OH MY BLOG! 2011 - Τα Βραβεία!

Μπορεί να ακουγεται περίεργο, αλλά το συμπέρασμα που βγαίνει από τους 12 μήνες που μεσολάβησαν από τα περσινά βραβεία OH MY BLOG! 2010 - από τα λίγα πράγματα που φαίνεται να ανθούν στην Ελλάδα της κρίσης είναι το ...μπλογκάρισμα.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι .. η ελληνική μπλογκόσφαιρα είναι το μόνο εθνικό προϊόν που ακόμα... πάει καλά. Ίσως επειδή ακόμα τα πακέτα σύνδεσης με το ίντερνετ είναι ακόμα προσιτά γαι τους πολλούς... Ίδωμεν όμως..

Επειδή όμως δεν είναι και απόλυτα βέβαιο ότι το ελληνικό ίντερνετ θα αφεθεί και στο μέλλον να ανθεί, αποφάσισα φέτος να μην αγνοήσω το ραντεβού που είχαμε κλείσει έναν ακριβώς χρόνο πριν, όταν αυτό εδὠ το μπλογκ απένειμε τα πρώτα βραβεία Oh My Blog! (κι όσοι δεν το θυμάστε, δείτε σε επανάληψη την περσινή 'τελετή', πατώντας εδώ)

Χωρίς περισσότερες φλυαρίες λοιπόν...

η Τελετή της Απονομής των Βραβείων 

Oh My Blog! 2011

αρχίζει αμέσως τώρα!

Πριν αρχίσουμε να ανοίγουμε έναν-έναν τους φακέλους με τους φετινούς νικητές, να σάς υπενθυμίσω ότι αυτή η ανάρτηση δεν είναι σαν τις άλλες. 
Γι΄αυτό, μην βιαστείτε να πάτε παρακάτω, να πατήσετε τα βίντεο και να σηκωθείτε να φύγετε, γιατί έτσι δεν πρόκειται να βγάλετε νόημα. Όπως και έναν χρόνο πριν, έτσι και φέτος η ανάγνωση αυτής της... ειδικού τύπου ανάρτησης, θέλει τη ρέγουλά της..

Σήμερα βραβεύονται μέσα από αυτό εδώ το blog  οι μπλόγκερ που ξεχώρισαν για την ευρηματικότητά τους, την αγάπη τους γι'αυτό το νέο μέσο επικοινωνίας και αλληλοενημέρωσης, για την αμεσότητά τους και την πρωτοτυπία της θεματολογίας που κατά καιρούς επιλέγουν. Έλαβα υπ'όψιν  τις αναρτήσεις που διάβασα κατά το χρονικό διάστημα των τελευταίων 12 μηνών, από τον Σεπτέμβριο του 2010 έως και τον Σεπτέμβριο του 2011.    

Συγκεκριμένα, τα βραβεία Oh My Blog!2011 απονέμονται προσωπικά σε μπλόγκερ (και όχι στα ιστολόγια καθαυτά) καθότι το blogging αποτελεί μία καθαρά προσωπική υπόθεση. 

Έτσι, τα ιστολόγια που έχουν εμπορικό χαρακτήρα, ή όσων οι αναρτήσεις γράφονται από ομάδες συντακτών, από επαγγελματίες δημοσιογράφους, αναδημοσιεύουν ή αναμεταδίδουν ειδήσεις, έχουν τεθεί εκτός συναγωνισμού (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι άξια επιβράβευσης!)

Και για να μην χάνουμε περισσότερο χρόνο, 
καιρός να υποδεχθούμε τους περσινούς νικητές του Oh My Blog!2010. 

Την ενίοτε κλαίουσα και ενίοτε ενθουσιώδη Tradescadia, τον πάντοτε τσιγαρόπληκτο Πέτρο Μποέμ και την 'ταπί-και-ψύχραιμη' ροδίτισσα Nemessis με το μπλογκ της "Ἀνευ Σημασίας", που ήδη κάθονται στις τιμητικές πρώτες-πρώτες θέσεις..

