γενιά βαρέων βαρών

Μέσα σε αυτό το κλίμα της ξαφνικής αναπόλησης του παρελθόντος, με αφορμή τη συνάντηση όλων όσων αποφοιτήσαμε από τα σχολεία της Ρόδου 20 χρόνια πριν, και όσο περνούν οι μέρες και ο ενθουσιασμός αρχίζει να παίρνει τον μοιραίο δρόμο της εκλογικοποίησης των συναισθημάτων μας, είναι αναπόφευκτο να επακολουθεί η σύγκριση της δικής μας  γενιάς με αυτές που προηγήθηκαν.

Σήμερα δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην έχει καταλάβει ότι η προηγούμενη γενιά μάς κληροδότησε μόνο προβλήματα.
Ας το πούμε λοιπόν απλά, μιάς και είμαστε σε νησί : 

Κοινώς, η προηγούμενη γενιά "τα έκανε θάλασσα".  

ανύπαρκτο..

Μπορεί ακόμα να μην το έχουμε καταλάβει εντελώς, αλλά η εποχή της ανέχειας και της έλλειψης δεν θα μάς κάνει τη χάρη να μάς προσπεράσει, επειδή τάχα η θάλασσα που μάς περιβάλει, θα μάς προστατεύσει κιόλας. Σαν νησιώτες, ξέρουμε πως τα νερά της θάλασσας μπορούν και να διαβρώσουν, και να μεταλλάξουν, ακόμα και να πνίξουν. Και το χειρότερο : η γενιά μας έχει πρόσφατες τις αναμνήσεις ενός παρελθόντος καλύτερου.. 

Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα ενός δυστυχούντος που κάποτε ευτυχούσε, ενός φτωχού που πτώχευσε, που αποχωρίζεται αυτά τα ουσιώδη ή επουσιώδη και που όμως νόμιζε πως ήταν δικά του.
Δεν υπάρχει χειρότερη αντίφαση από το να έχεις γράψει τόσες και τόσες εκθέσεις σε κάθε χρονιά της μαθητικής σου ζωής για την εξής πανδαμάτορα "Ημέρα της Αποταμίευσης", και τώρα να πρέπει να αντιληφθείς ότι η γενιά που σε έβαζε να γράφεις ήθελες-δεν ήθελες ένα τόσο άχαρο θέμα σε αμέτρητες αράδες,  ξαφνικά να ανακαλύπτεις ότι εκείνη ακριβώς η γενιά έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να μην μπορείς εσύ σήμερα να κάνεις πραγματικότητα όσα ωραία λόγια έσπαγες το κεφάλι σου να γράψεις!

Τζάμπα όλα τα "άριστα-δέκα" που σε επιβράβευσαν. 

Τζάμπα όλα τα "εύγε" που μίλαγαν για τη σωστή διαχείριση των χρημάτων, που θα σου εξασφάλιζαν μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή, που θα πέρναγες με τους καρπούς των κόπων σου "φασούλι το φασούλι", χωρίς υπεραναλήψεις, προσημειώσεις υποθηκών και ασύμφορα επιτόκια. 

Η γενιά που σε έβαλε να μάθεις όλα αυτά τα ωραία ιδεώδη, αποφάσισε εν μία νυκτί να σού αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού, να σε αφήσει στα κρύα του λουτρού να τα βγάλεις πέρα μόνος σου, και επιπροσθέτως -να σού αλλάξει και τα φώτα/νερά/τηλέφωνα, ακόμα και τα πετρέλαια.. 

Και χωρίς ίχνος ντροπής -συνεχίζει και σε διοικεί (!), αφήνοντάς σε -κακά τα ψέματα- να νομίζεις ότι ακόμα δεν μεγάλωσες. Ότι βρίσκεσαι μεταξύ παιδικότητας και ωριμότητας, μεταξύ εφηβείας και παρατεταμένης εφηβείας. Ότι δεν είσαι ακόμα ικανός να αντιληφθείς επακριβώς πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Και ελλείψει άλλων ικανοτήτων - εσύ θα πληρώνεις και τα σπασμένα.

Είσαι 100% υπόλογος σε όλες τις υποχρεώσεις που σού κληροδοτήθηκαν, χωρίς να σε ρωτήσουν αν πράγματι αποδέχεσαι μια τόσο δυσβάσταχτη "δωρεά". 

Τη "δωρεά" της ζωής. 

Μιας ζωής υποθηκευμένης, με μύρια όσα βάρη αυτή συνεπάγεται.

Μόνο βάρη!

Είναι μήπως τόσο μαύρη κι άραχνη η μοίρα που μάς περιμένει σ' αυτήν εδώ τη γωνιά της γης, όλους εμάς που διανύουμε την τέταρτη δεκαετία της ζωής μας, ένα βήμα πριν σαρανταρίσουμε, σε μια χώρα πνιγμένη στα χρέη ; 

Δεν αποκλείεται και να είναι.

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι κανένα δάνειο δεν πρόκειται να μάς προσφέρει -έστω, με άπειρες δόσεις ή με τρελλό επιτόκιο- εκείνο το ..μαγικό βαλιτσάκι του Sport Billy, που έκρυβε μέσα του ό,τι μπορούσες να φανταστείς και έβρισκε λύσεις στα πάντα. 

Μα, στα πάντα όμως!

προσέξτε τους στίχους..

              

Πόσο αφελές ακούγεται σήμερα, 

αλλά πράγματι με αυτές τις ψευδαισθήσεις μεγαλώσαμε : 

Ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ακολουθώντας το γνωστό ρητό "σύν Ἀθηνᾷ καί χείρᾳ κίνει", όπως συνοψιζόταν έξυπνα σε κάθε επεισόδιο εκείνου του χαριτωμένου καρτούν.
(το θυμάστε, δεν μπορεί!)

Η θεά Ἀθηνᾶ έκανε ό,τι μπορούσε. 

Εμείς τα χέρια μας τα κουνήσαμε όσο καλύτερα μπορέσαμε μέχρι τώρα.

  

Πού να φανταστούμε όμως ότι για να έχουμε σήμερα το κεφάλι μας ήσυχο, θα έπρεπε προηγουμένως να είχαμε δέσει  -μην πω "κόψει!" - τα χέρια της προηγούμενης γενιάς να μην κλέβει από την ίδια μας τη τσέπη;