Να είμαι ειλικρινής, την ποίηση δεν την συμπάθησα ποτέ μου.
Ίσως επειδή είναι ένα είδος γραφής που δεν έχω συνηθίσει. Όταν αναρωτιόμουν φωναχτά "Μα βρε παιδιά, τι θέλει να πει ο ποιητής τέλος πάντων;;" -ήταν :"Περίμενε να μεγαλώσεις λίγο ακόμα και θα καταλάβεις.."
Μανώλης Αναγνωστάκης
Δείγμα γήρατος ή δήγματα εμπειριών;
Δεν έχω καταλήξει ακόμα.
Και Σήμερα, εντελώς ξαφνικά, κάποιο τυχαίο post στο facebook με έφερε ενώπιον του Μανώλη Αναγνωστάκη και με το ποίημά του με τίτλο "Φοβάμαι", το οποίο και μού παραθέτω αυτολεξεί :
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Διαβάζοντας αυτό το ποίημα, ασυναίσθητα αντικατέστησα το ρήμα "Φοβάμαι" με το ρήμα.. "Αναγνωρίζω".
Κι έτσι, ξαφνικά, με κάποιον απίστευτα μαγικό τρόπο..
..βρέθηκα στο Σήμερα.
Και είναι τόσο κρίμα που πέρασε η 26η Ιουνίου του 2006, όταν ο Αναγνωστάκης έφυγε και απ' αυτή τη χώρα και απ' αυτή τη ζωή.
Σήμερα ίσως θα έγραφε αυτό το ποίημα από την αρχή..
Ευχαριστώ την e-φίλη Μαρία για την ανάρτηση
αυτού εδώ του κειμένου, που στάθηκε αφορμή να μειωθεί κατά τι
μία από τις πολλές δικές μου terrae incognitae.
8 σχόλια:
Γαβριήλ μου ο Αναγνωστάκης ανήκει στους πολύ αγαπημένους μου (ως εκ τούτου θα πατούσα άπειρα λάικ, αν το φατσοβιβλίο μου παρείχε αυτή την δυνατότητα :-))!!Σπουδαίος ποιητής, ένας απ'τους σημαντικότερους της μεταπολεμικής περιόδου, αλλά πάνω απ'όλα ένας υπέροχος Άνθρωπος, που υπηρετούσε με πάθος όχι μόνο την τέχνη του, αλλά και τις ιδέες του, τον άνθρωπο, την ίδια την ζωή!! "Το τι δεν πρόδωσες εσύ να μου πεις
Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αφτιά
Ν’ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;
Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.
Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος." ('ενα απ'τα αγαπημένα μου αποσπάσματα απ'το έργο του). υ.γ.Τώρα που μεγάλωσες (λιγουλάκι :-)), πρέπει να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου για την ποίηση ;-)
Χωράνε λόγια;
Είδες η διαχρονικότητα της ποίησης εεεε;
Χαίρομαι Γαβριήλ! Και για το ότι αποφάσισες να ρίξεις μια ματιά μέσα από την ποίηση, αλλά και γι΄αυτή η ματιά ξεκίνησε με τον Αναγνωστάκη.
Δυστυχώς δεν ζει για να μιλήσει η πένα του. 'Ομως όλα αυτά που έγραψε εξακολουθούν να μας αγγίζουν γιατί:
"...Πρὸς τὸ παρόν, στὸν παλιὸ δρόμο ποὺ λέγαμε, ὑψώνεται
ἡ Τράπεζα Συναλλαγῶν
- ἐγὼ συναλλάσσομαι, ἐσὺ συναλλάσσεσαι, αὐτὸς συναλλάσσεται-
Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ πρακτορεῖα μεταναστεύσεως
-ἐμεῖς μεταναστεύουμε, ἐσεῖς μεταναστεύετε, αὐτοὶ μεταναστεύουν-
Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει, ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς
Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα,
τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς
Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων."
Δεν συμφωνώ όμως....
Ολα έχουν την ώρα τους, κι όταν έρχεται κι οι άνθρωποι και τα πράγματα αλλάζουν....
" Άξιον εστί " !!!!
Γι αυτό (σου) χρειάζονται οι ποιητές... ;-)
Υπέροχο ευχαριστώ για την ανάρτηση...
Δημοσίευση σχολίου