Μάλιστα , η Nemessis , και κατά κόσμον Μαρίλια Φούρλα, έχει ιδιαίτερη θέση στη σημερινή σεμνή τελετή, αφού -όπως θα δείτε λίγο παρακάτω- θα ανοίξει τους φακέλους με τα ονόματα των φετινών νικητών.. Όχι παίζουμε! (Μαρίλια, μήπως θα έπρεπε να βολιδοσκοπήσεις και προς τηλεόραση μεριά; Λέμε τώρα..)

 

Κι ώσπου να δεήσουν να έρθουν εδώ στη μακρινή Ρόδο και οι υπόλοιποι καλεσμένοι (απεργίες, αφραγκίες κλπ..), ύστερα από πολύ κόπο και προσπάθεια, το μπλογκ και εγώ καταφέραμε και τελικά καβατζώσαμε για το καλλιτεχνικό εφφέ της περίστασης το ροδιακό φωνητικό σύνολο Crescendo, που αποτελείται από τρεις από τις καλύτερες νεανικές φωνές του νησιού και ένα καλοδουλεμένο πιάνο..

οι Crescendo αποτελούνται από την Ευανθία Κρητικού, τον Θανάση Ζαχαρόπουλο 

και τη Σαπφώ Σταυρίδου, με την Άντζελα Σπανού στο πιάνο

Για να δω;
Μπορώ να πάω παρακάτω; 
Μάλλον ναι..

Κάπου εκεί μέσα στα σκοτάδια της αίθουσας διακρίνω το Δεσποινάριον (απαραίτητη σε κάθε μπλογκοσύναξη!), τον Analyse Chris που μού έκανε την τιμή τελικά να αφήσει την Άννα Βίσση σύξυλη να τα βγάλει πέρα μόνη της στην πίστα (ξέρω τι λέω..), να πάρει την πρώτη πτήση των Κυπριακών Αερογραμμών και να προσγειωθεί στα ταλαίπωρα μέρη μας, τον Παναθήναιο που αν και έχουμε καιρό να τα πούμε αλληλοδιαβαζόμαστε αθόρυβα αλλά σταθερά, την Ρούλα εκ Ξάνθης που ακόμα να το πάρει απόφαση ότι είναι μία καθαρόαιμη blogger από κούνια (αλλά πού θα πάει, θα το καταλάβει μια μέρα!), την εξαιρετικά πολυπράγμωνα Amelie (που εκτός από μανιώδης blogger, μουσική παραγωγός και συγγραφέας είναι και μία κουκλάρα με τα όλα της), όπως και τη σταθερή εξ Αθηνών αναγνώστρια Αλίκη Παπαχελά (που δεν υπάρχει ανάρτηση που να μην έχει σχολιάσει -μα τι κρίμα που δεν έχει θεσμοθετηθεί ακόμα 'βραβείο αναγνωστών'! θα τό'χε στο μικρό της το τσεπάκι αβέρτα..)- 

Οπότε, μιας κι είμαστε όοοολοι εδώ... 

..ας αρχίσουμε και φέτος!   

_________________________________________________

Επειδή πάντοτε οι κυρίες προηγούνται, 

αρχίζουμε και φέτος 
με την κατηγορία :

Oh My Blog!2011 - 
Ελληνίδα Μπλόγκερ  

πατήστε το play!

Η So_Far μπορεί να μην αποκαλύπτει στην μπλογκόσφαιρα την πραγματική της ταυτότητα. Το ψευδώνυμό της όμως, είναι όνομα και πράμα. Είναι όντως So Far, ήτοι πολύ μακρυά, αφού το μπλογκομάγαζό της έχει την έδρα του κάπου εκεί, στην μακρυνή και αφιλόξενη Ρωσική στέπα.

Τι γυρεύει εκεί;
Ούτε αυτό το κρύβει : όσον καιρό τη διαβάζω, συνεχίζει να επιβλέπει την αποπεράτωση της κατασκευής μονάδων ηλεκτρικής παραγωγής -εγχείρημα για το οποίο γράφει μεν, αλλά ευτυχώς όχι πολύ συχνά, διαφορετικά δεν θα ήμουν σε θέση να την παρακολουθήσω. Και η γραφή της, λιτή μα συνάμα πολύπλοκη, χωρίς φανφάρες, φρουφού κι αρώματα -όπως συνήθως γράφουν οι γυναίκες του μπλογκίστικου συναφιού μας.

