άσπρη πέτρα ξέξασπρη..

Τα ολόασπρα σοκκάκια στην Απείρανθο της Νάξου σού δίνουν την εντύπωση ότι είσαι - αν όχι ο πρώτος - σίγουρα πάντως από τους πρώτους ανθρώπους που πάτησαν το πόδι τους εκεί. Η απουσία κάδων απορριμάτων στους δρόμους δίνει την εντύπωση στον επισκέπτη ότι όντως το θέμα 'καθαριότητα΄ είναι για τους ντόπιους κάτι σαν 'προσωπική τους υπόθεση'. Είναι σαν να έχεις ήδη μπει μέσα στα σπίτια των κατοίκων, ενώ από πίσω σου τρέχει μια σχολαστικότατη νοικοκυρά που συγυρίζει τα πάντα, ενώ αμέσως πριν περάσεις τη γωνία είχε ήδη επιληφθεί του θέματος μία άλλη, εξίσου σχολαστική  υποχόνδρια Απεραθίτισσα.

 Ή μήπως αυτό που λέμε "Γη" έχει βαλθεί να σού υπενθυμίζει κάθε στιγμή ότι όλοι (ντόπιοι και μη) είναι απλώς φιλοξενούμενοί της, εδώ πάνω, στο τέλος του κόσμου.. 

Δεν θα το διαπιστώσω ποτέ. 

Αυτό πάντως που δεν θα ξεχάσω από αυτό το μέρος είναι ότι η ασπράδα στους τοίχους και στα σοκκάκια σε κάνουν να νομίζεις ότι μάλλον αιωρείσαι, ότι υπερίπτασαι, παρά ότι κάποτε πραγματικά 'υπήρξες' κι εσύ εδώ..

Μία, σχεδόν βιβλική, γέρικη ανδρική φιγούρα πάνω στα σκαλιά επιτείνει ξαφνικά το όλο μη-πραγματικό τοπίο, που αν το συνδυάσεις με την απουσία του φυσίματος του αέρα ανάμεσα στα δρομάκια, νομίζεις ότι δεν ζεις αυτές τις στιγμές. 

Δεν χρειάστηκε βέβαια και πολύς χρόνος να καταλάβεις ότι επρόκειτο για τον 'Προφήτη'  του χωριού, ο οποίος, με άριστα καθαρευουσιάνικα ελληνικά με παντελή απουσία τοπικής προφοράς, εξέθετε με μεγάλη σοβαρότητα ότι βρίσκεται σε συνεχή γραπτή επικοινωνία με το Γραφείο του Πρωθυπουργού της χώρας, ότι μάλιστα τον είχε προειδοποιήσει 'λίαν ἐγκαίρως!' για την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων (επίκαιρο θέμα), καθώς και για την οικονομική μας κατάρρευση - πλην όμως, φεύ, δεν τον άκουσε με την προσοχή που έπρεπε, όταν έπρεπε...και τώρα 'μετά μεγάλης λύπης' βλέπουμε μπροστά μας τα γνωστά αποτελέσματα 

Φαίνεται πάντως ότι με πήρε από καλό μάτι και μού έκανε και την τιμή να φωτογραφήσω μία σελίδα από τις συνεχείς επιστολές του με αποδέκτες τους κατά καιρούς ιθύνοντες 'ἐνταῦθα'..

Και το μόνο που έλειπε πια, θα ήταν να βρω μπροστά μου εκείνο το τεράστιο καζάνι με το διάσημο μαγικό φίλτρο, κάποιες συστάδες από μενίρ, μην σάς πω ότι στην κεντρική πλατεία (την Πλάτσα, όπως τη λένε οι ντόπιοι) θα περίμενα να ακουστεί η γνωστή ιαχή "Είναι τρελλοί αυτοί οι Ρωμαίοι!". 

Και όμως, δεν ήμουν στο παραμυθένιο χωριό των Γαλατών. 

Ή μήπως πριν από μένα, κάποια χρόνια πριν, είχε περάσει από δω μέσα τυχαία ο Γκοσινί παρέα με τον Ταμπαρί, και αυτήν τη λεπτομέρεια φρόντισαν και οι δύο επιμελώς να μάς την αποκρύψουν...;

η 'Πλάτσα'

Ζαλισμένοι από τα σοκκάκια και ημιτυφλωμένοι από την ασπράδα που σε περιτριγυρίζει, βρήκαμε καταφύγιο στο σπίτι της Μαρίνας, μίας ηλικιωμένης κυρίας που ζει με τις αναμνήσεις της, κάπου προς το τέλος του χωριού, στο δικό της προσωπικό βασίλειο που και αυτό έχει τους δικούς του μικρούς αλλά απαράβατους κανόνες. 

Κανών Πρώτος (και καλύτερος) : 

"Ο Επισκέπτης πρέπει να φάει οπωσδήποτε Γλυκό Βύσσινο" 

(που έφτιαξε -εννοείται- με τα χεράκια της)

Στάθηκε α-δύ-να-τον να μην υπακούσουμε.

Και μάς βγήκε σε καλό! 

(το τιμήσαμε δεόντως και μάλιστα..τρις)

μμμμ.... παραμυθένιο!...

..είσαι και γλυκατζής, πανάθεμά σε.. 

.