ο Μιχάλης μας

Αν δεν είχαμε τον Μιχάλη, θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν Μιχάλη σαν τον Μιχάλη Τεχνίτη. Και νά που μερικές φορές τα επίθετα των ανθρώπων δεν αποκτώνται τυχαία. Γιατί πραγματικά ήθελε μεγάλη τέχνη και τεχνική αλλά και ιώβειο υπομονή για να χειριστεί 14 τόσο διαφορετικούς ανθρώπους -και μάλιστα δικηγόρους, που γενικώς (ε, ας το παραδεχτούμε επιτέλους παιδιά!) κατά κοινή ομολογία κάθε άλλο παρά εύκολοι άνθρωποι είμαστε-.

Και όμως τα κατάφερε να μάς κανακεύει επί τόσους μήνες προβών, να καταφέρει να βγάλει από μέσα μας τον ..θεατρίνο, να μάς πείσει να παρατήσουμε για λίγο την 'δικανική' μας προσωπικότητα και να δανειστούμε μιάν άλλη -εξ ίσου εγωκεντρική μεν, πλην όμως περισσότερο 'ευάλωτη'- προσωπικότητα : αυτήν του "ηθοποιού¨, έστω και σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Κατάφερε επίσης να μάς κάνει να απενεχοποιηθούμε και να μην φοβηθούμε να εκτεθούμε μπροστά σε τόσα ζευγάρια μάτια, που είτε θα θελήσουν να μάς θαυμάσουν ή και να μάς ..θάψουν (δεν είναι κι αυτό ένα από τα ενδεχόμενα;). Κατάφερε να μάς δώσει να καταλάβουμε, ότι όταν δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό σε ό,τι κάνεις, δεν έχει καμμία -μα καμμία!- σημασία η γνώμη κανενός.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μιχάλης Τεχνίτης ασχολήθηκε με το σανίδι. Μάλιστα, όταν ήταν φοιτητής Νομικής φλέρταρε έντονα με την ιδέα να ακολουθήσει άλλη πορεία, μέσα από θεατρικές ομάδες και παραστάσεις επί παραστάσεων. Επέλεξε τελικά τις παραστάσεις στα δικαστήρια, αλλά η πρώτη αγάπη δεν ξεχάστηκε ποτέ.
Και αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τον Μιχάλη με μιά λέξη θα διάλεγα το ουσιαστικό "ευελιξία". Άλλωστε , αν δεν ήταν ευέλικτος δεν θα κατάφερνε να "σπάσει τα ταμπού" του ιδιότροπου κλάδου μας το 1992, όταν για πρώτη φορά ο Δικηγορικός Σύλλογος Ρόδου σχημάτισε Θεατρική Ομάδα και ο Μιχάλης σκηνοθέτησε τον "Εαυτούλη Μου" του Δημήτρη Ψαθά, που ανέβηκε στο τότε ενεργό Εθνικό Θέατρο Ρόδου -μία παράσταση που ακόμα και τώρα, χρόνια μετά, ο κόσμος εδώ ακόμα θυμάται με τις καλύτερες αναμνήσεις (και δεν υπερβάλλω!)-.

Τότε το εγχείρημα ήταν πρωτοπόρο και ευτυχώς αποδείχθηκε επιτυχές, αλλιώς δεν θα είχε δοθεί συνέχεια το 1997, οπότε και έγινε η δεύτερη παράσταση του Συλλόγου μας.
Τώρα όμως 'λάθος' δεν αναγνωρίζεται.

Ο Μιχάλης το ξέρει αυτό καλά (κι ας μην μάς είπε ποτέ καθαρά κάτι τέτοιο, για να μη μάς ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι από το άγχος). Και παρά το ότι όλοι μας είμαστε 100% πρωτάρηδες -πλην του εμπειρότατου στο σανίδι αγαπημένου συναδέλφου μας Γιάννη Σκλάβου- μάς εμπιστεύθηκε και μάς αγάπησε όλους και έναν έναν από μάς ξεχωριστά. Διέκρινε τις ικανότητες αλλά και τις αδυναμίες μας. Έδειξε υπομονή στα καπρίτσια μας και εκτίμησε την προσφορά καθενός μας. Μάς σεβάστηκε.
Και ήταν θέμα λίγου χρόνου να μάς κερδίσει.
Όχι μόνο ως συνάδελφος αλλά και ως σκηνοθέτης.

Είναι ο σκηνοθέτης και ο φίλος μας.

Καλή μας επιτυχία, Μιχάλη μας.

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
Ζητείται Ψεύτης
Ζητείται Τρόλεϋ
Ζητείται Λογότυπο
Ζητείται Βουλευτής
Ζητείται ΨευτοΘόδωρος
Ζητείται Διαβατήριο(ν)
Ζητούνται Εισιτήρια
Ζητείται "Πολλά Βαρύς και Όχι"
Ζητείται Ξεματιάστρα
Ζητείται "Όχι"
Ζητείται γραφομηχανή
Ζητείται Κούλα επειγόντως!
Ζητείται μία Κυρία, ένας Κύριος και μία..φωνή
με λένε Άγη και είμαι καλά

ἕπεται συνέχεια..