3 Νοε 2010

η ημέρα με τις κούτες

Πολύ μού κακοφάνηκε σήμερα όταν ξαφνικά είδα κλειστό το ίντερνετ καφέ σε στοά της Σταδίου στο Σύνταγμα να έχει κατεβάσει τα ρολλά. Μόλις προχθές είχα μπει για να ελέγξω τα email μου και να εκτυπώσω κάτι σελίδες για τη δουλειά. Και το ίδιο ακριβώς είχα σκοπό να κάνω σήμερα, μόνο που σήμερα είδα ότι ίντερνετ καφέ δεν υπήρχε. Έγινε και αυτό παρελθόν.

Στοά Σταδίου, 03.11.2010 - ώρα 11:14'

Σήμερα πάλι είδα πως έγινε παρελθόν και το ταξιδιωτικό γραφείο που με βόλευε χρόνια τώρα δίπλα από το Public, κι αυτό στο Σύνταγμα. Το ένα σοκ μετά το άλλο, και τα δύο απείχαν μόνο καμμιά δεκαριά μέτρα και μόνο δύο ολόκληρα λεπτά της ώρας.

Σύνταγμα, 03.11.2010 - ώρα 11:16'

Δεν ξέρω γιατί αυτομάτως βλέποντας αυτές τις γνώριμες γωνιές να μην υπάρχουν πια, γύρισα αυτομάτως μια δεκαπενταετία περίπου πίσω, στο φοιτητικό μου σπίτι. Ή μάλλον στο σπίτι που ήταν γεμάτο με κούτες, αφού είχε πάψει να είναι φοιτητικό, μιας και από την ορκομωσία μου είχε ήδη περάσει καμιά βδομάδα. Ήταν από εκείνες τις μέρες που δεν ξεχνάς εύκολα, βλέποντας όλες τις αναμνήσεις να στοιβάζονται στο παλιό παρκέ μέσα σε καφετί χαρτονένια κιβωτιάκια. Το μόνο που είχε μείνει ακόμα στη θέση του ήταν εκείνο το παλαιού τύπου ραδιόφωνο, που ήταν και το πρώτο 'δώρο' που είχα κάνει στον εαυτό μου -κάτι σαν 'τρόπαιο νίκης' επειδή πέρασα τις Πανελλήνιες Εξετάσεις με την πρώτη και πέτυχα στην Αθήνα, την πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό. (θυμάσαι Μαρία; Το είχαμε διαλέξει σε ένα μαγαζάκι στη Σκουφά και έσταξα 36.000 ολόκληρες χιλιάδες δραχμές , εκείνο το δοξασμένο φθινόπωρο του 1990. Και μετά ταρατσώσαμε και κάτι πίτσες εκεί κοντά, να γιορτάσουμε την σπουδαία τούτη αγορά, χαχα).

στάση Μετρό Μοναστηράκι, 03.11.2010 - ώρα 12:23'

Εκείνη την 'ημέρα με τις κούτες' κάπου στα μέσα της προπερασμένης δεκαετίας, μετρώντας τις ώρες μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ερχόταν το φορτηγάκι και θα πηγαίναμε όλοι μαζί -εγώ και οι αναμνήσεις μου- στο λιμάνι του Πειραιά, αφήνοντας πίσω μας το Κλεινόν Άστυ, δεν ξέρω πώς μού'χε έρθει και είπα να βάλω το ραδιόφωνο-τρόπαιο να παίζει τον αγαπημένο μου σταθμό, τον πάλαι ποτε JazzFm στους 103 των FM μέχρι να έρθει κι η δική του σειρά να καταχωνιαστεί  εκόν-άκον στο χρονοντούλαπο της φοιτητικής μου ιστορίας. 

Και οποία έκπληξις : η συχνότητα των 103 βουβή
Ο JazzFM είχε κλείσει για πάντα.  
Το επιβεβαίωσα αμέσως με την (ίδια ως άνω) Μαρία που τότε περιδιάβαινε άλλες γειτονικές συχνότητες ως μουσική παραγωγός. 
 Η 'μέρα με τις κούτες' περιμάζεψε άρον-άρον και το ραδιόφωνο-τρόπαιο χωρίς πολλές κουβέντες.

 Ψυρρή, 03.11.2010 - ώρα 12:37'

Η Αθήνα μού συνόψισε απλά και σταράτα και με απλές κινήσεις ρουά-ματ πως είχε αποφασίσει να μην με φιλοξενεί πια. Δεν είχα πια καμμία δουλειά εκεί. Ούτε εγώ, ούτε οι κούτες μου, ούτε τα τρόπαιά μου, ούτε καν ο ραδιοφωνικός σταθμός που πρωί-βράδυ είχε φροντίσει να επενδύει επί χρόνια τις αναμνήσεις μου με το γνώριμο μουσικό του χαλί.     

Το φορτηγάκι θυμάμαι ήταν εκνευριστικά συνεπές στην ώρα του.
Και το πλοίο επίσης.


όλα 
είναι 
κύκλος.

9 σχόλια:

δεσποιναριον είπε...