Πλήρως συνειδητοποιημένη για την κατάντια της πατρίδας μας, μού κέντρισε το ενδιαφέρον η καλά ελεγχόμενη συσσωρευμένη αγανάκτηση όπως αυτή εκφράζεται στη γραφή της, με ρήματα και λέξεις που λίγοι έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν. Ίσως επειδή εκείνη -ευρισκόμενη so far, έχει το προνόμιο -ή την δυστυχία- να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητά μας, ειδωμένη μακρόθεν.
Και ξέρετε, μερικές φορές, η ψυχρή παρατήρηση και αποτίμηση των τεκταινομένων δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σού συμβεί, βλέποντας το μέρος που αγαπάς περισσότερο από κάθε τι άλλο στη Γη.. 

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως τελικά να μην είναι καθόλου τυχαίο ότι προτιμώ να ξεφυλλίζω  το 'Δικη μου Ευθύνη-Undergound' κάθε Σάββατο πρωί : όταν δηλαδή δεν έχω να πάω στη δουλειά και έχω χρόνο να μπορέσω να χωνέψω όσα απίστευτα μάς έχουν συμβεί γύρω μας καθ'όλη τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε. Και πραγματικά, σάς συνιστώ να ακολουθήσετε τη δική μου ταπεινή τακτική -θα σάς βγει σε καλό.

Όχι. Η So_Far δεν αγαπά τους μελοδραματισμούς ούτε αρκείται στο να μουρμουράει απλώς, μιμούμενη άλλες γωνιές της ελληνικής μπλογκόσφαιρας. Με φράσεις χωρίς ιδιαίτερα σημεία στίξης, χωρίς αυστηρή παραγραφοποίηση και παντελώς ανεπιτήδευτο look, η So_Far δείχνει να αποφασίζει να γράψει τη δική της διαδικτυακή ιστορία έχοντας πετάξει μες στα νεύρα τις λασπωμένες γαλότσες του εργοταξίου κάπου σε μια γωνιά του υπνοδωματίου της. 

Με φούρια πιάνει το πληκτρολόγιο και μέχρι να τα πει έξω από τα δόντια -με μία δηκτικότητα που πάντοτε μαρτυρά πολύ καλή ανατροφή- , μόνο τότε πλέον θα αποφασίσει να πατήσει εκείνο το μάλλον... μοιραίο κλικάρισμα της 'Δημοσίευσης'. Βάζω μάλιστα στοίχημα ότι σπανίως 'ρετουσάρει' τα γραφόμενά της, κάτι που την κάνει εξαιρετικά αξιαγάπητη, όσο αυστηρή κι αν ακούγεται έναντι πάντων.

Και πολύ καλά κάνει.

Αφού ό,τι γράφει και όπως εκείνη μόνο ξέρει, 

το γράφει με.. Δική της Ευθύνη.

 από κάπου εκεί μέσα, μπλογκάρει η So_Far..

Οι οδηγίες χρήσεως του 'Δική μου Ευθύνη - Underground' είναι απλές :

Η δομή του αρχείου των αναρτήσεών της είναι εξαιρετικά λογική : 

Σημείο αναφοράς της : οι εποχές του χρόνου. 

Ιδιαίτερα χρήσιμο κριτήριο, όταν βρίσκεσαι σε μια τόσο α-κλιματική γωνιά της Γης, όπου φαντάζομαι πως πάντα μάλλον κάνει είτε λιγότερο είτε περισσότερο κρύο.

Κι όσο για την πιο αγαπημένη μου 'εποχή' της So_Far :

Ξεχώρισα την φετινή άχαρη άνοιξη του 2011 : 

πατήστε εδώ, κι αρχίστε τη μελέτη..   

εννοείται Beatles 

και εννοείται 'Back in the USSR'

και βέβαια, ΟΧΙ σε stereo..

