Analyse Blogger*

Άλλα είχα σκοπό να γράψω σήμερα κι άλλα τελικά φέρνει η μοίρα να σάς πω.

Λοιπόν, ήρθε η στιγμή να ανοίξουμε το θέμα "Μπλόγκερ". 

Ποιός είναι ο φαινότυπός του; Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που αποφασίζει να κάτσει και να αραδιάσει χίλια μύρια για τον εαυτό του σε ένα άγνωστο κοινό, που το πιθανότερο είναι να μην το γνωρίσει ποτέ του; Πώς μπορείς να καταλάβεις ότι ο τάδε ή η τάδε θα μπορούσαν να γίνουν μπλόγκερ, ή υπήρξαν κάποτε, ή ίσως είναι ήδη και δεν το λένε; 

συνιστάται!

Απάντηση; Ε, δεν υπάρχει απάντηση. 

Γιατί αν κάτι δεν μπορεί να μπει σε κάποιο στάνταρ καλούπι, είναι αυτό που λέμε 'Διαστροφή'. Μπορεί να σού βγει εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορεί να μη σού βγει βέβαια και ποτέ (που και αυτό κατ'άλλους είναι μία διαστροφή a contrario, μην ξεχνιόμαστε!). Μπορεί να σε περάσει ξώφαλτσα και μετά να σε προσπεράσει. 

Άμα όμως είναι να σού βγει, ε - ας σού βγει να τελειώνουμε!!

Κι εγώ είμαι υπέρ του να μην καταπιέζεται κανείς σε τίποτα και όταν έρθει η ώρα να κάτσεις και να τα πεις, να τα γράψεις, να τα αναρτήσεις - κάθε δεύτερη σκέψη είναι απλώς και παντελώς περιττή.

Τρία χρόνια περίπου πλησιάζουν από τότε που αυτή η ηλεκτρονική μου διαστροφή 'βγήκε στη φόρα'. Τρία χρόνια περίπου βρέθηκα να τρυπώνω σε λογιών λογιών μπλογκοσάλονα από δω κι από κει. Πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά και πάλι -τώρα που το σκέφτομαι- τόσο μα τόσο ..ίδια. 

Και ξέρετε πώς μού ήρθε αυτό; (και άλλαξα τελείως το αποψινό ρεπερτόριο που είχα κατά νου)

Ε; 

Θα σάς πω.

Κοινό σημείο αναφοράς κάθε μπλόγκερ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ίδιος του ο εαυτός. 

Ναι, ναι. Κι ας κάνουμε τους μετριόφρονες. 

Κατά βάθος, κάθε μπλόγκερ θεωρεί τον εαυτό πολύ σπουδαίο άνθρωπο. Ένα Δώρο επί της Γης. Μία Όαση στην έρημο του ίντερνετ. Ένα Παράδειγμα προς μίμηση. Ένα Άστρο της Βηθλεέμ (χρονιάρες μέρες). Κι ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται κανείς 'συνάδελφος' εδώ μέσα στα ηλεκτρονικά γρανάζια των διαδικτυακών παρόχων, κάπου κατά βάθος αυτό πιστεύει. Και δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω. Άλλωστε εκεί ακριβώς έγκειται και η ουσία αυτής της διαστροφής. Αυτής της μανίας να δημοσιοποιείς ο,τιδήποτε δικό σου κρίνεις ως άξιο συζήτησης, σχολιασμού εκ μέρους των άλλων, αναγνώρισης, ακόμα και -γιατί όχι;- εξομολόγησης προς έναν άγνωστο ηλεκτρονικό ψυχολόγο. 

Δεν είναι άσχημα όλα αυτά. Είμαι της γνώμης πως ο,τιδήποτε θεωρείς πως είναι ανάγκη δική σου - εσένα μόνο αφορά, αφού στο κάτω-κάτω, πάνω από όλους και όλα είσαι εσύ. 

Ναι , εσύ. Κι εσύ!

Κι εμείς! 

Κι εγώ. 

Και μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι του 'σκέφτομαι-γράφω-διαβάστε με-σχολιάστε με' είμαστε όλοι μας, είτε ως πομποί είτε ως δέκτες. Κι αν κάποτε μάς περάσει, καλώς μάς πέρασε. Κι αν κάποτε μάς έρθει, καλώς μάς ήρθε. Κι αν πάλι κάποτε βαρεθούμε, καλώς να σβηστούμε και να εξαφανιστούμε από προσώπου ίντερνετ! 

