όλοι μαζί τα χάψαμε!

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως η φράση που θα μείνει ανεξήτιλη στη μνήμη μας για πολύ καιρό ακόμα, είναι αυτή η αμίμητη απάντηση του κ.Θεόδωρου Πάγκαλου στο αμίληκτο ερώτημα όλων μας "Ποιός Έφαγε τα Λεφτά".

"Μαζί τα φάγαμε" απάντησε ο άνθρωπος, και πολύ καλά απάντησε. 

Η ειλικρίνεια σε όλο της το μεγαλείο. 

Τόση ειλικρίνεια που σπανίζει από αυτό το Κοινοβούλιο. 

Γιατί αν κρίνουμε την πραγματικότητα εκ του αποτελέσματος, τα σπαρταριστά ευρώ όντως φαγώθηκαν. Γιατί αν δεν είχαν φαγωθεί, σήμερα θα υπήρχαν και όλοι εμείς θα περνούσαμε ξέγνοιαστα Χριστούγεννα και θα κάναμε αισιόδοξες σκέψεις για το 2011, που θέλουμε-δε θέλουμε, θα έρθει...

δηλώσεις Πάγκαλου, Ελληνικό Κοινοβούλιο 2010

Υπάρχει όμως μία ερώτηση που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει ακουστεί τόσο ηχηρά όσο θα έπρεπε -και λογικό είναι να μην έχει δοθεί απάντηση σε ερώτημα που δεν ετέθη καν...- 

Και εξηγώ:

Είναι σαφές λοιπόν ότι "τα λεφτά όλοι μαζί τα φάγαμε", κατά τα λεγόμενα Πάγκαλου.

Μήπως όμως θα ήταν πιο ακριβές να γίνει μια λεπτή λεπτότατη λεκτική διάκριση ανάμεσα σε  

Α) αυτούς που έφαγαν και 

Β) σε αυτούς που... έχαψαν; 

(όπου οι μεν είναι οι κομματικοί αυτόκλητοι εθνοσωτήρες παντοίων χρωμάτων και τοποθετήσεων που έφαγαν κατά τους γνωστούς τρόπους -ας μην τα λέμε ξανά..- και οι δε είναι όλοι όσοι πίστεψαν, υπολόγισαν, βολεύτηκαν, ξαναβολεύτηκαν και τώρα πληρώνουν).

Και για να μπει το πράγμα σε μια λογική γραμματική και συντακτική σειρά (ευτυχώς, η ελληνική γλώσσα προσφέρεται σε τέτοιου είδους λογικές διεργασίες), θα ήταν χρήσιμο να παρατηρηθεί πως τα  δύο αυτά ρήματα ("τρώω" και "χάβω") μπορεί να έχουν ίδιο ..πεπτικό αποτέλεσμα, πλην όμως το να 'χάβεις κάτι' προϋποθέτει οπωσδήποτε την ύπαρξη κάποιου που ταΐζει κάποιον άλλον.
(ενώ αντίθετα η έννοια του 'τρώω' δεν προϋποθέτει και τάισμα!...)

Σωστά; 

αυτοί τα έφαγαν - εμείς τα χάψαμε

Μέρες λοιπόν που είναι, και καθότι φέτος το γιορτινό τραπέζι -είτε το θέλουμε είτε όχι- δεν θα είναι το ίδιο με το περσινό, θέλω να κάνω ένα μικρό ταπεινό δώρο σε όλους εσάς που χάψατε τόσα και τόσα όλες αυτές τις δεκαετίες, οι οποίες αργά και σταθερά μάς έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Γιατί σήμερα πλέον έχουμε ήδη χάψει πολλά, η πέψη ολοκληρώθηκε και τα περιττώματα όλων (και  όσων έχαψαν - και όσων έφαγαν) όζουν πανταχόθεν.  

Μόνο που τα περιττώματα όσων έφαγαν, είναι περισσότερα.

Γι' αυτό και όζουν περισσότερο.  

Και χρονιάρες μέρες πού 'ναι, όλα αυτά τα περιττώματα

λούζουν όλους εμάς  

που χάβαμε τόσα και τόσα επί τόσα χρόνια.

Τι δώρο να μάς κάνω φέτος, που είναι -λέει-  Χριστούγεννα;

Πώς να γαρνίρω τα γιορτινά γκουρμέ πιάτα για τα οποία μάς δίνουν εκνευριστικά λεπτομερείς οδηγίες παρασκευής οι τηλεμαγείρισσες της κρίσης; 

Σκέφτηκα κάτι οικονομικό, γνώριμο και περιεκτικό.

Κάποιες αναμνήσεις που καλό θα ήταν να τις ανακαλέσουμε και μετά να κοιταχτούμε για λίγο στον καθρέφτη και να κάνουμε αυτήν την τόσο ελληνική άγαρμπη κίνηση της μίας ανοιχτής παλάμης. 

Πατήστε το play γιατί δεν έχω τίποτε άλλο να σάς πω για τα φετινά Χριστούγεννα. Γιατί ό,τι είχα να πω, το είπα παραπάνω. Και έχω τα μούτρα να τα λέω, γιατί εγώ ούτε έφαγα, και κυρίως ούτε έχαψα τίποτα από όσα ίσως χάψατε ή πιστέψατε οι περισσότεροι από σάς. 

Παρόλαυτά όμως, καλούμαι και εγώ να πληρώσω αυτά τα φαγωμένα τα κερατιάτικα μαζί με σάς, σε μια περίοδο της ζωής μου που θα έπρεπε να δημιουργώ και να θέτω βασεις για το μέλλον μου και όχι να  υποθηκεύω μια ζωή χάριν τραπεζωμάτων που, εγώ τουλάχιστον, έβλεπα από μακρυά. Χλεύαζα. Στηλίτευα. Καταδίκαζα.

...και Ναι!

Είμαι οργισμένος αυτές τις γιορτές.

Είμαι οργισμένος με Αυτούς, με Εσάς, με εμένα.. 

με Όλα!

Και δεν ξέρω πού θα βγει όλο αυτό.

  

υ.γ. Δεν σάς εύχομαι τίποτα.

εν τέλει, θα βρεθεί κανείς χριστιανός 

να ..ναρκώσει 

αυτόν εδώ τον μπλόγκερ;;;