Ρόδος, κάν'το μόνη σου!

Δεν ξέρω αν το ίδιο ή κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε άλλες πόλεις της ελληνικής περιφέρειας, τουλάχιστον, όμως εδώ στη Ρόδο τους τελευταίους μήνες παρατηρείται ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν μπορώ να βρω καλύτερη ονομασία από την απλή φράση...
"κάν'το μόνος σου!".

Και το πιο σημαντικό είναι ότι το φαινόμενο αυτό εντείνεται ολοένα και περισσότερο μετά την ανακοίνωση και σταδιακή επιβολή των μέτρων που μάς βάζουν στην κυριολεξία 'τα δυο πόδια σ'ένα παπούτσι' (και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σάς τα αραδιάσω, τα ξέρουμε όλοι μας πια..).

Για πολλούς από μάς θα ακουγόταν 'παράδοξο' κάποια χρόνια πριν, τελευταία όμως όλο και περισσότεροι απλοί Ροδίτες αποφασίζουν να ανασκουμπωθούν και με δικά τους έξοδα αποφασίζουν να συγυρίσουν δημόσιους χώρους που η κρατική εξουσία είτε τούς είχε παραμελήσει, είτε δεν είχε τα οικονομικά μέσα για να ασχοληθεί μαζί τους επί σοβαράς βάσεως. 

Οι λόγοι της εγκατάλειψης δεν είναι επί του παρόντος (αν και κάποτε θα πρέπει όλους μας να αρχίσει να μάς απασχολεί το φαινόμενο του "μην κάνεις τίποτα.."). Σημασία όμως έχει ότι επιτέλους τώρα -πες λόγω της κρίσης και της αναδουλειάς, πες λόγω της ψευδαίσθησης ότι τέλος πάντων κάτι περισσότερο, απ'όσο πιστεύεται, περνάει από το χέρι μας- υπάρχουν κάποιοι συμπολίτες μας που παράτησαν τον καναπέ τους, βαρέθηκαν να επαναστατούν κλικάροντας ακατάπαυστα επί παντός επιστητού, άνοιξαν το παράθυρό τους και είδαν πως δεν αρκεί να λες απλά ότι τίποτα δεν γίνεται σωστά. 

Άλλωστε, η επικριτική και εκ του ασφαλούς επισήμανση από πληκτρολογίου μπορεί να είναι χρήσιμη μεν, αλλά σαν να έχει γίνει πλέον  μία πολύ, μα πάρα πολύ εύκολη -και, επιτρέψτε μου- ανιαρή διαδικασία.

Το ροδίτικο φαινόμενο "κάν'το μόνος σου" το διέκρινα για πρώτη φορά ακριβώς δύο μήνες πριν, τον περασμένο Ιούνιο. Και είχε ιδιαίτερη σημασία για μένα και την οικογένειά μου, αφού είχε επίκεντρο την Πλατεία Γαβριήλ Χαρίτου, στο κέντρο της πόλης μας.

Τα σπασμένα φώτα της πλατείας αντικαταστάθηκαν, τα χαλασμένα παγκάκια φτιάχτηκαν και το (θρυλικό από τα παιδικά μου χρόνια) μικρό συντριβάνι καθαρίστηκε, βάφτηκε, λειτούργησε και φωτίστηκε ξανά ύστερα από μία ολόκληρη δεκαετία! 

Και όλα αυτά με κόστος μηδενικό και με την εθελοντική εργασία συμπολιτών μας, και συγκεκριμένα των μελών της Ομοσπονδίας Βιοτεχνών και Εμπόρων Δωδεκανήσου και του Συνεταιρισμού Ηλεκτρολόγων, με την αφιλοκερδή προσφορά της εταιρείας Υιοί Στέλιου Ευστρατίου ΟΕ και του κ.Σπύρου Βορινάκη.

και...ιδού!   

Λίγες μέρες αργότερα, το φαινόμενο "κάν'το μόνος σου" ...ξαναχτύπησε! Αυτή τη φορά στις εγκαταλελειμένες τουαλέτες δίπλα από το Ενυδρείο.
Οι εθελοντές της Ομοσπονδίας Επαγγελματοβιοτεχνών μέσα σε λίγες μέρες και με κόστος μηδέν άλλαξαν τα υδραυλικά, τα είδη υγιεινής, τους καθρέφτες, έριξαν κι ένα γερό βάψιμο, και το χάλι που επιπκρατούσε επί χρόνια έγινε απλώς παρελθόν.

αυτό είναι το "μετά", γιατί ντρέπομαι να σάς δείξω το "πριν"..

Αυτό το Σάββατο, 31 Ιουλίου 2010, το  ....καλό φαίνεται πως ..'τρίτωσε'!! (βάζοντάς με σε σκέψεις εάν τελικά το φαινόμενο "κάν'το μόνος σου" αρχίζει να μετεξελίσσεται σε.. κίνημα!)

Μία άλλη ομάδα συμπολιτών μας, με αφετηρία το προσφιλές facebook και μέσα από ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες γκρουπ που ευδοκιμούν στην ιντερνετική αυτή 'πανίδα', αποφάσισαν να ευπρεπίσουν ένα από τα σήματα κατατεθέντα του νησιού μας :
το κτήριο του Ενυδρείου, το οποίο, δεκαετίες πριν, είχε γνωρίσει δόξες και δόξες, αφήνοντας σε όλους εμάς αξέχαστες αναμνήσεις, περνώντας το κατώφλι του, όταν είμασταν κάποτε παιδάκια του Δημοτικού.

