πού μοῦ ἐρχόταν στό μυαλό ἦταν οἱ ἐγκαταλελειμμένες καλλιέργειες τῆς ὀρεινῆς Ρόδου, τά ἐρειπωμένα θερμοκήπια στό δυτικό τμῆμα τοῦ νησιοῦ καί οἱ οὐρές στά ταμεῖα ἀνεργίας τό χειμώνα.

Μιᾶς καί ἐμεῖς ἔχουμε τήν εὐτυχία νά ἔχουμε ..γυαλό, μήπως θά ἔπρεπε νά δοῦμε ἐάν καί κατά πόσον ἁρμενίζουμε στραβά;
Γιατί ἐάν ἀκόμα ὑποθέσουμε πώς μᾶς ἔλαχε ἕνας γυαλός ..στραβός, ἔ πόσο δα στραβός μπορεῖ πιά νά εἶναι;;
Μήπως ἡ γενικότερη κρίση στόν τουρισμό μᾶς κάνει νά ἀπαλλαγοῦμε ἐπιτέλους ἀπό κάποιους παραπανίσους βαθμούς μυωπίας καί νά δοῦμε τί γίνεται μπροστά στά μάτια μας;
Μήπως θά πρέπει νά δοῦμε τί δέν κάνουμε καί νά διαπιστώσουμε πόσο τεμπέληδες εἴμαστε (ἤ γίναμε) ;

ὁ Τύρναβος καί τά χωράφια του
ἀπό ψηλά..

...κι ἀπό χαμηλά

ἕπεται συνέχεια...

τσίπουρο (τό) = οὐσ. οὐδ. β'κλ.

Στή δεκαετία τοῦ '80 ὅταν ὅλοι οἱ μπόμπιρες πηγαίναμε στό μανάβικο μονολογῶντας "Τυρί, Ρύζι, Καφέ, Γάλα, Καμπᾶ", στόν Τύρναβο μονολογοῦσαν..."Φέτα, Ρύζι, Καφέ, Γάλα, Τσίπουρο". Καί δέν εἶναι τυχαῖο αὐτό. Ὁ Κάμπος φημίζεται γιά τά τυριά του ἔτσι κι ἀλλιῶς καί ὁ Τύρναβος εἶναι τό κύριο σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τούς ἀπανταχοῦ τσιπουροπότες -
καρατσεκαρισμένο!

Οὔζο καί Τσίπουρο
εἴδη πρώτης ἀνάγκης ἐν Τυρνάβω!

Δέν ἔχω τή φήμη τοῦ πότη καί μισῶ τή φέτα καί κάθε τυρί πού δέν εἶναι ψημένο ἤ τριμμένο. Καί στόν Τύρναβο εἶχα τήν τέλεια δικιολογία νά μήν ἐνδώσω στά τσίπουρα καί τούς μεζέδες πού τά συνόδευαν : ἕνας ..πιωμένος δικαστικός ἀντιπρόσωπος θά ἦταν ἡ ἐγγύηση γιά ζαλισμένα ἐκλογικά ἀποτελέσματα. Γιά νά μήν ἐπεκταθῶ στίς φῆμες ταραγμένων στιγμιότυπων στά ἐκλογικά τμήματα σέ προηγούμενες ἐκλογικές ἀναμετρήσεις καί δέν εἶχα καμμία ὄρεξη νά ἐπαναληφθοῦν..
Ἔτσι, ξενέρωτος πῆγα καί ξενέρωτος ἔφυγα ἀπό τόν Τύρναβο.

Εἶναι πάντως μῦθος ὅτι ὁ Τύρναβος εἶναι μόνο γιά τσιπουροκαταστάσεις καί τυρολαγνεῖες. Σέ ἀντίθεση μέ τήν χαρακτηριστική ντοπιολαλιά (πολύ μελωδική καί σχεδόν γοητευτική γιά ἕνα νησιώτικο αὐτί) ὁ Τύρναβος τελικά θά μποροῦσε νά σημαίνει καί...Γραμματική!
Ἀπόδειξη:
τό πιό καλοδιατηρημένο νεοκλασικό σπίτι πού ὁ Δῆμος Τυρνάβου φρόντισε νά τό ἀναδείξει ὅσο καλύτερα μποροῦσε (καί συγχαρητήρια γι΄αὐτό!) γιά ἕναν καί μόνο λόγο. Πρόκειται γιά τό σπίτι πού γεννήθηκε καί μεγάλωσε ὁ πιό...πολυδιαβασμένος Τυρναβίτης ὅλων τῶν ἐποχῶν, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Ἀχιλλέα Τζάρτζανο.

