make someone happy

Aν θα μού ζητούσε κανείς να βάλω μια λεζάντα στο ελληνικό καλοκαίρι του 2010, χωρίς δεύτερη σκέψη θα το ονόμαζα ..

"Ένα Καλοκαίρι Δίχως Αύριο", ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. 

Κι αυτό γιατί, ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, για τις αυγουστιάτικες διακοπές μου δεν κουβαλήθηκα στο εξωτερικό. Αντιθέτως, παρέμεινα στην Ελλάδα και μάλιστα σε έναν κατ'εξοχήν τόπο εσωτερικού τουρισμού, τη Νάξο. 

Αυτός ο τίτλος λοιπόν, νομίζω πως ταίριαζε περισσότερο στις ...δονήσεις που έπιαναν οι κεραίες μου από την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα των νεοελλήνων που μετρούσαν ένα-ένα τα ήδη πολυμετρημένα ευρώπουλα.

Η απορία για το τι κακό μάς περιμένει αυτόν τον χειμώνα, έκανε τους ανθρώπους να χαίρονται περισσότερο την κάθε στιγμή.
Κάτι σαν μια σιωπηρή αλληλεγγύη όλων μας, μάς έκανε να ευχαριστιόμαστε περισσότερο το φαγητό, τον ύπνο, τη θάλασσα.. Έρωτες γεννήθηκαν  απότομα και έσβησαν πάλι απότομα μέσα στη γενική φούρια να χαρούμε ό,τι μπορούμε σε μεγάλες δόσεις πριν τελειώσουν οι (μετρημένες κι αυτές) μέρες της καλοκαιρινής άδειας, προφανώς για να έχουμε κάτι καλό να αναπολούμε στις κρύες νύχτες και μέρες του χειμώνα, όταν η ανεργία θα αυξάνεται, η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης θα πρέπει να φέρνει τους....ανθρώπους  ολοένα και πιο κοντά απ'όσο συνέβαινε παλαιότερα, οι πολιτικοί και οι οικονομικοί αναλυτές θα μάς τρομοκρατούν, εντυπωσιάζοντάς μας με τις φανταχτερές γραβάτες τους από τηλεοράσεως, όταν κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο ακόμα θα ξεφυτρώσει τους μήνες που μάς έρχονται...

Δραματικά όλα αυτά;

Ε, για να είμαι ειλικρινής, όχι και τόσο!

Εάν μετά από χρόνια με ρωτήσουν τι έχω να θυμάμαι από το ζεστό καλοκαίρι του '10 που σε λίγες βδομάδες φτάνει οριστικά στο τέλος του, είναι αυτή ακριβώς η ανασφάλεια που την ξορκίζουμε με ρητωρικές ερωτήσεις του τύπου "τι θα κάνουμε", "τι μάς περιμένει", αλλά και με ένα χαμόγελο συμπόνοιας ανάμεσα στους αλληλοερωτώμενους. Αυτός ο φιλικός ενικός ανάμεσα σε αγνώστους, ένας "ενικός" που παλιότερα ίσως θα θεωρείτο μεγάλη αγένεια.
Και είχα πολύ καιρό να δω  ειλικρινή, άμεσα και συγχρόνως επίμονα βλέμματα ανάμεσα σε γνωστούς αλλά και σε άγνωστους ανθρώπους στο δρόμο, που κάπου τυχαία άνοιξαν μία περιστασιακή κουβέντα στη στάση των λεωφορείων, στην ουρά του σούπερ μάρκετ, στο γκισέ της τράπεζας.. 

Και, ναι, όλα αυτά θα έχω να θυμάμαι απ'αυτό το καλοκαίρι και να αναπολώ (ελπίζω) πολλά χρόνια μετά, όταν όλο αυτό το κακό θα έχει κάπως τελειώσει, λέει

"Δέν μποροῦμε νά λύσουμε τά προβλήματά μας μέ τήν ἴδια νοοτροπία πού ἐφαρμόζαμε

ἐνόσω τά δημιουργούσαμε"

Είναι παρατηρημένο ότι σε καιρούς κρίσεων και γενικότερης αβεβαιότητας, οι άνθρωποι σκέφτονται περισσότερο, νιώθουν περισσότερο, υπολογίζουν περισσότερο. 

Εγώ, προς το παρόν πάντως, άρχισα να διαβάζω περισσότερο.
Ίσως είναι το πρώτο καλοκαίρι που διάβασα περισσότερο από ποτέ άλλοτε στη ζωή μου (και βέβαια δεν μιλώ για το διάβασμα που είχε σκοπό να περάσω στς γενικές εξετάσεις, να μην χρωστάω μάθημα γι'αυτό το εξάμηνο, για να πάρω το πτυχίο μου, για να περάσω στις εξετάσεις του δικηγορικού συλλόγου και ούτω καθ'εξής). Ανοίγοντας ένα βίβλιο, έμπαινα στη διαδικασία να πατήσω ένα γερό pause σε ό,τι με ανησυχούσε (που συμπίπτει με ό,τι ανησυχεί πάνω κάτω κι εσένα που πρόκειται να μοιραστούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτόν τον χειμώνα που έρχεται). Γι'αυτό, θα ήθελα να σάς προειδοποιήσω ότι πολλές από τις αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν θα έχουν να κάνουν με ό,τι διάβασα αυτό το καλοκαίρι, κι όποιος αντέξει..

