ντροπή κατόπιν εορτής

Η προχθεσινή είδηση μού φάνηκε σαν ανέκδοτο. Από εκείνες τις ειδήσεις που βάζεις τον εαυτό σου να ψάχνει το πλησιέστερο ημερολόγιο για να δει αν έφτασε κιόλας η Πρωταπριλιά. Από εκείνες τις ειδήσεις που περιμένεις μέχρι να τις ξανακούσεις στο επόμενο δελτίο στο ραδιόφωνο για να δεις αν άκουσες καλά. Αν δεν σε δουλεύανε.. 

Και δυστυχώς ήταν όντως είδηση προχθεσινή. 

Μία είδηση καθ'όλα σοβαρή. 

Είδηση από τη σημερινή Ελλάδα, αυτήν του 2010.

Ύστερα από 88 ολόκληρα χρόνια αθωώθηκαν!

Το είπε ο Άρειος Πάγος.

Το έγραψαν οι εφημερίδες.

Το ανέβασαν τα ενημερωτικά πόρταλ.

Και κανένας δεν κοκκίνησε από ντροπή.

Και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε.

Κανείς δεν αντέδρασε.

Η δίκη των έξ ήταν τελικά ένα μεγάλο φιάσκο.

Έξι άνθρωποι εκτελέσθηκαν άδικα των αδίκων και μάλιστα για εσχάτη προδοσία, ύστερα από μία άλλη ήττα, αυτήν της Μικρασίας του '22. Τότε (άραγε πότε;) η ελληνική κοινή γνώμη  κατά κοινή ομολογία θα ..ικανοποιήθηκε. 

Βρέθηκαν επιτέλους οι ένοχοι! Δικάστηκαν σύμφωνα με τον νόμο αυτοί οι έξι, εξ αιτίας των οποίων ξεσπιτώθηκαν οριστικά χιλιάδες, εξ αιτίας των οποίων έγιναν τα χίλια μύρια κακά. Και όλα βέβαια λύθηκαν τόσο εύκολα: με  καμιά δεκαριά σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. 

Και η ζωή των υπολοίπων συνεχίστηκε κανονικά.

Και το συλλογικό μας ασυνείδητο γύρισε έτσι απλά απ'το άλλο του πλευρό.. Το συλλογικό ασυνείδητο όλων των υπολοίπων.

Πλην των συγγενών των έξι 'προδοτών'.

Η εκδίκηση του Καλού 'άργησε χαρακτηριστικά' , κατά την κοινή καραβανίστικη.

Η εκδίκηση αυτή επέπρωτο να κάνει αισθητή την παρουσία της μόλις προχθές, 20 Οκτωβρίου 2010, όταν πλέον ακόμα και τα κόκκαλα των άδικα εκτελεσθέντων έχουν γίνει ένα με το χώμα που τούς σκέπασε. Τα σκουλήκια του χώματος της Καλής μας Πατρίδας έφαγαν σιγά σιγά τα κουφάρια τους.

Άραγε πότε θα μάθουμε να συμφιλιωνόμαστε με το παρελθόν μας; Πότε θα σταματήσουμε  σαν λαός να τρώμε ό,τι μάς ταϊζουν; Πότε θα γίνουμε ένας πραγματικά 'καλός λαός' που θα έχει το σθένος να τιμά αυτούς που πρέπει και συνάμα να έχει το θάρρος να φτύνει αυτούς που πρέπει και τη στιγμή που πρέπει;

Μερικές σκόρπιες, θυμωμένες σκέψεις, ύστερα από αυτήν την εξωφρενική είδηση. Κι ένας Θεός ξέρει τι τράβηξαν αυτές οι οικογένειες αυτών των Έξι. Τι εξευτελισμό. Τι κατακραυγή. Τι θα ώθησε τον κακόμοιρο τον έναν εγγονό ενός από αυτούς, που φαντάζομαι πως θα κίνησε Γη και Ουρανό για να καθαρίσει την ξεφτιλισμένη τιμή του DNA του, έναν αιώνα σχεδόν μετά; 

Για να αποφανθεί ο Άρειος Πάγος μετά από 88 ολόκληρα χρόνια, ότι... 

"...ξέρετε, συγγνώμη! λάθος! Η μαμά Ελλάδα έστειλε στον πόλεμο τους προγόνους σας. Τούς διέταξε να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Ύστερα τούς γύρισε πίσω. Τούς δίκασε. Τούς σκότωσε αφού τούς ξεφτύλισε καλά καλά. Στιγμάτισε κι εσάς τους συγγενείς τους, σαν τ'απομεινάρια των 'μιασμάτων της πόλης'. Και τώρα, ύστερα από αναψηλαφίσεις και νέα στοιχεία,  τώρα... όλα καλά! 

Συγγνώμη, Λάθος!!"

Άραγε οι πεσόντες, οι αγνοούμενοι και οι επιζώντες από την επόμενη εθνική καταστροφή,  αυτήν της Κύπρου του '74, θα δικαιωθούν ποτέ; Ή μήπως θα πρέπει και αυτών οι συγγενείς να περιμένουν άλλα 88 ολόκληρα χρόνια;

Σα δε ντρεπόμαστε όλοι μας.

"Unsre Heimat" - "Η Πατρίδα μας"

παιδικό προπαγανδιστικό τραγούδι του καθεστώτος 

της πάλαι ποτε Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας 

Η πατρίδα μας δεν είναι μόνο πόλεις και χωριά/ Η πατρίδα μας είναι και όλα τα δένδρα στο δάσος/ Η πατρίδα μας είναι το γρασίδι στο λιβάδι/ το στάρι στο χωράφι και τα πουλιά στον αέρα/ και τα ζώα της γης και τα ψάρια στον ποταμό. Όλ' αυτά είν'η πατρίδα. 
Κι αγαπάμε την Πατρίδα, την όμορφη/ και την φροντίζουμε γιατί αυτή ανήκει στο Λαό. 

Γιατί στον δικό μας Λαό ανήκει.

.

είχες -δεν είχες...

..μού μαύρισες την ψυχή σήμερα..