ὁ Ἀχιλλέας Τζάρτζανος
ὑπομειδιῶν ἀσπρόμαυρα σέ κάποιο ἀπό τά γραφεῖα τοῦ Δημαρχείου

Πόσες γενιές καί γενιές μαθητῶν στήν Ἑλλάδα καί στήν Κύπρο δέν ἔμαθαν ἀρχαῖα Ἑλληνικά ἀπό τίς σελίδες τῆς γραμματικῆς Του; Καί τό κεφαλαῖο Ταῦ δέν γράφτηκε κατά λάθος.

Δέν μπορῶ νά σᾶς περιγράψω πόσο συγκινήθηκα.
Μπορεῖ καί νά τό παράκανα λίγο, ἀλλά πρέπει νά σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι τό πιό...πολυφωτογραφημένο ἀξιοθέατο ὅσες μέρες εἶχα τήν τύχη νά βρίσκομαι στόν Κάμπο δέν ἦταν κανένα ἄλλο παρά τό σπίτι τοῦ Τζάρτζανου, τή γραμματική τοῦ ὁποίου θυμᾶμαι ὅτι τήν εἶχα καταμουτζουρώσει στό Λύκειο. Εἶχα μιά σχέση ἀγάπης-μίσους μέ τήν τότε πρασινωπή ἔκδοση τοῦ ΟΕΔΒ καί πάντα ἔνιωθα ἔκπληξη ὅταν συνειδητοποιοῦσα ὅτι τά παραδείγματα καί ὁ τρόπος "διδαχῆς" τοῦ Τζάρτζανου ἀποτελοῦσαν κοινό κτῆμα δικό μου ἀλλά καί τόσων καί τόσων ἀνθρώπων πού εἶχαν ἀποφοιτήσει ἀπό τό ἑλληνικό ἐκπαιδευτικό σύστημα δεκαετίιιιιες ἐπί δεκαετιῶν πρίν ἀπό μένα.


Οἱ λέξεις, οἱ κλίσεις, οἱ φωνές - ὅλα ὅσα θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ πώς ἀποτελοῦν τό... συλλογικό ἀσυνείδητο κάθε ἀπόφοιτου Λυκείου τῆς χώρας. Καί δέν περίμενα νά βρῶ ἕναν τέτοιον "ἀόρατο κρίκο" πού νά συνδέει τόσες γενιές ἐδῶ, στόν Τύρναβο, πού μέχρι καί τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1910 ἦταν ἄλλη μιά παραμεθώριος περιοχή, ὅπως ἀκριβῶς τήν ἔζησε ὁ ἄνθρωπος πού οὔτε λίγο οὔτε οὔτε πολύ, μᾶς ..ἔμαθε Ἑλληνικά

ἕπεται συνέχεια...

φτού ξ-Ἐλευθερία!

Ἀπό τά λίγα καί ἐλάχιστα πράγματα πού ἤξερα γιά τή Λάρισα πρίν βρεθῶ στίς πλατεῖες της καί στά καφέ της ἦταν μία συγκεκριμένη ἐφημερίδα (χάρη στήν ἐπισκόπηση τοῦ Τύπου πού τύχαινε νά βλέπω στήν τηλεόραση ὅταν πίνω τόν καφέ μου τό πρωί, ἐννοεῖται μέ τήν τηλεόραση ἀναμμένη!).
Λάρισα λοιπόν ἴσον "Ἐλευθερία" καί τέλος.

Καί μή ἔχοντας πῶς ἀλλιῶς νά περάσω τό χρόνο μου, ὅσο βρισκόμουν ἐκεί τήν ἀγόραζα ἔναντι 50 λεπτῶν μόνο. Καί λέω "μόνο" γιατί πραγματικά ἡ ὕλη πού περιεῖχε καί ὁ τρόπος γραφῆς τῶν ρεπορτάζ καί τῶν στηλῶν της δέν εἶχε τίποτα νά ζηλέψει ἀπό τίς ἀξιοπρεπέστερες τῶν ἐφημερίδων τοῦ ἀθηναϊκοῦ Τύπου (ἄν καί δέν ξέρω ἐάν ἀδικῶ τήν Ἐλευθερία ἤ κάθε ἄλλη ἐφημερίδα τῆς περιφέρειας συγκρίνοντάς την μέ τίς ἐφημερίδες τῆς πρωτεύουσας, ἔτσι πού κατάντησαν κι αὐτές..).