Μία άλλη αλλαγή που παρατήρησα στον εαυτό μου είναι πόσο μεγαλύτερη σημασία δίνω στους στίχους των τραγουδιών.  
Χαρούμενα τραγούδια με γρήγορο beat και με λέξεις που απλώς επαναλαμβάνονται χωρίς αρχή, μέση και τέλος, αρχίζουν πλέον να με ενοχλούν.

Μη σάς πω ότι μία από τις αιτίες της οξείας ωτίτιδας που μού άφησε πεσκέσι το ναξιώτικο καλοκαίρι φέτος είναι αυτά τα χαρούμενα τραγούδια, που σε βάζουν με το ζόρι να επαναλαμβάνεις πόσο καλά είναι όλα φτιαγμένα γύρω μας. 

Stromae- "Alors On Danse"

("Λοιπόν, Χορεύουμε")

Και σιγά-σιγά βρήκα καταφύγιο (ξανά, μετά από χρόνια!!) στις λιγομίλητες εκπομπές του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. 

Ίσως γιατί η κλασσική μουσική σε βάζει (σχεδόν με το ζόρι) να ενδοσκοπήσεις χωρίς να ομφαλοσκοπείς. Να κάτσεις και να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να μάθει να περιμένει πώς θα ξετυλιχθεί μπροστά σου η σύνθεση των ήχων και των συναισθημάτων που ήθελε ο συνθέτης να σού μεταδώσει, χωρίς να χρειάζονται περιττά λόγια και τραγουδιστές-νάρκισσοι. 

Και με το που ακούς τα χειροκροτήματα στο τέλος του χ  κοντσέρτου, μετά -και μόνο τότε!- να πεις "μού άρεσε" ή "δεν μού άρεσε" ή.... "ας το ξανακούσω, και θα αποφασίσω αργότερα.."

"Άκοῦτε τό Τρίτο Πρόγραμμα..."

Θα μού πείτε, μα είναι τώρα αυτά εφόδια για όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που όλοι (μα όλοι!) υποστηρίζουν με επιστημονική επιμονή ότι μάς περιμένουν στη γωνία; 

Δεν ξέρω. 

Ίσως αποδειχθεί ότι δεν είναι αρκετά. 

Ίσως πάλι αποδειχθεί ότι αυτή η ενδοσκόπηση είναι απλά μία πρόφαση για να αποφύγει κανείς να αντιμετωπίσει μια σκληρή πραγματικότητα, και συγκεκριμένα μια σκληρή οικονομική πραγματικότητα.

Για να είμαι ειλικρινής, ακόμα δεν ξέρω πώς θα χτυπήσει κι εμένα αυτή η κοινή μοίρα των ελλήνων που συμβαίνει να ζούμε σε αυτή τη χώρα κατά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και συγκυρία. 

Το μόνο πάντως που νομίζω ότι είμαι σε θέση να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να απαλύνω όσο γίνεται περισσότερο τη συναισθηματική, εσωτερική και ολότελα δική μου πραγματικότητα. Να νοικοκυρέψω τον τρόπο με τον οποίο εκλαμβάνω τα γεγονότα και τις καταστάσεις, τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να φιλτράρω τη συμπεριφορά των γύρω μου για να κατανοήσω τον τρόπο που εκείνοι, από τη δική τους σκοπιά, θα αντιμετωπίσουν τα όσα κακά θα μάς έρθουν. 

Κι αν αυτό λέγεται αισιοδοξία, θα το δούμε όταν θα μετράμε τι έμεινε και τι εξαφανίστηκε (υπέρ Πίστεως, Πατρίδος και βέβαια, υπέρ των ..εισέτι ασυλλήπτων Κλεπτών του Δημοσίου Κουμπαρά, δηλαδή του κουμπαρά που ξαφνικά (!!) ανήκει σε όλους μας. Ενός κουμπαρά που ξάφνικά  έγινε όοοολος δικός μας, ειδικά τώρα που μέσα σ'αυτόν δεν υπάρχει απολύτως τίποτα..!)

Έλεγε παλιά μια φίλη, όταν μετρούσα τις πενταροδεκάρες μου στο πορτοφόλι μου και στραβομουτσούνιαζα που θα έπρεπε για κάποιο λόγο να τις αποχωριστώ :

"Μα πώς κάνεις έτσι πια;; 

Την ψυχή σου θα σού πάρουνε; 

Λεφτά θα σού πάρουνε!"

...και είχε δίκιο! 
Κι ας την έβλεπα τότε με ύφος..

Ε λοιπόν! 
Αυτό το καλοκαίρι, αυτό το ρημαδιασμένο καλοκαίρι του '10, με έβαλε στη διαδικασία να διανθίσω τη σοφή εκείνη ρήση (περί χρημάτων, ψυχής και πληρωμής) με τους στίχους του μικρού τραγουδιού που ακολουθεί. Ένα τραγούδι που καλά θα κάνουμε να το έχουμε στο μυαλό μας πότε πότε. Και ειδικά τώρα, ίσως θα έπρεπε να το έχουμε πάνω πάνω στο καθημερινό μας ρεπερτόριο... 

Άλλωστε, είναι πια κοινό μυστικό ότι οι τσέπες μας είναι σίγουρο ότι θα αδειάζουν όλο και πιο γρήγορα (αν δεν είναι ήδη αδειανές). 

Οπότε...

..Maaaake Someone Happyyyy...

όταν ο Στήβυ Ουάντερ ήταν τενοράκι

έλα, άντε εντάξει...

θα σε συνοδεύσω στο κοντσέρτο..

με έπεισες...