______________________________________________

Oh My Blog!2011 - 
Έλληνας Μπλόγκερ

ιδού το play ...

Εδώ, μάλιστα.
Την πάτησα.

Και όποιος νομίζει ότι διαβάζοντας ένα μπλογκ, 'γνωρίζει' και ποιόν 'κρύβεται' πίσω από τα γραφόμενα , πλανάται πλάνην οικτράν. 

Ευτυχώς λοιπόν, που λίγες μέρες πριν την απονομή των φετινών OH MY BLOG!2011 μού'κοψε και ειδοποίησα μέσω email τον Asteroid, ή κατά κόσμον Γιάννη Καρνεσιώτη, για να τού πω τα ευχάριστα νέα. Θεωρώντας λοιπόν σίγουρο ότι επικοινωνούσα με έναν...επαγγελματία φωτογράφο που παράλληλα με την τέχνη του, αποφασίζει να αφήσει το δικό του στίγμα στην καταγραφή της πραγματικότητας μέσω του κατά τα άλλα ψυχρού διαδικτύου, διεπίστωσα ότι εκείνη την ώρα μιλούσα με τον ..λάθος άνθρωπο.
Και για να το πω πια δυνατά, για να το ακούσω κι εγώ :
τόσους μήνες διάβαζα τον..λάθος άνθρωπο.

Νομικός στις σπουδές, φωτογράφος από τα γεννοφάσκια του και έχοντας πάρει το blogging πολύ στα σοβαρά, τόσους μήνες μού έδινε την εντύπωση ότι είχα να κάνω με τον κατ'αρχήν επαγγελματία(!)  φωτογράφο/φωτορεπόρτερ, που είχε εμμονή με την παραδοσιακή μουσική, όπως αυτή συνοδεύεται από το τόσο γνώριμο σφύριγμα του κυκλαδίτικου μελτεμιού και με ό,τι άλλο αυτό συνεπάγεται. 

Και είναι πράγματι πολύ ευχάριστη η έκπληξη που νιώθεις ότι βρίσκεσαι στην ευχάριστη θέση να βραβεύεις συνάδελφο, που δεν ήξερες ότι ήταν και συνάδελφος!

Δεν είναι;

Ιωάννη, με την άδειά Σας! ..

Εκεί που όλα κυλούσαν στους ρυθμούς των δανείων και των γκουρμέ πιάτων στα λογής λογής πρωινάδικα/μεσημεριανάδικα και ούτω καθ'εξής, ξαφνικά κάθε μπλόγκερ -ήθελε, δεν ήθελε- κλήθηκε να λάβει θέση μπροστά σε όλα αυτά που έπεσαν στην κοινωνία μας σαν καταπέλτης.

Ο Asteroid δεν εξεπλάγη, καθώς εάν πιάσεις τις αναρτήσεις του από την αρχή, πάντοτε μπορούσε κανείς να διακρίνει μία διεισδυτική ματιά στην φαινομενική -πλην όμως εν πολλοίς ανεξήγητη- ευδαιμονία που μάς διακατείχε.
Χωρίς κομματικοποιημένες προκάτ ατάκες, αλλά με καθαρά πολιτικοποιημενο λόγο, ο Asteroid αποφάσισε μέσα στην αναμπουμπούλα να λάβει επ'ώμου το όπλο που γυάλιζε όλον αυτόν τον καιρό : τη φωτογραφική του μηχανή, συνδυάζοντάς την με την προφανώς έμφυτη δημοσιογραφική του πένα. Ερασιτέχνης και στα δύο -όπως απεδείχθη εκ των υστέρων-, έβγαλε εαυτόν ασπροπρόσωπο. Και η γραφή του με κράτησε, αν και από πολιτικής απόψεως σε πολλά θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε. Σε πάρα πολλά όμως, πολύ σημαντικά, θα δίναμε ευχαρίστως τα χέρια.

