αυτό που λέμε 'Γη'

Είμαι γενικά ιδιαίτερα επιφυλακτικός στις παραινέσεις φίλων για το τι 'πρέπει' να δει κανείς σε κάποιο μέρος, όπου βρίσκεσαι για διακοπές. Όταν όμως ακούς από τέσσερα τελείως διαφορετικά άτομα την στάνταρ φράση "Μην τύχει και φύγεις από την Νάξο και ΔΕΝ πας να δεις την Απείρανθο!!", τότε αρχίζουν και σού μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά... 

Η Απείρανθος είναι το πιο απομακρυσμένο ορεινό χωριό του νησιού, και αυτή η παρατήρηση δεν έχει απλώς ξερό γεωγραφικό περιεχόμενο. Για να είμαι πιο ακριβής, όταν βρέθηκα στην Απείρανθο, απλώς ξέχασα ότι βρίσκομαι σε νησί, και μάλιστα σε νησί των Κυκλάδων. Το κατάλαβα από την ψύχρα που σού ερχόταν από τα βουνά και ήθελες οπωσδήποτε μια ζακέτα, κι ας ήταν κατακαλόκαιρο με καύσωνα. (780 μέτρα υψόμετρο είναι αυτά, όχι αστεία!) Το κατάλαβα επίσης από τα σπίτια. (Αντίο άσπροι κύβοι και μπλε παραθυράκια!) Το κατάλαβα επίσης και από την περίεργη ντοπιολαλιά, που σε παρέπεμπε μάλλον μεταξύ βαριών Κρητικών και βαριών 'Μπωνιάτικων
(για τους μη-Δωδεκανήσιους : πρόκειται για την προφορά των ορεινών χωριών της Ρόδου, με κύριο σημείο αναφοράς το χωριό Έμπωνα, που κι αυτό είναι μέσα στα ψηλά βουνά μας). 

Ο τουρισμός ακόμα και σήμερα είναι μια μάλλον άγνωστη λέξη για τους Απεραθείτες, οι οποίοι σαν να έχουν κλείσει ερμητικά κλειστά τ' αυτιά τους στις σειρήνες των τουρ-οπερέητορ και δεν έχουν ανοίξει μέχρι σήμερα ούτε μία οργανωμένη ξενοδοχειακή μονάδα -και οι Ροδίτες αναγνώστες ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ-. Και έτσι, η Απείρανθος της Νάξου, όντως είναι μία αντιτουριστική όαση σε ό,τι έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε 'κυκλαδίτικο καλοκαίρι' - και να πω την αλήθεια, αυτό το 'αντί' που αποπνέει τόσο το μέρος όσο και οι κάτοικοί του, με άφησε άναυδο. Τόσο πολύ που αν με άφηνες εκεί πάνω, θα έμενα ευχαρίστως και αδιαμαρτύρητα, ικανοποιώντας την κρυπτοαναρχική μου ιδιοσυγκρασία- 

Η ζωή εκεί πάνω μοιάζει να ρυθμίζεται γύρω από αυτό που λέμε 'Γη'. Προστάζει η 'Γη', η φύση, ο καιρός, ο αέρας, η μέρα και η νύχτα, και στη συνέχεια, χωρίς πολλή σκέψη, οι άνθρωποι απλώς ξέρουν να ..εφαρμόζουν τις οδηγίες. Οδηγίες που δεν χρειάζεται καν να ειπωθούν. Είναι κατανοητές από μόνες τους και σε όλους τους Απεραθείτες, που μένουν χειμώνα καλοκαίρι εκεί ψηλά, μακρυά από το Big Smoke της Χώρας. 

Έτσι, σχεδόν όλα τα προϊόντα που καταναλώνονται εδώ, παράγονται εδώ και πουθενά αλλού : κρασί, τυριά, κρέατα, χόρτα, ψωμί, λάδι.. όλα ντόπια και 'απεραθίτικα'. Και ό,τι (λίγο) περισσέψει, πουλιέται σε όποιον βρεθεί στο διάβα του το μικρό αυτό γοητευτικό χωριό που κρέμεται σαν άσπρη πινελιά ανάμεσα στα βράχια, κοτάζοντας το επιμελώς και με πολλή φροντίδα καλλιεργημένο οροπέδιο, χωρίς να έχει αφεθεί ούτε μισό τετραγωνικό ανεκμετάλλευτο

. 

Πατήστε play στο βίντεο και θα με καταλάβετε

Το πρώτο μαγαζάκι που μού τράβηξε την προσοχή στην είσοδο του χωριού ήταν αυτό που πουλούσε ..παιχνίδια (!). Ακριβώς από κάτω από την είσοδο του μαγαζιού, οι μικρές σκάλες σε οδηγούσαν σε ένα μικρό υπόγειο, εκεί όπου τα παιχνίδια κατασκευάζονταν.

Το να κάνεις παιχνίδια, κούκλες, αυτοκινητάκια και διάφορα μικρά αντικείμενα που σού κάνουν πιο όμορφη την παιδική ζωή, είναι πλάκα-πλάκα το κοινό σημείο που συνδέει τους Απεραθείτες. Όπως μού διηγήθηκαν, τα παλιά χρόνια τα παιδιά του χωριού κατασκεύαζαν από μόνα τους τα παιχνίδια τους με τις πέτρες, τα χόρτα και ό,τι άλλο τους έδινε η 'Γη'

(ναι, η ίδια 'Γη' που σάς έλεγα προηγουμένως). 

Και τώρα, αυτά που γίνονταν σ' εκείνο το μικροσκοπικό εργαστήριο παιχνιδιών, είναι το  σύγχρονο αποτέλεσμα της μετεξέλιξης των μακρινών αθώων και γήινων παιδικών συνηθειών. 

Το βρήκα πολύ γοητευτικό όλο αυτό, και έτσι νομίζω πως θα πρέπει να αρχίσει η εκδρομή μας εδώ στην Απείρανθο, το σήμα κατετεθέν της καθ' εαυτής ναξιώτικης ενδοχώρας..

Καλώς σάς βρήκα λοιπόν, στην Απείρανθο...

   

...και ακολουθεί ποδαρόδρομος τώρα..

.