Σε καλο σου! Ημουνα ηδη ψυχοπλακωμενη σημερα και ηρθες κι εσυ μ' αυτο και με ψυχοπλακωσες κι αλλο. Σκεψου ομως, υπαρχει ενα ολοκληρο νησι που αγαπας και φαινεται να σε αγαπα, και εισαι μια χαρα. Σκεψου ποσοι Αθηναιοι νοιωυθουν το ιδιο και δεν εχουν που να πανε.
Εχω αφησει πισω τοπους που με φιλοξενησαν για λιγο και απο μονο του (χωρις τις κλειστες πορτες η συχνοτητες) σαν αναμνηση δεν ειναι ευχαριστη.
Τι αλλο να πω. ελπιζω και η Μαρια της ιστοριας να ειναι καλα.

Λίντα Έλενα Σπυροπούλου είπε...

Γιατί με κυρίευσε μια μελανχολία διαβάζοντας το άρθρο σου????

orfia είπε...

Γλυκο,πολυ γλυκο αλλα και μελαγχολικο!! Παντα οτι τελειωνει μας αφηνει αυτη την γλυκοπικρη γευση. Αλλα γιατι??? μετα την υπεροχη ραδιοφωνικη παρουσια....γιατι μελαγχολιες Γαβριηλ??

Unknown είπε...

VRE SKATOPAIDO EISAI ATHINA KAI DEN EHEIS PAREI TILEFONO? XILO POU THELEIS!
<3

eva είπε...

πως σε νοιώθω!!!

έχω ζήσει πολλές φορές παρόμοιες καταστάσεις...(μάλλον χειρότερες κιόλας ,γιατι δεν αφορούσαν απλά ένα βόλεμα -ένα σημείο εξυπηρέτησης)

Κ πάντα τις βιώνω ως ανεπανόρθωτη κ ..τρομερή απώλεια...

Με σοκάρει τρομερά το γεγονός οτι θα πρεπει να ζω με την ανάμνηση.

Σχεδόν καταρρέεις, αντιμέτωπος με το οτι το παρόν σου κ η πραγματικότητά σου γίνεται παρελθόν,χωρίς να μπορείς να κάνεις τπτ για να το ανατρέψεις

έτσι σαν μια φούσκα που απλά έσκασε...
...αναπάντεχα
..........ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ

Nada R. είπε...

Skeftomai me tin parodo pou xronou posa akoma tha akoulouthisoun...
ti krima...

Ευαγγελία Γεωργάτου είπε...

Συγκινητικό κείμενο, νοσταλγικό. Το πρώτο έκλεισε μάλλον λόγω κρίσης, το δεύτερο μάλλον λόγω συνταξιοδότησης. Όπως και να έχει ξαφνιάζει η αλλαγή, διότι ό,τι ανήκει στο παρελθόν το θέλουμε να παραμένει έτσι όπως το ζήσαμε. Το ίδιο συναίσθημα έχουν οι ξενητεμένοι όταν επιστρέφουν μετά από χρόνια στις ρίζες τους. Και τότε λένε πως νιώθουν ξένοι στον τόπο τους..

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

Σαν να σάς αναστάτωσα μού φαίνεται, και η πλάκα είναι ότι δεν είχα καθόλου κακή ή μελαγχολική διάθεση όταν έγραφα την ανάρτηση. Ίσως είναι η πρώτη φορά που σημειώθηκε μια μεγάλη...παρεξήγηση ανάμεσα σε μένα, στο κείμενο και σε σάς, αφού αυτά που φωτογράφησα σε σχέση με αυτά που έγραψα αποτελούν (για μένα τουλάχιστον) διαπιστώσεις και όχι μελαγχολικές νοσταλγικές σκέψεις. Άλλωστε, το "όλα είναι κύκλος" δεν είναι απαραίτητα ένα πεσιμιστικό συμπέρασμα. Μπορεί να σημαίνει ότι η Αθήνα κάποτε θα ξαναγίνει όπως ήταν παλιά. όχι πως παλιά ήταν μια πόλη-πρότυπο, αλλά οπωσδήποτε δεν ήταν και ό,τι είναι σήμερα.
Τέλος πάντων. Θα σάς αποζημιώσω στο άμεσο μέλλον, γράφοντας για κάποιες θεατρικές παραστάσεις που είδα στην πρωτεύουσα και που καλό θα ήταν να πάτε να τις δείτε κι εσείς αν σάς βγάλει σωστά ο δρόμος :-)

ματρωνη είπε...

Ο καθενας μας έχει τη δική του Αθήνα τρόπον τινά. Π.χ ουδόλως παρατήρησα την απουσία των δύο καταστηματων/ στεκιών σου γιατί όχι μόνο δεν συναλλασσόμουν μ'αυτά, αλλά εσχάτως εχει πολλαπλασιαστεί σε δραματικό βαθμό ο αριμθός των καταστηματων που κλείνουν. Δε θα θα το συσχέτιζα ποτέ με μια δική μου μετακομιση, γιατί είναι κάτι πολύ πιο δυνατό. Είναι θλιβερο να σκέφτεσαι πως πίσω απο απο το "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ", τη σκόνη και τον βουβό χώρο κρύβεται απελπισία- πόσων άραγε ανθρώπων;...

Θέλω να πιστεύω πως ζούμε τις ωδίνες της γέννησης μιας νέας Αθήνας, ίσως και μιας νέας Ελλάδας. Εστω κι αν τα μυαλά κάποιων στον ίδιο καφενέ αράζουν...

Φιλια και καλή αντάμωση.








Related Posts with Thumbnails