Δεν είναι καινούργιο αυτό που θα πω :
Η κρίση μείωσε την εμπιστοσύνη του κοινού στα παραδοσιακά ΜΜΕ. 
Τους τελευταίους μήνες βρεθήκαμε όλοι μας που τυχαίνει να είμαστε μακρυά, να παρακολουθούμε τι συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας, στην Πλατεία Συντάγματος όχι από τις οθόνες των τηλεοπτικών καναλιών, αλλά μέσα από τις ζωντανές εικόνες που μεταδίδονταν από το ίντερνετ. Οι έγκυροι πολιτικοί σχολιαστές των εφημερίδων και των τηλεοπτικών ειδήσεων ξαφνικά αντικαταστάσθηκαν στη συνείδηση του κόσμου από τις διαδικτυακές περιγραφές των παρευρισκομένων πολιτών ή από τα ολιγόλογα status του Facebook ή του Twitter.
Η αυθεντία της ενημέρωσης μετεξελίχθηκε, αναιρέθηκε, μετασχηματίσθηκε.
Και για πολλούς από μάς, όλα αυτά συμβαίνουν μάλλον για καλό.

Ο όρος 'Δημοσιογραφία των Πολιτών' όσο περνούν οι μήνες ακούγεται όλο και πιο λαϊκίστικος στ'αυτιά μου. Θα αδικούσα τον Asteroid εάν θα τον κατέτασσα σε αυτήν την κατηγορία.
Επειδή όμως είναι πολύ λίγες οι φορές που κείμενο, πολιτικός σχολιασμός και εικόνα συνταιριάζονται τόσο δεμένα σε ένα μόνο μπλογκ, ομολογώ πως εάν θα ήμουν αρχισυντάκτης κάποιας εφημερίδας - έχοντας τον Γιάννη Καρνεσιώτη για συνεργάτη και τις αναρτήσεις του μπλογκ του Asteroid / The Sequel για μόνιμη στήλη, θα κοιμόμουν ήσυχος.
Κι ας διαφωνούσα στα σημεία.
Δεν πειράζει.

Υποδειγματική η κάλυψη της συγκέντρωσης της 31ης Μαΐου 2011 στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, με κύριο ομιλητή τον Μίκη Θεοδωράκη. Υποδειγματική η γραφή και η θέση του σε ό,τι πλασάρεται επί μακρώ χρόνω ως ἱερό καί ὅσιο. 

Ένας μπλόγκερ που αξίζει να τον παρακολουθεί κανείς τακτικά.

Ελπίζω να σάς γίνει συνήθεια.

____________________________________________

και αισίως έφτασα στην τρίτη και τελευταία κατηγορία!

Oh My Blog!2011 - 
Μπλόγκερ της Ρόδου

Μαρίλια, τον καταπράσινο φάκελο γρήγορα!

Πολλοί από σας, είτε δεν είστε από Ρόδο είτε είστε από εδώ, μπορεί να απορήσετε πώς βρέθηκε η γνωστή σκηνοθέτης, παραγωγός και συγγραφέας Λουκία Ρικάκη, στην κατηγορία των Blogger της Ρόδου. Ε λοιπόν, για να προλάβω τυχόν ενστάσεις σας, να σάς πληροφορήσω ότι η Λουκία -η οποία είναι γνωστή στην ελληνική μπλογκόσφαιρα ως 5 Pink Flowers- εδώ και πάαααααααρα πολλά χρόνια έχει μεταφέρει τα χαρτιά της στη Ρόδο και είναι Ροδίτισσα κατ'επιλογήν. Ὅν ἐστιν μεθερμηνευόμενον = Ροδίτισα δις.

Οπότε νομίζω πως το διαδικαστικό που πιθανώς θα ανέκυπτε, ελύθη 

- και δη αισίως.

Με τη Λουκία γνωριστήκαμε σε μία πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο της ζωής και των δύο μας, με κοινό παρονομαστή : τον κινηματογράφο και την ενασχόληση με ο,τιδήποτε είχε (ή..δεν είχε) σχέση με αυτόν. 

