όταν θρηνεί η Eurovision

Στα χρόνια της αθωότητας, ήταν κοινό μυστικό αλλά κανείς δεν το έλεγε καθαρά. Ύστερα όλοι μας το εμπεδώσαμε και πλέον το λέμε ανοιχτά : 

Το μόνο που δεν βραβεύεται στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision είναι η (καλή ή κακή) μουσική. 

Αντιθέτως, τα 12άρια πέφτουν βροχή εάν και εφόσον οι πολιτικές σκοπιμότητες το επιτρέπουν. Και περιέργως, απ'όλες τις τηλεοράσεις που συμμετέχουν στον διαγωνισμό, η ΕΡΤ ήταν ίσως η πρώτη που το πήρε πολύ νωρίς χαμπάρι, λέγοντας πρώτη τα πράγματα με τ'όνομά τους ..κι έξω απ'τα δόντια.

Ήταν το 1976, δύο χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όταν η ελληνική τηλεόραση αποφάσισε να μην στείλει ένα εύπεπτο ρεφραινάκι που θα ανέβαζε τη διάθεση των τηλεθεατών και των κατά τόπους κριτικών επιτροπών. Το τραγούδι "Παναγιά μου Παναγιά μου" ήταν το πρώτο αυθεντικά πολιτικό τραγούδι που ακούστηκε ποτέ σε αυτόν τον πολύ προσεκτικά υποκρυπτόμενο πολιτικό διαγωνισμό.

Η Μαρίζα Κωχ πάντρεψε το παραδοσιακό ηπειρώτικο μοιρολόι με σύγχρονα μουσικά μοτίβα, τραγουδώντας για τη μεγαλύτερη τραγωδία της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας. Μίλησε για βόμβες ναπάλμ, για φρεσκοσκαμμένους τάφους, για τα αντίσκηνα της προσφυγιάς. Τραγούδησε στην ουσία για πολιτική, σε έναν καθαρά πολιτικό  διαγωνισμό προπαγάνδας, αφήνοντας τα υπονοούμενα για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να μιλάνε απλώς γι' αγάπες και λουλούδια. Και κατά τη γνώμη μου, εκείνη η επιλογή της ΕΡΤ αποτελεί την ...κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλες τις προηγούμενες και επόμενες ατυχείς συμμετοχές μας (όπου "ατυχής συμμετοχή" δεν νοείται απαραίτητα το τραγούδι που συγκεντρώνει απλώς μονοψήφιο σκορ..)

Χάγη, 3 Απριλίου 1976

Η Κωχ δεν έφερε κανέναν θρίαμβο στην Αθήνα. Γύρισε με μόλις 20 βαθμούς (με τη Γαλλία, επηρεασμένη από το ιστορικό πια "Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία", να μάς δίνει ένα ηχηρό.. 8άρι.) 

Για την Ιστορία, εκείνη τη χρονιά η Ιταλία μάς είχε βαθμολογήσει με 5, η Φιλανδία με 4, το Βέλγιο με 2 και η εξίσου πτωχή Πορτογαλία με έναν ταπεινό άσσο.. Και πόσο αστεία ακούγοντα σήμερα όλα αυτά ε;..

Το τραγούδι δεν έγινε ποτέ χιτ, ούτε ξανακούστηκε στο ραδιόφωνο. Αυτονόητο είναι πως δεν ξανακούστηκε στο εξωτερικό πλην εκείνης της βραδιάς του Απριλίου του 1976, στην Χάγη. Δεν ξανακούστηκε καλά-καλά ούτε καν στην Ελλάδα, μιας και ούτε το ελληνικό κοινό δεν ήταν έτοιμο να τραγουδήσει μία εθνική ήττα.. 

Ήταν όμως η πιο ειλικρινής συμμετοχή που στείλαμε ποτέ στα ευρωπαϊκά αυτιά. Τόσο ειλικρινής, που η τουρκική τηλεόραση όχι μόνο αρνήθηκε εκείνη τη χρονιά να στείλει δικό της τραγούδι στον διαγωνισμό εξ αιτίας των στίχων του "Παναγιά μου Παναγιά μου", αλλά αποφάσισε να μην το αναμεταδώσει καν. 

Κι έτσι, για όσα λεπτά η Μαρίζα Κωχ τραγουδούσε σε απ'ευθείας μετάδοση για την καμμένη και χαμένη κυπριακή γη, η τουρκική  TRT πρόβαλε ένα σύντομο βίντεο με έναν ..εξίσου 'πολιτικό' .. χορό της κοιλιάς (!)

Και αυτό το τελευταίο, δεν αποτελεί ακόμα ένα σχήμα λόγου...