Καί γιά νά εἶμαι περισσότερο σαφής :

Δυστυχῶς καί ὅπως καί νά τό κάνουμε, ὁ Τύπος τῆς Ἐπαρχίας ἀνέκαθεν συνοδευόταν ἀπό κάποια 'ρετσινιά'. Τή ρετσινιά τῆς προχειρότητας. Πές λόγω ἔλλειψης πολλῶν εἰδήσεων, πές λόγω οἰκονομικῆς στενότητας, ἔλλειψης δημοσιογράφων καί ἀνθρώπινου δυναμικοῦ γενικῶς, ἤ καί ὅλα αὐτά μαζί. Καί αὐτό δέν εἶναι μόνο ἑλληνικό φαινόμενο. Σέ ὅλες τίς χώρες τοῦ κόσμου ὁ ἐπαρχιακός Τύπος κάπου χωλαίνει.
Στή Λάρισα, ὅπως καί ἀργότερα στή Θεσσαλονίκη (ἄν μοῦ ...ἐπιτρέπεται βέβαια νά θεωρήσω ὅτι καί οἱ ἐφημερίδες τῆς συμπρωτεύουσας συγκαταλέγονται στην ἴδια κατηγορία) διαπίστωσα πώς οἱ ἐξαιρέσεις εἶναι αὐτές πού (δυστυχῶς) ἐπιβεβαιώνουν τόν κανόνα.

Διαβάζοντας τήν Ἐλευθερία τῆς Λάρισας, ὅπως καί τό ἔνθετο περιοδικό της (εἴχα φτάσει Πέμπτη στήν πόλη) ἐξεπλάγην εὐχάριστα γιά τό πῶς καλύπτεται δημοσιογραφικά ὁ Κάμπος. Χωρίς νά ξέρω πρόσωπα καί πράγματα τοῦ τοπικοῦ κομματικοῦ καί πολιτικοῦ γίγνεσθαι, μπορῶ νά πῶ πώς ὅλα τά προεκλογικά "νέα" τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ἦταν δοσμένα κατά τέτοιο τρόπο ὥστε νά μήν βάζουν τόν ἀναγνώστη στήν ἄκρως δυσάρεστη θέση νά ...φωνασκήσει -ἀκολουθῶντας τό παράδειγμα τίτλων/κραυγῶν πού ἔπαιρνε τό μάτι μου ἀλλοῦ, σέ ἄλλα "ἔγκριτα" καί βέβαια ἐμπορικότατα δημοσιογραφικά ἀναγνώσματα. Πίνοντας τό καφεδάκι μου στήν Πλατεῖα Ταχυδρομείου βρῆκα κείμενα μέ προσεγμένη γλώσσα, μέ λογική ἔκταση καί φωτογραφίες πού συμπλήρωναν καί δέν "καπέλωναν" τά γραφόμενα. Καί ἐνῶ στή συνέχεια πληροφορήθηκα σέ ποιά πολιτική παράταξη θεωρεῖται πώς πρόσκειται, ἡ τοποθέτηση της "Ἐλευθερίας" ὡς πρός τά γεγονότα καθῶς καί οἱ ἐκτιμήσεις της δέν προκαλοῦσαν οὔτε "φώναζαν" μέ ἀποτέλεσμα νά χρωματιστεῖ ἡ σινική της μελάνη (καί νά "λερώνονται" ἀναλόγως τά δάχτυλά σου χωρίς νά ὑπάρχει κάποιος ἰδιαίτερος λόγος).

Τό "κλού" δέ ἦταν ἡ ἴδια ἡ.. διάταξη (!!) τῶν ἄρθρων τῆς πρώτης της σελίδας. Καί νομίζω πώς αὐτή ἀκριβῶς ἡ διάταξη εἶναι καί ἡ πρωτοτυπία τῆς ἐφημερίδας! Κι ἄν ἔεεεεχω διαβάσει καί διαβάσει ἐφημερίδες κι ἐφημερίδες στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό.. Καί ἐπειδή δέν νομίζω πώς πρόκειται γιά σύμπτωση (γι' αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ἀγόραζα τήν Ἐλευθερία κάθε μέρα καί ὅλες τίς μέρες πού βρισκόμουν ἐκεί) ἀποφάσισα νά σᾶς τό πῶ, γιατί πραγματικά μέ ἐντυπωσίασε.