Μωρ' Να καεί το ρημάδι το πελεκούδι!

Ύστερα απ'όλες όμως αυτές τις διαπιστώσεις, είναι δυνατόν να μην υπάρχει ούτε ένα, έστω ένα κοινό σημείο ανάμεσα σε τόσους ηλεκτρονικά διεστραμμένους πολυλογάδες; 

Έστηβα το κεφάλι μου επί μέρες να το βρω, και τελικά ..το βρήκα, που λέει και το τραγούδι.

Μία λέξη μόνο αρκεί να πω :  

"Γενέθλια"!

Στοιχηματίζω ότι δεν υπάρχει ούτε ΕΝΑΣ μπλόγκερ (επώνυμος, ανώνυμος, ανωνυμοεπώνυμος και πάει λέγοντας) που δεν αφιέρωσε τουλάχιστον μία ανάρτηση, τουλάχιστον μία πρόταση, έστω ένα σχόλιο, μία ατάκα, το κατιτίς τέλος πάντων για τα δικά του...Γενέθλια. 

Το έχω καρατσεκάρει. Κάθε μπλογκερ μιλάει για τα γενέθλιά του. Άντε, ίσως ακόμα... και για τα γενέθλια του μπλογκ του. Το έχω κάνει και για τα δύο, και δεν μετανιώνω καθόλου γι'αυτό. 

Μα τι με έπιασε έτσι ξαφνικά και μιλάω για όλα αυτά σήμερα;

Θα σάς πω. 

Ο αγαπητός συνάδελφος δικηγόρος, ηθοποιός και φανατικός μπλόγκερ (είδατε πόσα πολλά κοινά;) από την Κύπρο, ονόματι Analyse Chris* ..ΓΕΝΕΘΛΙΑΖΕΤΑΙ σήμερα. Και ο τρόπος που γενεθλιάζεται είναι τόσο αναμενόμενα αιρετικός, όσο και το σολάρισμά του στα "Λεφτά με τη Σέσουλα"., που ακόμα εδώ ο κόσμος συνεχίζει να μιλάει γι'αυτό. Και για να πω την αλήθεια, έσκασα από τη ζήλεια μου όταν είδα το σημερινό του 'γενεθλιακό' βίντεο. ΆΑααασε που το φέρνει και βαρέως που γίνεται μόλις...30!  

(Μα τι να πούμε κι εμείς τα γερόντια;; Ήθελα νά'ξερα!!)

Πολλοί από σάς ίσως αναγνωρίσετε κάποιες φάτσες σε αυτό το κεφάτο βιντεάκι που σκάρωσε ο Chris, αν βέβαια είσασταν από τους τυχερούς που έτυχε να γεμίσετε τις προάλλες το Δημοτικό Θέατρο Ρόδου. Όσο για τους φίλους της δικής μας Θεατρικής Ομάδας, είμαι σίγουρος ότι τούς ξέρετε ακόμα και με τα μικρά τους ονόματα, είτε επί σκηνής είτε εκτός. (προσέξτε και τη σκάλα των παρασκηνίων στην υπόγα του Δημοτικού μας Θεάτρου! χαχα!)

Εγώ πάντως, εκτός βέβαια από τη σκάλα των παρασκηνίων, θα σάς εκμυστηρευτώ ότι γνώρισα αγαπημένες γωνιές της Λευκωσίας (που δε σάς κρύβω πως είναι μια πόλη που ΥΠΕΡ-αγαπώ και ευχαρίστως θα έμενα για πάντα εκεί και δεν θα το κουνούσα με τίποτα! Άλλωστε ούτε αυτό είναι κρυφό. Κι αν σάς έχω γράψει αναρτήσεις επί αναρτήσεων για δαύτηνα! Τις θυμάστε;) 

Χρόνια πολλά σύντροφε Analyse* !!

Να σε χαιρόμαστε και να είσαι πάντα όοοοοσο ιδιότροπος αντέχεις..!

επιτέλους!

σταμάτησες να μάς λες πού να πάμε

και τι να δούμε! Έλεος!