δεν μάς αφορά!

Είναι χρόνια τώρα που δεν εκπλήσσομαι από τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. όταν καλύπτουν ειδήσεις που έχουν σχέση με τη Μέση Ανατολή.  Και σήμερα ακόμα μία φορά επιβεβαιώθηκε αυτό που στο κάτω-κάτω έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στο παρελθόν.

Πρωί πρωί σήμερα, 30 Ιουλίου 2010, οι κάτοικοι της ισραηλινής πόλης Άσκελον ξύπνησαν από το μπαμ ενός πυραύλου τύπου Γκραντ. Όπως ανακοινώθηκε, ο πύραυλος άρχισε το ολιγόλεπτο ταξίδι του από την πόλη Μπετ Χανούν της Λωρίδας της Γάζας, έπεσε στο κέντρο της  ισραηλινής πόλης Άσκελον, 40 μόλις μέτρα από μία πολυκατοικία, και κατά τύχη δεν υπήρξαν θύματα, ενώ παράλληλα, και άλλοι δύο πύραυλοι του ιδίου τύπου έπεσαν στις γύρω ακατοίκητες περιοχές.
O Ο.Η.Ε. καταδίκασε την πυραυλική επίθεση, χαρακτηρίζοντάς την 'πράξη τρομοκρατίας'.

Και αυτές οι πέντε γραμμές αποτελούν αυτό που λέμε ...'είδηση'.  

Άσκελον, σήμερα το πρωί, 30.7.10

Γιατί σάς τα λέω όλα αυτά στα καλά-καθούμενα, θα με ρωτήσετε.

Σάς τα λέω επειδή, έτσι από περιέργεια, έκανα ένα γύρο στις ιστοσελίδες των εφημερίδων μας, άκουσα τις εξωτερικές ειδήσεις στους πολυπληθείς ραδιοφωνικούς μας σταθμούς, αλλά -έκπληξη!- για αυτό το συμβάν δεν άκουσα κουβέντα! Κι ας ήταν η πρώτη φορά ύστερα από τον τελευταίο πόλεμο στη Γάζα που έπεσε πύραυλος στο Άσκελον, μια πόλη που έχει περίπου 100.000 κατοίκους και απέχει λίγα χιλιόμετρα από τη Γάζα. Κι ας συνέβη λίγες ώρες αφού -επιτέλους- ο Αραβικός Σύνδεσμος αποφάσισε να δώσει το πράσινο φως στην Παλαιστινιακή Αρχή γαι την επανέναρξη των απ' ευθείας ειρηνευτικών συνομιλιών με τους ισραηλινούς. 

Η συμπάθεια των ελληνικών μέσων προς τον παλαιστινιακό αγώνα είναι δεδομένη. Επίσης, η συμπάθεια της ελληνικής κοινής γνώμης δεν αποτελεί διεθνή πρωτοτυπία, αφού τα αισθήματα του μέσου Έλληνα συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό με τη στάση που τηρεί η κοινή γνώμη διεθνώς. Και είναι λογικό, αφού είναι ανθρώπινο να συντάσσεσαι με την πλευρά των αδυνάτων και όχι με την πλευρά των δυνατών.

Αυτή καθαυτή όμως η συμπάθεια προς τη μία πλευρά, άραγε μέχρι ποιού σημείου μπορεί να  δικαιολογήσει την αποσιώπηση μίας είδησης ; Γιατί θα πρέπει να δικιολογείται η αποσιώπηση της απλής αλληλουχίας των γεγονότων ; (π.χ. : την τάδε μέρα εκτοξεύθηκε από το μέρος χ ένας πύραυλος, έπεσε στο μέρος ψ, και υπήρξαν/δεν υπήρξαν θύματα. τόσο απλά!) Και δεν θέλω να μπω στην ανώριμη διαδικασία 'σύγκρισης' όσον αφορά ποιός 'υποφέρει περισσότερο' ή  'ποιός σκοτώνει λιγότερο', γιατί ο ανθρώπινος πόνος δεν γνωρίζει ούτε θρησκεία, ούτε έθνη, ούτε σύνορα και σκοπιμότητες. Η ανθρώπινη αγωνία, που σε κάνει να μην ξέρεις τι να κάνεις όταν ακούς τον ήχο της σειρήνας ένα ωραίο καλοκαιριάτικο πρωί, δεν έχει DNA, είτε μάς αρέσει, είτε δεν μάς αρέσει!