Κατά τή διάρκεια λοιπόν τῶν ἡμερῶν πού μαινόταν ἡ προεκλογκή ἐκστρατεία τῶν κομμάτων στή Λάρισα, στήν πρώτη σελίδα τῆς Ἐλευθερίας ἔβλεπες :
ἀπό τή δεξιά πλευρά τοῦ φύλλου φωτορεπορτάζ καί εἰδήσεις πού ἀφοροῦσαν τή δραστηριότητα τῆς Νέας Δημοκρατίας καί, ἀντίστοιχα, στήν ἀριστερή πλευρά τοῦ φύλλου ὅ,τι ἀφοροῦσε τούς ὑποψηφίους καί τίς ἐξελίξεις στό ΠΑΣΟΚ.
Ὅσο γιά τούς ὑπόλοιπους:
βρίσκονταν στό κάτω μέρος τοῦ φύλλου καί...ἀναλόγως!
Ἀριστερά κάτω ἤ δεξιά κάτω.

Ἡ σχεδόν ...γεωγραφική διάταξη τοῦ πρωτοσέλιδού της μποροῦσε νά "ἐξυπηρετηθεῖ" ἀπό τό μεγάλο παλιομοδίτικό της σχῆμα, γεγονός τό ὁποῖο αὐτό ἐδῶ τό μπλόγκ ἐξετίμησε δεόντως, μιᾶς κι αὐτό παλιομοδίτικο εἶναι , καί μάλιστα πολυτονικό. Ὁπότε, δέν ἔχω παρά νά συμπεριλάβω καί τό σχῆμα τῆς Ἐλευθερίας στά "σύν" της..
Ἄσε πού τό νά κρατᾶς τά δυό σου χέρια ἀνοιχτά καί τεντωμένα κάνει καλό καί στούς ἀγύμναστους μῦες, ὀνόματα δέ λέμε..

Εἶχα σκοπό νά σᾶς γράψω γιά τήν ἐφημερίδα Ἐλευθερία τῆς Λάρισας ἔτσι κι ἀλλιῶς, ἀλλά ἔλεγα νά τό κάνω κάπως ἀργότερα. Ἔλα ὄμως πού οἱ συγκυρίες μέ ἀνάγκασαν νά στήσω γιά ἄλλη μιά φορά τόν Τύρναβο...

Τελείως out of the blue διαβάζω στό inbox μου τό ἀκόλουθο μοιραῖο email, πού μοῦ ἄλλαξε τόν...ροῦν τῶν ἀναρτήσεών μου...

Ἦταν Δευτέρα, 12 Ὀκτωβρίου 2009

Διαβάστε:

Καλή σου μέρα απο τη Λάρισα.

Σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια, κυρίως όμως γιατί μας δίνεις την ευκαιρία να δούμε πως μας βλέπει ένα τρίτο μάτι.

Αυθόρμητα και -συγχωρεσέ μας- χωρίς την άδεια σου, ένα μεγάλο τμήμα του κειμένου σου, δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα "Ελευθερία" Λαρίσης (τη μεγαλύτερη επαρχιακή της χώρας).

Στο επισυνάπτω ή μπορείς να το δεις στη σελίδα www.eleftheria.gr (σελίδα 4 του φύλλου)

Σε χαιρετώ

Δημήτρης Χατζηευθυμίου

(αρχισυντάκτης του φύλλου)

Τρελ-λά-θη-κα!

Μάλιστα, ἡ ἐφημερίδα εἶχε τή λεπτότητα νά μοῦ στείλει σέ μορφή jpg τή σελίδα πού ὄντως βρῆκα ἀποσπάσματα δύο ἀναρτήσεων τοῦ μπλόγκεως , μέ ἀνεπαίσθητες καί πολύ χαριτωμένες δημοσιογραφικές παρεμβάσεις made in Thessaly.

Τώρα βέβαια ἀρχίζω καί προβληματίζομαι :
Γιατί "μέ" τοποθετήσανε σέ πλαίσιο στό δεξί τμῆμα τῆς σελίδας ;

Μά....προφανῶς, ἐπειδή ἡ Ρόδος ἔχει...
ἀνατολικότερο γεωγραφικό μῆκος καί πλάτος
σέ σχέση μέ τόν πράσινο (μά ..καταπράσινο!) Κάμπο.
Κάνω λάθος;

κλικάρουμε τήν εἰκόνα
γιά νά τή διαβάσουμε καλύτερα...
(ὅσοι θέλουμε βεβαια..)

ἀπό τήν ἐφημερίδα "Ἐλευθερία"
φύλλο τῆς 12-10-2009
σελίδα 4


ἔπεται συνέχεια..
...μέ Τύρ-να-βο !!!
ὀρκίζομαι!

