γιορτές στο γκέτο

Το πάλεψα, το ξανασκέφτηκα, προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Παραδέχομαι πως φέτος τα Χριστούγεννα για μένα αποτελούν απλά μια ψυχρή και βαρετή διαδικασία. Τόσο πολύ δε με νοιάζει το όλο θέμα, που αποφάσισα τελείως συνειδητοποιημένα να μην φύγω στο εξωτερικό, όπως έκανα παλιά, μόνο και μόνο για να προστατεύσω την ψυχική μου υγεία. 

Και για να γίνω πιο σαφής : αποφάσισα φέτος στις γιορτές να παραμείνω στο Ελληνικό Γκέτο της γκρίνιας και της μυσμιζίασης (σ.σ. εκ του "μυσμίζης"..), για να μην ξαναγυρίσω και νιώθω μετά χειρότερα απ' όταν είχα φύγει.. Μού συνέβη μιά φορά τον περασμένο Ιανουάριο όταν έφυγα για λίγες μέρες Κύπρο, μου ξανασυνέβη το Μάιo. E, όχι να την ξαναπατήσω έτσι και μάλιστα Χριστουγεννιάτικο!

λες;

Χριστούγεννα στη μίζερη Αθήνα λοιπόν. 

Και όσα ακούγονται στα πέριξ για την Αθήνα του 2010, 

δυστυχώς είναι αλήθεια.  

Μαύρο χάλι. Μούτρα παντού. Καταστήματα ολόαδεια. Ταλαιπωρία χωρίς μέσα μαζικής μεταφοράς. 

Αλλά και πάλι...σκασίλα μου. Άλλωστε είπαμε, φέτος τα Χριστούγεννα δε μού λένε τίποτα απολύτως. Είναι απλώς μια πρόφαση να μη δουλεύουμε. Γιατί τελικά, φέτος ο Άη Βασίλης έχει φάει πόρτα σ' αυτήν την πόλη.

Έχω μόλις λίγες ώρες σ' αυτήν την πόλη και ένα πράγμα έχω να παρατηρήσω (εκτός των ανωτέρω). Οι συζητήσεις που ανοίγουν -και είτε μένουν ημιτελείς είτε δεν τελειώνουν ποτέ-  έχουν ένα και μόνο θέμα : τα λεφτά. 

Τα λεφτά που υπήρχαν και δεν υπάρχουν πια. Τα λεφτά που δεν φαγώθηκαν αλλά τελικά εξαφανίστηκαν. Τα λεφτά που δεν θα ξανάρθουν. Τα λεφτά που, "καλά κάθονται εκεί που κάθονται", γιατί ποτέ δεν ξέρεις.. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που μάς βλέπω εμάς τους Έλληνες να χρησιμοποιούμε τόσο πολύ αυτή τη λέξη.

Και πιάνω τον εαυτό μου να θυμάμαι πόσο περίεργο μου φαινόταν όταν άκουγα τους φίλους μου στο Ισραήλ να αρχίζουν και να τελειώνουν τον καφέ τους με το ένα και μοναδικό θέμα :  "Χρήμα". Πολύ κακώς νόμιζα τότε πως αυτή η "χρηματομανής ασθένεια" εξηγείται  γονιδιακώς -εφόσον βεβαίως αποδεχθούμε τα γνωστά στερεότυπα- .  Γιατί στην Αθήνα του 2010 τέτοιου είδους ρατσιστοειδή αξιώματα  διαψεύδονται στο άψε-σβήσε.

Θέλετε μήπως παράδειγμα; 

Ε, να'το: 

- "Ωωωωωωωωω καλωσόρισες! Παρίσι ήσουνα έμαθα!" 

- "Ναι, Παρίσι." 

- "Πόσο η πτήση;" 

- "400 δολλάρια" 

- "Τίιιι; 400;;; Μα τι στο καλό, τόσο κορόιδο είσαι; Τέλος πάντων. Διαμονή;" 

- "150 δολλάρια, αλλά αρχικά μάς έλεγαν 180 το βράδυ και με τα πολλά κατάφερα να κατεβάσω την ταρίφα τους." 

