υδρόγειος και λοιπές ιστορίες

Κανένα παιδί δεν ξεχνά τα δώρα που έχει πάρει. Και δεν μιλάω μόνο για τα αγαπημένα του παιχνίδια. Ακόμα και αυτά που δεν ήταν σπουδαία, κάθε παιδί θυμάται πότε το πήρε, από ποιόν και με ποιά ευκαιρία. Κι αν δεν με πιστεύετε, αν έχετε κάποιο παιδί κοντά σας, ρωτήστε το και θα σάς τα πει όλα χαρτί και καλαμάρι.

Εγώ, το πρώτο δώρο που θυμάμαι να πήρα όταν ήμουνα παιδί, μού το έδωσαν κάποιον χειμώνα. Μάλλον πήγαινα Νηπιαγωγείο τότε, ίσως και Δημοτικό -δεν είναι σημαντικό. 

Πάντως το σίγουρο ήταν ότι ήμουν άρρωστος στο σπίτι, έξω έβρεχε και ήταν και βράδυ. 

Γι' αυτά τα τρία, είμαι σίγουρος 100%

Μέσα σ'ένα χαρτονένιο κιβωτιάκι -πολύ μεγάλο μού είχε φανεί τότε- κρυβόταν μια υδρόγειος σφαίρα. Πολύ όμορφη, πολύ ..στρογγυλή και πολύχρωμη. Μάλιστα, όταν μπήκε και στην πρίζα, έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν όλες οι χώρες φωτίζονταν με διαφορετικά χρώματα. 

Ήταν μια μαγική στιγμή. 

Θυμάμαι καθόμουνα με τις ώωωωρες να κοιτάω μία-μία τις χώρες, το σχήμα τους, τα σύνορά τους, την μπλε θάλασσα, την Κασπία που ήταν σαν θάλασσα, την Κίνα που ήταν πολύ κίτρινη -όπως οι πυτζάμες μου-, την Σοβιετική Ένωση που ήταν τεράστια και ήταν αδύνατον να την αγνοήσεις λόγω του ανοιχτοκόκκινου χρώματος που είχε, την Αυστραλία που ήταν κάπως ροζ -και ίσως γι'αυτό έδινε την εντύπωση πως ήταν πολύ μικρή, αφού γύρω γύρω είχε το βαθύ γαλάζιο των ωκεανών-. 

Θυμάμαι πως αμέσως, ύστερα από τέσσερεις πέντε φορές που έκανα "το γύρο του κόσμου",  ο πυρετός έπεσε χωρίς να το καταλάβω και την επόμενη μέρα ήμουνα μια χαρά. Έκανα βέβαια τον άρρωστο για να μείνω σπίτι την επόμενη μέρα και να συνεχίσω τα ταξίδια στρυφογυρίζοντας εκείνο το ολοκαίνουργιό μου απόκτημα. 

Ήταν η δική μου Υδρόγειος Σφαίρα 

-με κεφαλαία τα αρχικά της γράμματα-.

"Και η Ρόδος; Πού είναι; Δεν τη βλέπω! Εμείς πού είμαστε;"

Η πρώτη λογική ερώτηση που μού ήρθε στο μυαλό, αφού πια είχα γυρίσει πάμπολλες φορές - ούτε καν θυμάμαι πόσες- όλον τον κόσμο. 

"Εδώ είμαστε!" μου είπε η μητέρα μου. 

"Μα δεν φαίνεται τίποτα εκεί που δείχνεις! 

Εδώ που μού λες πως βρισκόμαστε, είναι... μπλε. 

Είναι ..θάλασσα!

Γιατί δεν τη δείχνει τη Ρόδο;  Την ξεχάσανε;

Λάθος Υδρόγειο πήραμε;"

Και τότε, ένα μολύβι καλά ξυσμένο άγγιξε το μπλε που βρισκόταν ανάμεσα στην Κρήτη και τις ακτές τις Τουρκίας. 

"Να, ορίστε! Εδώ είμαστε!" 

Όντως, υπήρχε μία μικρή μικρή κουκιδίτσα στον χάρτη, στη μέση του μπλε της θάλασσας. Και όντως, αν καθόσουν να το προσέξεις καλά-καλά, θα έβλεπες έναν μικρό μπακλαβά που είχε ίδιο σχήμα με το νησί που ήξερα. Πολύ μικρότερο πάντως απ' αυτό που είχα στον νου μου.

Αυτή η παλιά ιστοριούλα μού ήρθε στο μυαλό χθες, πρωί πρωί.

Το πρώτο δώρο που θα κάνω στον γιο μου κι εγώ, θα είναι μία Υδρόγειος Σφαίρα.

Θα μπαίνει στην πρίζα για να φωτίζει το βράδυ.

Θυμήστε μου μόνο  να έχω πρόχειρο κι ένα μολύβι καλοξυσμένο.

Αυτά.