"θα φαγωθούμε μεταξύ μας"

Δεν μπορώ άλλο να αγνοήσω τη βαθιά μου ανησυχία για τα όσα συμβαίνουν στην πρωτεύουσα τις τελευταίες μέρες. 

Δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι αισθάνομαι απόλυτα ανήμπορος να κάνω κάτι που θα μπορούσε να επηρεάσει την όλη κατάσταση προς το καλύτερο. Ένα "καλύτερο" που δεν ξέρω ούτε εγώ ποιό θα ήταν ή με τι θα έμοιαζε. 

Δεν ξέρω ποιός είναι αυτός που θα μπορούσε να περιγράψει αυτό το "καλύτερο", πολλώ μάλλον να μπορέσει να εκφράσει με λόγια απλά και κατανοητά πώς θα μπορούσε να πραγματωθεί. Είναι μία εποχή κατά την οποία όλοι (μα όλοι) έχουν το δικό τους μερίδιο στο 'Δίκιο', ενώ οι ίδιοι συγχρόνως έχουν εξίσου μεγάλο μερίδιο στο 'Άδικο'. 

Και το Κακό γίνεται απλώς χειρότερο, παντού και σε κάθε επίπεδο. 

Καθρέφτης όλων μας η σημερινή κατάσταση. Θέατρο επιχειρήσεων κατάντησε το κέντρο της Αθήνας. Όλοι εναντίον όλων. Οι προοπτικές, εφιαλτικές. Κι όσο κι αν αρνούμαι να παρακολουθήσω τα δελτία ειδήσεων, δεν είμαι σε θέση να πείσω τον εαυτό μου να μην αντιλαμβάνομαι προς τα πού οδηγούμαστε και σε ποιές ατραπούς θα μάς βγάλει όλο αυτό.

η συγγραφέας Λένα Διβάνη μιλάει στο πολύ ενδιαφέρον μπλογκ του Γιάννη Καφάτου 

για το μυθιστόρημά της  "Ένα Πεινασμένο Στόμα" (31.8.2010) 

Το μυθιστόρημα της Λένας Διβάνη "Ένα Πεινασμένο Στόμα" δεν το έχω διαβάσει. Το περασμένο καλοκαίρι είχα ακούσει αυτές τις λίγες κουβέντες της συγγραφέως που αναφέρονταν στην πλοκή του. 

Τότε είχα θεωρήσει ότι η προσέγγισή της ήταν υπερβολική για το τι μέλλει γενέσθαι στην  κοινωνία μας μετά την επέλαση του ΔΝΤ. 

Δεν σάς κρύβω ότι θεώρησα πως επρόκειτο για ένα πιασάρικο trend να μιλάμε για τα κακά που θα έρθουν, και σχεδόν να.. χαιρόμαστε σαδομαζοχιστικά για το τι θα πάθουμε, τι θα πάθετε, τι θα πάθουν και πάει λέγοντας. 

Μία τρίτη σκέψη (ήταν μάλιστα για πολύ καιρό η επικρατέστερη εκδοχή μου) ήταν ότι η κρίση και ό,τι τελικά θα γίνει, θα αποτελέσει μία πολύ καλή ευκαιρία να κυκλοφορήσουν και να γίνουν μπεστ-σέλλερ πλήθη εσχατολογικών μυθιστορημάτων, σήριαλ, ταινιών, τραγουδιών, θεατρικών έργων κ.λ.π.,  με σκοπό να κερδίσουν κάποιοι άνθρωποι το ψωμί τους τίμια και όμορφα -κάνοντάς μας όλους εμάς ένα ψυχολογικό ράκος, εν τω μεταξύ- .

Όμως, η φράση της Διβάνη "Θα φαγωθούμε μεταξύ μας" μού στριφογύριζε στο μυαλό όλους αυτούς τους μήνες, από τότε που πρωτοείδα το σύντομο βιντεάκι που σάς παράθεσα παραπάνω μέχρι και σήμερα. Ακούγοντας τα λόγια, τις σκέψεις, τους φόβους, την αγανάκτηση τόσων και τόσων γύρω μου ή μακρυά μου, αυτό το βέβαιο "Θα φαγωθούμε μεταξύ μας" ερχόταν σαν μία επίμονη, μόνιμη, απαράλλαχτη επωδός. Σαν ένα αξίωμα που μέχρι επιτέλους να επαληθευθεί, θα συνεχίζει να μάς υπενθυμίζει την ύπαρξή του. 

    

Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει μία λύση;

Είναι δυνατόν να βιώνουμε ένα αδιέξοδο;

Και τόση μόρφωση, τόση πληροφόρηση,

οι αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε -όλα αυτά πού πήγαν; 

Τόσα μυαλά τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων που αποτελούν αυτή τη χώρα, είναι δυνατόν όλα να έχουν πάθει black-out 

και μάλιστα ταυτόχρονα;

Τελικά, πόσο εύκολο είναι να "Φαγωθούμε μεταξύ μας";