Αλλά,  στην προκειμένη περίπτωση, επειδή ακριβώς η σειρήνα που ακούστηκε και ο πύραυλος που έπεσε, έπληξε αυτούς τους κακούς ισραηλινούς (και τι κρίμα που δεν κατάφεραν να τους κάψουν όλους να ησυχάσει η φύσις!), ξαφνικά η ανθρώπινη αγωνία φέρεται να έχει... ανεπιθύμητο γενετικό υλικό, που κάποτε επιτέλους πρέπει να γίνει η αρχή για να καταστραφεί. Και αυτό το συγκεκριμένο γενετικό υλικό είναι περιττό να υπάρχει, άρα δεν μάς ενδιαφέρει και δεν ασχολούμαστε με δαύτο. Να χαθεί. Να καεί. 

Όποια μέρη έχω επισκεφθεί, τα έχω αγαπήσει. Και ως Έλληνας, έχω πάντα στην άκρη του μυαλού μου την παράξενη εκείνη έννοια που δεν μπορεί να μεταφραστεί εύκολα και με ακρίβεια σε κάποια άλλη γλώσσα : την έννοια του 'Νόστου' . 

Ναι, σε όποια μέρη έχω βρεθεί, είτε με πρόγραμμα είτε τυχαία, φυλάω μέσα μου την ελπίδα ότι κάποτε ίσως θα ξαναγυρίσω να δω τι απέγιναν, πώς άλλαξαν, πώς έγιναν ωραιότερα ή χειρότερα από τότε που πρωτοπήγα. Κι ένα από τα μέρη που είχα βρεθεί τυχαία είναι και το Άσκελον, ένα χρόνο περίπου πριν. 

Δεν ξέρω αν τη θυμόσαστε την ανάρτηση 

(αν όχι, ρίξτε της μια ματιά πατώντας ΕΔΩ). 

Επειδή λοιπόν, η σημερινή πυραυλική επίθεση δεν πέρασε καν στα ψιλά των ειδήσεών μας εδώ στην Ελλάδα, βάζω στοίχημα ότι τίποτα απολύτως δεν θα έχει αλλάξει σε αυτήν την έρημη πόλη του φτωχού ισραηλινού νότου. Οι πολυκατοικίες θα είναι το ίδιο έρημες με τότε. Η ανεργία  θα κυμαίνεται στα ίδια υψηλά επίπεδα. Μη σάς πω ότι θα λειτουργούν ακόμα οι ίδιες λεωφορειακές γραμμές χωρίς κλιματισμό -κι ας καίει ο ήλιος με 40 βαθμούς και βάλε-  (γι' αυτό και έχουν πολύ φθηνότερο εισιτήριο από τις κανονικές), επειδή οι κάτοικοι εκεί δεν έχουν στην κυριολεξία από τι να ζήσουν.

Οπωσδήποτε, η ποιότητα ζωής των κατοίκων του Άσκελον δεν είναι ίδια με αυτήν των παλαιστινίων που ζουν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα και σε πολύ χειρότερες συνθήκες στη Λωρίδα της Γάζας.
Αλλά, γιατί θα έπρεπε να αποσιωπηθεί αυτό το σημερινό γεγονός από τα μεγάλα ΜΜΕ της χώρας μας; Επειδή μήπως αφορά τους αντιπαθητικούς - άνεργους και πάμφτωχους- ισραηλινούς αμάχους και δεν αφορά τους συμπαθείς -εξαθλιωμένους  αλλά και ξεχασμένους από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους στη Δυτική Όχθη- αλλά εξ ίσου άμαχους παλαιστινίους; 

Τελικά, γιατί θα πρέπει σώνει και καλά η ανθρωπιά μας να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά; Και αυτή είναι πλέον η μόνιμη απορία μου όταν βλέπω σχετικά άρθρα του ελληνικού Τύπου.
Γιατί αποσιωπώνται γεγονότα σαν το σημερινό, που στην ουσία θα μάς καταστήσουν πιο ώριμους και πιο πληροφορημένους ως προς την αλληλουχία των γεγονότων που συμβαίνουν σε μία περιοχή που και κοντά μας βρίσκεται, αλλά και αποδεδειγμένα κατά καιρούς μάς αγγίζει συναισθηματικά ; 

Και, εν τέλει, ποιό τέλος πάντων είναι το δημοσιογραφικό εκείνο κριτήριο που στην ουσία 'αποκλείει' μια είδηση από το ευρύ ελληνικό κοινό ; 

Ή μήπως μία πυραυλική επίθεση κατά μίας πόλης 100.000 κατοίκων (σαν να λέμε 'Γιάννενα')  δεν είναι αυτό που λέμε .. 'είδηση' ;

Απορία.

Μία απορία που προφανώς θα παραμείνει...απορία.

.