η ημέρα με τις κούτες

Πολύ μού κακοφάνηκε σήμερα όταν ξαφνικά είδα κλειστό το ίντερνετ καφέ σε στοά της Σταδίου στο Σύνταγμα να έχει κατεβάσει τα ρολλά. Μόλις προχθές είχα μπει για να ελέγξω τα email μου και να εκτυπώσω κάτι σελίδες για τη δουλειά. Και το ίδιο ακριβώς είχα σκοπό να κάνω σήμερα, μόνο που σήμερα είδα ότι ίντερνετ καφέ δεν υπήρχε. Έγινε και αυτό παρελθόν.

Στοά Σταδίου, 03.11.2010 - ώρα 11:14'

Σήμερα πάλι είδα πως έγινε παρελθόν και το ταξιδιωτικό γραφείο που με βόλευε χρόνια τώρα δίπλα από το Public, κι αυτό στο Σύνταγμα. Το ένα σοκ μετά το άλλο, και τα δύο απείχαν μόνο καμμιά δεκαριά μέτρα και μόνο δύο ολόκληρα λεπτά της ώρας.

Σύνταγμα, 03.11.2010 - ώρα 11:16'

Δεν ξέρω γιατί αυτομάτως βλέποντας αυτές τις γνώριμες γωνιές να μην υπάρχουν πια, γύρισα αυτομάτως μια δεκαπενταετία περίπου πίσω, στο φοιτητικό μου σπίτι. Ή μάλλον στο σπίτι που ήταν γεμάτο με κούτες, αφού είχε πάψει να είναι φοιτητικό, μιας και από την ορκομωσία μου είχε ήδη περάσει καμιά βδομάδα. Ήταν από εκείνες τις μέρες που δεν ξεχνάς εύκολα, βλέποντας όλες τις αναμνήσεις να στοιβάζονται στο παλιό παρκέ μέσα σε καφετί χαρτονένια κιβωτιάκια. Το μόνο που είχε μείνει ακόμα στη θέση του ήταν εκείνο το παλαιού τύπου ραδιόφωνο, που ήταν και το πρώτο 'δώρο' που είχα κάνει στον εαυτό μου -κάτι σαν 'τρόπαιο νίκης' επειδή πέρασα τις Πανελλήνιες Εξετάσεις με την πρώτη και πέτυχα στην Αθήνα, την πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό. (θυμάσαι Μαρία; Το είχαμε διαλέξει σε ένα μαγαζάκι στη Σκουφά και έσταξα 36.000 ολόκληρες χιλιάδες δραχμές , εκείνο το δοξασμένο φθινόπωρο του 1990. Και μετά ταρατσώσαμε και κάτι πίτσες εκεί κοντά, να γιορτάσουμε την σπουδαία τούτη αγορά, χαχα).

στάση Μετρό Μοναστηράκι, 03.11.2010 - ώρα 12:23'

Εκείνη την 'ημέρα με τις κούτες' κάπου στα μέσα της προπερασμένης δεκαετίας, μετρώντας τις ώρες μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ερχόταν το φορτηγάκι και θα πηγαίναμε όλοι μαζί -εγώ και οι αναμνήσεις μου- στο λιμάνι του Πειραιά, αφήνοντας πίσω μας το Κλεινόν Άστυ, δεν ξέρω πώς μού'χε έρθει και είπα να βάλω το ραδιόφωνο-τρόπαιο να παίζει τον αγαπημένο μου σταθμό, τον πάλαι ποτε JazzFm στους 103 των FM μέχρι να έρθει κι η δική του σειρά να καταχωνιαστεί  εκόν-άκον στο χρονοντούλαπο της φοιτητικής μου ιστορίας. 

Και οποία έκπληξις : η συχνότητα των 103 βουβή. 

Ο JazzFM είχε κλείσει για πάντα.  

Το επιβεβαίωσα αμέσως με την (ίδια ως άνω) Μαρία που τότε περιδιάβαινε άλλες γειτονικές συχνότητες ως μουσική παραγωγός. 

 Η 'μέρα με τις κούτες' περιμάζεψε άρον-άρον και το ραδιόφωνο-τρόπαιο χωρίς πολλές κουβέντες.

 Ψυρρή, 03.11.2010 - ώρα 12:37'

Η Αθήνα μού συνόψισε απλά και σταράτα και με απλές κινήσεις ρουά-ματ πως είχε αποφασίσει να μην με φιλοξενεί πια. Δεν είχα πια καμμία δουλειά εκεί. Ούτε εγώ, ούτε οι κούτες μου, ούτε τα τρόπαιά μου, ούτε καν ο ραδιοφωνικός σταθμός που πρωί-βράδυ είχε φροντίσει να επενδύει επί χρόνια τις αναμνήσεις μου με το γνώριμο μουσικό του χαλί.     

Το φορτηγάκι θυμάμαι ήταν εκνευριστικά συνεπές στην ώρα του.

Και το πλοίο επίσης.

όλα 

είναι 

κύκλος.