ξανασυναντώντας την Άλις..

Το μόνιμο και βασικό παράπονό μου με τους τοπικούς κινηματογράφους της Ρόδου ανέκαθεν ήταν το πόσο γρήγορα 'ξεφορτώνονταν' αβασάνιστα τις ταινίες του  αγαπημένου μου Γούντυ Άλλεν. Βία μια βδομάδα προβολή κι έπειτα ..δρρρρόμο κι έεεεεξω απ'την πόρτα!!
 
Ούτε λίγο ούτε πολύ, έτσι περίπου έχασα τις δύο τελευταίες του ταινίες τα δύο τελευταία χρόνια : με το ένα χέρι έτοιμο να βγάλει από το πορτοφόλι τα 7 ευρώ για το εισιτήριο και το άλλο να χτυπάει ρυθμικά το κούτελό μου, παρατηρώντας ποιά ταινία ΔΕΝ θα έπαιζε σήμερα το σινεμά..

Αυτή τη χρονιά αποφάσισα να μη μού τη φέρουν έτσι μπαμπέσικα οι σινεμάδες και έσπευσα να μη χάσω την φετινή γουντυαλλενική εποποιία ονόματι "Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχροινό άνδρα", η οποία σημειωτέον είναι από τις λίγες των οποίων ο ελληνικός τίτλος μεταφράζει όσο το δυνατόν ακριβέστερα τη γνήσια έκδοση (λέμε τώρα, χωρίς αυτό να έχει πάντα κάποια ιδιαίτερη σημασία). 

Αποτέλεσμα : οι ροδίτικοι σινεμάδες φέτος... δικαιώθηκαν (!) για το επί χρόνια 'γρήγορο πέρασμα' του διάσημου σκηνοθέτη από τις αίθουσές τους.   

"Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχροινό άνδρα" (2010)

Τη γνωστή απάντηση των καλοχτενισμένων κυριών προσπαθώντας να δικιολογηθούν γιατί άραγε αποχαυνώνονται καθημερινά με τα ανεκδιήγητα σήριαλ τύπου "Τόλμη και Γοητεία", "Σάντα Μπάρμπαρα" και "Λάμψη", φαίνεται πως ο Γούντυ μας την έχει πλέον εμπεδώσει καλά. 
"Τα πάντα βγαίνουν απ'τη ζωή", λέει. 

Κι έτσι η νέα του ταινία επαναλαμβάνει κατά τρόπο οικτρό το γνωστό τετράπτυχο γάμος-βαρεμάρα-απιστία-χωρισμός, χωρίς ίχνος έκπληξης και έμπνευσης. Φρόντισε να πασπαλίσει το σενάριο με κάποιο υπερφυσικό βίτσιο τύπου "κι εκεί που πίνουμε τον καφέ μας, ας μάθουμε τι λέει κι η μοίρα μας" και σε συνάρτηση με την στάνταρ αφηγηματικότητα του 'σκηνοθέτη-παντογνώστη', τις νευραλγικές ατάκες -που σαφώς παραπέμπουν στη φυσική του μούσα Μία Φάροου, και τσούπ!  
Νά'τηνα πάλι η ίδια γνωστή συνταγή... 

Για να γίνω περισσότερο σαφής, το "Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχροινό άνδρα" δεν είχε τίποτα να προσθέσει, συγκρίνοντάς το με το σενάριο και τα θέματα που έθιγε το αξέχαστο εκείνο "Άλις", την (δυστυχώς) τελευταία ταινία με την τελείως "Αλλενική" από κάθε άποψη Μία Φάροου. Σύμφωνοι, το σεναριακό τετράπτυχο ήταν το ίδιο ακριβώς, η πλοκή παρόμοια όπως βέβαια και το τέλος, ακόμα και η μουσική υπόκρουση πανομοιότυπη. Τη διαφορά όμως έκαναν η διανομή, η πηγαία ενσάρκωση των ρόλων και η όχι τόσο εμφανής επιλογή ηθοποιών-κραχτών για να πέσουν τα λεφτά όσο γίνεται περισσότερα.. Και μη μού πει κανείς ότι ο Μπαντέρας θα ονειρευόταν ποτέ να παίξει σε ρόλο που θα γραφόταν από τον Γούντυ μας! Εεεεε όχι! Υπάρχει και κάποιο όριο!

από την ταινία "Άλις" (1990)

Ίσως τελικά είναι επιτέλους καιρός ο αγαπημένος Γούντυ να τιμηθεί με κάποιο βραβείο "τιμής ένεκεν" από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, και να αποσυρθεί στα ενδότερα άπαξ και δια παντός. 
Για την ώρα πάντως, μάλλον επαξίως θα πρέπει (και) φέτος να φάει την ίδια 'πόρτα' στις ροδιακές κινηματογραφικές αίθουσες. 

Αν πάλι παραδόξως συμβεί το αντίθετο, 

ε τότε είναι που θα απογοητευθώ ακόμα(!) περισσότερο..      

Φαρ-Μά-Κι στάζει το πληκτρολόγιό σου σήμερα!

μπα σε καλό σου...!