Πολύ γρήγορα αναγνωρίσαμε τις πάμπολλες ομοιότητές μας, αλληλοεκτιμηθήκαμε, αλληλοκατανοηθήκαμε και αποφάσισα να παίξω το ρόλο του δέκτη όσον αφορά τα πάρα πολλά που είχε να μού εκπέμψει σε κάθε επίπεδο. Είδα τον ίδιο μου τον τόπο με άλλο μάτι μέσα από τη συναναστροφή μου μαζί της και αν κάτι πραγματικά οφείλω στη Λουκία -ίσως να μην το γνωρίζει ούτε η ίδια, αλλά είναι καιρός να το μάθει- είναι η ..διαδικτυακή μαθητεία μου κοντά της, σε ό,τι αφορά την επικοινωνία με το κοινό μέσω αυτού του παχέως και αδηφάγου τέρατος που λέγεται Ίντερνετ. 

Γι'αυτόν και μόνο το λόγο, τής οφείλω αυτό το 'βραβείο blogging' - εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στην ελληνική μπλογκόσφαιρα που θα μπορούσε να παραδώσει μαθήματα επικοινωνίας μέσα από το Blogging είναι μόνο η 5 Pink Flowers. Με 15 μπλογκ στο ενεργητικό της μέχρι τώρα, κάθε καλλιτεχνικό της project -είτε αυτό ανάγεται στον κινηματογράφο, είτε στις θεατρικές της παραγωγές, είτε ακόμα και πρόσφατα στον τομέα της συγγραφής- δεν νοείται να μην συνοδεύεται και από ένα blog. 

Οι κακεντρεχείς δεν αποκλείεται να το εξελάμβαναν ως τάχα 'εκδήλωση αυτοπροβολής'. 

Αυτοί όμως που την γνωρίζουν καλύτερα, καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι η Λουκία απλώς... δεν μπορεί να εκφραστεί, παρά μόνο εάν μπει εξ ολοκλήρου και κυριολεκτικά 'μέσα στο πετσί του ρόλου' με ό,τι θα θελήσει να καταπιαστεί. 

Φτάνει μέχρι τέλους και τα δίνει όλα για όλα. Και το πιο πρακτικό και εύκολο μέσον δεν είναι άλλο από το ἱστολογεῖν, με άπειρες δυνατότητες επικοινωνίας και 'εκπομπής'. 

Το blogging τής ταιριάζει, μιας και ο ρόλος που επέλεξε η Λουκία να έχει στη ζωή τόσο τη δική της όσο και των γύρω της, είναι αυτό που λέμε 'Πομπός'. Και πολύ τυχερός είναι αυτός που λαμβάνει τις σωστές συχνότητες, εμπλουτίζοντας τον εαυτό του με τα ερεθίσματα των ποικίλων εκπομπών της.

Κι αν κάπου κάπου πέφτει στη μέση και ένα διαφημιστικό διάλειμμα : ε και λοιπόν; 

Αυτή είναι η Λουκία που γνώρισα και αυτή συνεχίζει να είναι η Λουκία που διαβάζω στο πρώτο και 'σταθερό' της blog, που δεν είναι άλλο από το Always The Sea. Η θάλασσα, που χωρίζει και ενώνει. Που ορίζει και καθορίζει. Η θάλασσα που είτε διαβρώνει, είτε διαμορφώνει. Και για όλους εμάς εδώ που αυτοκαθοριζόμαστε ή ετεροκαθοριζόμαστε από αυτήν, η θάλασσα είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση. Κι αυτή ακριβώς η υπόθεση 'Θάλασσα' , την κατέστησε 'δικό μας παιδί' άπαξ δια παντός. Συμπολίτισσα - Συννησιώτισσα.

Το ύφος και το περιεχόμενο του Always The Sea άλλαξε τους τελευταίους μήνες. Η Λουκία διηγείται με τρόπο ακομπλεξάριστο αισθήματα και εμπειρίες που άλλοι ίσως να μην τολμούσαν όχι μόνο να θίξουν., αλλά ούτε καν να υπονοήσουν. 