Το εγχείρημα κράτησε τρία ολόκληρα Σάββατα, και όπως διαπιστώνω και από τις φωτογραφίες, μάλλον θα πρέπει και να το διασκέδασαν τα παιδιά!

Και με τόσα κέφια, το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να μην είναι απλά τέλειο.

Κι όποιος διαφωνεί, ας το πει τώρα, αλλιώς ας σιωπήσει για πάντα!

σαν καινούργιο!

και με πρόσβαση για τα άτομα με κινητικά προβλήματα παρακαλώ!..

Και παρά το ότι δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι να δημοσιοποιήσω τα ονόματά τους,  εγώ δεν θα τούς κάνω αυτή τη χάρη! Κάθε πρωτοβουλία σαν κι αυτή έχει ονοματεπώνυμο και οι συμπολίτες μας που ξόδεψαν χρόνο και χρήμα για το κοινό καλό αυτής της πόλης πρέπει να γίνονται γνωστοί - γιατί αυτό είναι το σωστό. 

Οι εθελοντές καλλιτέχνες/βαφείς του Ενυδρείου μας (η σειρά είναι βεβαίως τυχαία) είναι  : 

ο Ερρίκος Λαζάρου, η Λίντα-Έλενα Σπυροπούλου, ο Χρήστος Ζώταυρος, ο Μπάμπης Παντελίδης, ο Σπύρος Σπυρόπουλος, ο Μάκης Κανδυλάτος, ο Γιάννης Κάκκαρης, ο Κυριάκος Νικολάου, ο Διευθυντής του Ενυδρείου Ανδρέας Σιούλας και οι εργαζόμενοι στο Ενυδρείο Συμεών Αλμασίδης και Γιώργος Χατήρης. 

Οι "κάν'το μόνος σου" εθελοντές δεν σταμάτησαν όμως μόνο στη βαφή! Έχουν φροντίσει και για κοτζάμ post-production!!. 

Ο Ροδίτης σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λουιζίδης βιντεοσκόπησε όλα όσα προηγήθηκαν  και όσα επακολούθησαν της βαφής, και έτσι τελούμε εν αναμονή να δούμε το making-of του εγχειρήματος. Παράλληλα, ο Ηρακλής Καβουκλής γέμισε τη μνήμη της ψηφιακής φωτογραφικής του μηχανής με εκατοντάδες πόζες που απεικονίζουν με λήψη 360 μοιρών κάθε γωνιά των εγκαταστάσεων του Ενυδρείου, προκειμένου να εμπλουτισθεί η ειδική ιστοσελίδα για το Ενυδρείο της Ρόδου που ήδη ετοιμάζεται να ανεβάσει στο διαδίκτυο ο Σπύρος Σπυρόπουλος. 

Και όλα αυτά, με κόστος το απόλυτο μηδέν
για τον δημόσιο (και άδειο) κουμπαρά.

Το ιδιότυπο αυτό ..αναρχικά δημιουργικό κίνημα επιδιόρθωσης των κακώς κειμένων στην πόλη μας καλό θα ήταν να 'θορυβήσει' λίγο τους υπό σύσταση συνδυασμούς των επερχόμενων δημοτικών εκλογών στο νησί μας. 

Μπορεί να φαίνεται πως πρόκειται για μια απλή πρωτοβουλία ανήσυχων και ευαισθητοποιημένων πολιτών. Με μιά δεύτερη ανάγνωση όμως εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί η εγγενής απογοήτευση των απλών ανθρώπων της Ρόδου του 2010, που βλέπουν την δημόσια διοίκηση να καθεύδει και να αδιαφορεί για πράγματα που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. 

Διαισθάνομαι ότι  φέτος δεν θα είναι καθόλου απλό πράγμα η εξεύρεση κατάλληλων συνθημάτων και διακηρύξεων που θα μπορέσουν να συγκινήσουν και πράγματι να καταφέρουν να πείσουν τους ψηφοφόρους για τις καλές προθέσεις των υποψηφίων αρχόντων μας, εν μέσω κρίσης και εξαιρετικά αρνητικού κλίματος προς το υπάρχον πολιτικό σύστημα -είτε μιλάμε σε πανελλαδικό επίπεδο είτε στον τομέα της αυτοδιοίκησης-. 

Και κανένας δεν μπορεί εμένα να μού βγάλει από το μυαλό ότι πίσω από τα χαμόγελα των εθελοντών  δεν κρύβεται στο βάθος η έντονη δυσαρέσκεια που φτάνει στα όρια της παντελούς αδιαφορίας προς ένα κράτος που δηλώνει 'απών'. 

Ένα κράτος που απαιτεί χωρίς όμως και να προσφέρει. 

Ένα κράτος που δεν δίνει ίχνος ελπίδας στους πολίτες του, και με τους υπευθύνους  για την οικονομική κατάρρευση της χώρας να βρίσκονται στη θέση του τιμητή.

Μήπως όμως τελικά η απάντηση σε όλο αυτό που περνάμε, 

είναι το χαμόγελο και η δράση;

Υγιές ή ...

...Επικίνδυνο; 

Ελπίζω αμφότερα!    

     

.