ἄρον-ἄρον τά σπορτέξ σου..

Ἔλεγα σ'αὐτή μου τήν ἀνάρτηση νά τραβήξω πρός Τύρναβο μεριά. Περνῶντας ὄμως μέ μιά ματιά τίς φωτογραφίες τῆς ψηφιακῆς μου, ἔπαθα γιά ἀκόμη μιά φορά αὐτό πού παθαίνω πάντα ὅταν ἀντικρύζω μπροστά μου ἕνα...ποτάμι. Καί νά μή σᾶς φαίνεται περίεργο αὐτό. Ἕνας νησιῶτης γέννημα-θρέμα δέ βλέπει ποτάμια καί λίμνες κάθε μέρα.

Ἕνα τσιγάρο δρόμο λοιπόν ἀπό τό κέντρο τῆς Λάρισας καί πρίν καλά-καλά φύγει ἡ γεύση τοῦ καφέ ἀπό τό στόμα, νά'τος ὁ Πηνειός! Μέσα στό κέντρο τῆς πόλης μέ τίς ὄχθες καί τίς γέφυρές του. Πράσινο παντού, σέ ὅλες του τίς ἀποχρώσεις.

Μοῦ ἦταν πάντα δύσκολο νά φανταστῶ πῶς μπορεῖ νά ζεῖ μιά πόλη δίχως ...θάλασσα. Ἀκόμα καί σέ περιόδους τῆς ζωῆς μου πού ἔμενα σέ μέρη δίχως αὐτό τό θαλάσσιο "σύνορο", καί ὅσο καί νά μέ ἐκνεύριζε ἡ ὕπαρξή του στή γενέτειρα, τελικά πάντα ἀναζητοῦσα νά βλέπω "ποῦ τέλος πάντων τελειώνει αὐτή ἡ πόλη". Καί τό τελείωμά της ἔπρεπε πάντα νά εἶναι χρώματος μπλέ καί μέ ἁλμυρή γεύση. Ἔπρεπε νά φτάσω στά 37 μου χρόνια γιά νά δῶ πώς τελικά ...νοεῖται "ζωή" σέ μία πόλη χωρίς θάλασσα, ἀλλά μέ ..ποτάμι! (σᾶς εἶπα, δέν εἶναι γιά ὅλον τόν κόσμο τόσα αὐτονόητα ὅλα αὐτά..γελᾶτε;)

ἀπ'τήν .."καλή"

κι ἀπ'τήν.. "ἀνάποδη"

Ἄν μέ ρώταγε κάποιος "πότε κατάλαβες ὅτι βρίσκεσαι στόν Θεσσαλικό Κάμπο", θά ἔλεγα αὐθόρμητα ὅτι τό συνειδητοποίησα ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα πρός σούρουπο, στήν πράσινη ὄχθη τοῦ Πηνειοῦ, ὅταν δεκάδες λαρισαῖοι καί λαρισαῖες κάθε ἠλικίας περπατοῦσαν μέ τίς φόρμες τους πάνω-κάτω στά δρομάκια τοῦ πάρκου στίς δύο ὄχθες τοῦ ποταμοῦ. Ἀδιανόητη σκηνή γιά μᾶς ἐδῶ στό νησί. Ὄχι μόνο γιατί ...δέν ὑπάρχει ποταμός καί ὄχθη ἀλλά γιατί ὅσα χρόνια ζῶ στή Ρόδο, μπορῶ νά πῶ μέ βεβαιότητα ὅτι ὁ μέσος ροδίτης μπορεῖ νά ζήσει καί χωρίς τζόγκινγκ.. Γιά τόν μέσο λαρισαῖο ὄμως φαίνεται πώς εἶναι must νά γυρίσει στό σπίτι του μετά τή δουλειά, νά βάλει τίς φόρμες καί τά σπορτέξ καί νά παίρνει τούς (πάντα ἐπίπεδους) δρόμους. Καί αὐτό τό βρίσκω πραγματικά πολύ ὠραῖο πράγμα.

Μή γελάσετε πού μοῦ φαίνεται τόσο περίεργο (καί τό κάνω θέμα γιά ἀνάρτηση). Εἰλικρινά, ἄν ἔχω νά θυμᾶμαι κάτι χαρακτηριστικό ἀπό τή Λάρισα, εἶναι αὐτές οἱ.. ἐξωτικές εἰκόνες πού ἀκολουθοῦν! Δεῖγμα τοῦ πόσο πραγματικά "ζοῦν" οἱ λαρισαῖοι τήν πόλη τους καί ὅση φύση ἔχει διασωθεῖ ἀνάμεσα στό ἀδυσώπητο ἱπποδάμειο τσιμέντο τῆς πρωτεύουσας τοῦ Κάμπου.