Δεν ξέρω πώς στο καλό βρήκε τη δύναμη να κάτσει και να παρατηρεί τον εαυτό της παίζοντας το ρόλο του οπερατέρ. Να το πω 'κινηματογραφικό δαιμώνιο'; Ή μήπως 'αυτοθεραπεία'; 'Λήψη αμοντάριστων πλάνων' για την εν τω πράττεσθαι μελλοντική της ταινία, με το υποκείμενο να ταυτίζεται με την κάμερα σε θέση 'record';  Σίγουρα πάντως, βαθειά ανάγκη καταγραφής. Κι αν αυτό δεν είναι η πεμπτουσία του blogging, τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Ακόμα και αν ένα μόνο από όλα αυτά ισχύει, 

το μπλογκ Always The Sea της Λουκίας Ρικάκη διανύει αυτήν την περίοδο

την καλύτερη φάση του, όσα χρόνια το διαβάζω. 

Όσοι δεν το ξέρετε, γνωρίστε το. 

Όσοι το ξέρατε και το παρατήσατε, ξαναδείτε το. 

Θα το εκτιμήσετε από την αρχή. 

Αρχίστε από τις αναρτήσεις του Ιουλίου που μόλις μάς πέρασε και δεν μπορεί, 

θα με θυμηθείτε!

Είναι η πρώτη φορά που 'δανείζομαι' αυτολεξεί ατάκα άλλου μπλογκερ, αλλά είχα συλλάβει τον εαυτό μου να διαβάζω αυτή τη φράση ξανά και ξανά αυτό το καλοκαίρι όταν ήμουν μακρυά. Κάποια μέρα ίσως σάς πω πότε ακριβώς και γιατί : Τα καλιτερα ερχονται ..μεγαλο δωρο μεγαλη ευλογια, μεγαλο μαθημα, αυτη η δοκιμασια μια και ηρθε και κοντα στο τελος του μισου μου αιωνα λεω εχει το συμβολικο μα και τον ουσιατικο του χαρακτηρα  Ευχαριστω οους τους φιλους που μου ευχθηκαν σημερα σας διαβαζω ολους και οι ευχες σας ειναι βαλσαμο

____________________________________________________________

Λοιπόν, φίλοι αγαπημένοι..

Είναι γνωστό ότι διάγουμε περίοδο ισχνοτάτων αγελάδων..

Γι'αυτό δεν είναι φρόνιμο να μην τά'χουμε καλά με την Εξουσία...

Επειδή πραγματικά οι καιροί είναι πονηροί και δεν αποκλείεται του χρόνου οι τιμές των πακέτων πρόσβασης στο ίντερνετ να βρίσκονται κάπου ψηλά στα ύψη με αποτέλεσμα αυτό εδώ το μπλογκ (αν επιβιώσει βέβαια..) να μην μπορεί να φτάσει σε τόσους υπολογιστές και λάπτοπ που φτάνει σήμερα, πριν τελειώσει αυτή η σεμνή και εξαιρετικά low-budget τελετή, ας μην ξεχνάμε και τον σπόνσορά μας! 

Και ποιός είν'αυτός ;
Μα βέβαια... το αγαπημένο μας Υπουργείο των Οικονομικών μας!

Πριν ανανεώσω το ραντεβού μου μαζί σας για του χρόνου και για τα βραβεία OH MY BLOG!2012, θεωρώ απαραίτητο και χρήσιμο να σάς υπενθυμίσω ένα τόσο δα μικρό τηλεοπτικό σποτάκι που για πολλούς λόγους θα μείνει σίγουρα στην Ιστορία (αν δεν έχει μείνει ήδη δηλαδή..!). 

Το σημειώσατε το νουμεράκι; Ωραία! Μπράβο και Εύγε μας.

Οπότε πια κι εγώ, μπορώ να σάς αποχαιρετήσω χωρίς τύψεις..

Και σ'αυτό το σημείο,

ολοκληρώθηκε η φετινή τελετή απονομής 

των βραβείων Oh My Blog!2011

Ραντεβού του χρόνου!

στις αρχές Οκτωβρίου 2012

για την Απονομή των Βραβείων 

Oh My Blog!2012

επ'αυτού εδώ του μπλόγκεως!

(θα σάς περιμένω...)

Flashback :  

Δείτε τα περσινά βραβεία OH MY BLOG!2010 

με ένα κλικ εδώ