no euro - no party..

Νομίζω πως ύστερα από τις συνεχείς απ'ευθείας τηλεοπτικές μεταδόσεις των πολιτικών εξελίξεων των τελευταίων ημερών, κάθε σχόλιο περιττεύει. Τι να πούμε για τους θεσμούς της χώρας, για τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τους θεσμούς του Συντάγματος...  

Απ'όπου και να το πιάσει κανείς -πάει, κάηκε.

Δεν θέλω να σας κάνω τον έξυπνο, 

αλλά από την αρχή αυτό το ευρώ ποτέ μου δεν το χώνεψα. 

Η πρώτη μου επαφή με το ευρώ έγινε στη Λισαβώνα, όταν βρέθηκα εκεί την Πρωτοχρονιά του 2002. Και νομίζω πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται : Είχα αγανακτήσει περιμένοντας ώρες επί ωρών στις τράπεζες και στα ΑΤΜ της πορτογαλικής πρωτεύουσας. Μαζί με μένα, αγανακτούσαν και οι ντόπιοι, με πρώτους και καλύτερους τους έρμους τους πορτογάλους τραπεζοϋπαλλήλους, οι οποίοι αντί να βρίσκονται με τις οικογένειές τους χρονιάρα μέρα, έπρεπε να μοιράζουν αυτά τα κρύα ψευτοχαρτονομίσματα που μύριζαν Monopoly.

τηλεοπτικό ρεπορτάζ για την πρώτη μέρα του ευρώ (1-1-2002)

Το βλέπαμε όλοι σαν αστείο, σαν παιχνίδι. 

Και τι αθώοι που ήταν τότε οι άνθρωποι ε; 

Θυμάστε χαρές; 

Θυμάστε υφάκι όταν δεν χρειαζόταν πια να εξηγούμε στα ανταλλακτήρια εντός και εκτός Ευρώπης τι είναι η 'δραχμή', που δεν την άλλαζαν έτσι κι αλλιώς; Και τι μεγαλεία, τι χλιδή αυτή η Ελλάδα, που ήταν τέλος πάντων μια πλούσια, ευρωπαϊκή, προηγμένη χώρα. Απ' όπου περνούσε άφηνε τους πάντες άφωνους και μαγεμένους με τις καταπληκτικές της στατιστικές και τα μακροοικονομικά της δεδομένα. Κι όταν λέμε 'όλους', σε αυτούς συμπεριλαμβάνονταν ακόμα και εμείς, οι Έλληνες πολίτες. 

Βάζω στοίχημα ότι ποτέ δεν καταλάβαμε πώς συνετελέσθη εκείνο το μικρό ελληνικό οικονομικό θαύμα : μια χώρα που κατέληξε να μην παράγει τίποτα απολύτως, ως δια μαγείας να συγκαταλέγεται στις πιο εύρωστες οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου. Και να μάς συγχαίρουν όλοι κι από πάνω! Καταπληκτικό δεν ήταν; Δεν ήταν ένα θαύμα; Θυμάστε;

Ωδή στη Χαρά

Σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνονται 10 χρόνια από εκείνη την μοιραία Πρωτοχρονιά του 2002. Κι όποιος θα ήθελε να γιορτάσει τη δεκάχρονη επέτειο της επιβολής του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, να σηκώσει το χέρι του! 

Για να δω.. 

Χέρια δεν βλέπω! 

Το σκέφτεστε ε; 

Δεν ξέρω για σάς, εγώ πάντως λέω να μην πάω στο πάρτυ. Κανένα κέφι δεν έχω να γεμίσω το σπίτι με μπλε και κίτρινα μπαλόνια προς τιμήν του Γιούρο. Αυτό είναι σαφές. Και σαφές είναι επίσης ότι δε με παίρνει να νοσταλγώ ούτε την πάλαι ποτε δραχμή...!

Οπότε, και επ'ευκαιρία των 10χρονων αυτού του γουρλίδικου νομίσματος, το μόνο που μού απομένει να κάνω είναι απλώς να ...μην ξεχάσω ανοιχτά τα φώτα που δεν θα μού είναι απολύτως απαραίτητα.  
Και να εύχομαι αυτό το κακό όνειρο να λήξει γρήγορα. 

Όσο πιο γρήγορα γίνεται..