Μέ τά πολλά λόγια ὄμως, νά πού σουρούπωσε τελικά..
Στήν ἑπόμενη ἀνάρτηση σᾶς ὑπόσχομαι Τύρναβο καί μόνο Τύρναβο.

πππποοολλλύ μ'άρἐσει αὐτή ἡ φωτό..
(ἀπ'τά χεράκια μου)

ἔπεται συνέχεια...

Καφές, ὁ Ταχυδρομικός

Νά πῶ τήν ἀλήθεια, ὅταν ξαναβρῆκα τυχαία στά στενοσόκακα τοῦ Facebook τήν παιδική μου φίλη, πάλαι ποτε συμμαθήτρια ἀπό τό Δημοτικό καί νῦν ..συν-blogger AnnaBookLover, ἔμεινα μέ τό στόμα ἀνοιχτό ἀκούγοντάς την πώς δέν πρόκειται ἐπ'οὐδενί λόγω νά ἐγκαταλείψει τήν νέα της Πατρίδα. Καί βέβαια τέτοιες δηλώσεις εἶναι συνηθισμένες ἀπό τούς πάμπολλους μπουχτισμένους Ροδῖτες πού βρῆκαν μιά καλή δουλειά εἴτε στό ἐξωτερικό εἴτε -κυρίως- στήν πρωτεύουσα (ποῦ ἀλλοῦ) -γιά νά τούς ἀκούω πάλι τά καλοκαίρια νά μουρμουρίζουν κοιτῶντας τά Τείχη τῆς Μεσαιωνικῆς Πόλης "ἄχ, τί καλά ποῦ ἦμουν ἐδῶ...!"

Ἡ Ἄννα ὄμως, ὅποτε μᾶς κάνει τήν τιμή νά ἐπιστρέφει στήν Γενέτειρα, στήν κυριολεξία μετράει τίς ὥρες νά γυρίσει μέ τόν ἄντρα της καί τήν κοροῦλα της πίσω στήν "Πατρίδα".
Δέν περίμενα ποτέ ὅτι ἡ low-key Λάρισα θά μποροῦσε νά κερδίσει τόσο πολύ ἕναν ἄνθρωπο πού ἔχει συνηθίσει νά πηγαίνει ἀπό τό κέντρο τῆς πόλης μέχρι τή θάλασσα μέ τά πόδια καί νά ζεῖ στήν "καλύτερη ἐπαρχία τῆς Ἑλλάδας".

Γιατί, πῶς νά τό κάνουμε, εἶναι ἐπίσης γνωστό ὅτι γιά μᾶς τούς Ροδῖτες (μέ τη γνωστή μας ἔπαρση καί τή μύτη μας μέχρι τό ταβάνι), τό νησί μας εἶναι τό Κέντρο τοῦ Κόσμου καί τό νά κάτσεις νά ...ξενιτευτεῖς στά καλά καθούμενα σίγουρα δέν συνηθίζεται.

Γιά νά εἶμαι εἰλικρινής, τό χαρτί πού μ'ἔστελνε στό Νομό Λάρισας δέν μπορῶ νά πῶ πώς μέ ἐνθουσίασε γιατί, πῶς νά τό κάνουμε, ἡ Λάρισα ΕΙΝΑΙ μιά παρεξηγημένη πόλη. Ἡ AnnaBookLover ὄμως -συνηθισμένη ἀπό τά πολλά καί ἴσως ἀκόμα χειρότερα ροδίτικα feedbacks- δέ χαμπάριασε πολλά ἀπό τή στραβομουτσουνάρα μου στήν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστή της σ'ἐκεῖνο τό videochat στό msn.
"Θά ἔρθεις καί μετά θά ξανάρθεις, καί θά ξανάρθεις, καί θά ξανάρθεις, καί θά μετα-ξανάρθεις καί θά μέ θυμηθεῖς!".

