χωρίς γυαλό

Τριγυρνῶντας στίς αἴθουσες τοῦ Δημαρχείου τοῦ Τυρνάβου τό μόνο πού δέν περίμενα νά δῶ ὡς ἔμβλημα τοῦ ὀρεινοῦ αὐτοῦ Δήμου ἦταν τά δύο αὐτά ...ψάρια! Οἱ δύο αὐτές "Τούρνες", τά χαρακτηριστικά ποταμίσια ψάρια πού ἔκοβαν βόλτες πάνω-κάτω ἀνάμεσα στίς ὄχθες τοῦ πάλαι ποτε Τιταρήσιου ποταμοῦ, πού σήμερα λόγω τῆς ἀπουσίας νεροῦ (καί Τουρνῶν) λέγεται Ξηριᾶς. Μπορεῖ τό ποτάμι νά ξεράθηκε καί τά ψάρια του νά μπορεῖ κανείς νά τά δεῖ μόνο στίς σφραγίδες τῶν ἐπισήμων ἐγγράφων τοῦ Δήμου, ἡ γέφυρα ὄμως πού ὀδηγεῖ στήν πόλη καί πού κάποτε ἀποτελοῦσε σημάδι ὅτι "ἔμπαινες" σ'αὐτήν, ὑπάρχει ἀκόμα.

Τί κι ἄν ὁ Ξειριᾶς δέν εἶναι πιά γαλάζιος; Ἔγινε κι αὐτός ἕνα μέ τό καταπράσινο τοπίο ἀλλά οἱ γέφυρες συνεχίζουν νά κάνουν τήν ίδια δουλειά πού ἔκαναν ὅσον καιρό ὑπῆρχε νερό. Τό βουνό καί ὁ κάμπος νίκησαν τό ὑγρό στοιχεῖο καί τά ψάρια του, τά σύμβολα τῆς πόλης.
"Ὁ ροῦς τῶν γεγονότων..", ὅπως θά ἔγραφε κάποιος σεναριογράφος σέ παλιά ἀσπρόμαυρη ἑλληνική ταινία.


Ἔτσι, σήμερα τό βουνό καί τά λιβάδια εἶναι τό μόνιμο σκηνικό τῆς πόλης τοῦ Τύρναβου καί τῶν γύρω χωριῶν. Ἀμέτρητες ἀποχρώσεις πράσινου παντοῦ, κάτι πού δέ μέ χάλασε καθόλου. Μπορῶ νά πῶ ὅτι τόσο πράσινο τό ζήλεψα, ἀφοῦ ἐδῶ στό νησί τό πράσινο ὅσο πάει καί λιγοστεύει καί ἀποτελεῖ πλέον θλιβερό στατιστικό φαινόμενο πού συνοδεύει τούς ἀπολογισμούς περί τοῦ πόσα ροδίτικα δάση καίγονται κατά τή διάρκεια "ἄλλης μιᾶς ἐπιτυχοῦς τουριστικῆς περιόδου".


Οὔτε μία σπιθαμή κάμπου ἀνεκμετάλλευτη. Οὔτε ἕνα τετραγωνικό χαμένο. Ἡ φύση παροῦσα παντοῦ ὅπως καί ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας. Σέ ἀντίθεση μέ τήν "τουριστικά ἀνεπτυγμένη Ἑλλάδα", πού δείχνει νά σνομπάρει ἀδικιολόγητα τίς δικές της πράσινες γωνιές καί τήν πηγή πλούτου πού λέγεται γεωργία καί κτηνοτροφία. Πηγές πλούτου καί ἐργασίας πού δέν γνωρίζουν tour-operators, διεθνεῖς μεσάζοντες καί πολλῶν εἰδῶν μανδαρίνους, καρφωμένους μπροστά στίς ὀθόνες τῶν ὑπολογιστῶν, ἡ πλειονότητα τῶν ὁποίων εἶναι δανεισμένοι και αὐτοί. Πηγές πλούτου πού δέν θά ἐπιβαρύνουν τά ταμεῖα τῆς οἰκειοθελοῦς -καί ἄρα πλασματικῆς- ἀνεργίας, ὅταν τά ξενοδοχεῖα ἔτσι κι ἀλλιῶς κλείνουν (χειμώνας γαρ).
Ἄραγε, γιατί ὁ μέσος ἕλληνας πού ζεῖ στίς λεγόμενες ἀνεπτυγμένες τουριστικές περιοχές ντρέπεται νά ἀσχοληθεῖ μέ τή γῆ του, ἔστω τό χειμώνα; Τί τό ὑποτιμητικό ὑπάρχει σ'αὐτό; Καί γιατί θά πρέπει νά παραπονιέται γιά τίς τιμές-φωτιά στίς λαϊκές ἤ νά ἀναρωτιέται γιατί θά πρέπει νά εἰσάγονται ἐσπεριδοειδή ἤ ἄλλα ἀκόμα πιό κοινότυπα ζαρζαβατικά ἀπό τό ἐξωτερικό, ἐνῶ ἡ λύση βρίσκεται μέσα στίς δικές μας κτηματομερίδες;
Ἔκανα τ'ἀδύνατα δυνατά νά μήν κάνω βαριές σκέψεις ὅσο τριγυρνοῦσα στίς καταπράσινες φυτεῖες τοῦ Τυρνάβου, δυστυχῶς ὄμως τό μόνο πού μοῦ ἐρχόταν στό μυαλό ἦταν οἱ ἐγκαταλελειμμένες καλλιέργειες τῆς ὀρεινῆς Ρόδου, τά ἐρειπωμένα θερμοκήπια στό δυτικό τμῆμα τοῦ νησιοῦ καί οἱ οὐρές στά ταμεῖα ἀνεργίας τό χειμώνα.

Μιᾶς καί ἐμεῖς ἔχουμε τήν εὐτυχία νά ἔχουμε ..γυαλό, μήπως θά ἔπρεπε νά δοῦμε ἐάν καί κατά πόσον ἁρμενίζουμε στραβά;
Γιατί ἐάν ἀκόμα ὑποθέσουμε πώς μᾶς ἔλαχε ἕνας γυαλός ..στραβός, ἔ πόσο δα στραβός μπορεῖ πιά νά εἶναι;;
Μήπως ἡ γενικότερη κρίση στόν τουρισμό μᾶς κάνει νά ἀπαλλαγοῦμε ἐπιτέλους ἀπό κάποιους παραπανίσους βαθμούς μυωπίας καί νά δοῦμε τί γίνεται μπροστά στά μάτια μας;
Μήπως θά πρέπει νά δοῦμε τί δέν κάνουμε καί νά διαπιστώσουμε πόσο τεμπέληδες εἴμαστε (ἤ γίναμε) ;

ὁ Τύρναβος καί τά χωράφια του
ἀπό ψηλά..

...κι ἀπό χαμηλά

ἕπεται συνέχεια...