σβήσ'το το ρημάδι το φως!

Έχω την τιμή να βλέπω φάτσα-κάρτα έξω απ'το σπίτι μου ένα γραφείο μίας δημόσιας υπηρεσίας. Με τους υπολογιστές της, τα στυλό και τους φακέλλους στα ράφια της, όλα όσα τέλος πάντων είναι απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία του Κράτους μας.  Κι ως εδώ, όλα καλά.

Το πρωί για να είμαι ειλικρινής εκεί μέσα δεν ξέρω με τι ακριβώς ασχολούνται. Φαντάζομαι πως θα εργάζονται σκληρά. Δεν έχω κανέναν λόγο να αμφιβάλλω γι'αυτό. Άλλωστε μόνο έτσι δικαιολογείται να ανεμίζει αενάως και δη κουρελιασμένη η ελληνική σημαία στην πρόσοψη της πολυκατοικίας που την φιλοξενεί. Ο φόρτος δουλειάς είμαι σίγουρος πως θα είναι πολύ μεγάλος και είναι φυσικό να μην μπορεί να βρεθεί καιρός για τέτοιες λεπτομέρειες. 

Το θέμα μου όμως Δεν είναι η σημαία.  

Κι εδώ που φτάσαμε πια, και φρεσκοσιδερωμένη και κολλαριστή να ήταν η γαλανόλευκη, δεν θα σήμαινε τίποτα απολύτως..

Από παιδί μού είχαν μάθει να ακολουθώ απλούς κανόνες οικονομίας. Ένας απ'αυτούς αποδεικνύεται τώρα στα γεράματα ιδιαίτερα χρήσιμος : "Στο σπίτι να κλείνω πάντοτε όσα φώτα μού είναι άχρηστα."

Δεν ήταν εύκολο να το μάθω αυτό, το ομολογώ. 

Αμέτρητες οι κατσάδες που άκουγα μικρός του τύπου "Γιατί ξέχασες το φως στο χωλ και μετά πήγες και κοιμήθηκες;", "Πού ξανακούστηκε να αφήνεις την τηλεόραση ανοιχτή και να φεύγεις για το σχολείο το πρωί; Για να καίει χωρίς λόγο μέχρι το μεσημέρι;" Κι έτσι απλά, ο καταναγκασμός "Σβήνω Τα Φώτα Που Δεν Χρειάζομαι" μού έγινε συνήθεια, και σήμερα αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη. Μια συνήθεια που κάποτε κάποια ψυχή μού την είχε χρεώσει ως.. τσιγκουνιά. Ε όχι μαντάμ ! Άλλο πράμα να'σαι γαλαντώμος κι άλλο νἀ'σαι σπάταλος με τα λεφτά του άλλου. Και ειδικά τώρα, που η ΔΕΗ δεν σηκώνει καθόλου αστεία..

Αυτές τις γραμμές σάς τις γράφω απόψε, και είναι Σάββατο βράδυ.
Τα φώτα που δεν χρειάζομαι στο σπίτι είναι κλειστά.
Και όμως, το μισό μου σπίτι συνεχίζει να φωτίζεται..

Να πω την αλήθεια, ..ξαφνιάστηκα.

Βγαίνω στο μπαλκόνι και ορίστε τι βλέπω μπροστά μου : 

 Ρόδος, Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Το γραφείο της δημόσιας υπηρεσίας που σάς έλεγα : Χιλιοφωτισμένο.

Παντελώς έρημο από υπαλλήλους, αλλά οι διακόπτες ανοιχτοί. 

Προφανώς ξεχασμένοι από χθες. 

Από το μεσημέρι της Παρασκευής. 

Και προφανώς : Το ρεύμα θα καίει μέχρι και το πρωί της Δευτέρας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Έχω παρατηρήσει κάποια Σαββατοκύριακα να καίει μόνιμα το φως της τουαλέτας της συγκεκριμένης δημόσιας υπηρεσίας, και είπα να μην το κάνω θέμα. 

Αλλά αυτή η αποψινή Φωταψία σε ένα γραφείο που στεγάζει μία Δημόσια Υπηρεσία, η οποία με τη σειρά της ανήκει σε ένα Κράτος Χρεωκοπημένο που έχει το Μέγα Θράσος να κόβει το ρεύμα σε απλούς πολίτες που δυσκολεύονται πλέον να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους τα βασικά ..-ε, με όλο το σεβασμό που σάς ...θρέφω, αγαπητοί κύριοι απέναντι :

Αυτή εδώ η Φωταψία είναι τουλάχιστον Πρόκληση!

Πρόκληση με κεφαλαίο το γράμμα Πι.

Ελπίδα - "Κοίτα Το Φως" (1975)

Δώστε βάση στους στίχους!

Αφιερωμένοι λέξη-λέξη στ'αφεντικά απέναντι...

Δίνω ακόμα μία ευκαιρία στο σπάταλο Δημόσιο που κατοικοεδρεύει δίπλα μου.

Γιατί την επόμενη φορά που θα με.. ξαναχρεώσετε με το ρεύμα που σπαταλάτε, 

θα πω Όνομα δρόμου, Αριθμό, Όροφο και (βέβαια) Υπηρεσία.

Επιτέλους!

Σβήστε το το ρημάδι το φως, που σάς πληρώνω!