ἐννοεῖται πώς δέν.. πέταξα!
ἀπό τό ἴντερνετ εἶναι ἡ φωτό

Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ νεοέλληνας δέν τά πάει καί πολύ καλά μέ αὐτό πού λέμε "πολεοδομία". Ἔτσι, περπατῶντας μέσα στήν πόλη, δέν καταλαβαίνεις ὅτι βρίσκεται στήν καρδιά ἑνός καταπράσινου κάμπου. Ἀντιθέτως μάλιστα, τό ἀτέλειωτο θεσσαλικό ἐπίπεδο σοῦ ἀφαιρεῖ κάθε δυνατότητα νά προσανατολιστεῖς, οἱ ἱπποδάμιοι δρόμοι μοιάζουν νά εἶναι ὅλοι ἴδιοι -εὐτυχῶς πάντως ὅλοι καθαροί καί περιποιημένοι- καί οἱ Λαρισαίοι φρόντισαν νά μήν μείνει ἀνεκμετάλλευτο ἀκόμα καί τό τελευταῖο ἴχνος ποσοστοῦ δόμησης στά γεωτεμάχιά τους σέ ὅλο τό μῆκος καί πλάτος τῆς πόλης.
Ἀποτέλεσμα:
Πολλές ψηλές πολυκατοικίες καί πολλοί στενοί μονοδρομημένοι δρόμοι.

ὁδός Πολυκάρπου
ἴσως ἡ μόνη ἀνηφόρα (καί κατηφόρα) στό κέντρο τῆς πόλης

Καί σάν νά μήν ἔφταναν αὐτά, ἡ ἀπουσία κάποιου ψηλότερου σημείου ἀπ'ὅπου θά μποροῦσε κανείς νά δεῖ τόν..κόσμο ἀπό ψηλά (πλήν τοῦ "Φρούριου"-ψευδαίσθηση , πού βρίσκεται σέ ἕναν ἐπίσης ψευδεπίγραφο "λόφο" στό λαρισινό κέντρο) σοῦ κόβει τήν "ὅλη εἰκόνα".

τό ἀπόλυτο συγκοινωνιακό γκάτζετ:
LED ὀθόνες μέ πόσα λεπτά ἀπομένουν μέχρι τό ἑπόμενο λεωφορεῖο.
χωρίς νά μπορῶ νά ἐλέγξω τήν ἀκρίβεια τῶν δρομολογίων, ἔ -εἶναι θέμα!
(ξέρω , τό ἔχουν καί στή Θεσσαλονίκη...
ἀλλά στήν Τσιμισκῆ τό εἶδα μετά..)

Ἀπό τήν ἄλλη ὄμως, τά τρία βασικά σημεῖα ἀναφορᾶς -πού δέν εἶναι ἄλλα ἀπό τίς τρεῖς βασικές πλατεῖες, μέ καλύτερη αὐτήν τοῦ Ταχυδρομείου- καί οἱ καλαίσθητοι πεζόδρομοι πού τίς πλαισιώνουν, τά ποδήλατα πού σέ ταξιδεύουν γιά λίγο στήν ἐπίσης ἐπίπεδη Κώ καί τά πλήθη (πλήηηηηηθη!!!) πού δίνουν τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ χειρότερη τιμωρία τους θά ἦταν νά κλειδωθοῦν στό σπίτι, σέ κάνουν νά ἀρχίζεις νά πιστεύεις ὅτι τό νά πιεῖς ἕναν καφέ ἐδῶ, μετά νά μασουλίσεις κάτι παραπέρα, ἄντε καί νά ψωνίσεις κάτι ἄλλο στή γωνία καί μετά φτού κι ἀπ΄τήν ἀρχή εἶναι (πῶς νά τό κάνουμε) πολύ σπουδαῖο πράγμα!
Οἰ δέ καταστηματάρχες (μεγαλοκαφετεριάδες) ἔχουν πάρει χαμπάρι τήν καφεδιάστικη ἰδιοσυγκρασία τοῦ μέσου Λαρισαίου καί "κοπανᾶνε" σκανδαλωδῶς (;;;) τίς τιμές (ὅπως ὑποστηρίζει ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν θαμώνων). Εἶναι μάλιστα τόση ἡ ...ἀγανάκτηση τοῦ κόσμου πού κυριολεκτικά ἐάν θά ἔπρεπε νά ἀποφασίσω ποιό εἶναι τό... ὑπ'ἀριθμόν 1 πρόβλημα τῆς Λάρισας πού "καίει" τήν κοινή γνώμη τῆς πόλης, δέν θά ἦταν ἄλλο ἀπό τήν τιμή τοῦ καπουτσίνο πού φτάνει στά ...τρία εὐρώ. Λέγεται μάλιστα ὅτι ὁ Δῆμος Λαρισαίων πρότεινε νά ...κατεβάσει τά ἐνοίκια τῶν καφετεριῶν στούς πεζοδρόμους καί στίς πλατεῖες ὑπό τόν ὅρο νά ...κατεβεῖ ἡ τιμή τοῦ μελανοτάτου αὐτοῦ ζωμοῦ!
(θά μοῦ τό ἐπιβεβαιώσει κανείς αὐτό;)