- "Θεέ και Κύριε!! Γιατί δε μού τό' λεγες νωρίτερα να τηλεφωνήσω στον γείτονά μου, που έχει ξάδελφο στην Νέα Υόρκη, που έχει νύφη στη Μασσαλία, που ο αδελφός του νοικάρη του μένει στο Παρίσι, που έχει τόσες γνωριμίες στην Εβραϊκή Κοινότητα να σού βρει μια χαρά δωμάτιο και με κασέρ πρωινό;;; Θα λιποθυμήσω με τις τιμές που ακούω!" 

- "Κοίτα όμως. Μπορεί να μην ήταν δωρεάν το ξενοδοχείο, αλλά ήταν δίπλα στον σταθμό του μετρό και δεν πλήρωσα ούτε μισό ευρώ για ταξί...!" 

- "Έεεεεεελα τώρα, βλέπω πόσο αδυνάτισες... Πες μου τώρα, πόσα χιλιόμετρα περπάτησες για να φτάσεις στη Σανζ Ελυζέ, και να γυρίσεις κιόλας..." 

- "(σιωπή)" 

- "Τέλος πάντων. Σε πιάσανε κορόιδο. Πάμε παρακάτω. Κανένα Μουσείο είδες;" 

- "Ε, κάτι είχε στην παραπέρα στάση του μετρό.. Να δεις πώς το λέγανε..Δυο βήματα απ' αυτό που λες είχε κάτι outlet, με κάτι τιμές, τρέλλα!" 

-  "Ωχ. Κι εκεί κώτσος; Καλά, καλά. Λοιπόν, άντε να φεύγουμε τώρα γιατί με περιμένουν. Πόσο κάνει ο καφές;" 

- "15 σέκελ νομίζω.." 

- " Τίιιιιιιιι 15 σέκελ;;; Παρίσι έγινε πια αυτό το Τελ Αβίβ. Μα πού έχωσα την πιστωτική;.."

- "Πιστωτική; Πόσο η συνδρομή το μήνα; Έμαθες για τα νέα επιτόκια;.."

[και πάει λέγονταςςςςςςςς...]

Και αυτό ήταν πάνω-κάτω μια πραγματική συζήτηση..

Ε, λοιπόν, χωρίς καμμία υπερβολή, τα ίδια και χειρότερα στην Αθήνα μας. Μόνο που πλέον πιστωτική δεν υπάρχει, το Παρίσι είναι πολύ μακρυά μιας κι η πίστωση γενικώς μάς τέλειωσε και δυστυχώς αυτό το ευρώ συνεχίζει να γονατίζει τον κόσμο. (μα, "τι μάντεμα" για νόμισμα Θεέ μου;;;!!)

Σάν να μάς έχουνε βάλει κάποιοι σώνει και καλά, να παίζουμε αυτή τη ρημάδα την παρτίδα Monopoly που δεν τελειώνει ποτέ, και μάλιστα με κανόνες που απλά, δεν μάς αρέσουν. Κι εμείς, σαν ηλίθιοι, συνεχίζουμε και ρίχνουμε ζαριές! Κι όλες οι ζαριές, λάθος μάς βγαίνουν, που να πάρει η ευχή να πάρει!! Κι ούτε που θέλω να ξέρω πώς θα τη βγάλω καθαρή εδώ στο γκέτο με τόση κατάθλιψη γύρω μου.

Κι άμα δεν είχε προγραμματιστεί η αυριανή Σύναξις Μπλόγκερς (για την οποία θα σάς μιλήσω εκτενέστερα στην επόμενη ανάρτηση!!!!!) μη σάς πω ότι θα έπαιρνα το ΠΡΩΤΟ αεροπλάνο να γυρίσω πίσω στην Ολβία Ρόδο, που ζει κυριολεκτικά σε  έναν άλλο, μακρινό και σαφώς καλύτερο κόσμο συγκριτικά με ό,τι βλέπω εδώ στην Πρωτεύουσα.. (σόρυ, φίλοι Αθηναίοι. κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται..)

Εγώ σού τά' λεγα!

Δε μ' άκουγες!

Τώρα... σκάσε και γιόρταζε!