"Σιγά τό πράγμα! Γιάαααα κοπιάστε στή Ρόδο καί πιεῖτε τόν ἴδιο καφέ (ἴσως καί χειρότερο) καί φέρτε τήν ἀπόδειξη νά μετρήσουμε τή διαφορά!" καί μέ κοίταζαν ὅλοι μέ ὕφος πανικοῦ! Καί ἔφριτταν ἀκόμα περισσότερο ὅταν ἄφηνα καί πουρμπουάρ!
(ποιός, ἐγώ, νά ἀφήνω πουρμπουάρ, ποῦ ξανακούστηκε!)

κόφφυ τάημ - ὤλλ δέ τάημ

Εἶναι γεγονός ὅτι στόν Κάμπο ἡ ἔννοια τοῦ "φτηνοῦ" καί τοῦ "ἀκριβοῦ" κάπως μέ μπέρδεψε. Βλέποντας τούς λογαριασμούς πού κατά καιρούς πλήρωνα στά ἐστιατόρια, στίς καφετέριες καί στά μπάρ, νόμιζα ὅτι κάποιος τούς εἶχε σφυρίξει πώς ταξίδεψα στό τραῖνο μέ 30% ἐκπτωτικό εἰσιτήριο (λόγω ἐκλογῶν).
Νόμιζα ὅτι ἐξαργύρωνα ...κουπόνια!
Δέν ἦταν τιμές αὐτές!
Καί ὄμως, οἱ ντόπιοι κουνοῦσαν τό κεφάλι τους δεξιά-ἀριστερά καί μονολογοῦσαν "Ὀρίστε κατάντια! Ποῦ φτάσαμε! Παρίσι γίναμε! Ἄκου μιά μακαρονάδα, ἕνα σνίτσελ, μία κόκα κόλα κι ἕνας καφές μέ λουκουμάκι ἀπό δίπλα, νά στοιχίζουν (ὅλα αύτά) 18 ὁλόκληρα εὐρώ!!".

Λοιπόν, φίλοι Λαρισαίοι, τό Παρίσι ἀπέχει πάρα πολύ ἀπό τήν Πλατεῖα Ταχυδρομείου, καί ὁ Πύργος τοῦ Ἄιφελ καλά κάνει πού βρίσκεται ἐκεί πού βρίσκεται! (μακρυά!).

Καί σίγουρα ΔΕΝ βρίσκεται πιό κοντά στά ἀδικαιολόγητα ἀκριβά
(καί κατά τι σνόμπ) Δωδεκάνησα...

Γιά νά μποῦμε λίγο στό κλίμα, λίγο πρίν σᾶς πάω λίγα χιλιόμετρα πιό ἔξω ἀπό τή Λάρισα, στόν γειτονικό Τύρναβο, δέ βλάπτει νά κάνουμε κλίκ στό ραδιοφωνικό σταθμό πού ξετρύπωσε ἀπό τό διαδίκτυο τό ταξιδιάρικο iRadio μου. Δέν πρόκειται γιά κάποιον ἐρτζιανό "Σταθμό Λαρίσης"πάντως (ἀλήθεια, γιατί ἡ πρωτεύουσα τοῦ Κάμπου ἀπουσιάζει χαρακτηριστικά ἀπό τά διαδικτυακά ραδιοκύματα;).
Τό Radio Cirilica -διαβάζεται "Ράντιο Κιηρίλιτσα"- ἐκπέμπει ἀπό τό Βελιγράδι ὅλο τό 24ωρο μόνο σέρβικες folk μπαλάντες, αὐτές πού μόνο στίς ἀπόκρυμνες ραχοῦλες καί στά καταπράσινα λιβάδια μπορεῖ κανείς ν'ἀφουγκραστεῖ , ἄν δέν ὑπῆρχε ἴντερνετ.
Δέν πειράζει πού δέν πιάνεις λέξη ἀπ'τό βαλκανικό τους λιμπρέτο. Ἄν θά διάλεγα μουσική ὑπόκρουση γιά τίς μέρες πού ἔμεινα στόν Κάμπο, αὐτόν μόνο τό σταθμό θά ἔβαζα.
Κλικάρετέ τον ἀπ'τό iRadio (μας), στό εἰκονίδιο τῆς δεξιᾶς στήλης, ξέρετε πιά ποῦ

...ἔπεται συνέχεια!